16,386 matches
-
consimțire reciprocă la devenirea și adeverirea în spațiul libertății. Dar dependența în spațiul libertății este iubirea. Puterea este relația de iubire între cel liber și cel ce va fi eliberat. Regii și supușii, comandanții și oștile, maeștrii și discipolii sunt dependenți unii de alții nu numai în sensul că ei nu pot, fără ceilalți, să fie ceea ce sunt (căci altminteri la fel s-ar petrece lucrurile cu călăul și victima sa); ei sunt dependenți - și se iubesc - în numele libertății și al
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
comandanții și oștile, maeștrii și discipolii sunt dependenți unii de alții nu numai în sensul că ei nu pot, fără ceilalți, să fie ceea ce sunt (căci altminteri la fel s-ar petrece lucrurile cu călăul și victima sa); ei sunt dependenți - și se iubesc - în numele libertății și al eliberării lor. Puterea celui puternic trebuie să fi fost deci recunoscută ca stadiu al libertății sale. Recunoașterea puterii, în virtutea căreia ea se poate apoi exersa, este prestigiul. Prestigiul este indicele libertății dovedite prin
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
afaceri. Proprietățile lor au fost Împărțite Între naziști, colaboratorii și prietenii lor, iar rămășițele au revenit, prin furt și jaf, comunității locale. Dar sechestrarea și confiscarea nu se limitau la averile evreilor. Dreptul de posesie a devenit volatil, nesemnificativ, complet dependent de bunăvoința, interesul sau cheful celor care dețineau acum puterea. În seria tranzacțiilor nedorite de proprietate au existat deopotrivă câștigători și perdanți. Casele și magazinele evreilor și ale altor victime etnice au fost ocupate, după plecarea acestora, de localnici; noii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
teritoriu românesc. Mai rău, liderii comuniști români nu erau adesea nici măcar... români, cel puțin nu după criteriile românești. Ana Pauker era evreică, Emil Bodnăraș - ucrainean, Vasile Luca - secui. Alții erau maghiari sau bulgari. Percepuți ca străini, comuniștii români erau complet dependenți de forțele sovietice. Supraviețuirea lor politică depindea nu de câștigarea voturilor - ceea ce nu fusese nicicând un obiectiv realist -, ci de viteza și eficiența cu care acaparau statul și reușeau să dezbine și să distrugă partidele istorice aflate În centrul liberal
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Comunist Cehoslovac va triumfa prin forțe proprii. Dar cel puțin până În toamna anului 1947, Stalin a lăsat Cehoslovacia În pace. Cehii au expulzat populația germană din regiunea sudetă (ceea ce le-a atras ostilitatea Germaniei și i-a făcut și mai dependenți de protecția sovietică), iar accentul pus de guvernele postbelice ale lui Beneš pe efort, proprietate de stat și planificare economică Îi amintea unui jurnalist francez, În mai 1947, de spiritul și retorica stahanovismului. Cu mult Înainte de monopolizarea puterii și chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
receptiv. În probleme culturale, comuniștii nu aveau nevoie să ia inițiativa. Teama de dominația americană și de pierderea autonomiei și inițiativei naționale a adus În tabăra progresistă oameni de toate orientările politice - sau lipsiți de orientare. În comparație cu țările sărăcite și dependente din Vest, America părea carnivoră din punct de vedere economic și obscurantistă În materie de cultură: o combinație letală. În octombrie 1949 - al doilea an de ajutor Marshall și momentul finalizării proiectelor NATO -, criticul cultural francez Pierre Emmanuel Îi informa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
succes chiar și pe cei cu o pietate foarte sporadică. Dintre religiile tradiționale europene, numai catolicismul și-a Îngroșat rândurile În anii ’40 și ’50. Pe de o parte pentru că Biserica Catolică era singura care susținea formațiuni politice specifice (complet dependente de ea În unele cazuri) În Germania, Olanda, Belgia, Italia, Franța și Austria; pe de altă parte, catolicismul era puternic, de secole, exact În acele regiuni europene care s-au schimbat cel mai puțin În acei ani. Mai presus de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au obținut la schimb (pentru a permite Statelor Unite să-i apere, după cum constatau cu iritare surse din interiorul guvernului de la Washington) a fost un substanțial ajutor militar american. Dintre toate statele europene, În 1953, Franța era de departe cea mai dependentă de sprijin american, În bani și În produse. Washingtonul a stopat asistența abia În 1954, respingând cererile francezilor, tot mai disperate, de sprijin aerian pentru salvarea garnizoanei condamnate de la Dien Bien Phu. După aproape opt ani de lupte sângeroase și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Franței (considerată pe bună dreptate o potențială sursă de scurgeri informaționale periculoase). „Clubul” nuclear nu a inclus Franța, care s-a văzut astfel redusă la o insignifianță fără precedent În calculele militare internaționale. și mai rău, Franța a fost total dependentă de SUA În războiul colonial pe