16,537 matches
-
sută douăzeci de zerouri. - Înțeleg. Vorbești despre un joc unde regulile nu-s linia de start, ci cea de sosire. Nu? - La naiba! Definiția asta chiar că-i bună. Markovic a pus jos cutia de bere, și a scos o țigară. Și-a pipăit buzunarele, căutând un foc, iar Faulques i-a aruncat o brichetă de plastic, de pe masă. — Păstreaz-o dumneata, a zis. Celălalt a prins-o din zbor. - Bine, a conchis, Într-un nor de fum. Cred că acum știu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
croatul Îl privea curios. - Necazuri? - Uneori. S-au privit fără alte comentarii. Apoi, când au terminat de mâncat, Faulques a urcat să facă o cafea și a coborât cu câte o ceașcă aburindă În fiecare mână. Musafirul Își aprinsese altă țigară și privea pe pictura murală locul unde coloana fugarilor părăsea orașul În flăcări sub armele mercenarilor Îmbrăcați În fier, printre războinici medievali și soldați futuriști. - E o fisură În perete, acolo sus, a spus Markovic. - Știu. - Ce păcat - croatul a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
perete, acolo sus, a spus Markovic. - Știu. - Ce păcat - croatul a dat din cap, necăjit. Stricată Înainte de a fi terminată. Deși, oricum... A tăcut, iar Faulques i-a privit profilul, interesat de ceea ce privea, chipul Întors În sus, bărbia nebărbierită, țigara care Îi atârna Între buze, ochii cenușii și atenți, care lunecau pe imaginile de pe pereți, oprindu-se pe plaja de care navele se depărtau sub ploaie și În locul unde, În prim-plan, copilul Își privea mama Întinsă pe spate, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Înțeleg. - Pictori vestiți? - Maeștri vechi și moderni. Se numeau Piero della Francesca, Paolo Uccello, ca și Picasso, Braque, Gris, Boccioni, Chagall, Léger... - A, desigur, Picasso. Markovic s-a apropiat ceva mai mult de pictură, aplecându-se să observe detaliile, cu țigara Într-o mână și ceașca cu cafea În cealaltă. — Mi se pare, a spus, că Picasso a pictat și el un tablou de război. Se cheamă Guernica. Deși, În realitate, nu s-ar zice că-i de război. Cel puțin
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
a uitat la pictorul de război și a făcut un gest timid spre masa unde stăteau pensulele, tuburile și flacoanele. - Îmi dai voie? Faulques a surâs ușor, Încuviințând. - T rog servește-te singur. Markovic a șovăit, a lăsat ceașca și țigara, apoi, În fine, a arătat spre cei doi bărbați ce se băteau În cuțite pe jos, căutându-și deschiderile armurilor care, pline de șuruburi și piulițe, Îi făceau să pară niște roboți. Atunci, Faulques s-a apropiat de masă, a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
un tablou de Aniello Falcone, un pictor de război din secolul XVII: Scenă de jaf după luptă. - Ce vezi În acest tablou? Markovic s-a apropiat, scărpinându-și tâmpla. A pus ceașca de cafea pe masă și a aprins altă țigară. — Nu știu, a spus, scoțând fumul pe nas. A fost o luptă Îndârjită, iar acum ostașii Învingători fură hainele și giuvaierurile morților. Călărețul cu armură e comandantul lor și pare fără de milă. Dar pare și că le cere pentru el
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În fața lor. - Nu-ți face griji. Drumu-i lung, incomod și urcă În pantă. Abia de suie vreunul până acolo. A invitat-o să ia loc, iar ea s-a așezat. I-a cerut chelnerului o cacao, și-a aprins o țigară, i-a povestit lui Faulques câteva amănunte din munca ei. Era dintr-un oraș fără mare și se ocupa de agenția din Puerto Umbría În timpul sezonului turistic. Iarna lucra ca interpretă și traducătoare pentru consulate, ambasade, judecătorii și birouri de
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
fusese până cu doar câteva săptămâni Înainte și pe care părinții acelor copii Îl rugaseră să aibă grijă de ei ca la școală. Mergea de la unii la alții, vorbind Încet și liniștit, verificându-le bagajele, dându-le celor mai mari țigări și o sticlă de rakia din care să soarbă ori scriindu-le cu markerul, celor care și-o cunoșteau, grupa sangvină pe cămașă, pe cască ori pe mâni. Faulques și Olvido Își petrecuseră noaptea Întinși foarte aproape unul de celălalt
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
