16,970 matches
-
a unei probleme prezente în filosofia vremii, anume aceea a timpului. Problema se discuta în medii filosofice diferite. Timpul, investit cu valoare ontologică și cu sens revelator, constituie problema cardinală a filosofiei contemporane. Pusă cu multă vigoare în scrierile din tinerețe ale lui Hegel, reluată din proprie inițiativă și cu nepotolită pasiune de Kierkegaard, această problemă constituie gloria majoră a două din filosofiile mari ale vremii noastre: intuiționismul bergsonian și ontologia heideggeriană"157. Așadar, nu ar fi vorba decât despre un
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
nu mai accentuează energetismul, dar principiul energiei își păstrează locul, dobândind relevanță, alături de el, conceptele de evoluție, finalitate și mai cu seamă cel de personalitate. Într-un fel, ordinea "istorică" a reconstrucției personalist-ener-getice este inversa ordinii "logice", în lucrările de tinerețe (Știință și energie, mai cu seamă) fiind valorizată mai mult continuitatea. Astfel, totul este energie; omul este scop final al evoluției, având un specific existențial determinat, fundamental, prin natura sa "energetică". În ultimile lucrări însă (îndeosebi în Etnicul românesc și
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
care îl acuzau pe Noica fie de colaborarea cu comuniștii, fie de susținerea Gărzii de Fier, fie de amândouă. Asemenea confraților săi interbelici fugiți în Occident, Eliade și Cioran, Noica avea de dat seama de o stânjenitoare raliere politică din tinerețea sa. Eliade a murit fără a-și fi exprimat vreodată în mod clar regretul pentru simpatia sa față de Garda de Fier, pe când Cioran a formulat de câteva ori scuze vagi și a inserat într-una din cărțile sale un portret
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
cu minime eforturi de ficționalizare, mai multe personaje familiare mie, dintre care două mă interesau foarte direct: Allan Bloom și Mircea Eliade. Așa am devenit foarte motivat să citesc întregul roman al unui autor pe care-l admirasem mult în tinerețe, mai ales pentru Herzog și Humboldt’s Gift4, dar nu-l mai urmărisem după The Dean’s December 5. În paginile de față, voi prezenta rapid intriga subțire din Ravelstein, încercând să limpezesc pentru cititorul român ce persoane reale se
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
cu siguranță de aceste articole, sau cel puțin de scandalul din jurul lor, fiindcă era coleg în Committee on Social Thought, alături de Eliade însuși, cu savanți evrei ca istoricul și teoreticianul istoriei Arnaldo Momigliano și istoricul religiilor Gershom Scholem. Momigliano - în tinerețe, membru în partidul fascist italian, la care aderau inițial și evreii! - și Scholem i-au cerut explicații lui Eliade. Acesta din urmă a scăldat-o și nu i-a convins. Scholem, în special, a rupt amiciția sa cu Eliade în
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
pentru tăcerea sa, indicată și în roman; să-i poarte ranchiună pentru faptul că românul l-a folosit drept alibi; să nu-și ierte că, poate influențat de Alexandra, nu l-a presat destul pe Eliade să-și explice „păcatele tinereților”; dar nu e normal să facă trecerea de la acuzația morală la cea de omucidere, de participare activă la Holocaust. Reproșul meu e justificat și de faptul că în discuția despre Ravelstein s-a ajuns la a menționa faptele de torționar
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
figuri ca: Wendy Doniger, fostă colegă și prietenă a lui Mircea Eliade (ca și, dintre actualii membri, specialiști în studii religioase precum David Tracy și Anthony C. Yu), numită pe catedra care încă poartă numele savantului român, în pofida revelațiilor privind tinerețea lui politică, reprobată energic de titulară; inteligentul și spumosul Marc Fumaroli, o importantă legătură cu mediul parizian; temeinicul Ralph Lerner, filozof politic specializat în Evul Mediu și în secolul al XVIII-lea, între altele, exeget al lui Tocqueville și autorul
