18,248 matches
-
țelină care se zice că ajută. Ea Însă nu crede, dar cumpără din superstiție și deznădejde. Noroc cu Brândușă. Gheretă repeta Întruna În gând tot ce mâncase o noapte Întreagă până la vomă, la care se adăugau și numele celor patru pictori pe care de altfel Îi știa, dar numai ca străzi, nu și ca artiști. În plus de toate astea, ascultase până la un punct, e drept, prima conferință despre artă din viața lui. N-a Înțeles mai nimic, dar ce contează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
cu o asimptotă la axa icșilor. O fi semn bun? Întrebă Îngrijorat domnul Brândușă, pentru prima dată atent la numărul de zerouri din coada sumelor trecute În dreptul fiecărui tablou. Regreta că nu-i dăduse niciodată prin cap să se facă pictor! Ce semn poate fi mai bun decât o aspirație ca a dumneavoastră spre plus infinit, Îl liniști pe loc Petru, spre perfecțiunea atât de greu dacă nu cumva imposibil de atins Într-o viață de om... Să vă spun drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
pe bună dreptate, că am avut la Îndemână atât cunoștințele științifice cât și organizarea politică, potențialul necesar, pentru a face mult mai mult decât am făcut. Nu degeaba, la Începuturile medievale ale atitudinii noastre suspicioase față de natură, atât de mulți pictori au folosit imaginile literale ale grădinii Raiului, ale Paradisului, ale Fecioarei Măria și ale docilei licorne Într-un desiș. Chiar și atunci când sălbăticia și haosul - cele două erau, de fapt, sinonime - trebuiau să fie reprezentate În fundalul picturilor cu sihastri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
nimic din interior nu putea fi prezentat așa cum de fapt era, se comporta și se dezvolta. Fără Îndoială că pedanteria exagerată ni se pare astăzi una dintre cele mai fermecătoare calități ale artei medievale, și nu poți aduce nici o acuză pictorilor medievali timpurii că, În ciuda dorinței și a viziunii lor clare, nu au Înfățișat ceea ce oricum nu ar fi reușit să pună pe pânză, având În vedere lipsa tehnicilor de reprezentare. Însă acele tehnici au apărut cu timpul și mi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
au Înfățișat ceea ce oricum nu ar fi reușit să pună pe pânză, având În vedere lipsa tehnicilor de reprezentare. Însă acele tehnici au apărut cu timpul și mi se pare că nu poate fi ceva mai relevant decât neputința unor pictori precum Pisanello și Dürer de a sesiza realitatea sălbăticiei - și asta În ciuda hotărârii lor, ce răzbate, de pildă, În portretistica umană, de a privi natura drept În față. Nici nu Încape Îndoială că acești doi observatori atenți și excelenți desenatori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
desen individual consacrat vreodată acestui animal) ni se par la fel de „naturale“, de realiste ca și o fotografie modernă. Însă, În termenii istoriei artelor, ele par În același timp clandestine, purtând un ușor stigmat de pornografie, de viciu secret, pe care pictorul, În existența lui publică, trebuia să-l ascundă; căci de Îndată ce asemenea elemente individuale devin doar componente Într-o scenă mai amplă, ele trebuie „grădinărite“, aranjate și dispuse artificial, transformate În niște simple embleme. Avem cu toții picturile sau imaginile noastre preferate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
unor orașe contemporane sau a altor lucruri făcute de mâna omului; ea Încă se prezenta sub forma unui simplu fundal care urma a fi compus și aranjat conform noțiunii lor de pitoresc - mult mai puține peisaje cu copaci, la un pictor cum este Hobbema, decât peisaje urbane cu arbori În loc de case. La vremea respectivă, natura era mai degrabă desconsiderată și privită cu neîncredere decât temută și anatemizată: trebuia Îmbunătățită, făcută să placă. În multe privințe, pictorii n-au Început să vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
peisaje cu copaci, la un pictor cum este Hobbema, decât peisaje urbane cu arbori În loc de case. La vremea respectivă, natura era mai degrabă desconsiderată și privită cu neîncredere decât temută și anatemizată: trebuia Îmbunătățită, făcută să placă. În multe privințe, pictorii n-au Început să vadă natura ca un tot unitar până În momentul În care aparatul de fotografiat a surprins-o pentru ei; și deja, În acest context, Începuse să-i Înlocuiască. Arta nu are nici o obligație specială să fie realistă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
