3,772 matches
-
susține preferința naturală a indivizilor de a se afilia unor alteri similari (Brass et al., 2004). Ibarra (1992) consideră că barierele întâlnite de femei în companiile private sunt explicabile și prin homofilia pe bază de sex (preferința angajaților de a interacționa în funcție de sex). Alte studii au evidențiat faptul că trăsăturile de personalitate afectează forma rețelelor sociale. Mehra și colaboratorii săi (2001) au arătat că indivizii cu scoruri mari de self-monitoring tind să dezvolte mai multe legături sociale și să fie, astfel
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
și este gata să adopte orice comportament (atitudine, idee etc.) despre care consideră că le aduce succes rivalilor. 3.2.6. Problema Lumii Mici Mai simplu spus, ideea Lumii Mici apare în orice situație socială în care două persoane ce interacționează pentru prima dată descoperă că au cunoștințe sau chiar prieteni comuni și, în consecință, exclamă: Ce mică e lumea! Înainte de a defini problema Lumii Mici și de a prezenta soluția propusă de doi fizicieni, Watts și Stogartz (1998), apelând la
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
dilemei prizonierului cu un singur joc/o singură repetare, decizia rațională este aceea de a defecta de la relația de schimb și de a primi beneficiile de la celălalt fără a oferi nimic în schimb/fără reciprocitate. Totuși, atunci când aceiași doi actori interacționează unul cu celălalt în mod repetat, fiecare poate răspunde contingent comportamentului anterior al celuilalt. Drept consecință, este posibil să nu fie în interesul lui A să îl înșele pe B (dacă cei doi actori au posibilitatea de a se influența
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
toate aceste trei stări în propria persoană, ele fiind activate în funcție de situație și de necesitatea unor relaționări specifice. Spre exemplu, dacă cineva își activează starea de Părinte el va acționa de o manieră care să confere dependență celor cu care interacționează, oscilând între: (1) reacții de impunere, reacții ostile (de persecutor), prin care partenerul comunicațional este „pus la punct” într-un mod brutal, fără să-i fie lăsată nici o situație de ieșire (expresii ca: „faceți cum vă spun eu”, „ce este
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
expresii ca: „faceți cum vă spun eu”, „ce este asta?” „nu sunteți buni de nimic!” etc.) și (2) reacții de supraprotejare, în care cel care a activat starea de Părinte încearcă să pară atent și suportiv cu cei cu care interacționează, în fapt devalorizându-i și lipsindu-i de posibilitatea de a face ceva (expresii ca: „lasă că fac eu”, „nu te mai chinui, o să rezolv eu” etc.). În echilibru, și starea de Copil poate fi observată sub mai multe unghiuri
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
o atenție crescută a interlocutorului, de la poziția corpului și mișcările ochilor până la cuvintele pe care acesta le folosește) și de armonizare fizică și verbală cu aceasta. Justificarea acestui demers nu este greu de făcut: într-adevăr, încercați prima dată când interacționați cu cineva să-i copiați cu precizie mișcările (de parcă respectiva persoană s-ar privi în oglindă) și limbajul (utilizând, similar cu acesta, cuvinte cu înțeles vizual dacă el le folosește: „văd că”, „în perspectivă”, auditiv „se aude” „spuneți că”, kinestezic
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
deschiderea unui canal de comunicare. Ionel însă a refuzat să iasă întreaga zi din camera sa, a cărei ușă a blocat-o nelăsând pe nimeni să intre. Astfel că mama spune că a încercat orice pentru a-l convinge să interacționeze cu familia, dar „cu el nu merge nimic, nu este nimic de făcut”. Tânărul a avut, până în prezent, două tentative de a fugi de acasă la tatăl său, dar, de curând, acesta din urmă s-a recăsătorit și el, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
s-a recăsătorit și el, ceea ce îi oferă lui Ionel un nou motiv de tristețe și revoltă. Tatăl vitreg este, la rândul său, nemulțumit de atitudinea lui Ionel ceea ce-l face să fie mai tot timpul posac când trebuie să interacționeze cu acesta; deoarece a sesizat sensibilitatea tânărului, se abține de a face orice fel de glumă în prezența lui pentru ca să nu fie interpretată drept o jignire (ceea ce, de altfel, s-a și întâmplat de câteva ori). Totuși, el consideră că
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
persoane, fără a avea permisiunea acestora). Nu doar teritoriile condiționează modul în care comunicăm. Într-un fel, un tip de teritorii îl purtăm tot timpul cu noi: este vorba despre o anumită distanță în interiorul căreia ne simțim mai confortabil atunci când interacționăm cu o anumită persoană. Așa cum am observat când am discutat teoriile comunicării, creatorul proxemicii a fost Edward T. Hall. Autorul a observat că există o diferență între distanța intimă (0-0,5 m), distanța personală (1-1,5 m), distanța socială (1