a tutun. A chiștoace stinse. Era ciudat, fiindcă ferestrele erau deschise, iar Faulques golise, Înainte de plecare, borcanul de muștar pe care vizitatorul său Îl folosea drept scrumieră. De asta era sigur, a hotărât perplex, zărind În el resturile a trei țigări. A adulmecat și s-a Încruntat. Chiștoace recente. Alarma i s-a intensificat În creier. S-a mișcat cu grijă, molcom, de parcă Markovic ar fi putut să se ascundă acolo. N-avea sens, s-a gândit, urcând alertat pe scara
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Interzis. La Început, Faulques se neliniștise, fiindcă pronunțaseră verbluten, și asta Însemna să mori sângerând - mai târziu se gândise că nu era prea mare diferență și că poate chiar asta vruseseră să zică. Un zâmbet oportun al lui Olvido, niște țigări și puțină sporovăială destinseseră atmosfera. Nici milițienii nu știau nimic despre croați. Punct final, conchisese Faulques, să mergem. Se Întorseseră la automobil și erau gata să iasă din sat, când trecuseră pe lângă complexul polisportiv. Nu se vedea nici un suflet. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În fine, e că te pot face profet. Nu crezi? Inclusiv În ceea ce te privește. A spus-o pe un ton enigmatic. Părea că aștepta o aprobare, un gest de complicitate. În cele din urmă, a scos un pachet cu țigări și a băgat una În gură. - Ți-ai Închipuit vreodată un sobol nebun, domnule Faulques? A plecat capul ca să-și aprindă țigara și a rămas cu ochii la brichetă, răsucind-o Între degete. Apoi a băgat-o În buzunar. - Când
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Părea că aștepta o aprobare, un gest de complicitate. În cele din urmă, a scos un pachet cu țigări și a băgat una În gură. - Ți-ai Închipuit vreodată un sobol nebun, domnule Faulques? A plecat capul ca să-și aprindă țigara și a rămas cu ochii la brichetă, răsucind-o Între degete. Apoi a băgat-o În buzunar. - Când am ieșit din lagărul de concentrare și am aflat de nevastă și copil, așa m-am simțit. Ca un sobol nebun, care
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
mir și eu. Dat fiind că ai făcut ce-ai făcut din viața mea, mi-am putut da seama ce rol jucăm fiecare În acest tablou. În realitate, Îți sunt recunoscător, chiar foarte. A tras de mai multe ori din țigară, gânditor, apoi s-a ridicat și s-a apropiat de frescă. — Și am mai Învățat și alte lucruri, a adăugat. De pildă că, odată făcut, un lucru nu mai poate fi schimbat, nici dres. Nu rămâne decât să plătești prețul
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
poate gândi și poza În același timp? - Cred că vorbești prea mult. Începe să-mi pară rău că n-am pușca. - Ai cuțitul. - Nu-i tot aia. Markovic a râs de-adevăratelea, Încântat. Un râs deschis, sincer. Și-a terminat țigara, a stins-o În borcanul de muștar și a râs iar. A mai privit o dată fresca, apoi a arătat spre The Eye of War, care era tot pe masă. — Ai două poze foarte cunoscute, a spus. Sunt În albumul ăsta
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Fără briciul rupt Înfipt În creier. Oricum, asta n-avea să mai fie problema lui. Croatul s-a Îndreptat agale spre ușă. A făcut-o aproape fără nici un chef. Acolo s-a oprit și a ridicat mâinile, ca să aprindă altă țigară cu bricheta lui Faulques. Apoi a arătat spre frescă. - Nu te grăbi, domnule pictor. Poate că Încă mai poți... Nu știu. Sunt părți neterminate. S-a Întors să privească păduricea de pini de lângă faleză. Eu am să aștept afară. Dispui
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
bine? Până În zori. - Cred că-i bine. Lumina Înserării venea muribundă dinspre pini, Învăluindu-l pe Markovic Într-un aer roșiatic, ce părea să se amestece cu lumina picturală a scenelor reprezentate pe perete. Faulques l-a văzut surâzând, cu țigara În gură, luându-și rămas-bun de la pictura murală cu o ultimă privire prelungă. - Ce păcat că n-o poți termina. Deși, dacă am priceput bine, poate că tocmai asta este. 18. Toate culorile unei umbre puteau fi transformate În culoarea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
facă efectul. A privit stelele și lumina farului din depărtare, decupat pe faleză. La un moment dat, printre punctele luminoase ale licuricilor care foșgăiau sub masa Întunecată a pinilor, i s-a părut că se Întețea jăraticul roșiatic al unei țigări. Când s-a stins ultimul puls al durerii, Faulques a intrat iar În turn, simțind delicata luciditate chimică a calmantului care i se dizolvase În stomac. Dispus să-și reia lucrul, a privit iar partea nepictată. Atunci a zărit ceva
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