ajunsese să mă tachineze dimineața, când pleca și își ridica haina arătându-mi partea de sus a coapselor. Eu mă înroșeam și râdeam. Bărbatul meu se ducea la atelierul lui în fiecare dimineață, dar, spre deosebire de tăietorii în piatră sau de pictori, el nu trebuia să lucreze în morminte, așa că se întorceea la mine seara și atunci ne regăseam unul pe altul cu o plăcere încă și mai mare - și ne regăseam și în fața tristei evidențe că eu nu știam să gătesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Așa că mi-am luat o nevastă. Fusesem perfect liniștită până în acel moment, dar declarația lui m-a făcut să mă ridic. - Da, da, a zis el rușinat. Sora mea mi-a găsit o fată de măritat, servitoare în casa unui pictor și am adus-o aici cu mine. A fost un dezastru. Eu eram prea bătrân pentru ea; ea era prea prostuță pentru mine. Oh, Den-ne, a zis, plin de căință. Eram atât de nepotriviți că ar fi putut fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
și chiar și asta a fost ceva groaznic. Până la urmă, ea a fost mai curajoasă, săraca. După două săptămâini, a plecat. A ieșit din casă când eram la muncă, s-a urcat pe vas și s-a întors la casa pictorului. A rămas acolo. Eu m-am consolat cu niște băuturi tari care mi-au devenit prieteni statornici până când m-a găsit Meryt. M-a vizitat de trei ori până când am fost de acord să te văd. Norocul meu că prietena
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
m-am folosit mai târziu cu pricepere și nesocotință. Trebuie să spun însă că încă dinaintea întâmplării de la cimitir eu și tata ne suportam destul de greu unul pe altul. Succesele, poate mai degrabă sociale decât artistice, obținute în cariera de pictor îi alintaseră două însușiri naturale, vanitatea și plăcerea de a domina, încât nu mai accepta nici măcar din partea unui copil să fie contrazis, contrariat, iar eu îi semănam într-un fel; nu mă interesa decât ceea ce avea legătură cu mine. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
trebuia să privească în sus. Prima dezamăgire pe care i-am produs-o a fost, probabil, trupul meu deșirat. Au urmat curând altele. Făcea eforturi vizibile să mă impresioneze, să stimuleze în mine mândria de a avea drept tată un pictor reputat. Fericit de câte ori era lingușit, adulat, înclinat să nu observe că mulți roiau în jurul lui din interes, nu concepea că tocmai fiul lui își putea permite să facă excepție de la datoria semenilor de a-l admira. Când a observat că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mică ezitare în ultimul moment și mi-am găsit un pretext: că vreau să-l anunț pe tata de intenția mea. M-am dus, deci, după ce nu-l mai văzusem din vremea școlii de corecție, să-l caut pe domnul pictor Petric, care nu-mi mai făcea onoarea să se intereseze de mine. Apropiindu-mă de casa unde locuia, alta decât cea din care plecasem, mi-am simțit inima bătând cu putere. Cum mă va primi? m-am întrebat. Ca pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mari se repeta. Până la sosirea Moașei, toți sporovăiau, uitând adesea că se aflau lângă un mormânt. Discuțiile ajungeau să fie pipărate, iar Călugărul nu pierdea niciodată prilejul să ne aducă aminte de faimosul tratat scris pe la începutul secolului de un pictor al cărui nume îl uitase, care își făcuse o teorie proprie, marea teorie a vieții lui, „teoria orificiului”, care suna pe scurt astfel: venim pe lume printr-un orificiu, respirăm printr-un orificiu, ne hrănim printr-un orificiu și dispărem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
se Îngăduie să desenezi și să pictezi după natură. Trei ani Întregi! Și chiar și după aceea ți se impuneau tot felul de restricții pudibonde. La Paris era cu totul altceva - aveau un sistem de atelier. Te Înscriai pe lângă un pictor consacrat - eu m-am dus la Gleyre - și, În studioul lui, intrai Într-un grup de tineri plini de speranțe, adunați În jurul unui model, desenând și pictând cum se pricepeau mai bine, de dimineața până seara. Vinerea, bătrânul Gleyre venea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
floare. Ne-am Îndrăgostit - dar situația părea disperată. Eu nu aveam nici bani, nici perspective. Și atunci, slavă cerului, a venit În vizită la Düsseldorf Tom Armstrong, care mi-a dat un sfat bun. „N-ai să fii niciodată un pictor de mâna Întâi dacă ai un singur ochi, Du Maurier, mi-a spus, dar ai putea fi un desenator excelent În alb și negru, iar În Anglia se pot câștiga bani frumoși din asta, cu toate revistele ilustrate pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
