20,324 matches
-
dobânzilor pentru datoria publică locală; anumite cheltuieli cu destinație specială care au ca sursă de finanțare fondurile speciale constituite în acest scop - drumuri publice, fondul de intervenție, fondul de locuințe; cheltuielile aferente rambursării împrumuturilor propriu-zise. D) Bugetele fondurilor speciale se redactează și se aprobă anual ca anexe la bugetul de stat și în fiecare caz veniturile constituite prin acestea pot fi folosite doar pentru destinația aprobată, constituirea și folosirea acestor mijloace reprezentând o deviere de la regulile și principiile fondurilor bugetare. Capitolul
Finanțe publice by Florin Franț () [Corola-publishinghouse/Science/194_a_137]
-
fondurilor speciale. până la data de 15 mai a fiecărui an, ordonatorii principali de credite ai bugetelor locale înaintează propunerile pentru proiectele bugetelor locale la direcțiile generale ale finanțelor publice locale și controlul financiar de stat; direcțiile generale ale finanțelor publice redactează proiectele bugetelor locale pe ansamblul județului și al municipiului București, până la data de 1 iunie, cel mai târziu; după ce examinează proiectele de buget și are discuții cu ordonatorii principali de credite asupra nivelului maxim al cheltuielilor publice, Ministerul Finanțelor Publice
Finanțe publice by Florin Franț () [Corola-publishinghouse/Science/194_a_137]
-
miticul El Dorado (regatul aurului). Toate aceste cuceriri dau Castiliei, principalul inițiator al expedițiilor, un imperiu fabulos. Un Consiliu al Indiilor, înființat în 1524 și reorganizat în 1534 își are locul alături de rege. Acesta trebuie să administreze imperiul american, să redacteze "legea Indiilor" (ansamblu legislativ care se aplică coloniilor), să numească și să supravegheze pe funcționarii însărcinați cu administrarea cuceririlor. În cursul secolului al XVI-lea, Indiile de Castilia sînt împărțite în două viceregate: Noua Spanie și Peru. Prima, care are
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
susține doctrina tradițională a Bisericii și pînă la moarte (1547) întețește persecuțiile împotriva protestanților. După moartea lui Henric al VIII-lea, Anglia este guvernată de Lordul Protector Somerset (Eduard al VI-lea este minor), favorabil protestantismului. Episcopii Cranmer și Latimer redactează o carte de rugăciuni de conspirație pur calvinistă, în timp ce o confesiune de credință, avînd patruzeci și două de articole, definește doctrina anglicană. Biserica anglicană devine astfel, către 1553, o Biserică de stat cu o ierarhie bazată pe episcopi, dar cu
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
cu teologia, și mai ales Istoria naturală a lui Buffon, publicată între 1749 și 1804. Puțini oameni de litere rezistă la tentația de a contribui la acest edificiu în plină construcție: Montesquieu publică o expunere despre funcția glandelor renale, Voltaire redactează un studiu despre foc, Diderot se interesează de medicină și anatomie. Aristocrați și reprezentanți ai marii burghezii își fac laboratoare de fizică sau de chimie, colecționează pietre, reproduc experiențele descrise de savanți. Unii se lasă păcăliți de cîțiva șarlatani abili
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
al curentului filosofic din a doua jumătate a secolului al XVIII-lea, împreună cu matematicianul d'Alembert, el este principalul autor al prodigiosului ansamblu de cunoștințe care este Enciclopedia. Apărute între 1750 și 1772 cele douăzeci și opt de volume ale sale sînt redactate de 130 de autori. Proces verbal al situației științelor și tehnicii după spectaculoasele progrese realizate în secolele al XVII-lea și al XVIII-lea, Enciclopedia este în același timp o lucrare contestatară, care, în numele rațiunii și principiilor dreptului natural, pune
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Austriei, Frederic al II-lea al Prusiei, împărăteasa Ecaterina a Il-a a Rusiei vorbesc curent franceza și o folcsesc atît în actele oficiale, cît și în scrisorile personale. Regele Prusiei dă ordin ca expozeurile Academiei din Berlin să fie redactate în franceză: "pentru a fi utile, Academiile trebuie să-și comunice descoperirile într-o limbă universală și această limbă este franceza". În 1767, Voltaire subliniază faptul că "limba noastră se vorbește la Viena, la Berlin, la Stockholm, la Copenhaga, la
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
va instaura în Prusia un model de monarhie birocratică și militară capabilă să-i susțină aspirațiile. Acești suverani "luminați" iau parte la admirația exagerată a epocii pentru "filosofic". Unii dintre ei binevoiesc ei înșiși să scrie (Frederic al II-lea redactează un compendiu al Dicționarului lui Bayle). Dar de la admirația pentru ideile și retorica timpului pînă la aplicarea acestora în organizarea statelor lor este o distanță pe care entuziasmul unui Voltaire sau al unui Diderot i-a ajutat să o parcurgă
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