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
boxeri înainte să sune gongul de începere a luptei, șeful și secretara și alte posturi lăsate la alegerea proprie a formatorului sau a cursanților). Aceeași perspectivă este dezvoltată de Brilhart și Galanes (1995) atunci când într-un grup în care membrii interacționează în mod natural, unul dintre cei doi observatori aleși va striga la un moment dat „îngheață!” și toți cei care participă trebuie să rămână în poziția în care se află, chiar și comunicarea vizuală trebuind să fie „înghețată”; celălalt observator
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
va lărgi la nivelul întregului grup de participanți. 8. Încercați un experiment care să cuprindă spațiul și distanța ca acte nonverbale de comunicare. Așezați-vă în scaunul favorit al cuiva din familia dumneavoastră sau stați mai aproape de cei cu care interacționați decât o faceți de obicei. Apoi relatați în cuprinsul unei pagini reacțiile pe care le-au avut ceilalți și ce sentimente ați încercat la rândul dumneavoastră. Încercați să convingeți pe câțiva membri ai grupului dumneavoastră de discuție să încerce același
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
informale de autoritate care pot opri persoanele mai puțin implicat să participe pe deplin la activitatea curentă. În același timp, se dezvoltă astfel o structură de dependență față de un lider (cursanții vor căuta și în stadiile de dezvoltare ulterioare să interacționeze, în cadrul grupului, în modul în care au fost obișnuiți). Ca educatori, putem utiliza activități de moderare pentru a diminua această piedică. În ceea ce privește deficiențele de comunicare, acestea pot fi datorate unor cauze fizice sau psihice. Când avem de-a face cu
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
apreciem totul în „alb și negru”, dar pierdem astfel toate nuanțele de gri (graduarea informațiilor); astfel, orice persoană are și părți rele, și părți bune (chiar dacă în proporții variabile); - ostilitatea autistă - se referă la tendința oamenilor de a înceta să interacționeze cu persoane care le displac. Un exemplu este cel referitor la doi frați care conduc același magazin; unul îl acuză pe celălalt că a furat bani din casă, celălalt neagă că ar fi făcut acest lucru și astfel primul încetează
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
prezentat? Capitolul 8tc "Capitolul 8" Tactici folosite în conflict. Negocierea și medierea tc "Tactici folosite în conflict. Negocierea și medierea " 8.1. Tactici folosite în conflict tc "8.1. Tactici folosite în conflict " Câteodată, într-un conflict, cei cu care interacționăm folosesc un evantai cuprinzător de tactici, care ne pot manipula să ne dăm acordul pentru cel ce folosește astfel de modalități. Dale Carnegie folosește o metaforă foarte nimerită: „În fiecare vară”, spune autorul, „mă duc la pescuit pe lacul Maine
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
n-am folosi față de oameni aceeași tactică?” (Carnegie, 1991, p. 22). Totuși, dacă ceea ce ne interesează este o relație de comunicare dezvoltată pe termen lung, atunci este important să folosim metode ce încurajează realizarea unui avantaj pentru toți cei care interacționează (am numit aici tehnicile de negociere și de mediere). Există un evantai extrem de cuprinzător de tactici care sunt folosite în conflict, iar utilizarea acestora ține de o multitudine de variabile, ca: stilul/compoziția personal(ă), desfășurarea acțiunii, influențele de putere
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
persoane ce vin des la film, se întâlnesc acolo și, după un număr de filme vizionate, pleacă împreună să bea un suc pot să se constituie ca grup în viitor). Pentru Shaw, grupul reprezintă „două sau mai multe persoane care interacționează între ele într-o asemenea manieră, încât fiecare persoană influențează și este influențată de fiecare dintre celelalte persoane” (apud Forsyth, 1983, p. 8); chiar autorul citat oferă, într-o prezentare mai detaliată a grupului, câteva elemente de definire a acestuia
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
roluri, relații între membri), scopuri comune, nevoia de grup și interdependență dinamică. Pentru unii dintre autori, claritatea, simplitatea și obiectivarea practică a definiției sunt importante; astfel, grupul înseamnă „două sau mai multe persoane care, pentru mai mult de câteva minute, interacționează influențându-se una pe cealaltă și percepându-se una pe cealaltă ca noi” (Myers, 1990, p. 271). În aceeași arie metodologică se situează și concisa definiție oferită de către Newcomb, Turner și Converse interacțiunii, ca denumind „anumite activități care includ două
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
