16,753 matches
-
și religie (vezi capitolul 46, „Cum ar putea etică s] depind] de religie?”). Dar este important de știut c] acest r]spuns creștin nu implic] doar obligația noastr] de a-L asculta pe Dumnezeu cu naivitate din poziția Sa de Creator Atotputernic - fapt care nu ar conferi autoritate moral]. Dac] o ființ] malefic] ne-ar fi creat cu scopuri malefice, nu ar trebui s] ne gândim c] avem datoria s] ascult]m de acea ființ], oricare ar fi rațiunea care ne-
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
aveau asupra copiilor lor). Egalitarismul economic, încurajat de tendința egalizatoare a valoriz]rii schimburilor, era promovat și de teologia G/wi care susținea c] lumea și resursele ei, împreun] cu oamenii și toate celelalte creaturi, sunt proprietatea lui N!adima, creatorul. Lucrurile puteau intra în proprietatea oamenilor numai dup] ce erau culese, vânate sau f]cute și era un afront la adresa lui N!adima (semnul exclam]rii reprezint] o consoan]) s] iei din natur] mai mult decât ai nevoie. Zeitatea nu putea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
eticii diviziunii c]p]ta amploare, un alt element a influențat gândirea evreiasc]. Cu origini în religia persan] a profetului Zoroastru, acest element a introdus în iudaism noțiunea arian] de „dualism cosmic”. Teologia lui Zoroastru afirmă c] Ahura Mazda, atotștiutorul creator și ocrotitor al lumii binelui, adev]rului, purit]ții și luminii a fost contrapus lui Angra Mainyu, întruparea r]ului, a minciunii și a întunericului. Fiecare om avea dreptul la libera alegere între lumin] și întuneric. În cadrul acestei bipolarit]ți
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
rațio eternă) în mintea Să. (Acest] noțiune, denumit] uneori, „exemplaritate divin]”, a fost evident influențat] de elementul menționat mai devreme din metafizica lui Platon și de mitul creației pe care il prezint] în dialogul „Timaeus”, în care supremul Dumnezeu sau Creatorul (demiurge) are capacitatea de a-și dori s] creeze o lume care s] întruchipeze formele.) Luate în ansamblu, aceste idei au oferit o prezentare a dreptului natural ca model potrivit de activitate în concordant] cu ordinea rațional] a creației. Trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
timp, ar putea fi singurul model de teorie pe care îl putem avea, de vreme ce lumea (moral] sau fizic]) nu reușește s] se adapteze dorințelor teoreticienilor. Pentru a înțelege acest aspect, trebuie s] observ]m felul în care W.D. Ross, creatorul teoriei îndatoririlor prima facie, și-a argumentat ideile. (Ross nu a sustinut c] ar fi unicul fondator al teoriei - a lucrat la ideile sale cel putin datorit] lui H.A. Prichard.) Ross, care și-a desf]surat cea mai mare parte
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
culturale, selecția de opere și personalități, în care crede că își recunoaște valorile și orientările lui fundamentale, calitățile și trăsăturile definitorii" (Bădescu, 1988). Dimensiunea aceasta e extrem de importantă pentru nucleul etnospiritual, așa cum observa și Eliade (1990) când spunea despre omul-valoare (creatorul operei eponime) sau personalitatea reprezentativă: "Orice se poate întâmpla cu Italia acum; poate să fie înfrântă, robită, ștearsă de pe fața pământului. Dar nici o forță istorică nu va putea să scoată Italia din eternitate. Nici o revoluție, nici un măcel, nici un cataclism nu
by Horaţiu Rusu [Corola-publishinghouse/Science/1049_a_2557]
-
Plastici, fără statut, fără cotizație, dar fericită în benevola ei viețuire. Albumul tipărit de Ionel Jianu, acum aproape zece ani, este o alternativă, nu neapărat ideală, dar demnă, la puzderia celor confecționate în țară și făcînd rabat tocmai la moralitatea creatorului. Sindromul schizofrenic, de care cei plecați s-au desprins, continuă să facă ravagii aici, în țară, și cunoaște forme din ce în ce mai monstruoase, în ultimii ani de dictatură. A doua modalitate defulatoare, cea mai dezonorantă și mai respingătoare pentru ochi, este înhămarea
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
împinsă mai toată lumea scriitoricească, de la onestul cu operă importantă la condeierul delator. Că bagheta n-a fost chiar de ici, de colo, se vede în reculul, iată, după șapte ani de la prăbușirea comunismului, reculul ca stigmat al relațiilor viciate dintre creatori. După acesta nu mă topesc. 5 iunie Un simptom provenit dintr-o ruralitate pervertită, vulgarizată, e alaiul, ce alai!, lălăiala care se scurge, aproape zilnic, de la Oficiul Stării Civile, de lîngă Teatru. Obiceiurilor ancestrale, deambulărilor nupțiale țărănești le stă bine
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
că două din capodoperele lui Lucian Pintilie De ce trag clopotele, Mitică și O vară de neuitat ne plasează într-o Românie jalnică, promiscuă și abjectă, singura existentă, vezi doamne, în ordine eternă. Nici vorbă, sigur, de intenții obscure la un creator, moral prin excelență, Pintilie, dar peliculele ne pun, vrînd-nevrînd, în fața unui ecran înșelător, în ultimă instanță fals. N-o fi fost regatul României cel mai perfect dintre regate, dar nici stînd, generalizator-simbolic, sub stigmatul deriziunii și abjecției. Da, performanța stilistică
