17,249 matches
-
timpuriu dispărut, care a onorat așa de mult și știința, și țara lui, și Franța, unde venise să studieze. Paulescu era un băiat înalt, slab, nițeluș aplecat; totul în persoana sa și în ochii lui admirabili respira distincția, lealitatea și inteligența (....). Paulescu avea o mare curiozitate a spiritului, multă metodă, o dorință nesățioasă de muncă, și toți cei ce l-au cunoscut în epoca aceea, cu strălucirea care emana din întreaga lui personalitate, n-au fost deloc surprinși de remarcabila lui
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
marele rol moral pe care l-a jucat în frumoasa lui țară". Încheiem aceste succinte impresii prin ceea ce un membru al familiei Lancereaux, al cărei oaspete așteptat a fost în fiecare an până în 106, mărturisea în amintirile sale: „Avea o inteligență sclipitoare, o delicatețe excepțională a sentimentelor și, deși fire retrasă, se impunea prin personalitatea sa, atrăgând admirația tuturor. Era într-adevăr un suflet nobil. După zile și timp, serile le petreceam în parc, la lumina lunii discutând artă sau literatură
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
modul său prea defectuos de a raționa, omul n-ar fi putut interveni în acte de o gingășie și de o finalitate atât de minunate fără să producă dezordinile cele mai grave” N.C. Paulescu. Și totuși omul - ființă dotată cu inteligență, cu capacitatea de a raționa a făcut-o, căutând și pătrunzând din ce în ce mai adânc în esența lucrurilor și fenomenelor. Întâi pe tărâm filozofic nu rareori generând doctrine distructive, iar mai apoi, și mai ales în zilele noastre, prin fapte și acte
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
biologice, a fost împărtășit și susținut de mari personalități științifice anterioare sau contemporane lui Paulescu: Louis Pasteur, Chevreul, Wiirtz, Reinke, Richet etc. Claude Bernard, de pildă, concepe finalitatea ca fiind una din domeniul metafizicului, cauza și scopul ar fi în inteligență, în spirit. Reinke afirmă că: cu toate că ignorăm mecanismul care dă organizației diverse funcții știm că forma răspunsului este admirabil apropiată cu natura ființei, cu alte cuvinte ea are o finalitate, un scop. Richet crede că: toate aceste mișcări complicate, minunat
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
crede că: toate aceste mișcări complicate, minunat adaptate la un scop succedându-se cu o prevedere profundă, superioară în perfecție celor pe care le-ar putea face orice lucrător, nu sunt nici inteligente, nici voite. Instinctul pare că revelează o inteligență superioară (...). Dar această inteligență nu este în animalul care execută aceste acte. Ea nu este nici în el nici în strămoșii lui: căci nici unul nu s-a gândit vreodată la marele scop pe care îl execută. În ciuda evidențelor că finalitatea
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
mișcări complicate, minunat adaptate la un scop succedându-se cu o prevedere profundă, superioară în perfecție celor pe care le-ar putea face orice lucrător, nu sunt nici inteligente, nici voite. Instinctul pare că revelează o inteligență superioară (...). Dar această inteligență nu este în animalul care execută aceste acte. Ea nu este nici în el nici în strămoșii lui: căci nici unul nu s-a gândit vreodată la marele scop pe care îl execută. În ciuda evidențelor că finalitatea este caracterul și markerul
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
de observație care acoperă întreaga paletă a lumii viețuitoare și citează o bibliografie extrem de bogată de nume ilustre în domeniul biologiei, și nu numai, care nu numai că recunosc finalitatea, ci îi recunosc și caracterul voit, coordonat, supus voinței unei inteligențe superioare. Creaționismul științific se deosebește net de creaționismul clasic, iar Paulescu, prin aplicarea metodei experimentale, instrument de bază a cercetării științifice, a contribuit decisiv la această diferențiere. Cu toate acestea, neodarwiniștii, care încă domină lumea biologilor, refuză să-i ateste
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
că viața este atât de bine codificată, atât de perfectă în derularea ei individuală sau colectivă, supusă unei finalități atât de evidente, încât e greu de crezut că materia în inerția ei să fi ajuns la propria ei cunoaștere prin inteligența umană. Dacă creaționismului i se reproșează definirea spiritului ca fiind de origine imaterială, darwinismului i se poate reproșa în aceeași măsură că nu poate demonstra nici apariția vieții pe pământ și nici transformarea speciilor în procesul evoluției vieții. Cu toate
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
științei au dorit săși transpună în plan filosofic descoperirile lor, în încercarea de a le așeza în contextul existențial al lumii animate sau inanimate, prin urmare în ordinea firească a lucrurilor. Filosofia, ca știință integratoare a tot ceea ce rațiunea și inteligența umană a reușit să descifreze din noianul de enigme ale lumii în desfășurare, nu rareori a condus la grave erori de gândire cu repercusiuni nefaste asupra societății omenești. Și aceasta numai datorită limitelor cunoașterii la momentul când se elaborau diversele