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
exemplul profesorului lor, liberalii aronieni au scris astfel și cărți savante, și editoriale, demonstrând că inteligența superioară și curajul civic se pot exprima în ambele registre. Chiar dacă unii dintre discipolii începuturilor, spre deosebire de Aron însuși, au sucombat temporar „iluziei” comuniste în tinerețe - Franșois Furet, Alain Besanșon, Claude Lefort -, opoziția liberalilor neotocquevillieni (sau aronieni) față de comunism a fost, timp de mai multe decenii, cea mai convingătoare respingere a tentației iliberale în Occident. Relativa lipsă de impact a gândirii liberale asupra mediului politic din
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
istoria poloneză recunosc ușor personajele reale care l-au inspirat pe Mißosz, de la Koßakowski (acest mare „sceptic fascinat de credință” - formula e a lui Kenneth Minogue -, convertit succesiv la stalinism, revizionism marxist, conservatorism și catolicismul pe care-l combătuse în tinerețe pe terenul unei opoziții tomiste între rațiune și credință) la Zbigniew Herbert (inițial cu totul de partea lui Julien Benda, apoi tot mai apropiat de disidența anticomunistă). Acțiunile și motivațiile protagoniștilor lui Mißosz, dintre care - au remarcat cunoscătorii - lipsește echivalentul
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
sale. Mușcător sunt încondeiate și alte personalități, în special Mihai Beniuc. În schimb, un comunist luptător în Spania, Valter Roman, e portretizat admirativ. În totalitate, scrierea exprimă o abjurare categorică, în termeni duri, a crezului politic nutrit de autor în tinerețe. Adoratul, altădată, comunism este acum, în ultimul deceniu al secolului al XX-lea, definit drept „încercarea de expansiune rusească planetară drapată în pânză roșie”, un „sistem artificial, avorton al istoriei, însoțit și de un colaps spiritual general”. Cartierul Primăverii... e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288967_a_290296]
-
oferi reguli clasice de urmat. Începuturile poetice ale lui A. au fost „uitate” în manuscrise - cel mai compact fiind Alăuta a lui Alvir Dachienu (1819-1820) - de poetul-editor devenit un personaj oficial, chiar aulic, incompatibil cu revărsarea sentimentală a „cântecelor” de tinerețe. Scrise sub influența literaturii anacreontice și a curentului arcadic, idilele pastorale, inspirate de muze artificiale (Filide, Silvia, Tirsi), având o imagistică bucolică și convențională, se contaminează de lirismul autohton al cântecelor de lume, de „alăută”. Nu lipsesc tânguirile la modă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285464_a_286793]
-
Isolement (1820) de A. de Lamartine, rămâne o mostră de sincronism asachian, fără ecou în plan literar. Piesele de rezistență ale liricii erotice ale lui A. stau sub semnul sonetului petrarchist ce inspiră, până la pastișă, ciclurile de poezii compuse la tinerețe, în italiană, La Leucaide și Raccolta delle Poesie, asupra cărora poetul va reveni în variante românești, originale, mature. Iubirea, într-o viziune platonică, ia forma unei prietenii spirituale ce tinde spre eternizare. Sentimentul melancoliei, poetizat prima oară de Petrarca, se
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285464_a_286793]
-
merg în urma lui și meditez/ citindu-l pe Borges.// El își înclină capul, se oprește în loc și m-ascultă/ transpus într-o lume ocultă./ Eu merg în urma lui și-i citez/ un anumit pasaj din Borges” (Portret al artistului la tinerețe). În Mirele orb (1995) sentimentul sfârșitului (de lume și de „secol”) pare că se asociază unei oboseli dulci, o „lumină moartă” se lasă deasupra orașului; în peisaje vizionare, încremenite, străluminate dinăuntru de strania lumină a morții, amenințarea angoasantă, presimțirea vidului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286685_a_288014]