Încercînd să controleze monarhia cu ajutorul claselor intermediare, privilegiații lansează ideea care va declanșa mișcarea revoluționară: convocarea Stărilor Generale. Visteria fiind goală iar armata nu prea sigură, regele sfîrșește prin a se supune. Stările Generale sînt convocate pentru l mai 1789. Redactate în vara anului 1788, caietele de doleanțe au drept scop să-i aducă la cunoștință regelui dorințele poporului său. Acestea reflectă tensiunile care frămîntă diferitele grupuri sociale, ca și starea de spirit și mentalitățile. Țăranilor care se plîng de povara
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
și a sfintelor canoane în guvernarea bisericii; ele stabilesc înaltele distincții între puterea spirituală și puterea temporală (cu sensul de "lume materială", Univers). Doctrinele galicane au fost rezumate în declarația clerului francez din 1682, numită "Declarația celor patru articole", și redactate de Bossuet. Galicanismul este în opoziție cu curentul "ultramontagnard", care pretinde că papa este superior conciliilor generale. 26 "Pragmatique Sanction" cuprinde măsurile luate de regii Franței pentru limitarea acțiunii spirituale a papilor asupra bisericii naționale. Se pretinde că o "sancțiune
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
acordată credincioșilor de preoți, în schimbul unei sume de bani. Vînzarea de indulgențe va da naștere unui conflict, la începutul secolului al XVI-lea, între două ordine religioase, augustinii și dominicanii, de unde va izbucni Reforma. 49 "Confesiunea de la Augsburg" formular celebru redactat de Melanchton, ce conține 28 de articole despre profesia de credință a luteranilor. Ea a fost prezentată Dietei de la Augsburg în 1530. 50 Zelanda provincie din Țările de Jos, compusă aproape în întregime din insule. 51 "Capucinii" (din ital. "capucino
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
sfaturi și observații atât de la pacienți cât și de la colegi, fiind convinși că această carte este puntea de legătură Între cei care vor să fie tratați cât mai bine și cei care vor să trateze cât mai bine litiaza... Am redactat această lucrare mânați de convingerea că toți pacienții au dreptul la informare medicală și practica medicală ne-a confirmat faptul că există, fără excepție, o colaborare mai bună Între medici și pacienții informați. Ne-am permis În final să aducem
LITIAZA RENALĂ GHIDUL PACIENTULUI ŞI AL MEDICULUI by CĂTĂLIN PRICOP () [Corola-publishinghouse/Science/91500_a_93180]
-
În a doua jumătate a secolului al XIII-lea, în timpul domniei lui Alfons al X-lea, (supranumit Înțeleptul) s-a produs un fenomen deosebit: traducerile au început să nu mai fie finalizate în texte scrise în latină, ci în texte redactate în dialectul castilian al limbii spaniole, dialect care se va impune cu timpul în raport cu celelalte dialecte, care își formaseră și ele un aspect scris (se formaseră, deci, dialecte literare), și va constitui baza pe care s-a realizat limba spaniolă
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
atunci cînd fiecare comunitate europeană și-a creat o limbă literară pro-prie, corespunzătoare limbii populare vorbite într-o anumită zonă, căci operele culturale scrise au putut circula numai în măsura în care erau traduse sau în măsura în care erau cunoscători ai limbii în care erau redactate și în comunitățile unde se vorbeau limbi diferite de aceasta. Și într-un caz și în celălalt însă, contactul cultural și influențarea culturală presupuneau existența unor persoane bilingve, care să poată realiza transferul informațional din limba originală (sau limba sursă
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
a putea fi receptate și apreciate la adevărata lor valoare, și, pe de altă parte, celelalte tipuri de opere, îndeosebi științifice, care oferă bune condiții pentru a fi transpuse dintr-o limbă în alta. Pe lîngă aceasta, asemenea opere se redactează tot mai mult în anumite limbi (precum engleza și, uneori, franceza sau germana) care tind spre statutul de limbi de comunicare europeană (și mondială) între specialiști. Această situație relevă perspectiva a două direcții posibile în existența și în evoluția culturilor
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
depășită. De altfel, nu trebuie pierdut din vedere faptul că limbile romanice descind din latina populară, din aspectul vorbit al latinei, care avea desigur unele obișnuințe și tendințe ce nu se regăsesc în gramaticile latine și în opera clasicilor latini, redactată în limba selectată și normată de aceste gramatici. Pe de altă parte, faptul că există deseori un paralelism între tendințele manifestate în evoluția de la latină la limbile romanice și de la germanica comună la limbile germanice poate întemeia opinia că, de
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
de evoluție, limbile romanice literare occidentale au cunoscut încă un număr de secole concurența limbii latine. De aceea, în secolul al XVI-lea, în Franța, în Italia, în Spania și în Portugalia, numărul operelor scrise în latină depășea numărul celor redactate în limbile materne, aristocrația continuînd să vorbească și să scrie în cea mai mare parte în latinește. În conștiința teoreticienilor limbii din epoca Renașterii, distincția dintre limba populară și limba literară apărea, de aceea, în primul rînd ca o distincție
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
