16,970 matches
-
supune sau nu poruncii pe care i-o dăduse de a rupe relația cu Britannicus. „Doamnă, când o să-l vedeți, să știți că o să vă văd și eu” (II, 4, v. 690), o avertizează viitorul tiran care, deja versat, în ciuda tinereții sale, interzice atât cuvintele, cât și mesajele pe care privirile le pot transmite în tăcere. Ochii spun la fel de multe ca și cuvintele, iar Nero o sfătuiește pe Iunia ca nu cumva să recurgă la o asemenea strategie: „O să-nțeleg priviri
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
unei rame ovale, accentuând tema subiectului picturii, este precupeața de ouă a lui Boucher (figura 55). Afinitatea dintre cadrul oval și ouăle din coș trece neobservată pentru cumpărătorul care dosește ouăle cu mâna dreaptă, ciupind fata bucălată cu mâna stângă. Tinerețea clocotitoare a formelorrotunde se manifestă într-atât în spațiul picturii, încât adumbrește vectorii excentrici ai piepturilor, capetelor și brațelor . Pătratele echilibrează coordonatele Întorcându-ne la pătrat, avem din nou de-a face cu o formă simetrică din punct de vedere
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
orașe, semnale magnetice; o moarte organică a lucrurilor cutremură lumea, semnalând căderea în vid. Lumea trăiește spaima morții și a crimei: "veți cădea în genunchi/ surâzând suav și gândindu-vă la pumnalele/ veșnic ascunse sub haină și veșnic în gând" ("Tinerețe fără bătrânețe"). E o lume de coșmar ce se supune timpului straniu al morții: "E ceasul când unul adoarme/ și celălalt rămâne treaz, e ceasul/ când zeului i se înfioară mâna/ de gheață, și Necunoscutul bate/ încet din clopot" ("Rond
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Al. Philippide, "Poezii" (1962); Ion Vinea,"Ora fântânilor" (1964); L. Blaga, "Poezii" (1962). Remarcăm în cazul autorilor citați o sensibilă modificare a formulei lirice, consecință a asimilării artei poetice orale la care aceștia se întorc ca la o fântână a tinereții. Revenirea la folclor este motivată de o altă sensibilitate, întreținută nu numai de experiența individuală, ci și de experiența socială care favorizează redescoperirea ființei, a personalității și a experiențelor de grup. Versurile devin fluide, susținute de o retorică impresionantă prin
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
cu toate că...), fie o altă afirmativă care urmează să fie cumpănită printr-o opoziție sau explicată 10. Manierismul semnalat de critică, în tratarea unor teme pe care și le impune, există, dar Geo Dumitrescu este un poet liric și timpul ireversibil, tinerețea pierdută, gestul dragostei care nu se mai repetă, un anume sentiment de oboseală sunt condiții umane incluse în mecanismul jocului (cu majusculă) care este viața 11. Nu întâmplător nume ca Nichita Stănescu și Marin Sorescu și am putea numi și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Poetul este descriptiv și retoric,iar unele încercări ale sale merg spre un suprarealism cuminte: Pluteau vânturi pustii/ și ziua pleca amantă bolnavă/ Tramvaiul fantomă plimbând/ Iepuri de casă". "Poeții de douăzeci de ani", subintitulat "Covor românesc",reînvie simbolic motivul tinereții fără bătrânețe: "Bună dimineața Românie!/ Azi bunul tău fiu, Ion prenume Ion/ vorbește din neamul neamurilor lui/ Pentru toată tăcerea și pentru vorbele/ Niciodată destule pe care poeții/ Le-au rupt din cămășile lor/ și le-au lipit pe ziduri
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
albastru", 1975, Editura Albatros. Despre Mihai Negulescu aflăm din comentariul critic al lui Alexandru Piru1 că este un versificator fără personalitate. Din cantitatea de volume publicate, culegerea "Echinox" adună ceea ce este mai reprezentativ în lirica lui. O reîntoarcere la anii tinereții și-ai jubilației apare în poemul "Câinele toamnei", unde îl descoperim pe Ion Barbu, care-l invocase pe Fox: Se aud gemând butucii la echinox,/ ciorchina tremură de îndoială./ Pe unde ești bătrână umbră,/ când masca toamnei dă în voi
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Dinescu: "Grădini plutind, încerc melancolia/ acelei flori numită vag amurg/ din care-am risipit copilăria ca o zăpadă caldă pe un burg." După o lectură a volumului, rămâi plăcut impresionat de imagistică, de muzică, dar nu te reține decât candoarea tinereții, care începe să fie hârțuită de timp, de gândul iubirii și de moarte. "Eu care n-am fost nici copil minune/ și nici rănit nu m-am spălat cu flori/ de câte ori născut pe lume/ și mort mă-ntreb de câte ori". Registre
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
în poezie cărțile populare, istoria națională, folclorul de copii, sperând să creeze o nouă mitologie și să îmbogățească substanțial limbajul poetic. Cezar Baltag, prin fantastica sa călătorie spre începutul existenței și spre sfârșitul ei, demonstrează că "Țărmul rămâne zadarnic" și "Tinerețea fără bătrânețe" este doar un pretext pentru a ne vorbi de taina nașterii și a morții. Ștefan Augustin Doinaș crede în unicitatea faptelor pe care le va cânta în "lirica" baladă în care totul se desfășoară după un anumit ceremonial
