2,084 matches
-
cu toții în același timp și spațiu pe aceeași vale infestată de țânțari, care inițial li s-a părut un paradis verde. În istoria omenirii nu numai aici moartea și-a spus cuvântul. De-a lungul timpului au existat 10 epidemii necruțătoare, care au devastat și mai devastează încă omenirea, dar cu îndârjire diminuată. Printre aceste epidemii ciuma a avut cea mai mare încărcătură macabră și o istorie plină de orori și durere. Micii dușmani nevăzuți de nimeni, virusurile și bacteriile, au
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
joc sub specia sublimului? Este oare omul de provincie atât de condamnat de împrejurarea mediocră și obiectivă a vieții de provincie, încât să se simtă interior umilit de un destin față de care nu este deloc vinovat, dar care îl strivește necruțător pe bietul om cu lipsa de aer, sufocantă, a atmosferei de provincie? Dacă ar fi așa, dacă provincia condamnă pe nedrept omul la un destin provincial, n-ar fi cazul să ne imaginăm și invers? Anume că omul care se
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
primitiv, sau pur și simplu primitivitatea din om, ajunge să știe că moartea este un eveniment de nedepășit. Boala, bucuria și suferința le-a aflat deja că sunt trecătoare și că, dincolo de ele, se petrece, cu fiecare vietate, acest fapt necruțător care nu mai trece; și care face, în sens contrar, ca viața întreagă să fie gândită drept ceva trecător. Prin experiența acestui contrast între trecător și ceva de netrecut, care retează din rădăcină însăși posibilitatea trecătorului de a fi doar
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
despre care Barth, cred, spunea că-l reprezintă pe Antichrist. Să nu uităm că există un Cristos al mâniei și al puterii de pedeapsă, cel denumit de ruși „cu ochi de foc“, care nu are reproș în priviri, ci o necruțătoare amenințare adresată mai ales acelora care adaugă clipei supreme în care părăsim viața vorbe și urări despre necunoscutul în care intră viața, „prezentat“ ca o situație socială plină de medalii și recunoștințe, ca o veșnicie pavoazată folcloric și indecent. Și
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
osiei acestor roți straturi noi de vieți, conglomeratul lor iscat din strivire și din solidaritatea acestei contopiri mașinale. Mașinăria se rostogolește mașinal după legea mașinilor în plină viteză, cu roți fumegânde și încinse precum cărbunii aprinși de mișcarea arzătoare și necruțătoare a acestei rostogoliri văzute de sus. Ce vâlvătaie! Ce aprinderi și ce stingeri în această mișcare înflăcărată și energică. Ce putere are acest fum înăbușitor din care țâșnește mereu, ici-colo, făptura învăpăiată a acestei flăcări care respiră, atât cât poate
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
coșmar inexplicabil și singurul vis de care-mi aduc și acum aminte, deși eram un copil cu adevărat copil, fără nici un fel de tendință de maturizare. Inocența cu care priveam atunci lumea nu se leagă în nici un fel de imaginea necruțătoare a acestui vis, făcut în zilele imediat următoare morții bunicului: în plin întuneric, pe o scândură lată, înaintează împiedicat, întrucât scândura nu e bine șlefuită, trei capete de bărbați proaspăt tăiate. Unul dintre ele este cel al bunicului. Celelalte două
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
acordam destinderea unui drum până la șemineu, unde rămâneam o vreme, strângând în pumn mânerul ornamental al cleștelui. O pretențioasă superstiție, menită, desigur, a mă face mai interesant în propriii mei ochi, mă obliga să nu păstrez decât scrisorile indiferente. Călău necruțător al bietelor hârtii, pândeam, preparat să intervin în caz că focul ar fi dat semne că piere, sufocat sub grămada de hârtie carbonizată. Urmărind neistovita mișcare a ghemului roșu-auriu, retrăiam vechea tentație copilărească : să prind în palmă mângâierea mătăsoasă a flăcării cu
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
de a doua narațiune, temele înalte ale vieții și, implicit, ale literaturii lipsesc, lor luându-le locul tema vieții cotidiene. În condițiile în care cele două femei vorbesc necontenit, ele nu rostesc cu voce tare gândurile de profunzime și observațiile necruțătoare pe care le fac. Narațiunea, în schimb, transcrie acest „altceva“, creând un spectacol al limbajului de o savoare rar întâlnită. Compozițional, avem de-a face cu un roman polifonic (construit prin întrebuințarea mai multor voci), probabil fără egal în proza
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
