2,340 matches
-
care o arunca soacra mea într-o zi. Pentru soția mea, foamea însemna o masă pierdută, înfometarea, numele unei diete pentru slăbit. A fost scandalizată când a văzut cât de lihnit de foame eram în noaptea aceea. Sprâncenele ei se încruntaseră, buzele i se strânseseră într-o expresie dezgustată și se uitase la mine de parcă aș fi fost un străin. Se uitase la mine așa cum o făcuse mai devreme în acea după-amiază, în salonul de spital, când i-am zis că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
Lasă-l mai bine în pace, ar fi trebuit să îi spun lui Werner în pavilionul vămii. Nu mai căuta amintiri pe care nu le vei putea uita. —Fiul lui nu a venit cu dumneavoastră la proces? am întrebat. Se încruntă și clătină din cap. Ar fi fost mai ușor pentru el decât pentru mine. Werner e aici, în America. În California. Dar nu mai este Werner Pfeffer. Acum își zice Peter Pepper. E un bărbat în toată firea și poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
cinci ori pe zi și chiar și așa tot i se părea că nu era destul. Ahmad ținea o țigară maro între degetul arătător și cel mare, dar a mai scos încă una din buzunarul de la cămașă. Irene s-a încruntat puțin, dar acesta nu era momentul potrivit ca să refuze până și cel mai mic gest de bunăvoință. Ahmad i-a aprins el țigara. Vrea să pleci, a spus el. Irene îl auzise vorbind cu Naji în arabă, dar atunci când vorbea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
nouăsprezece ani, că se născuse în Statele Unite, în Boston, din părinți înstăriți. Că avusese părul blond. Și ochii albaștri. Cine-ar fi putut să-și dea seama că o astfel de persoană avea să facă așa ceva ! Mike s-a uitat încruntat la ceas - era 3:06 dimineața, oră la care, din păcate, deseori era treaz. S-a dat jos din pat înțepenit și-a încercat să-și îndrepte coloana, dar n-a izbutit până la capăt. Uneori îi trebuia chiar și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
aplecat în față, ca și când sălbăticia s-ar fi arcuit, iar el ar fi avut nevoie de mai mult echilibru, de mai multă grijă. Tata e aici, a șoptit Danny. Îl simt. Când Charlie a pufnit pe nas, Jina s-a încruntat către el. Vrusese să-i lase pe cei doi băieți să-și rezolve singuri diferendele, dar acum nu avea de gând să-i permită derbedeului ăla să ia în derâdere adevărul. L-a înșfăcat pe Charlie de umăr și l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
era Mister Popularitate, dar nici nu trebuia să-și sperie cunoscuții ca să-i oblige să-i devină prieteni. Hei, i-a spus Danny și Charlie i-a tras un scuipat la picioare - o flegmă groasă și însângerată. Danny s-a încruntat îngustându-și ochii deja umflați. Eu m-am cărat de-aici. Și băiatul a deschis ușa și s-a furișat pe coridorul care mirosea a mucegai. Pe verandă i-a văzut pe Naji și John bând bere. Casa nu avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
apoi își curăța gura, nările și fața. Se freca apoi pe brațe și pe picioare. Ritualul era repetat de cinci ori pe zi. După cincisprezece minute, Ahmad a ieșit din cabană, curat ca lacrima, și-a traversat pajiștea. S-a încruntat când a văzut-o pe Irene turnându-și iar vin, dar femeia nu s-a sinchisit și n-a făcut decât să se uite urât la el. Nu putea să-i nege credința, dar prefera devotamentul lui Jack, terrierul, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
nici o poveste despre peisaj. Ăsta-i un ținut dur. La naiba ! Aș putea să umplu albia asta cu motorină și râul ar devora-o cât ai clipi. Râul ăsta o să supraviețuiască și după ce noi toți o să murim. Drew s-a încruntat. Preț de-o clipă a semănat teribil de tare cu taică-su. Chestie pe care, dac-ar fi știut-o, nu i-ar fi convenit. Apoi bărbat a respirat adânc și-a atins cu delicatețe obrazul umflat al lui Danny
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
lui, întotdeauna existase un zâmbet atoateștiutor și doi ochi negri care vedeau orice. Ce-i ? l-a întrebat Irene. Ai ceva de zis ? Lui Naji i s-a părut că vorbea de ore întregi. De zile întregi. Irene s-a încruntat către el. Amândoi au pătruns pe pajiștea din fața cabanei, iar Naji se simțea sleit de sete. De când venise în țara asta, suferea de o sete pârjolitoare. Și asta de la toate reclamele alea la sucuri, de la înțepăturile minunate ale colei, de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