care l-a purtat În Asia. În octombrie 1956, când Marea Britanie, Franța și Israelul au complotat să atace Egiptul lui Nasser, președintele american Eisenhower i-a presat pe britanici să se retragă, stârnind furia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Cu o excepție importantă, retragerea britanicilor din imperiu a fost foarte diferită de cea a francezilor. Moștenirea colonială a Marii Britanii era mai vastă și mai complicată. Imperiul Britanic, ca și cel sovietic, deși slăbit, supraviețuise intact războiului. Marea Britanie era puternic dependentă de fermierii din imperiu pentru asigurarea alimentelor de bază (spre deosebire de Franța, unde producția internă era suficientă, iar teritoriile imperiale, În mare parte tropicale, produceau bunuri de cu totul altă natură); În anumite arene ale războiului mondial - Africa de Nord În special -, Commonwealthul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
poată influența politica CEE -, guvernul lui Harold Macmillan a depus o cerere formală de aderare la Comunitatea Economică Europeană În iulie 1961, la șase ani după ce Londra părăsise disprețuitoare convorbirile de la Messina. Irlanda și Danemarca, ale căror economii erau strâns dependente de cea a Regatului Unit, au depus și ele cereri de aderare. Nu se poate ști dacă cererea britanicilor ar fi fost acceptată sau nu: cele mai multe dintre statele membre CEE doreau ca Marea Britanie să li se alăture, dar, pe de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
avantajelor au mers către regiunile de coastă favorizate; mare parte din noua industrie pe care a Încurajat-o a fost capital-intensivă, creând puține locuri de muncă. Multe dintre fermele mai mici, „independente”, apărute În regiune În urma reformei agrare, au rămas dependente de stat, făcând din Mezzogiorno un fel de zonă de asistență socială semipermanentă. Cu toate acestea, pe la mijlocul anilor ’70, consumul per capita În Sud se dublase, veniturile locale crescuseră În medie cu 4% per annum, mortalitatea infantilă se Înjumătățise, iar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai puțin de 4%). Lira sterlină - Încă o unitate majoră În tranzacțiile internaționale În anii ’50 - era supraevaluată, de unde și dificultatea Marii Britanii de a vinde peste hotare pentru a compensa deficitul cronic al lirei sterline În fața dolarului. Stat insular, grav dependent de importurile de alimente și materii prime vitale, Marea Britanie compensa istoric această vulnerabilitate structurală prin accesul ei privilegiat la piețele protejate din Imperiu și Commonwealth. Dar această dependență de piețe și resurse Îndepărtate, un avantaj În anii imediat de după război
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sau Suedia neutră, Norvegia era și cea mai Întinsă dintre țările nordice, cu o populație de numai patru milioane presărată pe cel mai lung litoral european: 1.752 de kilometri. Multe dintre satele și orașele Îndepărtate sunt și azi complet dependente de pescuit. Social-democrat sau ba, guvernul de la Oslo trebuia să dedice resursele statului unor obiective sociale și comune: subvențiile care se dirijau din centru spre periferie (pentru transport, comunicații, educație și asigurarea de servicii și specialiști - mai ales În treimea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cât pentru că era „antielitistă” și, prin urmare, „dreaptă”. Din același motiv, guvernele conservatoare au dus chiar mai departe reforma educației după plecarea lui Wilson În 1970, În ciuda avertismentelor din toate părțile că aceste schimbări riscau să aibă consecințe neplăcute 7. Dependent de sprijinul sindicatelor, Partidul Laburist a fost nevoit să amâne diverse reforme industriale pe care mulți (inclusiv unii dintre conducătorii partidului) le considerau de mult indispensabile. Relațiile industriale britanice au rămas Împotmolite În confruntări de fabrică și conflicte mărunte despre
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comanda lor. Muzica pop, cinematograful și televiziunea erau invadate de tineri și Îi solicitau din ce În ce mai mult, ca audiență și segment de piață. În 1965 existau deja programe de radio și televiziune, reviste, magazine, produse și industrii Întregi destinate tinerilor și dependente de preferințele lor. Deși În fiecare țară cultura tinerilor avea simboluri și instituții distincte, puncte de referință exclusiv locale (Fête des copains - „Sărbătoarea prietenilor” -, desfășurată pe 22 iunie 1963 În Piața Națiunii, a reprezentat În Franța evenimentul fondator al culturii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Belgia și Olanda, partidelor comuniste din Franța și Italia și partidelor social-democrate din Europa Centrală germanofonă. Cu excepția Scandinaviei, majoritatea proletarilor nu erau socialiști sau comuniști - simpatiile lor erau Împărțite În tot spectrul politic. Însă partidele tradiționale de stânga erau strict dependente de votul clasei muncitoare, motiv pentru care se identificau cu aceasta. Dar, la jumătatea anilor ’60, această clasă era pe cale