pe cealaltă ca noi” (Myers, 1990, p. 271). În aceeași arie metodologică se situează și concisa definiție oferită de către Newcomb, Turner și Converse interacțiunii, ca denumind „anumite activități care includ două sau mai multe persoane în mod simultan (...); când persoanele interacționează, fiecare dintre ele controlează un anumit segment din activitatea celeilalte” (Newcomb, Turner, Converse, 1965, p. 155). Când vorbește despre definirea grupului, Steers identifică mai multe arii specifice unei astfel de tentative: perceptuală, structurală, motivațională și interpersonală; în același timp, el
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
practicii școlare. Poate că este de aceea utilă evidențierea diversității elementelor care acționează în vederea definirii eficienței unui grup; în literatura de specialitate întâlnim următoarele: împărtășirea unui scop comun, mărimea grupului (grupul funcționează eficient atunci când toți membrii grupului pot comunica și interacționa unii cu alții), locul de întâlnire (un grup care se întâlnește într-o sală de clasă va acționa, probabil, într-un mod mai formalizat decât dacă locul de întâlnire îl constituie apartamentul unuia dintre membri), dispunerea spațială a membrilor (spre
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
s-a reunit și apoi modul cum se dizolvă grupul. Această viziune completivă asupra unor etape în viața grupului în general ne va oferi mai apoi câteva puncte de pornire într-o analiză de detaliu asupra variabilelor ce acționează și interacționează în această arie problematică și asupra modului în care ele pot fi adaptate și dezvoltate pentru necesități de natură educațională. Conform cercetărilor actuale (vezi și Hybels, Weaver, 1986; Gamble, Gamble, 1993), putem identifica mai multe stadii în procesul de interacțiune
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
păstrând totodată destule specificități în corelație cu natura grupului uman în general. În viziunea noastră, eficiența tabelului constă nu doar în dimensiunea sa structurală, ci în special în cea funcțională, operațională; așadar, ceea ce dorim să subliniem este modul în care interacționează între ele cele cinci segmente de analiză a grupului (identificate de către Mitchell cu factorii personali, structura de grup, factorii situaționali, procesele de grup și ieșirile). Astfel, faptul că atât factorii personali, cât și cei situaționali sunt influențați de ieșiri/rezultate
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
mari la majoritatea acestor caracteristici este și grupul în care preferați să vă aflați (și situația inversă este valabilă). Rezumat 1. Un grup poate fi definit ca fiind două sau mai multe persoane care, pentru mai mult de câteva minute, interacționează influențându-se una pe cealaltă și percepându-se una pe cealaltă ca „noi”. Există mai multe concepții privind fazele prin care trece un grup în momentul reunirii (inițierea, experimentarea, intensificarea, integrarea și obligațiile reciproce) sau separării (diferențierea, superficializarea, stagnarea, evitarea
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
ales în legătură cu diferitele teorii în ceea ce privește fenomenul în cauză. Pentru moment, ne vom limita la a descrie succinct câteva dintre funcțiile generale ale leadership-ului: - activarea interacțiunii grupului este o funcție-cheie a leadership-ului. Chiar dacă, în unele situații, grupul nu trebuie stimulat să interacționeze, rolul liderului rămâne acela de a activa grupul în direcția interacțiunii, în special când acesta este nou-format sau se confruntă cu o sarcină dificilă; - menținerea unei interacțiuni eficiente reprezintă o continuitate a primei funcții. Acest lucru trebuie privit din două
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
combinarea acesteia cu metoda TPR (Total Physical Response), inițiată de James Asher. Un exemplu ilustrativ este acela al orei de chimie, în care elevii pot interpreta portrete ale diferitelor substanțe chimice. Fiecare grup trebuie să se decidă cum trebuie să interacționeze cu restul colegilor care reprezintă alte substanțe chimice (în momentul alegerii li se va explica reacția pe care trebuie să o aibă). 13.2.3.9. Tehnica scenariilortc "13.2.3.9. Tehnica scenariilor" Această tehnică ne aparține și v-
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
care vor fi redactate rapoarte de activitate, unde participanții își pot exprima experiența de simulare. Clark Abt (apud Orlich et al., 1990) divide simularea în trei componente majore: a) modelele; b) exercițiile; și 3) instrucția. Modelele sunt inactive; ele nu interacționează cu participanții, ilustrând însă o dimensiune a realității (exemple de modele: globul pământesc, modelele fizice ale sistemului solar ori ale atomului etc.). Totuși, tehnica modelării reprezintă la rândul ei o metodă de învățământ. Ioan Cerghit (1997) vorbește despre trei tipuri
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]