3,363 matches
-
care, nefiind dedicată procreării, ar fi nocivă pentru perpetuarea speciei. Contextul în care se plasa această mică vendetă era însă strict funcțional, dat fiind că De Marsico este unul dintre cei mai importanți colaboratori la Codul Rocco, adică la codul fascist. Desigur, De Marsico nu și-ar fi putut imagina vreodată că în apărarea sa aveau să se ridice vocile unei mulțimi de iluminați și de progresiști. Natalia Ginzburg, scuturându-se din starea sa naturală de ațipeală, a auzit cu siguranță
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
Italiei consideră amplexul între femeie și bărbat ca fiind modul natural de a face dragoste”, în afară de faptul că spune un adevăr ridicol, recurge exact la același principiu jignitor pe care se întemeiază noțiunea de „sentiment comun al pudorii” din codul fascist al lui Rocco și al lui De Marsico. 1 martie 1975. O inimă 1tc "1 martie 1975. O inimă1" Cititorul să mă ierte, dar vreau să revin asupra problemei avortului - sau, mai bine zis, asupra problemelor suscitate de discuțiile despre
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
ca normalitatea să devină paroxistică - au o experiență a sexului care îi eliberează de orice tensiune tocmai în domeniul sexualității, iar în celelalte domenii, de orice posibilitate de sublimare. S-ar spune că societățile represive (după cum spunea un ridicol slogan fascist) aveau nevoie de soldați și, de asemenea, de sfinți și de artiști, în timp ce societatea consumistă nu are nevoie decât de consumatori. Oricum, în afară de acel „ceva” pe care societatea permisivă îl permite, totul s-a prăbușit, spre rușinea idealurilor progresiste și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
ei ca la niște „monștri” în permisie, cu care este îngăduită orice glumă vulgară. Vezi cazul Mariei Schneider 1, față de care toată presa italiană s-a comportat ca o canalie, cu cea mai mare nerușinare și în modul cel mai fascist cu putință. Mai sunt însă o serie de considerații - la care țin mult - născute din meditația amară din aceste săptămâni. Am spus că faptul de a se pronunța necondiționat în favoarea avortului le garantează celor ce îl susțin patente de raționalitate
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
Într-adevăr, distincția dintre tipurile de „fascism” făcută în Il Politecnico nu este nici pertinentă, nici actuală. Ea putea să aibă valoare până acum vreo zece ani, când regimul democrat-creștin încă mai era pur și simplu o continuare a regimului fascist. Însă acum vreo zece ani s-a întâmplat „ceva”. „Ceva” care nu exista și nu era previzibil nu doar pe vremea ziarului Il Politecnico, dar nici măcar cu un an înainte de a se întâmpla (sau de-a dreptul, după cum vom vedea
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
ziarului Il Politecnico, dar nici măcar cu un an înainte de a se întâmpla (sau de-a dreptul, după cum vom vedea, în timp ce se întâmpla). Confruntarea reală a tipurilor de „fascism” nu se poate face așadar, „din punct de vedere cronologic”, între fascismul fascist și fascismul democrat-creștin, ci între fascismul fascist și fascismul nou într-un mod radical, total și imprevizibil, născut din acel „ceva” care s-a întâmplat acum zece ani. Deoarece sunt scriitor și polemizez sau măcar discut cu alți scriitori, fie
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
an înainte de a se întâmpla (sau de-a dreptul, după cum vom vedea, în timp ce se întâmpla). Confruntarea reală a tipurilor de „fascism” nu se poate face așadar, „din punct de vedere cronologic”, între fascismul fascist și fascismul democrat-creștin, ci între fascismul fascist și fascismul nou într-un mod radical, total și imprevizibil, născut din acel „ceva” care s-a întâmplat acum zece ani. Deoarece sunt scriitor și polemizez sau măcar discut cu alți scriitori, fie-mi îngăduit să dau o definiție cu
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
bună dreptate au insistat mereu să-l numească radicalii) este cea cuprinsă între sfârșitul războiului și dispariția licuricilor; cea de-a doua fază merge de la dispariția licuricilor până astăzi. Să le analizăm pe rând. Înainte de dispariția licuricilor. Continuitatea dintre fascismul fascist și fascismul democrat-creștin este completă și absolută. Nu voi vorbi despre ceea ce se spunea pe atunci despre acest lucru, tocmai în Il Politecnico: epurarea nereușită, continuitatea codurilor, violența poliției, disprețul față de Constituție. Mă opresc asupra a ceea ce a contat într-
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