de dispariție. În țările dezvoltate din Occident, minerii, siderurgiștii, muncitorii din industria textilă și construcții navale, cei de la căile ferate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Spania, Portugalia și Grecia erau periferice În Europa - și nu doar În sens geografic. „Occidentale” prin rolul asumat În Războiul Rece (Portugalia și Grecia erau membre NATO), toate cele trei țări erau, din alte puncte de vedere, neobișnuite. Economia lor - dependentă În mare măsură de banii trimiși acasă de un surplus de forță de muncă rurală angajată În străinătate, precum și de o industrie turistică În plină dezvoltare - semăna cu cea a altor țări de la limita sudică a Europei: Iugoslavia sau Turcia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acestea erau medii la nivel național, disparitățile fiind și mai mari la nivel regional. Chiar și țările bogate aveau zone care necesitau ajutor: când Suedia și Finlanda au intrat În Uniune la mijlocul anilor ’90, regiunile lor arctice, subpopulate și complet dependente de ajutorul financiar de la Stockholm și Helsinki, erau Îndreptățite să primească asistență și din partea Uniunii Europene. Pentru a corecta anomaliile geografice și de piață care condamnau regiuni ca Galicia (Spania) sau Vasterbotten (Suedia) la dependență permanentă, agențiile de la Bruxelles au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Thatcher. Mulți dintre cei care pierduseră slujbe În industrii neperformante (și până atunci subvenționate de stat) ca oțelul, cărbunele, textilele și construcția de vapoare nu și-au mai găsit niciodată de lucru și au rămas, practic, pentru tot restul vieții dependenți de stat. Dacă foștii lor patroni au devenit În unele cazuri (mai ales În industria oțelului) companii profitabile, acest lucru s-a Întâmplat nu atât prin miracolul proprietății private, cât fiindcă guvernele doamnei Thatcher i-au despovărat de prețul ridicat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
erau politic dezgolite. Economic ar mai fi rezistat poate câțiva ani, dar și acolo logica retragerii sovietice era implacabilă: după ce Moscova Începea să exporte În țările CAER la prețurile pieței mondiale (cum a făcut În 1990), acestea din urmă, profund dependente de subsidiile imperiale, ar fi clacat oricum. Cum sugerează acest ultim exemplu, Gorbaciov a lăsat comunismul să se prăbușească În estul Europei pentru a-l putea salva acasă - la fel cum Stalin construise regimuri-satelit nu de dragul lor, ci pentru siguranța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alipite părți din Polonia răsăriteană, Republica Sovietică Socialistă Bielorusă cuprindea un număr semnificativ de minoritari ruși, polonezi și ucraineni. Bielorușii, deși cea mai mare comunitate lingvistică din republică, nu dădeau semne că vor sau așteaptă suveranitate, iar țara lor, foarte dependentă de Rusia, nu avea nici o șansă să susțină o independență reală. Regiune săracă și mlăștinoasă, mai potrivită pentru creșterea animalelor decât pentru agricultura extensivă, Bielorusia fusese devastată de război. Contribuțiile ei la economia sovietică postbelică erau produsele chimice, inul și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
-a sovietică (mai târziu rusă), care a ajutat-o să respingă Încercările moldovenilor de a recupera teritoriul. Într-un context din ce În ce mai instabil, autoritățile sovietice (mai târziu ruse) și-au oferit cu plăcere protecția acestui microstat, loial Moscovei de nevoie, complet dependent de bunul plac al Rusiei și guvernat de satrapi comuniști locali care controlau teritoriul și care l-au transformat la scurt timp Într-un paradis al contrabandei și al spălării de bani. Cum Transnistria asigură 90% din electricitatea Moldovei, noii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
intitulată, la insistența grecilor, Fosta Republică Iugoslavă a Macedoniei 9, a fost dintotdeauna o regiune cu probleme. Granițele ei cu Bulgaria, Grecia și Albania fuseseră toate disputate, Înainte și după cele două războaie mondiale. Vecinii - de care micul stat fără deschidere la mare era dependent pentru a face comerț și a avea contacte externe - o priveau toți cu suspiciune. Existența ei după dezintegrarea Iugoslaviei nu era deloc sigură. Dar, dacă Macedonia se prăbușea, Albania, Bulgaria, Grecia și chiar Turcia puteau fi implicate Într-un conflict
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
angajați -, unitățile regionale din Italia nu puteau surmonta nici identificarea ultralocală a italienilor cu satul sau orașul natal, nici dependența financiară față de capitală. Existența regiunilor le amintea În schimb italienilor de clivajul peren și definitoriu Între nordul prosper și sudul dependent - și oferea ocazia exprimării politice a resentimentelor aferente. Rezultatul a fost apariția unui fenomen nou, cel puțin În decorul italian: separatismul celor prosperi. Nordul italian (orașele cu industrii și afaceri din Lombardia și Piemont, precum și zona cu asociații familiale și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]