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
fundamentale, un continuu dialog cu absolutul". Volumul antologic "Monada" (1968) reia doar câteva piese din fiecare volum, creând unul mal valoros în ansamblu sub raportul realizării estetice. Simțim aici trecerea treptată sub semnul tragicului: "Toate stau sub semnul rău, Apollo". Tinerețea este supusă și ea trecerii, timpul e cel care seceră vieți: Tot atunci a fost zburare însă mai cu crezământ,/ că eu nu zburam la stele, ci zburam pe sub pământ". "Răsfrângerea de umbră" este răsfrângerea în moarte, moment când realizăm
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
definește într-o muzică barbiană: "Desprinși din cântecul-inel,/ Văzduh și ape împânziră/ Suavii zei pe care el/ Aievea îi isca din liră". "Odihnă în țipăt" prezintă nașterea ca o ardere. Poetul face o călătorie către începuturile vieții, invocând motivul popular "tinerețe fără bătrânețe și viață fără de moarte" (Petre Ispirescu). Trecerea de la naștere prin purgatoriul existenței înseamnă un drum lung în cunoaștere, devorat de setea de absolut, până la trecerea din ființă la neființă, care ne-a generat ("O fecioară de țipăt locuiește
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
să aibă unitate, a subordonat imagini desprinse din lumea naturală sau din cea artificială, purități și viziuni burlești, atracții sexuale așezate în ornamente mozaicale,cărora, așa cum spuneam, nu le lipsește coeziunea: Numai fetele, fecioare iubite,/ Rămâneau la fel./ Pârâiau de tinerețe./ Ba chiar în ochii lor cu așteptări de balaur/ Se iveau târguri albe pe dealuri". Alteori, poemele, subintitulate "onirice", reprezintă într-adevăr obiecte din "realitatea" imediată, pentru a-și desfășura secretul voiaj spre "piscul de gheață". Obiectele în stare de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
stări visătoare, apar în false taine. E. Brumaru este un îndrăgostit de obiectele din jur ca de niște ființe vii: cităm în acest sens ceașca cu ceai, șifonierul, bila de fildeș, burghiul, un fel de ființă fantastică ce își recapătă tinerețea. Capitolul III din "Julien ospitalierul" cuprinde poeme în proză și poeme în care starea elegiacă este dublată de durerosul declin biologic: Acel lucid de spaim-al unui ceas/ Mă caută stăruitor prin lume." Există în poezia lui E. Brumaru "elemente balcanice
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Rugăciunea lui Brâncoveanu" și odihna ciobanului revine la versificația cultă, fără să ne mai convingă. Poetul rămâne undeva în exterior, contemplând fapte, date și oameni. Ciclul "Învățăturile lui Neagoe către fiii țării sale" încearcă inefabilul despre suflet și gând, despre tinerețe și bătrânețe, despre moarte: "Tremură viața ființei pentru/ multul ei dor de noapte și poate/ că ziua nu va fi să aducă un hoț cucernic/ de suflete venind din întuneric fără să se audă vreun zgomot". Poate că Marin Tarangul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Dinescu: "Grădini plutind, încerc melancolia/ acelei flori numită vag amurg/ din care-am risipit copilăria/ ca o zăpadă caldă pe un burg." După o lectură a volumului rămâi plăcut impresionat de imagistică, de muzică, dar nu te reține decât candoarea tinereții, care începe să fie hărțuită de timp, de gândul iubirii, de moarte. "Eu care n-am fost nici copil minune și nici rănit nu m-am spălat cu flori/ de câte ori născut pe lume și mort mă-ntreb de câte ori." Poezia eclectică
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
lanț al părinților. Ții minte cum scuturau coama în vânt?... Dar în ultima clipă simt,/ atingându-le umărul,/ cum intru prin ei în iarba sălbatică,/ și iarăși ating stelele, frunza, merele." Nina Cassian "Ce-a văzut Oana", Editura Tineretului, 1952; "Tinerețe", versuri, Editura Tineretului, 1953; Florile patriei", versuri, Editura Tineretului, 1954; "Versuri alese", E. S. P. L. A., 1955; "Bot Gros, cățel fricos", Editura Tineretului, 1957; Dialogul vântului cu marea", motive bulgare, versuri, E. S. P. L. A., 1957; "Prințul Miorlau", Editura Tineretului
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
albie ies/ Să fiu vânt." Sau capătă secvențe reverențioase, psalmice: "Cad în genunchi și-ți mulțumesc, iubire/ Pentru aceste zilnice semnale/ Și voci ale mărinimiei tale." În "Sărbătorile zilnice" (1961), poeta, așa cum mărturisește, trăiește simultan toate vârstele: copilăria, adolescența și tinerețea. Devine însă, pe parcurs, retorică și imaginile create nu ne mai înfioară: "Dacă las să se adune tristețea cu alta,/ Vezi crescând deodată/ cu trunchiul impunător, deznădejdea sinteza și încununarea". Cu timpul, Nina Cassian va cânta tot mai frecvent toamna