O să-mi torn și eu, șoptește și-și toarnă singură din sticlă. Apoi, în timp ce-și ciocnesc paharele, adaugă: Dacă te-am dezamăgit cu ceva, să nu mă menajezi. Întotdeauna m-am gîndit la tine ca la un judecător necruțător, dar drept. Să nu mă înțelegi greșit, te rog! Tonul sever al ultimelor cuvinte îl surprinde pe Mihai. Descoperă în fața sa o femeie gravă, austeră aproape. Să nu-ți imaginezi că am stat, precum în romanele ieftine sau în filmele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
i se face frică. A ajuns să se teamă cumplit de Teona! Pînă și acum, aplecat cu stăruință pe ultimele pagini, cărora le face corectura finală, gîndurile îi fug la ea, ca la principalul viitor critic al cărții, imparțial și necruțător. Se teme de ea, așa cum drept-credincioșii judecă greșelile lor gîndindu-se la Dumnezeu. Petre Graur a citit și el cartea în șpalt și nu i-a plăcut. Nu i-a spus-o direct lui Mihai, dar s-a simțit în timpul discuției
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
este evident și ușor de urmărit. La Parmenide, to eon, ființa, se determină prin caracterul con-strîngător al limitelor, calitatea lor de "înlănțuitoare" fiind subliniată în două rînduri: ființa este "nemișcată" în "limitele unor teribile legături" (B 8, 26) și "Necesitatea necruțătoare o ține în lanțurile limitei" (B 8, 30-31). Existența acestei "limite ultime" (peiras pymaton; B 8, 42), care înconjoară ființa înlănțuind-o, este o garanție a faptului că ea este împlinită (tetelesmenon; B 8, 42), isprăvită, și nu ateleuteton, "neisprăvită
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
întrebări neduse până la capăt ― din care se alcătuiește viața noastră și care e sursa neștiută a nefericirii noastre. Ce bucurie să cobori în tine și să înțelegi și să spui ceea ce vezi și ceea ce înțelegi, să fii propriul tău analist, necruțător și bun în același timp, pedepsitor și izbăvitor deopotrivă. Vorba, rostirea, povestea ― magia vindecătoare a cuvintelor, de unde vine oare? Scriitorii, cei foarte mari, cei care sânt în stare să facă lumea încă o dată, din cuvinte, exact așa cum Dumnezeu a făcut
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
schimbate de urgență. Șervețele umede și mototolite murdăreau plapuma. Un arsenal neatins de ciocolată aduna praf pe comoda ei cu sertare. Pe podea stăteau răsfirate revistele la care nu fusese în stare să se concentreze. Televizorul din colț îi furniza necruțător informații direct către pat. Da, teritoriu propice pentru o cădere nervoasă. Dar ceva era în neregulă. Ce anume? — Eu am crezut mereu..., încercă ea. Știi, eu m-am așteptat mereu să... Eu am crezut întotdeauna că va fi mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
schimbate de urgență. Șervețele, umede și mototlite, murdăreau plapuma. Un arsenal neatins de ciocolată aduna praf pe comoda ei cu sertare. Pe podea stăteau răsfirate revistele la care nu fusese în stare să se concentreze. Televizorul din colț îi furniza necruțător informații direct către pat. Da, teritoriu propice pentru o cădere nervoasă. Dar ceva era în neregulă. Ce anume? — Eu am crezut mereu..., încercă ea. Știi, eu m-am așteptat mereu să... Eu am crezut întotdeauna că va fi mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Hannibal. Prima capitală a statului otoman a fost Brusa (Bursa). Din 1331, Orchan pune stăpânire pe Niceea, pentru ca în 1337 să cucerească Nicomedia. Iată, ce spunea un cronicar otoman, pe nume Sükrüllah despre Orchan: „Emirul era milos față de musulmani, dar necruțător față de ghiauri”. După cronicile turcești și bizantine, turcii otomani au cucerit în permanență, ajungând până la Marea Marmara, după care vor încerca și cucerirea unor teritorii bizantine din Peninsula Balcanică. Căderea cetății Gallipoli, punct important în sud-estul Europei, poarta de intrare
Mari sultani, mari viziri şi generali otomani by Nicolae MAVRODIN () [Corola-publishinghouse/Administrative/1639_a_2952]
-
curate și s-a mulțumit să profite de pe urma faptelor comise de ea : Tu doar te-ai ghiftuit din crimele mele ! (V, p. 682). Cu o bruscă intuiție, Ionel o întreabă dacă ar fi în stare să-și omoare și copiii. Necruțătoare cu întreaga familie vinovată de comercializarea conștiinței, Marghioala decide tranșant : Trebuie să piară odraslele unei mame odioase ! (V, p. 685). Drept act suprem de răzbunare, își înjunghie ginerele și fata sub privirile soțului neputincios : Bine că ești de față, sub
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
caută să-l domolească amintindu-i nimicnicia condiției de muritor. El îi atrage atenția că riscă o pedeapsă cumplită pentru nesocotirea locului menit oamenilor în univers (Ai doar răgazul/ cât între-orgoliul sfidător al vorbei/ și-a zeilor mânie se gătește/ necruțătorul trăznet ! - scena 6), îl acuză că și-a pierdut mințile dacă încalcă rânduielile stabilite ( Nu mai respecți/ nici legi, nici juzi, nici zei ? Ce peșteri/ de nebunie s-au deschis în tine,/ de crezi că totul ți-e permis ? - scena