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
cupiditatea la nivel individual, național și apoi internațional! Iată unde au putut duce lipsa de înțelepciune și prevedere în capul unor minți care se credeau luminate, cu pretenția prostească de a cunoaște adevărul absolut, indivizi care șiar fi putut folosi inteligența și carisma în scopuri incomparabil mai nobile. Poate aici își au locul cel mai potrivit cuvintele Sfântului Apostol Pavel „Celui ce i se pare că cunoaște, încă n-a cunoscut cum trebuie să cunoască’’. Din nefericire tocmai cei care cunoșteau
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
lumii de acum 2000 de ani, de o manieră cu adevărat divină. Dacă această lege acționează atingând perfecțiunea în lumea animală dominată de instincte, a căror esență este de natură divină (după cum spunea Paulescu), omul ca supremă creație, dotat cu inteligență și posibilitatea de a alege, a produs și continuă să producă adevărate dezechilibre în armonia creației. Și aceasta datorită în principal deturnării conștiente a rostului natural al instinctelor pe care omul le-a transformat în instrumente ale plăcerii. La scară
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
nexus generator ("filamentul umbrelor"68, "figură docilelor raze", "aparentă inima 69 a locului"), prin care, urmându-l pe Henri Bergson, vom înțelege, "ansamblul de raporturi ce se stabilesc, între aceste materiale, pentru a constitui o cunoaștere sistematică"70, prin intermediul căreia inteligență - "care nu este decât o perspectivă imobila și fragmentara asupra ei [lumii], ce se plasează întotdeauna dincolo de timp"71, - cristalizează 72, în tipare definite (arbori, turle etc.), acea mișcare ce se produce în profunzimea ființei și care ține de un
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
conștiință misterioase [s.n., postulând o inspirație și absurdă și cabotina. Ea nu explică nimic, iar realizarea artistică [s.n.] nu câștigă învăluita în acest prestigiu divin 19. Inspirația veritabilă nu este un simplu abandon în favoarea asociațiilor inconștiente, ci mobilizarea tuturor resurselor inteligenței - "condiționare a conținutului [=prezentul] de către conținător [=trecutul, amintirile, conform viziunii bergsoniene din Materie și mișcare, 1896]"20. Poetul român respinge creația "naivă", "nereflexivă", "[p]oezia înțeleasă că o mare senzualitate, echivalentul vorbit al unui Rubens", si prețuiește în schimb "creația
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
corp, mișcarea încetase deplin. Nici un mușchi nu tresărea, nici un nerv nu se mai tensionă; nici o arteră nu mai funcționa. În schimb, părea să fi apărut în creier, ceva ce nici un cuvant nu poate sugera nici cea mai vagă idee pentru inteligență umană. Permite-mi să numesc asta pulsație pendulara mentală. Era întruchiparea morală o ideii abstracte pe care o are omul despre Timp. Prin egalizare absolută a acestei mișcări, sau a ceva asemanator - se ajustaseră ciclurile orbitelor de pe firmament. Cu ajutorul ei
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
unei societăți închise, comunica un fel de reminiscența, o emoție care îi permite să supraviețuiască. Și, din suflet în suflet, ea trasează linia ce leagă un geniu de altul, prin intermediu discipolilor, spectatorilor or auditorilor.Ea prezintă geneză intuiției în inteligența. Dacă omul accede la o totalitate creatoare deschisă, el realizează acest lucru mai degrabă acționând, creând, decat contemplând 76. Nu altă pare să fie intenția poetului român, atunci când declară, într-un articol, "Cuvânt către poeți", în Pan, din 1-15 martie
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
spune Valéry, în jurul acestei: "Ființe fără chip, fără origine, la care se raportează orice tentativă de a construi un cosmos"73, care este gândirea pentru ea însăși, atunci când el, poetul, este atent, se ivește pe neașteptate formă seminala, din care inteligență va configura poemul. Poezia nu este, așa cum pare la prima vedere, doar o oglindă întoarsă nu spre sine ci, paradoxal, un speculum mundi, pentru ca, astfel, recuperează viziunea integratoare, ce lipsește viziune utilitare, comune. Autorul scrie tocmai pentru a se elibera
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
cufundat și geometric", caracterizat, adică, prin profunzimea și percepția unei anumite ordini cosmice 84, sunt condițiile necesare și suficiente, pentru a genera poemul "perfect". Poezia "pură" oferă o viziune mai directă a realității, pentru că intuiția transcende cadrele închise, pe care inteligență le confecționează pentru a-și apropria lumea, dar acest lucru este posibil numai în urma unui efort intelectual intens. Asemenea enigmaticului, solitarului cavaler rătăcitor din "Eldorado" (1849), urmărind năluca nepieritoarei Frumuseți, pentru care sacrifică tinerețea și entuziasmul - sugerând, prin asta, că