se spunea pe atunci despre acest lucru, tocmai în Il Politecnico: epurarea nereușită, continuitatea codurilor, violența poliției, disprețul față de Constituție. Mă opresc asupra a ceea ce a contat într-o conștiință istorică retrospectivă. Democrația pe care antifasciștii democrat-creștini o opuneau dictaturii fasciste era formală într-un mod lipsit de orice pudoare. Ea se baza pe o majoritate absolută obținută prin voturile unor enorme pături mijlocii și ale unor enorme mase țărănești, dirijate de Vatican. Dirijarea de către Vatican era posibilă doar dacă se
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
ce constituiau Italia agricolă și paleoindustrială. Însă în momentul în care erau asumate ca „valori” naționale, nu puteau decât să-și piardă orice caracter real și să se transforme într-un conformism de stat atroce, stupid și represiv: conformismul puterii fasciste și democrat-creștine. Provincialismul, grosolănia și ignoranța - atât ale elitelor, cât și, la nivel diferit, ale maselor - erau la fel în timpul fascismului și în prima fază a regimului democrat-creștin. Paradigme ale acestei ignoranțe erau pragmatismul și formalismul Vaticanului. Toate acestea sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
despre o dragoste reală, înrădăcinată în felul meu de a fi. Am văzut deci „cu simțurile mele” comportamentul forțat al puterii consumului recreând și deformând conștiința poporului italian, până la o degradare ireversibilă. Lucru care nu s-a întâmplat în timpul regimului fascist, când comportamentul era complet disociat de conștiință. În zadar puterea „totalitară” își tot repeta obligațiile în materie de comportament, conștiința nu era implicată în ele. „Modelele” fasciste nu erau decât niște măști pe care trebuia să ți le pui și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
italian, până la o degradare ireversibilă. Lucru care nu s-a întâmplat în timpul regimului fascist, când comportamentul era complet disociat de conștiință. În zadar puterea „totalitară” își tot repeta obligațiile în materie de comportament, conștiința nu era implicată în ele. „Modelele” fasciste nu erau decât niște măști pe care trebuia să ți le pui și să ți le scoți. Când fascismul fascist a căzut, totul a devenit cum era înainte. La fel s-a întâmplat și în Portugalia: după patruzeci de ani
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
conștiință. În zadar puterea „totalitară” își tot repeta obligațiile în materie de comportament, conștiința nu era implicată în ele. „Modelele” fasciste nu erau decât niște măști pe care trebuia să ți le pui și să ți le scoți. Când fascismul fascist a căzut, totul a devenit cum era înainte. La fel s-a întâmplat și în Portugalia: după patruzeci de ani de fascism, poporul portughez a sărbătorit ziua de 1 mai ca și cum ultima oară ar fi serbat-o cu un an
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de fascism, poporul portughez a sărbătorit ziua de 1 mai ca și cum ultima oară ar fi serbat-o cu un an înainte. Este ridicol așadar ca Fortini să dateze distincția dintre fascism și fascism în perioada următoare războiului: deosebirea dintre fascismul fascist și fascismul acestei a doua faze a puterii democrat-creștine nu are echivalent în istoria noastră și, probabil, în întreaga istorie. Totuși, eu nu scriu prezentul articol doar pentru a polemiza cu privire la acest subiect, deși el îmi este foarte drag. În
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
continuau s-o dețină și s-o gestioneze, nu mai știa ce să facă cu Vaticanul - centru de viață țărănească, retrogradă și săracă. S-au amăgit că vor putea conta la nesfârșit pe o armată naționalistă (întocmai ca predecesorii lor fasciști) și nu vedeau că puterea, pe care ei înșiși continuau s-o dețină și s-o gestioneze, făcea deja manevre pentru a pune bazele unor armate noi, transnaționale, aproape niște poliții tehnocratice. Același lucru se poate spune și despre familie
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
treizeci de ani, aducând Italia în pragul dezastrului economic, ecologic, urbanistic și antropologic. În realitate, falsa înlocuire a acestor „capete de lemn” cu alte „capete de lemn” (și mai funebru carnavalești), realizată prin întărirea artificială a vechilor aparate ale puterii fasciste, nu ar servi la nimic (și să fie clar că, într-un astfel de caz, „trupa” ar fi, datorită înseși alcătuirii sale, nazistă). Puterea reală pe care de zece ani au slujit-o „capetele de lemn” fără a-și da
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
cel mai prost mod cu putință (în această privință, democrația creștină nu se deosebește de celelalte Regimuri), dar, repet, nu poate să nu le facă. La sfârșitul anilor ’30, orice guvern italian ar fi asanat mlaștinile din regiunea Pontina: regimul Fascist și-a înscris o astfel de asanare, prin administrare comună, între propriile sale Realizări. Despre toate Realizările pe care Andreotti le înșiră liturgic ca pe niște Realizări merituoase ale Regimului s-ar putea repeta același lucru: Regimul democrat-creștin nu putea