Bergowitz l-a luat pe Mike de-o parte. Va trebui să ne arăți drumul în susul râului. Unde e cabana ? A cui e ? Jina s-a strecurat lângă ei și l-a luat pe Mike de mână. Bergowitz s-a încruntat când a văzut-o, dar ea i-a răspuns doar cu un surâs. N-avea de gând să se miște de-acolo. Ei, aici e problema, a răspuns Mike. E greu de spus cine ce are prin părțile astea. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
să nu ajute pe Lina la menaj. Leneșă de felul ei, hotărâse pe Lică că "tanti" nu trebuia învățată rău. De lucrat nu lucra, ținea în mână aceeași cârpă de olandă înnegrită, în care înfigea acul când Lina se cam încrunta. Se plictisea acolo cu patronii. Aștepta toată ziua vizita lui Lică. La început făcuse chiar mofturi ca să primească, dar, când văzuse că Lică vrea cu dinadinsul, nu mai suflase. După ce totul se aranjase, Lică îi spuse abia "cum stau lucrurile
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
fac toate slujbele: S-a făcut un înger Rim! Un înger!" își zise. Intrarea în sufragerie, cu Rim de braț, aduse probabil în mintea Sici imagini vesele: Dacă i-ar fi văzut Lică! Pufni în râs fără rost. Lina se încruntă și gîndi: "Ce oaie! ce oaie! Așezîndu-se cu ezitări, cu mici balansări, ca un om care își face primii pași, Rim explică cum râsul fără de motiv are de cauză un impuls al energiilor, dintre care cea mai cunoscută e "explozia
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
stricat cu Bacii! declară Nory. Dar de ce nu sunteți acasă la nici o oră? V-am chemat de o sută de ori la telefon degeaba! Rim ridică sprâncenele cu mirare și Lina deschise gura să spună ceva, dar cum Sia se încruntă, doctorul Rim se uită fulgerător 'a Lina care tăcu. Văzând pe Nory enervată, Lina o mai reținu s-o îmbuneze. Bunei Lina îi plăcea nespus de mult pacea și concordia. Nory își răsuflă indignarea: - De ce nu dai pe ușă afară
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
apoi mici aiureli de care doctorul' spunea "că nu e nimic" și că provin din anemie. Se credea un înger și vorbea numai de zbor. își revenea îndată și sta mut, neclătinat, cu fața în sus. în fața sîngeîui, Ada se încruntase. Nu mai era de glumă cu bietul om. Bruscă în decizii, ca de obicei, propuse doctorului plecarea imediată a prințului la Leysins. Dar bolnavul cerea acum îngăduire. Nu avea curajul să se "depărteze de patul pe care se afla întins
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
clipă, apoi spuse: - Poate că pielea îl ferește de căldură și de energie. - Poate. Dar, având în vedere incertitudinea în care ne aflăm, cred c-ar trebui să-i cerem lui Morton să-l închidă într-o cușcă. Siedel își încrunta sprâncenele a îndoiala. - Asta-i o propunere mai rezonabilă, Smith, rosti Kent. - Deci, te-ai declara mulțumit, Kent, dacă l-am închide într-o cușcă? Kent rămase pe gânduri o clipă, apoi răspunse, cu o undă de regret: - Da. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
nu voi vota pentru el. De vreme ce a acționat contrar legilor în vigoare la bordul acestei nave, am tot dreptul să mă apăr cum pot. Te rog, de aceea, să rămâi neutru în acest conflict pur personal. - Nu înțelegi, replica Siedel, încruntând din sprâncene. Mă aflu aici în calitatea mea de psiholog. Constat că i-ai hipnotizat pe acești oameni fără permisiunea lor, ceea ce mi se pare cu totul imoral. Mă miră că te așteptai să mă asociez la o asemenea faptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
-n vidul din spațiu. În cazul în care mediul natural al acestei creaturi nu e spațiul, trebuie să aflăm de ce și cum a ajuns acolo unde am găsit-o. - Văd că va trebui să punem la vot chestiunea, zise Morton, încruntând din sprâncene. Am putea fixa în jurul cuștii un înveliș de metal care să absoarbă o parte din energia scutului de protecție, Soluția asta te-ar mulțumi, von Grossen? - Da, mi se pare rezonabilă, răspunse acesta. Dar va trebui să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