-
Gazeta literară”, „România literară”, „Contemporanul”, „Luceafărul”, „Caiete critice” ș.a. Desfășoară activități culturale legate de evocarea personalității poetului latin Ovidiu, și din anii ’80, de difuzare a valorilor culturale japoneze și de dialogul cultural româno-nipon. Îngrijește volumul postum de versuri de tinerețe Argotice ale lui Nichita Stănescu (1992). Dialog despre eroare și Schițe bucureștene (1975) grupează proze scurte, investigând universul vieții cotidiene contemporane, din diverse medii. Incomunicabilitatea, nostalgia, însingurarea, neliniștile difuze, povara existenței zilnice definesc crâmpeie de biografii comune sau „scene de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286286_a_287615]
-
propriei morți și prin repetarea acesteia în spirit. Și prin Nietzsche e explicată, de asemenea, poezia lui Eminescu: gânditorul german, care iubea pe cei care trăiau murind, e temeiul discursului despre poetul aflat sub semnul conștiinței morții încă din prima tinerețe, când dispare „iubita din Ipotești”, eveniment ce catalizează experiențele concrete ale existenței eminesciene. Instrumentele hermeneutice folosite de autoare în drumurile concentrice către „adevărul care se deschide” în abisul eminescian sunt, pe lângă cele dominante, heideggeriene, câteva concepte ale criticii franceze (J.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288627_a_289956]
-
pentru Paul Călinescu, Jean Georgescu sau Jean Mihail, angajarea în propaganda noului regim putea să nu însemne cine știe ce frământare morală. Oamenii își făceau meseria cu materialul clientului. Răsună valea începe prin a glorifica munca voluntară la linia ferată Bumbești- Livezeni. Tinerețe, entuziasm, dăruire pentru binele colectiv. Un concept propagandistic fundamental, care va duce la mersul „voluntar”, „patriotic” al elevilor, studenților, profesorilor, soldaților, în anii ’70 și ’80, să strângă recolta de pe câmp „bob cu bob”. Cine pomenește de salariu înainte de a
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
I-a surâs, o clipă, gândul de a încerca să obțină tronul Țării Românești. După pacea de la Șiștov (1791), care îi spulberă speranțele că idealul unirii principatelor s-ar putea înfăptui curând, pleacă în Rusia, unde mai fusese și în tinerețe. I se acordă, prin grația împărătesei Ecaterina a II-a, gradul de colonel, iar după retragerea din armată este înnobilat cu titlul de cneaz și primește în dar o moșie pe malul drept al Bugului. Aici întemeiază, cu fratele său
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286068_a_287397]
-
ale unor deportați, zdrobiți ca ființe umane de condiția concentraționară. Autenticitatea mărturiei e dublată de autoanaliza minuțioasă, iar concluzia asociază o mizantropie temperată cu un optimism moderat. Comunist dezamăgit, dar rămas credincios idealului care l-a făcut să îmbrățișeze în tinerețe o ideologie cu efecte dezastruoase, G. e un memorialist incomod pentru cei dispuși să cosmetizeze unilateral (indiferent în ce direcție) istoria contemporană. SCRIERI: Masacrul, București, 1956; Eclipsa, București, 1997. Repere bibliografice: Savin Bratu, Un document de care-ți aduci aminte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287138_a_288467]
-
intuiția transcende cadrele închise, pe care inteligență le confecționează pentru a-și apropria lumea, dar acest lucru este posibil numai în urma unui efort intelectual intens. Asemenea enigmaticului, solitarului cavaler rătăcitor din "Eldorado" (1849), urmărind năluca nepieritoarei Frumuseți, pentru care sacrifică tinerețea și entuziasmul - sugerând, prin asta, că natura căutării s-ar reduce la efortul eroic și nu neapărat la atingerea scopului propus, Edgar Poe, care, în "Filozofia compoziției", făcuse din Frumusețe, domeniul poemului 85 - este, în perspectiva barbiana, un mare poet
