4,726 matches
-
transformi un bivol În om. Și, dacă bivolul nu frământă noroiul, atunci cine s-o facă? Domnișoara Rong Își continuă discursul filozofic fără să se gândească: — Deci familia trebuie să are casă, casa trebuie să are cărămizi, bivolul trebuie să frământă noroi. Nu fiți triști, așa viața este... Se bucura că avea ocazia să le povestească celor pe care-i avea În grijă despre budism. Auzise că mulți americani, mai ales cei care veneau În China, sunt pasionați de budism. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
iaduri era cel mai puțin groaznic și, prin urmare, cel mai Îmbietor, sperând ca, atunci când starea mea intermediară se va fi Încheiat, să nu aflu care este adevărul. Cu alte cuvinte, speram să nu mă reincarnez Într-un bivol care frământă noroi. După acest trist episod cu bivolul torturat, călătorii noștri și-au continuat drumul către peșteri. Pe măsură ce șoseaua urca intrând În munți, Marlena și Harry deveneau din ce În ce mai interesați de peisaj. Era de fapt o scuză pentru a-și apropia fețele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
o femeie - păreau speriați și amărâți. O bătrână se apropie de mașină oferindu-le ouă de vânzare sub formă de gustare. Oamenii nici nu se uitară la ea. Pernele canapelei fură desfăcute și ele, iar mâini nerăbdătoare Începură să le frământe. Soldații le ordonară oamenilor să se dea jos din mașină. În timp ce se grăbeau să Îndeplinească ordinul, un soldat le strigă să nu plece de lângă mașină. Soldații se aplecară În mașină și pipăiră scaunele, covorașele de pe jos. Scoaseră bancheta din spate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
o plită care se Înfierbânta atât de tare că putea suda camioane pe ea, un bufet pe rotile cu chiuvetă din cupru cu patină, un blat de lucru din marmură roasă care arăta ca și cum generații Întregi de italieni ar fi frământat cocă pe el Începând din Renaștere. Apoi mai era și problema podelei. Nu, după părerea ei linoleumul anilor ’50 nu era nici prietenos, nici amuzant, nici plin de istorie. Spunea despre el că arată ca niște „râuri de vomă“. „Pardon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
poată furișa ca să se cațăre În el. Dar tatăl lui Îl atenționase clar să nu se Îndepărteze de grup. Își scoase cartea din buzunar și se apucă de citit. Vera Își tampona fața cu un capăt al eșarfei. Se tot frământa căutând idei pentru un discurs revigorant pentru angajații ei despre autonomie, vechea noțiune de a te bizui pe propriile puteri de pe vremea bunicii ei. Sau poate ar trebui să scrie o carte despre asta. Această călătorie, se imagină ea scriind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
drumul emoțiilor, Împiedică-i pe netoți să schimbe programul. Iar apoi produse „Vocea“, cum o numea producătorul lui, la fel de fină ca whisky-ul vechi de treizeci de ani. Suntem cu toții buni prieteni, știți, din San Francisco și din Împrejurimi. Își frământa mâinile, bărbatul sensibil cuprins de griji. Ridică privirea din nou, uitându-se În cameră. De fapt, unul dintre ei este cel mai vechi și cel mai apropiat prieten al meu din copilărie, Mark Moffet. Are una dintre cele mai mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
tuturor și unei serii de Întrebări josnice. Pe cine salvezi? Îi poți salva pe amândoi, sau te salvezi doar pe tine? Stai pasiv, fără să riști, sau mori din orice se ivește, În timp ce stai, așteptând să se Întâmple orice? Se frământau În tăcere, dorindu-și să poată ignora valorile morale și să iasă odată de-acolo. Cine se mai salvase În detrimentul eticii? Reușise oare după aceea să se Împace cu ideea? Dacă ignorau interesele celor din trib, cât le va lua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de alinare În cazul În care situația se Înrăutățea. Buștenii aprinși aruncau licăriri sperioase pe fețe. În primele zile ale exilului lor, discutaseră despre posibile variante de a pleca din Locul Fără Nume. Pe măsură ce șederea lor neplanificată se prelungea, se frământau Întrebându-se cum vor fi salvați. Cât timp malaria făcea ravagii, s-au rugat la Dumnezeu și la divinitățile tribului, oricare ar fi ele. Iar acum când erau cu toții pe cale de a se reface după boală, au aflat că barcagiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