să ne atace? Vă asigur că nu încerc să-mi promovez propriile idei, dar după părerea mea... planul expus adineaori e lipsit de orice valoare! Morton păru sincer mirat. - Nu crezi că-i o judecată cam prea aspră? întrebă el, încruntând din sprâncene. - Dacă am înțeles bine, zise Grosvenor, planul prezentat de dumneavoastră este o variantă modificată a celui propus inițial. La ce anume s-a renunțat? - Cei doi fizicieni propuneau să fie energizate patru etaje, răspunse directorul. Grosvenor rămase pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
fi fost mai bine, spuse el. Căpitanul Leeth interveni în discuție, vorbind peste umărul lui Morton: - Domnule Pennons, explică, te rog, de ce nu e cazul să fie energizate mai mult de două etaje. Mecanicul-șef păși în față și spuse, încruntat: - Principalul motiv este că ne-ar lua trei ore în plus și știm cu toții că factorul timp e esențial. Dacă timpul n-ar conta, ar fi preferabil să energizăm, sub control, întreaga navă, cu pereți cu tot. În felul acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
celorlalți (numai Kent nu râdea), apoi vorbi: - Acum câteva minute, cineva a propus să ne întoarcem acasă. Aș vrea ca omul care a făcut această propunere să ne explice motivele sale. Nimeni nu-i răspunse. Grosvenor îl văzu pe Kent încruntându-se. Faptul că printre membrii expediției se afla unul care nu avea curajul de a-și susține fățiș o opinie, fie ea trecătoare, era într-adevăr straniu. Mulți din sală priveau în jur, uimiți. - Când a făcut cineva o astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
surprinzător! Oricâte măsuri de protecție am lua în popasurile noastre pe alte planete, se găsește totdeauna câte un virus sau câte o bacterie care răzbește! Te voi duce jos, în camera de carantină. - Prefer să rămân aici. Doctorul Eggert se încruntă, apoi scutură din umeri și spuse, vârându-și instrumentele în trusă: - În cazul dumitale, se poate. Îți voi trimite de îndată un infirmier. Cu microbii străini nu-i de joacă! Kent scoase un fel de mârâit. Grosvenor îl privi întrebător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
vreme. - Ei, ce reacție ai avut acum? întrebă Grosvenor. - Mi-am amintit de maică-mea, răspunse McCann, cu un glas șovăitor. M-a apucat subit dorul de casă. Aș fi vrut să... - A nu, e prea periculos! îl întrerupse Grosvenor, încruntându-se. Dacă aș merge mai departe pe linia asta, unii dintre oameni ar ajunge să stea chirciți, ca în burta mamei... Dar acum? întrebă el apăsând pe încă o tastă, care declanșa un sunet ca un clinchet de clopoței. - Parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
Shula o vizita pe Angela În zona East Sixty, unde vara ei avea apartamentul newyorkez ideal al femeii tinere, frumoase, libere și avute. Shula admira asta. Aparent fără invidie, fără stinghereală, Shula, cu perucă și sacoșă, cu fața-i albă Încruntată În continuă inspirație (primind și transmițând mesaje de-a valma) ședea pe cât de stângaci posibil În superconfortul tapițeriei Angelei, mânjind cești de porțelan și furculițe de ruj. În versiunea Shulei, tatăl ei avusese conversații cu H.G. Wells ce duraseră câțiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
Au legătură cu Memoriile.“ Wells, desigur, scriind despre lună pe la 1900. „Este de ultimă oră. Fascinant, tăticule - trebuie să le citești. Trebuie! Ochi neochi. Și repede, te rog! căci doctorul Lal e lector În vizită la Columbia. Îi trebuie Înapoi.“ Încruntându-se grozav, răbdare, stăpânire de sine duse cu totul, se umplu de repulsie la adresa obsesiei chitite, persistente, magistrative, comic-oribile a fiicei lui. Trase În piept o suflare lungă, rupătoare de rărunchi, Îndreptătoare de trup. Apoi, deschizând caietul, citi, În sepia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
atât pe muncitorii care distrugeau bodegile și casele vechi, plăcute, cât și noile clădiri În construcție. Dar acum, În timp ce se apropiau de Centru, Emil opri mașina și coborî geamul despărțitor. — De ce oprești? Emil spuse: — Se Întâmplă ceva vizavi. Se uită, Încruntându-se concentrat, ca și cum explicația lui trebuia luată În seamă. Dar de ce, tocmai acum, să fi oprit nu conta din ce motiv? — Nu-i recunoașteți pe oamenii aceia, domnule Sammler? — Care? S-au ciocnit vreunii? E vreo problemă de trafic? Desigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]