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
ca veninul în ierburile moi." Uneori, este vlahuțiană în meditația asupra iubirii sau a timpului: Este-ntr-un sat ardelean o fântână,/ ca toate fântânile, cu lanț și cu ciutură./ O, cât aș vrea, prin ani ce se scutură/ veșnică tinerețea-mi ca a ei să rămână." Încă de la începutul creației, pe Doina Sălăjan o preocupă problema cuvintelor capabile de a exprima sentimente: "Cuvintele-s puține, și reci și neprofunde,/ Punându-le alături de zbuciumul din noi./ Noi să le dăm puterea
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
un pahar cu vin/ și bine-i să râzi câteodată/ c-un bun prieten să povestești/ Despre iubirile de altădată" ("Cântec de primăvara"). Această întoarcere la un principiu vitalist nu se face cu entuziasmul acela dezmărginit, dionisiac, din poemele de tinerețe ale lui Lucian Blaga, nici cu gingășia miniaturală a panteismului arghezian. Tentativa ridicării la cer e intuită de Ioan Alexandru ca și de T. Arghezi ("Cărticica de seară"), în principiul formativ al individuațiilor din toate regnurile; el se declară mai
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
sunt incluse în poeme ale muncii, ale vieții cotidiene. Poemele din "Cariatida" aduc imaginile unor giganți, puternici, niște forțe fantastice, într-un univers dilatat. Ce este "Cariatida", ce simbolizează ea, ne-o spune însuși poetul: "Ni-i ca o cariatidă tinerețea,/ ridicând pe brațe apeducte îndrăznețe,/ sprijinind cu umerii palatele,/ îmbrăcată-n flamură tomnatică de iederă/ și încoronată iarna de zăpezi". În acest volum, poetul cântă omul înconjurat de oameni, un deosebit sentiment al solidarității, moartea eroică, sensul luptei, totul învăluit
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
decolorat de soare/ regina mea de negru și de sare." ("Viața mea se iluminează") Marin Sorescu "Singur printre poeți", E. P. L., 1963; "Poeme", 1965; "Moartea ceasului", Editura Tineretului, 1966; Unde fugim de acasă", Editura Tineretului, 1966; "Poeme", E. P. L., 1967; "Tinerețea lui Don Quijote", Editura Tineretului, 1968, "Teoria sferelor de influență", Eminescu, 1969; "Unghi", Editura Cartea Românească, 1970, " O aripă și un picior(despre cum era să zbor)", Albatros, Eminescu, 1973; "Astfel", Junimea, 1973, Editura Cartea Românească, 1974, "Norii", Scrisul românesc, 1975
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
și receptarea la două nivele ale lecturii: primul este cel superficial al fabulației, care explică succesul de public al poetului, al doilea constituit de semnificațiile grave pe care le deslușim la o lectură mai atentă. Observăm, de exemplu, în volumul "Tinerețea lui Don Quijote", o mai accentuată preocupare nu numai pentru condiția poeziei, cu acea libertate a spiritului față de motivele poetice, ci și un interes deosebit pentru condiția poetului, pentru ipostazele în care apare: umil, neputincios, măreț, faustic, demiurgic. Își va ucide
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
poemele "Târziu", "Rame", "Focul sacru". Apare obsesia divinului: Dar când mă trezesc/ Văd un ochi care mă pândește/ În piatra de acolo". Se simte, odată cu "Moartea ceasului", parcă un accent liric mai pronunțat, ce se amplifică și mai mult în "Tinerețea lui Don Quijote" cu un sentiment de neliniște în fața universului, a perenității lumii. În poemul "Viziune", sentimentul de neliniște este potențat de lipsa de copilărie a copiilor: "Dar ei se nasc direct cu mustăți/ Și nu mai au de trăit/ Decât
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Herghelii infinite/ tropăind infinitul" ("Mișcare"). Ipostaza lui Don Quijote o intuim și în poemul "Concurs", în care aflăm că cel care stăpânește cel mai bine legile avântului, deoarece poartă în sine geniul înălțării, primește "și cele mai multe pocnituri în cap". Și în "Tinerețea lui Don Quijote", Sorescu parodiază, gesticulează larg sau reținut, ironizează pornirile oamenilor, degradarea lor, alienarea, toate fixate, cum s-a spus pe "mituri întoarse". El îmbină elementele biblice și profane, livrești în chip laic ("Adam", "Pace", "Licar", "Vine"). Dumnezeu a observat
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
actul nunții înseamnă sfâșiere, suferință, așa se explică invocarea biblică a răstignirii Domnului. "Ca Isus să-mi las brațele în cuie." Fântâna cu chipuri este și ea un argument în modalitatea de receptare și prelucrare a folclorului, apa fântânii fiind "tinerețea fără bătrânețe și viață fără de moarte", apa vie: Lanțul palid al fântânii se coboară,/ Lanțul roșu al fântânii scrise în adânc/ peste tot atât albastru curge-n seară,/ Că îmi vine să m-așez lângă fântâna și să plâng." Este
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]