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
multe decenii de istorie socială pe care nu o acceptaseră. Acești romantici erau fie foarte tineri și revoltați de pasivitatea generațiilor pe care le renegau, fie deja în vârstă și dornici, pe bună dreptate, ca lupta lor de rezistență din tinerețe, din perioada instalării regimului comunist, să fie recunoscută... Nu au fost ascultați: populația voia liniște și nu a considerat niciodată în marea sa majoritate că trăise o paranteză a istoriei, ci mai degrabă niște ani complecși și care nu semănau
by Catherine Durandin şi Zoe Petre [Corola-publishinghouse/Science/1044_a_2552]
-
dedica total literaturii. Câteva lucrări epice (Hilarie Sfântul, O zi cât veacul, Vin barbarii...) rămân totuși în stare de proiect. În schimb, pentru Teatrul Nostru, condus de fiica sa, Dina Cocea, traduce Seara cea mare de Leopold Kampf, apoi Nebuna tinerețe de John Bouwlet, Amfitrion 38 de Jean Giraudoux, Scadența dragostei de M. Duran, Călătoria cea mare de Sutton Vane. Pe aceeași scenă are loc în decembrie 1943 premiera Canaliei. După august 1944, C. scoate ziarul „Victoria” (1944-1946). Deși unii îl
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286310_a_287639]
-
intenția de a sugera o trăire supremă, în care frumosul, iubirea și moartea să fuzioneze într-un tot. Palide calități stilistice se întrevăd în câteva pagini din Copil din flori. Ambele cărți au fost considerate de autor ca „erori ale tinereții” și așa și sunt, raportate la scrierile dintre 1906 și 1910. Între acestea, Urlătoarea este o cuminte povestire vânătorească, într-o scriitură fără notă personală, iar Pâine albă anunță pornirea satirică, creionând câteva portrete de burghezi, în care nu lipsesc
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286310_a_287639]
-
A mai publicat o carte de călătorii prin țară (Curcubeu peste Carpați, 1987), iar în 1989, Prin Țara dimineților liniștite - o laudatio a Coreii lui Kim Ir Sen. A scris scenariile filmelor Șah la rege, Cineva deschide ușa și Elixirul tinereții. SCRIERI: În țara moților se face ziuă, București, 1953; Dragoste și ură, București, 1957; Porțile de aur, București, 1958; Deceniul primăverii, București, 1958; Cartea de lângă inimă, București, 1959; File de cronică, București, 1962; Constelația lirei, București, 1963; Mărțișor, București, 1964
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285359_a_286688]
-
Contemporanul”, „Convorbiri literare”, „România literară” ș.a. Activitatea lui L. este consacrată de la început lui Costache Negruzzi, fiind angajată pe două trasee ce se interferează: editarea operei și studiul monografic. Prima ediție Negruzzi, pe care o realizează în 1959, este Păcatele tinerețelor și alte scrieri, ulterior alcătuind ediția critică Opere (I-III, 1974-1986). Competența editorului a fost recunoscută și prin decernarea Premiului „Perpessicius” al Muzeului Literaturii Române (1974) și a Premiului Uniunii Scriitorilor (1984). Recuperarea operei marelui prozator a stimulat în mod
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287780_a_289109]
-
nu acceptă nici divagația eseistic-impresionistă, nici exprimarea didactic-pedantă, domeniul predilect rămânând, indiscutabil, proza. SCRIERI: Constantin Negruzzi, București, 1980; Istoria literaturii române. Proza contemporană, Iași, 1980; Prozatori contemporani, I-II, Iași, 1984-1989; Scriitori, cărți, reviste, Iași, 1998. Ediții: Constantin Negruzzi, Păcatele tinerețelor și alte scrieri, pref. N.I. Popa, București, 1959, Opere, I-III, introd. edit., București, 1974-1986. Repere bibliografice: Zaciu, Lecturi, 39-46; Al. Călinescu, O sinteză de referință, CL, 1981, 8; Andrei Nestorescu, C. Negruzzi, „Opere”, 2, RITL, 1983, 4; Cristea, Modestie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287780_a_289109]