5) translația. Din evaluarea acestor momente se poate constata că, de cele mai multe ori, dificultățile apar chiar în prima etapă, fiindcă există adesea o anumită dificultate în interpretarea și înțelegerea textului original, îndeosebi atunci cînd acesta aparține domeniului abstract sau este redactat într-un stil metaforic și, prin urmare, nu trimite direct la lumea sensibilă, lăsînd posibilitatea imixtiunii unor predispoziții ale traducătorului (și ale lectorului, în general) sau determinînd nonreceptarea corectă a unora dintre fenomenele sau conexiunile relevate de text. Pentru a
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
relicve aduse de prin alte părți (ca și moaștele acelui Ioan cel Nou). Persistența, transformată în consecvență, a unui mod de a recepta și de a crea capătă, pentru această fază a literaturii noastre - când Mucenicia Sfântului Ioan cel Nou, redactată la noi, are cam același statut, în codul epocii, cu Viața și traiul precuvioasei maicii noastre Filotheea, text cu două versiuni succesive, una aparținând lui Eftimie al Târnovei și cealaltă lui Ioasaf al Vidinului, sau cu Viața Sfântului Grigorie Decapolitul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285753_a_287082]
-
a făcut parte și din Comisia Textologică a Comitetului Internațional al Slaviștilor. Lingvistica slavă, lingvistica și filologia slavo-română și istoria literaturii române vechi au avut în O. un cercetător pasionat și informat. Semnând contribuții importante în domeniul relațiilor culturale româno-ceho-slovace, redactând manuale și cursuri universitare de limba slovacă și de istoria limbii slovace, participând la alcătuirea corpusului de documente slavo-române editat de Academia Română (a tradus hrisoave slavone pentru Institutul de Istorie „Nicolae Iorga”), elaborând sau coordonând - pentru uzul studenților, al școlilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288526_a_289855]
-
dezvolte studiul despre Însăși procesul construcției europene. În ceea ce privește programele de istorie, cu toate că studiul acestei discipline ar trebui să evite strângerea de informații stric cu caracter enciclopedic, acesta trebuie să cuprindă următoarele aspecte:- cultivarea la elevi, atunci când programele de istorie sunt redactate, a sentimentului de cunoaștere a dimensiunii europene, care este Însă deschisă către restul lumii; - dezvoltarea capacității critice a elevilor, a abilității lor de a gândi pentru ei Înșiși, de a manifesta obiectivitate și rezistență la manipulare;- evenimentele și momentele care
SIMPOZIONUL JUDEŢEAN REPERE ÎN ISTORIE by Raluca Iarovoi, Vasile Rusu () [Corola-publishinghouse/Science/91758_a_93542]
-
sânge, Moartea albă și Pe urmele bolșevicilor, apărute toate în 1918. Pentru meritele sale pe câmpul de luptă, D. fost decorat. După război, a fost șef al Biroului de Presă de pe lângă Președinția Consiliului Dirigent al Ardealului și Banatului (1919-1920), a redactat ziarul „Le Moniteur de Transylvanie”, din 1931 a funcționat ca director și apoi secretar general al Presei și Propagandei și, intermitent, din 1925, ca atașat de presă pe lângă legațiile României din diferite capitale europene (Varșovia, Atena, Ankara); în 1930 devine
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286862_a_288191]
-
de algebră). Îl sprijină pe Gh. Asachi în munca de organizare a învățământului în Moldova. A fost și unul dintre redactorii publicației „Albina românească”. Transpunea texte românești în franceză (când ziarul apărea în ambele limbi), tălmăcea noutăți din gazetele străine, redacta articole, făcea corecturi. Pentru trebuințele școlii a prelucrat un tratat de geografie, Elementele gheografiei (1831), și a tradus o lucrare de teologie. În manuscris i-au rămas câteva manuale școlare, o aritmetică, o gramatică latino-română. În 1835 căpătase rangul de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286926_a_288255]
-
1908) și întocmirea primului „Curs de Fiziologie Medicală” (publicat în România, București, 1907). În fine, între 1903 și 1912, Paulescu va depune un efort gigantic pentru a scrie primele trei din proiectatele cinci volume ale „Tratatului de Medicină Lancereaux - Paulesco”, redactat în limba franceză și publicat la Paris. Cel de-al treilea volum l-a scris singur, întrucât în 1910, iubitul său maestru, Etienne Lancereaux, trecea în veșnicie. Este momentul când interesul pentru diabet revine puternic, odată cu redactarea, în cadrul sus-numitului Tratat
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92244_a_92739]
-
una după alta, apare ca referință în lucrarea lui Banting și Best, publicată de ei în februarie 1922. Ea atestă fără dubiu faptul că cercetătorii canadieni cunoșteau lucrările lui Paulescu. În paralel cu prezentarea succesivă a celor patru comunicări, Paulescu redactează și lucrarea de ansamblu, care reprezintă sinteza tuturor cercetărilor sale vizând caracterizarea efectelor fiziologice și farmacodinamice ale hormonului antidiabetic pancreatic, prin testări făcute atât la câini diabetici, cât și la câini normali. Față de datele existente în cele 4 comunicări, în
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92244_a_92739]