orice, spusese cineva. Dar Faulques știa că oricine zicea așa ceva nu luase parte la nici un război. Nu era cu putință să fotografiezi pericolul ori vinovăția. Sunetul unui glonț care făcea să explodeze un craniu. Râsul bărbatului care tocmai primise șapte țigări după ce câștigase pariul despre copilul femeii căreia Îi golise vintrele cu baioneta: ghicise dacă fătul era băiat sau fată. Cât despre hoitul sârbului desculț, poate că un scriitor ar fi putut găsi unele cuvinte. Pentru muște, de pildă. Zumzumzumzumzumzum. Duhoarea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
neașteptate croatul. Interesul lui părea real. Sincer. Faulques a zâmbit În sinea lui. - Ți-am mai spus. Dumneata, eu... Toți suntem acolo. Celălalt n-a vorbit imediat. - Simetrii, nu? - Exact. - Toate liniile și unghiurile pictate. - Da. Markovic a aprins o țigară. La lumina brichetei, care i se reflecta În lentilele ochelarilor, Faulques i-a văzut profilul aplecat, ochii mijiți sub lumina flăcării. Era un moment bun, a gândit. Cinci secunde de orbire ar fi fost de ajuns ca să pună mâna pe
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de copac, cu spatele murdar de rășină. Își strica ultima cămașă curată, a gândit În chip absurd. - Există vreo concluzie, domnule Faulques? În filme există mereu unul care rezumă totul Înaintea deznodământului. Pictorul de război a privit jarul neclintit al țigării. În jurul lor, licuricii se duceau și veneau, sprinteni și aurii. Larvele lor, și-a amintit, se hrăneau din viscerele melcilor vii. O cruzime obiectivă: licurici, delfini. Oameni. În milioane de veacuri, prea puține se schimbaseră. - Concluzia stă acolo, a arătat
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
farsă, nu ți se pare? Există și analgezice de moment. Cu puțin noroc, te fac să reziști. Și, bine administrate, te ajută până la sfârșit. - De exemplu? - Luciditatea, mândria, cultura. Râsul. Nu știu. Chestii de-astea. - Bricele rupte? - Și ele. Jarul țigării s-a Însuflețit. - Și dragostea? - Și dragostea. - Chiar dacă se termină ori se pierde, ca și restul? Jarul țigării s-a Înțețit de trei ori Înainte ca Markovic să vorbească iar. - Cred că acum Înțeleg bine, domnule Faulques. Spre răsărit, unde
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
bine administrate, te ajută până la sfârșit. - De exemplu? - Luciditatea, mândria, cultura. Râsul. Nu știu. Chestii de-astea. - Bricele rupte? - Și ele. Jarul țigării s-a Însuflețit. - Și dragostea? - Și dragostea. - Chiar dacă se termină ori se pierde, ca și restul? Jarul țigării s-a Înțețit de trei ori Înainte ca Markovic să vorbească iar. - Cred că acum Înțeleg bine, domnule Faulques. Spre răsărit, unde Insula Spânzuraților Își arăta creasta Întunecată, la intrarea În mare, linia zorilor Începea să se insinueze În tonuri
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
război i s-a făcut frig. Mașinal, a atins mânerul cuțitului care Îi atârna de curea, În spate. - Ar trebui să terminăm odată cu asta, a spus În șoaptă. Markovic n-a dat vreun semn că l-ar fi auzit. Stinsese țigara, și acum aprindea alta. Flacăra brichetei Îi dădea croatului un aer gălbejit. Îi Înfunda obrajii și Întărea umbra din găvanele ochilor, În spatele ochelarilor. - De ce ai fotografiat-o pe femeia moartă? Altă enervare, a fost primul sentiment al lui Faulques, auzindu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
femeie n-am putut s-o văd bine, dar am fost sigur că era aceeași. Și, când treceam pe aproape, te-am văzut cum ridicai aparatul și făceai o poză. A urmat o tăcere, și iar s-a Înțețit jarul țigării. Faulques privea punctișorul roșu, aidoma nenumăratelor puncte roșii, mai Închise la culoare și mai lichide, presărate pe trupul lui Olvido, nemișcat, neobișnuit de palid (cu pielea brusc albită, ca Într-o supraexpunere), căzută pe burtă În șanțul de scurgere, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
să știu până unde... Nu știu. Plecarea ei, Într-un chip ori altul, nu depindea de mine. Poate că geometria ar fi avut ceva de spus În acest sens. Markovic asculta nespus de liniștit. De n-ar fi fost jarul țigării ori licăririle periodice ale farului, care Îi decupa din când În când silueta, Faulques ar fi crezut că nici nu era acolo. - Ea a făcut doi pași Înainte, a continuat. Exact doi. Voia să fotografieze ceva de pe jos, un caiet
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]