prea mult... Cum nu îndrăzneam să ies din coloană, l-am urmărit cu privirea de departe, până a dispărut la o cotitură a străzii. Eminescu, dacă era el mergea încet, cu capul puțin aplecat, ceea ce indica o ținută de om frământat de gânduri, care trece cu ochii în pământ. E sigura dată când pașii mei s-au încrucișat cu cei ai marelui poet, când ochii mei au putut privi umbra lui pământească. Și încă, dacă în adevăr camaradul meu mi-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
niște poze cu fractali de care nimeni n-avea curajul să mă întrebe ce sunt. „Va-ri-a-bi-lă“, notau fetele, privindu-mă cu speranță, atenție sau poate doar cu milă. Cine știe ce le trecea de fapt prin cap, ce mâini de iubiți le frământau umerii și sânii, câte inele noi le străluceau pe degete sau la ce film se refugiau în momentul ăla. În timp ce fâlfâiam o fotografie cu Eminescu bărbos, sub care tipărisem numele CREANGĂ, mă gândeam și eu la ale mele. Ce căutam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ne născusem toți în poala ei ca într-o copaie blândă de cocă și-asfalt. Pe sub halatul de amidon, pulpele puternice fremătau, așteptându-ne capetele cuminți și lipicioase. Mâinile ei miroseau, desigur, a pâine, iar brațele atletice, cu care ne frământa mințile (și poate nu doar pe ele), tot a pâine. Era și greu să miroși a altceva, cu fabrica peste drum, dincolo de blocuri, pe „Ilie Pintilie“. Doar spre sfârșitul primăverii, când ploaia scutura pomii și Bucureștiul se scufunda într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
făcea gol În jurul nostru, ucigându-i Într-o clipă pe toți oștenii care năzuiau spre mine, răsturnând mesele cu piciorul, adunându-vă pe voi, credincioșii mei, pavăză În jurul meu... În sală coborî o liniște adâncă. Ștefan vorbi mai departe, repede, frământat: - Dacă n-ar fi ucis Oană toți străjerii din dreptul ușii și voi nu v-ați fi lipit de trupul meu ca nimic să nu mă atingă, și dacă n-ar fi strigat Oană „Aroane, ucigaș de domni și vânzător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
deja, dar ea se limita la capacitatea echipajelor de a manevra cu rapiditate. Era o luptă a dibăciei și a inteligenței. Fregata intră În raza tunurilor turcești și continuă avansarea rapidă. Prova ei despica valurile, lăsând În urmă o dâră frământată de spumă. Comandanții turci Își dădură seama prea târziu că vasul venețian scăpa de primul atac și nu avea nici o intenție de a se preda. Se auziră ordinele de armare a tunurilor, mateloții se agitau aducând ghiulele și pregătind aprinderea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
erau așezate În interiorul fiecăreia, frumos aliniate una lângă alta. Patru vâsle la o barcă. Valurile fluviului clipoceau Încet la mal, mânate de vântul care devenise și mai rece, parcă prevestind o iarnă timpurie. Privirea lui Oană traversă apoi fluviul Întunecat, frământat de vârtejuri și de valuri spulberate de vânt. Pe malul românesc se ridicau dealurile pline de păduri, urcând molcom spre zarea Banatului, iar la poalele lor, chiar pe malul Dunării, se zăreau zidurile unei cetăți În jurul căreia sclipeau zeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
La Început rezistase propunerii bătrânului Foscolo, dar În scurt timp, Își dăduse seama că profesorul tatălui său are dreptate. Nu trăiau În Paradis. Nici măcar Într-un loc În care legea și noblețea sunt respectate. Dimpotrivă. Trăiau Într-un secol sălbatic, frământat de asasinate și războaie, iar amenințările viitorului se prevesteau mai mari decât cele abia trecute. Și apoi, scrima nu putea afecta cu nimic lecțiile de limbi străine sau pe cele de pictură. Gentile Bellini fusese și el de acord cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
va trebui să vii singură, ca acum. Vei intra sub protecția unei forțe mai mari decât Îți poți Închipui. Dar trebuie să ai răbdare. - Deci, mi-ai citit gândurile! spuse, supărată, Midori. M-ai păcălit! M-ai lăsat să mă frământ singură! Și mi-ai mai furat și replicile! Ești un nesuferit! Crezi că sunt mică și proastă! - Nu. Cred doar că ești mică. Iată, am ajuns. Văd că e o trăsură simplă, cu un cal. Perfect. Ia drumurile lăturalnice, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de blazon, alcătuit dintr-un scut și o spadă. Și apoi aproape nimic, Întunericul unei căruțe, tropote de cai, nemărginirea stepelor, o bătălie dată seara, undeva În câmpii, și parcă o voce Îndepărtată strigând: „Ștefăneeeel!” Shiro Înțelesese că trecutul se frământa În memoria lui Oan-san. Așteptă până Îi simți din nou liniștea interioară. - Înainte de a Începe antrenamentele minții și de a le intensifica pe cele ale trupului, mai ai o misiune de Îndeplinit. În