undeva, făcându-mă ținta ironiilor. — Poți conta pe mine, desigur. Dar te invidiez, James. Ai o ambiție și Încă mai poți spera să o vezi realizată. Și ai să o vezi, sunt sigur. În timp ce eu am dorit să fiu un pictor mare... — Și ești un ilustrator mare, ceea ce nu e puțin lucru. După cum sper să demonstrez În articolul meu. — Ești foarte amabil, foarte amabil, murmură Du Maurier timid. Mergem mai departe? Sau poate e timpul să ne Întoarcem acasă, la ceai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
că nu sunt vreo pudică. Dar nu m-am familiarizat suficient cu formele trupului uman neacoperit pentru a-mi da seama când reprezentările lui sunt reușite și când nu. — Nici măcar În Nașterea lui Venus, de la Uffizi? Botticelli era unul dintre pictorii ei preferați. Da, văd că e frumoasă, bineînțeles, dar goliciunea ei... Îți distrage atenția. Cred că ar fi la fel de frumoasă și dacă ar fi acoperită cu o robă. Poate chiar mai frumoasă. — Dar cred că, În mod obișnuit, oamenii nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
cariere Încercate și abandonate de fratele său William fusese cea de artist plastic. La Întoarcerea lui Henry dintr-o perioadă de studiu În Germania, În 1860, când se reunise cu familia la Newport, În Rhode Island, William studia sub Îndrumarea pictorului William Hunt; neavând nimic mai bun de făcut și Împins de spiritul competițional care caracterizase dintotdeauna relațiile dintre cei doi frați, Henry Își umplea timpul desenând modelele de ghips depozitate la parterul studioului lui Hunt. Într-o zi, plictisit și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Tatăl e un bețiv și nici mama nu e mult mai bună. Rămâne orfană la cincisprezece ani, biata de ea, și trebuie să se Îngrijească de fratele ei, care e sugar, dezvoltă Emma. De aceea lucrează ca model pentru un pictor. — Trilby, spuse iar Henry, meditativ, rostogolind silabele pe limbă, parcă voind să soarbă toate aromele legate de nume. Ca titlu, era cu certitudine mai eufonic și mai ușor de memorat decât Peter Ibbetson (nu era niciodată sigur unde vine e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
mult după aceea, Într-un gest de nepăsare auctorială tipică: „În povestea aceasta au fost prea multe suferințe, de aceea voi vorbi cât mai puțin despre suferința lui Little Billee, Însănătoșirea lui lentă și numai parțială, paralizia forțelor sale ca pictor și declinul rapid, moartea timpurie, capitularea bărbătească, liniștită și din cale-afară de frumoasă - unirea fluturelui cu astrul său, a nopții cu zorile“. Se mai văzuse oare vreodată scriitor care să Își ignore cu atâta nerușinare Îndatoririle față de povestire și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
lui se vede o minunată copertină vărgată. Nici un sunet, În afara valurilor care ling nisipul de culoarea mierii.“ Astfel Îi scria lui Anne Thackeray Ritchie, stând pe balconul de la Hotelul Osborne și descriind scena care i se Întindea dinainte, ca un pictor care așterne pe pânză un peisaj en pleine air. Era ora tăcută, somnolentă a prânzului; la orice alt moment al zilei ar fi trebuit să adauge alte câteva zgomote celui blând al valurilor: strigătele Îndepărtate ale copiilor pe plajă, țipetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
De ce tocmai eu? Thackeray n-a avut niciodată un „boom“... tu n-ai avut un „boom“, Henry... — Și nici n-o să am, interveni Henry. — S-ar putea ca, până la urmă, să fie mai bine. În tinerețe, am visat să devin pictor celebru, ca Leighton, de exemplu, sau ca Burne-Jones. Și cred că, dacă ar fi fost să se Întâmple, aș fi suportat, pentru că m-am considerat Întotdeauna artist plastic. Scrisul de romane s-a născut ca o idee colaterală, când a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
am considerat Întotdeauna artist plastic. Scrisul de romane s-a născut ca o idee colaterală, când a Început să mă lase văzul. Sigur că le-am compus cum m-am priceput mai bine, dar aș fi preferat să fiu un pictor de succes, decât un romancier de succes. Pictorii nu au parte de boom-uri. După o pauză, adăugă: — Sau nu Încă. Cine știe ce ne rezervă viitorul? — Cum merge noul roman? — Foarte lent. E alt neajuns al boom-urilor - știi că toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]