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
noastre, asupra libertății noastre, asupra locului pe care il ocupăm în ansamblul naturii, asupra originii noastre și, posibil, asupra destinului nostru, ea proiectează o lumină șovăielnica și slabă, dar care nu străpunge mai puțin întunericul nopții, în care ne lasă inteligență 109. Soluția pentru acest impas al cunoașterii, întrevăzuta de Platon, Republica, Cărțile 2-3, reprezintă cea de-a doua etapă a invențiunii poetice. Este vorba de articularea reflectiva, care printr-un efort conștient asupra unei materii definite și prin îmbunătățirea mijloacelor
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
le reintegram [s.n.].110 Că direcția înțelegerii umane nu este, cum poate ar părea, întâmplătoare - dinspre poezie (intuiție) spre știință (cunoaștere intelectuală) - ne lămurește tot Henri Bergson: recunoaștem "unitatea vieții mentale" "numai plasându-ne în intuiție, pentru a merge spre inteligență, căci inteligență nu va trece niciodată în intuiție [s.n.]"111. Explicația este simplă: conștiința, semnul absolut al libertății noastre, nu poate să se înscrie în materie direct, ci trebuie să se adapteze acesteia. Inteligență (știință) este tocmai expresia acestei adaptări
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
s.n.].110 Că direcția înțelegerii umane nu este, cum poate ar părea, întâmplătoare - dinspre poezie (intuiție) spre știință (cunoaștere intelectuală) - ne lămurește tot Henri Bergson: recunoaștem "unitatea vieții mentale" "numai plasându-ne în intuiție, pentru a merge spre inteligență, căci inteligență nu va trece niciodată în intuiție [s.n.]"111. Explicația este simplă: conștiința, semnul absolut al libertății noastre, nu poate să se înscrie în materie direct, ci trebuie să se adapteze acesteia. Inteligență (știință) este tocmai expresia acestei adaptări 112. Invitație
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
în intuiție, pentru a merge spre inteligență, căci inteligență nu va trece niciodată în intuiție [s.n.]"111. Explicația este simplă: conștiința, semnul absolut al libertății noastre, nu poate să se înscrie în materie direct, ci trebuie să se adapteze acesteia. Inteligență (știință) este tocmai expresia acestei adaptări 112. Invitație la călătorie "Artă unui scriitor constă, mai ales, să ne facă să uităm că folosește cuvinte." Henri Bergson Dezvoltând o sugestie din povestirea poescă "Manuscris găsit într-o sticlă"1, Ion Barbu
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Poezia, prin intermediul intuiției estetice. Poziția lui Barbu, credem noi, este vădit influențată și de lecturile sale bergsoniene, de "L'Évolution créatrice" (1907 și, mai ales, "Introduction à la Pensée et le Mouvant" (1903), în care filozoful francez avansează ideea că inteligență (știință) poate atinge realitatea absolută a materiei 9, iar metafizica, pe cea a spiritului (la care artistul adevărat are acces, printr-un fel de dispensa divină). Știință și metafizica se reunesc, astfel, în experiența 10, ele reprezentând, așadar, două nivele
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
noastre asupra lumii. "Placatul" barbian corespunde repetitivului, aspect definitor în concepția bergsoniana, pentru cunoașterea științifică a realității. Înlăturarea lui implică să "rupi legăturile cu habitudinile științifice, care răspund exigentelor fundamentale ale gândirii, să agresezi spiritul, să urci pantă naturală a inteligenței"39 Ion Barbu însuși crede că există o limbă a poeziei, o limbă universală; sau un dar de a recepta undă lirica [s.n.]"40. Modelata mai ales după necesitățile unui sensus communis, limba, spune Bergson, a devenit un fel "voal
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
idealității reluăm contactul cu realitatea [s.n.]44. Ceea ce permite artei să depășească distanță ce separă, din rațiuni practice, realitatea de noi, sunt, oricât ar părea de paradoxal, mijlocele de expresie, chiar limbajul. Cuvântul este, in primul rand, un instrument al inteligenței, creat pentru a acționa asupra materiei și a o controla, dar el "diferă de altele prin posibilitatea de umanizare, de vitalitate, de spontaneitate" [s.n.], atribute "ce sunt apoi delegate părții poetice a limbajului"45. Prin asta, omul depășește automatismul vieții
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
o viziune unitară, o topologie a ființei 85, o metafizica dinamică și genetică, ce explorează un mundus imaginalis, un mesocosmos, la care, "vizionarul", poet, ori savant, accede doar pe cai tainice, prin practicarea unei imaginații active, o experiență, la care, inteligență și memoria participa, de asemenea 86. Am definit, astfel, GNOZA! Încheiere " Scriitorul va încerca, cu toate acestea, să înfăptuiască irealizabilul." Henri Bergson Născut dintr-o lectură, atentă, dar idiosincrasică, a creației literare și esteticii lui Edgar Allan Poe, a căror
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]