curând se Înserează. Te travestești În pescar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tăcere. Avea În minte amintiri proaspete și Întrebări vechi. Era ziua Sfântului Ștefan, În care, de șaptesprezece ani, și-l amintea pe Ștefănel. Își imagina cum ar arăta dacă ar fi În viață. Cum ar vorbi, ce gânduri l-ar frământa. Ce imensă bucurie ar fi dacă, la vremea sărbătorilor de iarnă, fiul lui rătăcitor ar reveni. Dar acest vis nu se Îndeplinise În nici una dintre ierni. Și În fiecare din ele căpitanul rămăsese pe jumătate pustiu. Apoi, erau gânduri care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Vă rugăm să ne așteptați dincolo. Erina și Alexandru ieșiră În prima cameră, așteptând, Împreună cu Jovanka, primul verdict al medicului venețian. Trecu aproape un ceas până când ușa se deschise. Medicul ieși primul, cu o figură Încruntată. Apoi ieși Angelo, parcă frământând În minte mai multe ipoteze. - Cum e? Întrebă, nerăbdător, Alexandru. - Nu e bine... murmură Angelo. Dar Întâi sunt necesare tratamente care nu pot fi aplicate aici. Chiar și unele operații chirurgicale. Oasele sunt rupte, plămânii sunt afectați, mușchii și nervii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Petru și făcură cerc În jurul lui. Rămăseseră doar două sute zece din cinci sute. Ceilalți căzuseră În bătălia de la Valea Albă. Era cea mai grea pierdere suferită vreodată de Ordinul scutului și spadei. - Fraților... spuse Pietro, iată cu ce mi-am frământat mintea de când l-am lăsat singur pe măria sa. Vă cer să mă ascultați și să mă sfătuiți. Luptătorii Își apropiară caii și așteptară. Un vultur plană larg pe deasupra pădurii, dispărând dincolo de crestele munților. - Știe cineva ceva de căpitanul Oană? - Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
aici ar fi sfârșitul drumului. Ci pentru că aici e Începutul lui. Și nu pe mine mă cauți, ci pe tine. - Îl caut pe Dumnezeu, preasfinte. - L-ai pierdut? Întrebarea pluti În tăcerea chiliei, fără răspuns. În fața altarului, o lumânare Își frământă flacăra, cuprinsă parcă de neliniște. Voievodul simți că are de spus multe, dar nu-și mai amintește nimic. Greutatea din sufletul lui nu avea nevoie de cuvinte. Tăcu, fiindcă știa că Daniel Îl vedea așa cum era și că nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
se apropia. Chiar cuvintele sfântului Daniel erau de foc. Ardeau. Ridicau la luptă. În depărtare, poate mai jos de Cetatea de Scaun, zările se aprinseseră. Nu era soarele, care răsărise demult. Era chiar Focul. Cerul se Înroșea și orizontul se frământa În vâlvătăi. Tunete se auzeau, Înfundat, ca și cum o furtună neașteptată s-ar fi apropiat, distrugând totul În calea ei. Răzeșii Începură să-și facă cruce. - Foc În cer, În zi sfântă... , murmură cineva. Se schimbă crugul vremii... - Mențineți pozițiile! porunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cazul dușmanilor. Încălcase una din regulile Ninja. - N-a să mai intru nepoftit În mintea ta... spuse, aproape sfios, Ștefănel. Iartă-mă. - N-ai intrat nepoftit. - Nu Înțeleg. - Voiai să recuperezi optsprezece ani din viață. Voiai să afli ce mă frământă. Și eu aș fi făcut la fel. - Serios? Ai fi făcut la fel? - Asta Încerc și acuma. Dar nu-mi reușește. La ce naiba te gândești? Scutește-mă de un chin și spune-mi sincer. - Sincer? - Absolut. - La plăcinte. Alexandru se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
moment s-a ajuns la... relații, din astea sau zicem, conflicte de muncă, din cauza salariilor, pentru că... pe măsură ce cerințele erau mari, salariul se lua 85%, 80% și-n momentul în care umblai la salarul muncitorului, se creau probleme. Ceea ce m-a frământat și pe mine, să accept promovarea ca șef de atelier, pentru că pierdeam niște bani la salariu, dar când am văzut că din secția de la Montaj și de la Prelucrări la rece, s-au ivit acolo niște conflicte, da ?! Și, că au
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
nu sunt a se confunda nici cu migrena, nici cu guturaiul. și 'ntr-adevăr discursul program al d-lui prezident de Consiliu a venit să confirme numaidecât părerea noastră. Câteva pasaje din acesta vor arăta cititorului inteligent aluatul din care e frământat omul nostru de stat. D-lor deputați, permiteți-mi mai întîi a vă oferi toate mulțumirile mele pentru măgulitoarea amiciție cu care m-ați onorat și ați bucurat inima mea. Maiestatea Sa Regele, ținând seamă de dorința exprimată de mulți
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]