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
cu subînțeles. Unii obiectară, dar nu foarte convingător, de pildă Ivan Feodorovici, care nu voia s-o contrazică pe Nastasia Filippovna, deoarece remarcase cât era de pasionată de această idee bizară. În dorințele ei, Nastasia Filippovna era întotdeauna impetuoasă și necruțătoare de îndată ce se decidea să și le exprime, chiar dacă ar fi fost dorințele cele mai capricioase și mai inutile pentru dânsa. Și acum era parcă isterizată, se agita, râdea febril, bolnăvicios, mai ales la obiecțiile ridicate de Toțki, care era alarmat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
omorât în Crimeea. Pe atunci, fratele lui, Stepan Vorhovskoi, încă mai era comandant de regiment, în luptele acelea s-a distins. Mărturisesc că mulți ani m-au chinuit remușcările: de ce, la ce bun i-am dat o lovitură atât de necruțătoare? Mai treacă-meargă dacă aș fi fost și eu îndrăgostit. Însă la mijloc n-a fost decât o ștrengărie, un simplu crailâc și nimic altceva. Și poate că, dacă nu i-aș fi suflat buchetul acela, omul ar fi trăit și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i sprijinită de nici un element din realitate. Un psiholog iubitor de oameni n-a existat până acum și desigur nu va exista niciodată. Cunoașterea nu merge în sensul umanității. - Sânt însă pauze ale lucidității, recreații ale cunoașterii, crize ale ochiului necruțător, care îl pun în situația stranie a iubirii. Atunci ar dori să se întindă în mijlocul străzii, să sărute tălpile muritorilor, să dezlege curelele încălțămintei negustorilor ca și cerșetorilor, să se târâie prin toate rănile și însîngerările, să atârne de privirea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
bolnavă, iar Regele Lear se sprijină în orgoliu ca într-o zeitate. Toți profeții Vechiului Testament se înfurie în numele a ceva, în numele poporului sau al lui Dumnezeu. Și în numele nimicului poți azvârli blesteme, dacă aderi la el dogmatic. O dezlănțuire necruțătoare și incendiară, un absolut în ton direct, o năvală de distrugere, cu o certitudine mărturisită sau nu. Că în dosul exasperării se ascunde o credință sau titanismul eului, pentru furia blestemării ca atare puțin importă. Nivelul sufletului, înălțimea de pasiune
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
suporta-o, fără coeficientul ei de irealitate? Gândurile aromate de noblețea sinuciderii... Parc-am înghițit otravă din mâna unei sfinte. Sau am sorbit păcatul din gura unanimă a unei femei pierdute. Unde sînteți, boli ascunse, de nu urcați, fatale și necruțătoare, spre un sânge dornic de spaimă și de nimicire? Tot ce numim proces istoric își are izvorul în suferința-n dragoste. Dacă Adam era fericit cu Eva, nimic nu s-ar fi schimbat în lume. Ispita diavolului: "veți fi asemenea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
un decadent în sens ceresc. Numai așa se explică descompunerea solemnă de care nu te poți feri de câte ori te întîlnești cu lumea creată de el. Pe măsură ce plictiseala îngroașă timpul, ea subțiază lucrurile în calități străvezii. Materia nu rezistă desfigurării ei necruțătoare. A-ți fi urât înseamnă a vedea prin obiecte, a volatiliza firea. Până și stâncile se dizolvă în fum când răul lucid se deschide spre ele. Nu-mi știu vreo senzație pe care să n-o fi îngropat în gând
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
din toate restul absolut, ceea ce rămâne dintr-un lucru când el nu mai există pentru simțuri. Înțelegi taina ultimă a nopții, dar simțurile nu mai simt noaptea. Sau te îmbeți de muzică și nici un sunet nu mai mângâie urechea. Singurătatea necruțătoare a duhului descoperă neantul imaculat din temelia aparențelor, puritatea divină sau demonică de la baza tuturor alcătuirilor. Și atunci, înțelegi că rostul din urmă al duhului e îmbolnăvirea de infinit. Când mă voi scufunda fără apel în Diavol și în Dumnezeu
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
ce-am ajuns? La voința de a face istorie. Cine a înțeles acest lucru este lămurit cu tragedia culturilor mici, cu tot ceea ce e rațional, abstract, conștient în tragicul nostru. Cu adevărat, cele câteva milenii de istorie ne-au făcut necruțători cu subistoria noastră. Aspirația nemărturisită, dar constantă, a unui popor, ridicat prin creații la mare cultură, trebuie să fie închegarea lumii întregi în jurul său. Aceasta este ideea pentru care luptă - știind sau neștiind - culturile mari. Prin conținuturi, mesianismele se deosebesc
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]