16,970 matches
-
înaltă, înaltă,/ Îmi place să le rup firele și să umblu cu ele în dinți,/ Să amețească, privindu-mă astfel, bărbații". (Descântec de ploaie). Într-o altă notă interpretativă, Descântecul de ploaie este plin de prospețimea, voioșia, candoarea și misterul tinereții, ploaia devenind, mai mult decât un laitmotiv al acestui poem, un personaj, al cărui nume se pare ca poeta nu se mai plictisește să-l pronunțe. Îl șoptește, îl strigă și îl repetă sub toate formele posibile, înnobilându-l, de
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
53. Permanenta dedublare poetică dedublare cu valențe tragice între a fi și a nu fi, arta fiind instrumentul, nu este decât o fugă pe un drum nebătătorit, cu numeroase bifurcații, cu numeroase poteci, fiecare ducând spre nicăieri. Totuși, în poezia tinereții această căutare este estompată, poeta neavând nevoie să mărturisească "ceea ce reușește să nu trăiască", pentru că, în cadrul idilic al vârstei începuturilor, fericirea este pretutindeni, ea manifestându-se nelimitat în viața omului. De aceea, venind să nege într-un fel faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
multe/ Că te dor/ Orbitele uscate ca de soare,/ Și sori rotunzi atârnă/ Din fiecare pom;/ De unde vine eu/ Nu lipsește decât moartea,/ E-atâta fericire/ C-aproape că ți-e somn". (Dinspre țara din care venim). Nostalgia recompunerii vârstei tinereții devine oboseală, iar oboseala își găsește refugiul numai în interior, care poate fi uterul mamei: "Mamă, întâiul meu/ mormânt,/ Beznă fierbinte,/ Cu-atâta nerăbdare prostească părăsită,/ În timp ce fiecare bulgăre/ Al țărânei sale/ Se-mpotrivea plecării fără rost./ Îmi vei ierta
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
stelele, cerul) aflate în interdependență și în armonie deplină, Ana Blandiana alătură aceste elemente simbolului copilăriei, destructurând oarecum canonul paradigmatic romantic. Vârsta iubirii, a fericirii și a armoniei depline este copilăria, care generează sentimente profunde asemenea amorului adolescentin sau din tinerețe: "Lăsați ploaia să mă îmbrățișeze de la tâmple până la glezne", " De frânghiile ploii mă cațăr, mă leg, mă apuc/ Să fac legătura între voi și stele", "Port aștrii toți cu mine să le-arăt/ Grădina pentru care să-ncălzească,/ Și munții
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
degrabă consolarea, care, pentru unii, poate fi tradusă drept moartea spiritului, constituie amprenta întregii creații ce domină ultimele volume. Moartea, care stă în opoziție nu neapărat cu viața, ci, mai degrabă, cu tot ce înseamnă viață: iubire, curaj, luptă, entuziasm, tinerețe etc., își găsește lăcașul în metaforele sacre, sau în sintagmele teme, ale poemelor acestui volum. Redimensionarea realității se realizează printr-un reflux al sensurilor care nu este altceva decât o postfață a tot ceea ce autoarea scrisese până acum. De fapt
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
exterioară și cea interioară, înlănțuite ambele prin cuvânt. Linia reconstrucției Ilenei Mălăncioiu este cea a unei poetici de amestec între un romantism sumbru și un expresionism întunecat, printr-o permanentă deconstrucție a canoanelor paradigmatice anterioare. Părând să demoleze volumele de tinerețe ale Anei Blandiana, în care guvernează un surplus de viață, Ileana Mălăncioiu face din moarte o artă poetică, cu ajutorul căreia își instaurează propriul canon individual. Spre deosebire de Ana Blandiana, la care moartea pare să domine doar exteriorul (și abia în volumele
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
identificării poetului cu viața semenilor, realitatea interioară a Anei Blandiana regăsind suficiente resurse de luptă contra celei exterioare, care nu este, pare-se, nici chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea, la acea minunată vârstă a tinereții. Descântecul de ploaie, poezia de referință a primului volum al acesteia, se opune Păsării tăiate, prin prospețimea, voioșia, candoarea și misterul tinereții. Într-o analiză tematică, imaginea dansului, strâns legată de ideea de ploaie, precum și întregul ceremonial al jocului este
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
-se, nici chiar atât de aprigă și de neînvins, așa cum o percepe ea, la acea minunată vârstă a tinereții. Descântecul de ploaie, poezia de referință a primului volum al acesteia, se opune Păsării tăiate, prin prospețimea, voioșia, candoarea și misterul tinereții. Într-o analiză tematică, imaginea dansului, strâns legată de ideea de ploaie, precum și întregul ceremonial al jocului este unul mult mai jovial, decât la Ileana Mălăncioiu, sau, cel mult, plin de responsabilitățile acelei vârste, dar nicidecum macabru. "Jocul meu (...) nu
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