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
nu mai poate fi schimbată, ci trebuie acceptată așa cum e”, editorial în Corriere della Sera, 9 februarie 1975). DOCUMENTE ȘI ANEXEtc "DOCUMENTE ȘI ANEXE" Sandro Penna: Puțină febră 1tc "Sandro Penna \: Puțină febră1" Ce țară minunată era Italia în perioada fascistă și imediat după aceea! Viața era ca atunci când eram copii, și vreme de treizeci de ani nu s-a mai schimbat; nu valorile sale - o vorbă mult prea mare și prea ideologică pentru ceea ce pur și simplu vreau să spun
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
izolarea la care îi condamna gelozia taților, năvălind nătângi, înfumurați și rânjind în lumea pe care au luat-o în stăpânire și obligându-i pe adulți la tăcere sau la adulare, s-a născut un regret scandalos: se regretă Italia fascistă sau distrusă de război. Infractorii de la putere - atât de la Roma, cât și din primăriile de la țară - nu făceau parte din viață: trecutul care determina viața (și care precis nu era trecutul lor arheologic tâmpit) pentru ei nu determina decât figura
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
și de o complicitate inocentă. Cât de sublim este dezinteresul complet și total arătat de Penna față de ceea ce se întâmpla în afara acestei existențe în rândul poporului! Nimic n-a fost mai antifascist decât această exaltare a lui Penna în Italia fascistă, văzută ca un loc de o frumusețe și de o bunătate de nedescris. Penna a ignorat absurditatea și cruzimea fascismului, a considerat că acestea nu există. O insultă mai gravă nici că putea să născocească, inocent, împotriva fascismului. Căci Penna
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
autorității îl îmbată (și nu se rușinează de aceasta) la fel ca și bucuria (nedeclarată) de a-l sluji pe Dumnezeu. Același huliganism îi împingea în acei ani pe mulți tineri, chiar dacă erau inteligenți, să se abrutizeze în degradarea lealității fasciste: un fel de revoltă pe dos, nu mai puțin provocatoare decât revolta adevărată, postulând și ea o negare de sine, o abnegație cu caracter - firește - masochist și autopunitiv. Beția de a servi Puterea era o recompensă, iar subiecții operației atroce
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
poate să nu-l cunoști. Să nu cunoști definiția care este dată aici revoluționarilor, non-violenței, puterii, stângii tradiționale și noii stângi („ajunge cu această stângă măreață doar la înmormântări, la comemorări, la proteste, la celebrări; toate astea sunt, și ele, «fasciste»”), fascismului și, mai ales, în mod sublim, antifascismului („dar cine sunt, la urma urmei, acești fasciști împotriva cărora de douăzeci de ani vă constituiți... într-o uniune sacră, într-o armată a salvării mohorâtă și pașnică?”, „...unde sunt fasciștii, dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
în existență, ideologia consumistă și, prin urmare, a fortiori, valorile „dezvoltării”. Muncitorul este deci disociat. Dar nu este singurul. Și puterea burgheză clasică este în acest moment complet disociată: pentru noi, italienii, o astfel de putere burgheză clasică (adică practic fascistă) este Democrația Creștină. Odată ajunși aici, vreau să abandonez însă terminologia pe care eu (un artist!) o folosesc oarecum improvizând și să fac o exemplificare exagerată. Disocierea care împarte de-acum în două vechea putere clerico-fascistă poate fi reprezentată prin
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
a fost mereu deosebită, excentrică, concretă: dar niciodată centralistă, niciodată „a puterii”). Această golire a dialectului împreună cu cultura regională pe care îl exprima - golire datorată aculturației noii puteri a societății consumiste, puterea cea mai centralizatoare și deci cea mai potențial fascistă pe care istoria o amintește - sunt explicit tema unui poem al unui poet dialectal, intitulat chiar Limbă și dialect 2 (poetul este Ignazio Buttitta 3, iar dialectul - siciliana). Poporul e întotdeauna, în esență, liber și bogat: poate fi pus în
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
intactă în mizeria și în cultura sa „populară”: în realitate, fascismul antrenase și corupsese câteva sute de mii de italieni, dar ceilalți circa patruzeci de milioane - burghezia mică și foarte mică și poporul - nu fuseseră „atinși” de fascism, deoarece represiunea fascistă era încă de tip arhaic, impunea gesturi și acțiuni, cerea supunere, dar nu era în stare să transforme decât superficial vechile modele umane. Acest adevăr al meu este foarte simplu, după cum se vede. Mai puțin simplu era poate să ai
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]