libertate fără margini, care îi amețea pe cititori. (...) Nesupus, gata să înfigă pumnalul ironiei în oricine încearcă să-l supună vreunei constrângeri, el se înfățișează ca o neverosimilă ființă liberă într-o lume a obedienței și a resemnării."229 Atacă tinerețea, nepăsarea de a rosti ceea ce este interzis, candoarea, jovialitatea, care devin o avangardă, prin încercarea și reușita de a face bucățele așa zisa moralitate comunistă, pudoarea, teama și comunismul totodată, aruncând totul la gunoi. Din păcate, însă, "în mod regretabil
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
vine neapărat să fiseze un cadru teoretic comun, ci își propune să confirme asemănări (dar și deosebiri) între cele doua spirite contemporane ale poeziei și culturii române, din perspectiva unei poetici a deconstrucției Spre exemplu, părând să demoleze volumele de tinerețe ale Anei Blandiana, în care guvernează un surplus de viață, Ileana Mălăncioiu face din moarte o artă poetică, cu ajutorul căreia își instaurează propriul canon individual. Spre deosebire de Ana Blandiana, la care moartea pare să domine doar exteriorul (și abia în volumele
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
consideră că deconstructivismul își află cel mai bine funcționalitatea la nivelul textelor care se opun ideologiei. Detectează, de asemenea, două etape poetice: una a metaforizării sau volumele deconstrucției și alta, a demetaforizării sau volumele reconstrucției. Prima ar cuprinde volumele de tinerețe, publicate în intervalul 1964-1970, și ar inventaria metaforele succesive, care fac legătura între volume. A doua ar începe cu anul 1977, cu volumul Somnul din somn, cu trecerea la vârsta maturității, și ar conduce inevitabil spre un "vid stilistic", o
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
vrei o feliuță de pîine cu ceva acolo? Alex: Nu, bunicuță, eu cînd am stomacul gol îmi pun cele mai mari întrebări. Cînd îs sătul mă prinde somnul și, gata, adio întrebări. Bunica: D-apăi dă, o fi o meteahnă a tinereții... ce mai, alte vremuri, alți oameni... Maria: (intră încărcată de pachete) Uf, am crezut că nu mai ajung. Alex, mama, ajutați-mă, scăpați-mă de angaralele astea! Alex, fii bun, un pahar de apă. Mamă, n-ai de gînd să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Tata, nu te duci să le torni în pahare? Poate ciupești o caniotă. Mihai: Ești rău de dragul de-a fi rău. (monologînd) Trebuie ordine, ordine și iar ordine. Altfel unele vizite se prelungesc mai mult decît ai vrea... Alex: Bau-baul tinereții noastre... Mihai: Am făcut totul pentru casă, pentru voi. Alex: Poate că ai făcut totul. Dar nu ce trebuie. Și această cea mai lungă zi a noastră îmi dă dreptate. Nu creezi un om după chipul și asemănarea unei ordini
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
vîltori mai mari: în poezie și în dramaturgie; avea de spus lumii multe adevăruri și de pus multe întrebări. Ca să o poată face, a studiat filosofia la o vîrstă la care studenția e pentru noi toți o frumoasă amintire din tinerețe. Întrebîndu-l de ce a făcut-o, mi-a răspuns pentru că a urmărit ceva anume: "Studiind filosofia, afli mai precis care-ți sunt limitele și mai afli că trebuie să le corectezi pe cele de care ai luat cunoștință, realizezi că mereu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
solitudinea sau căutarea nesfîrșită a sinelui într-o lume uitată. Doi foști actori, ajunși la pensie se întîlnesc în fiecare luni în apartamentul unuia dintre ei pentru a depăna amintiri, răsfoind albume vechi ale teatrului, cronici din reviste, fotografii din tinerețe. Un mobilier desuet, pereți plini de afișe, o măsuță pe care sunt așezate pahar cu vin roșu, cîteva fursecuri și inegalabilele pîrjoluțe ale "Desdemonei" acesta este primul cadru unde evoluează protagoniștii. Cuplul scenic, format din Petru Ciubotaru și Constantin Popa
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
la Paris a primului club de body-building. Nu sunt omise, aidoma celebrului film al anilor nouăzeci pe care l-am amintit, Încrucișările Întâmplătoare dintre personaje și personalități ale intelectualității franceze (Jane, mama protagoniștilor - frații vitregi Bruno și Michel, dansează În tinerețe cu Sartre un be-bop și este frapată doar de urâțenia fizică a filosofului; Bruno Îl cunoaște pe Philippe Sollers când Îi propune spre publicare niște proze și eseuri personale; naratorul amintește de sinuciderea lui Deleuze, etc.). Cartea, construită ca o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Este vorba despre acel individ-(auto)consumator, banal, modelat permanent de modelul cultural În vigoare, care “face” istoria fără să știe, Într-o perioadă În care istoria se confundă cu acumularea exponențială de obiecte produse pentru a-i Întreține iluzia tinereții veșnice. Civilizația obiectului, demisă moral (moralitatea care reprezintă, pentru Houellebecq, un absolut), este o civilizație crudă care, după ce-și aruncă victima În pustietatea lipsei de repere, Îi organizează fastuos agonia: “Societatea erotico-publicitară În care trăim urmărește să organizeze dorința
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ta” din versul citat. Naratoarea din Pauvres morts este și ea o revoltată, pe Natură de astă-dată. La 83 de ani, după un simulacru de viață cu un soț tăcut și bizar, după o adolescență petrecută la mănăstire, după o tinerețe pierdută prin spitale cu părinții bolnavi, umilită de diformitățile fizice, onanistă (!) de aceea, mamă a unei fetițe pe care a lepădat-o Într-o pubelă de groaza de a nu lăsa urmași, Renée Emperaire se Îndrăgostește, rămînÎnd totodată perfect lucidă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Își asumă personajul preferat al congenerelor ei: femeia inadaptată (aici, din cauza urîțeniei), instabilă, singură, neînțeleasă de bărbații cu care intră În contact, puternică, totuși, datorită unei lucidități În cazuri extreme vizionare. Inventînd un personaj ajuns totuși la senectute, cu toată tinerețea unor irepresibile pulsiuni, autoarea nu-și putea permite o autoficțiune explicită, ca Marie Darrieussecq. Renée nu e vizionară dar, În schimb, are carisma Înțelepciunii. Remarcăm aici efortul de a evita locurile comune ale feminității: frumusețe, putere de seducție, diplomație, Înlocuite
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
blestemată, nesățioasă, nelimitată, programatic fascinantă pentru intelectualul francez al secolului XX, iar Lorette Nobécourt reface traseul descoperirii camusiene cu un bagaj Îmbogățit: experiențele liminare ale sexualității des-frînate, maternitatea - o altă posibilă tragedie a cărnii (Irène Își provoacă un avort În tinerețe, redat cutremurător pe parcursul mai multor pagini), bravarea Răului prin bravarea, chiar În detaliul cel mai insignifiant, a Sistemului (scrierea codului localității În afara căsuțelor destinate acestui scop, pe plicurile poștale). “Cea mai bună cale de a rezista unei tentații este să
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cumva norma Însăși devine un concept caduc - ci aceea de a prelungi În mod criminal niște minciuni ambalate sub forma atrăgătoare a adevărului estetic și, În cele din urmă, ontologic. Primul care a reacționat a fost un critic Îndrăgostiot, În tinerețe, de Marx și Nietzsche: Roland Barthes, animat de o energie ieșită din comun și, mai presus, de un proiect „revoluționar”. În 1953, anul morții lui Stalin, apare Gradul zero al scriiturii, o colecție de articole de tinerețe ale criticului francez
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
critic Îndrăgostiot, În tinerețe, de Marx și Nietzsche: Roland Barthes, animat de o energie ieșită din comun și, mai presus, de un proiect „revoluționar”. În 1953, anul morții lui Stalin, apare Gradul zero al scriiturii, o colecție de articole de tinerețe ale criticului francez, În care sînt anticipate arheologia lui Foucault - prin definirea conceptului de scriitură, confiscat ulterior sau asimilat stilului - și teoria tel quel-istă a textului. Miza era autonimizarea și Împingerea literaturii În procesul dialecticii hegeliene: literatura trebuia, prin renunțarea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
tot mai insistent. Cu cît mai insistent, cu atît mai monocord - scriitura Îl apără ca un scut de respingere, de refuzul căruia i se simte destinat. Din acest presentiment destinal al claustrării trebuie să fi apărut orientarea lui ideologică din tinerețe, și-apoi din credința că s-ar mai putea salva, schimba ceva, a venit reconversia de după război (anunțată deja din 1933, căci Blanchot n-a fost niciodată antisemit). Neutralitatea scriiturii lui, clamată, n-are Însă cinismul mușcător al celei beckettiene
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
qui l’entourait, au monde. C’est passé, pensa-t-il, Șa va passer. Jean Echenoz, Le Méridien de Greenwich Sociolog de formație, ajuns la Paris pentru a scrie o teză de etnopsihiatrie (tatăl lui e psihiatru), fost militant de stînga În tinerețe, Echenoz este astăzi, la douăzeci și opt de ani de la debut, la nouăsprezece de la primul premiu obținut și la opt de la câștigarea premiului Goncourt, produsul-fanion al editurii Minuit, unul dintre puținii scriitori francezi cu amprentă. Consonant cu spiritul timpului, cu poetica și
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
este blînd, nostalgic, stilul limpede, eterat, toate aceste trăsături amintindu-l pe Cinghiz Aitmatov. Condiția scriitorului s-ar reduce de fapt, sugerează autorul, la aceea a individului exilat dintr-o patrie a originii aflată dincolo de puterea istoriei, un tărîm al “tinereții fără bătrînețe”, singurul În care cuvintele sunt capabile de a rosti adevărul: “...de aici sau de aiurea nu voi mai putea regăsi drumul mongol, nu mă voi putea exila decît În minciună, aceasta este probabil lecția, În loc de a divaga fudul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]