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dar, în definitiv, exprimînd doar cu sinceritate forța interioară, irepresibila forță a situării excepționalului în afara seriei. Cel care a formulat, de altfel, într-o fericită expresie pitoresc-neologistică situația, a fost Călinescu: ablația excesului de nas poate fi mortală pentru un creator. Creatorul autentic, genialul, se remarcă paradoxal și prin excesiva lui forță de a-și face vizibil și memorabil produsul creat, neținînd seama de eventualele indispoziții de receptare. Chiar existența însăși a lui Gauguin, părăsirea bruscă a traiului îndestulat, alegerea sălbăticiei
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
în definitiv, exprimînd doar cu sinceritate forța interioară, irepresibila forță a situării excepționalului în afara seriei. Cel care a formulat, de altfel, într-o fericită expresie pitoresc-neologistică situația, a fost Călinescu: ablația excesului de nas poate fi mortală pentru un creator. Creatorul autentic, genialul, se remarcă paradoxal și prin excesiva lui forță de a-și face vizibil și memorabil produsul creat, neținînd seama de eventualele indispoziții de receptare. Chiar existența însăși a lui Gauguin, părăsirea bruscă a traiului îndestulat, alegerea sălbăticiei, într-
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
l-am auzit niciodată bîrfind pe cineva (culmea! amicul său de generație bîrfea continuu și generalizat). "Gheorghiu, îmi spusese odată, de după ușa care nu mi se mai deschisese, nu veni la mine, du-te la Pallady!" Cu modestia autentică a creatorului onest, care știa că dincolo, la Palat, era deschisă colosala Retrospectivă Pallady. Zilnic la aceeași oră, opt, îl văd trecînd în jos, pe Armeană. Costum impecabil, cravată, pălărie. Știu încotro se îndreaptă. Se va opri în dreptul tarabei cu morcovi și
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
un artist de factură intelectuală, un conceptual așezat într-un orizont al ideilor premergător actului artistic, ci, dimpotrivă, un vitalist afectuos și, de multe ori, chiar pudic, prin logica interioară a gestului său, el se dezvăluie acum și ca un creator nonfigurativ de lumi ficționale, de pulsiuni umorale și de rațiuni esoterice". Evenimentul anului 2000 a fost, detașat, Tîrgul Internațional de Arte Vizuale (TIAV), aflat la a treia ediție și desfășurat, insolit, la arenele Globus din Capitală, între 11-26 noiembrie. Fastuosul
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Petre Țuțea simte nevoia unei necesare justificări și spune: "Pentru mine, România Mare e operă de Cațavenci, de liberali care în secolul trecut erau Cațavenci. Ei s-au rafinat trecînd prin școala culturală a Junimii, adică a conservatorilor. Liberalii sînt creatorii statului și societății românești moderne... Dacă l-aș întîlni pe Cațavencu pe stradă, i-aș zice: "Omagiile mele, stimabile domn!"." Așa adeziune, da. Cioran, în blițul Monicăi Lovinescu. Serată pariziană simandicoasă, cu un Cioran exasperat de elogiile inepte ce i
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
și contrariază. Redeschid ușa și-l găsesc pe june pe culoar. Îl întreb: Chiar așa, Eveniment? În loc de răspuns zîmbetul pișicher al crudului expozant. Îi răspund cu același zîmbet și-i urez încă o dată succes. Moment meditativ. Oricît ar indispune orgoliul creatorului, oricît de antipatic ar părea el publicului, dar mai ales confraților de breaslă, fără această ritoasă supraevaluare, valoarea autentică nu are nici o șansă. Fără conștiința că doar tu deții, discreționar, soluția notorietății unice, nu se poate realiza nimic măreț. Că
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
romantică. A te da, azi, în spectacol înseamnă pur și simplu a te discredita profesional. Lași această "servitute" curatorului, categorie de gust care, profesional, doar ea poate decide notorietatea. Și poate ostoi puseele egolatre. Internetul concură, și el, la civilizarea creatorului contemporan. În sensul unei afirmări cît mai discrete, mai de bun simț/de bun gust, dar și mai eficiente, în ultimă instanță. Dacă e să observăm totuși o anume recrudescență a spectacolului orgoliilor, s-o facem în perimetrul noilor categorii
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
patronaj al lui Vadim Tudor!) E de început, în ceea ce ne privește, cu un "amănunt". Beneficiam (spre rușinoasa noastră impostură), anual, de o cămăruță de odihnă la Cumpătu-Sinaia, într-una din multele vile... expropriate în comunism și puse la dispoziția "creatorilor de frumos". În vecinătate, la cîteva sute de pași, se afla/ se află vila "Luminiș", încîntătorul loc de taină al geniului și al Mărucăi sale. Ei bine, strecurîndu-ne să vedem, să descoperim ceva din fosta mare taină, dădeam peste mitocanii
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
în vremea lui Picasso, ar putea suna, de data asta, într-un cîrcotaș contraargument, raportarea la trecutul nu foarte îndepărtat? Pentru că, să fim convinși, pe lîngă cele cîteva figuri pregnante ale epocii, definind, de altfel, modernitatea, mișuna massa informă a creatorilor de mîna a doua, dar nu numai ea, ci și cea a artizanilor onești. Adică fundalul scenei pe care evoluau protagoniștii, fără policromia căruia relevanța acestora prin raportare ar fi fost imposibilă. Odată configurată în linii oricum subțiri epoca, să
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Chestiune de destin, nu? Și de limuzină. 21 iunie Mai întîi însă, ca manevră metodologică: De ce Brâncuși? De ce nu Paciurea? De provocat un pic enigma. Pentru că enigmă e, pînă la un punct, decizia pe care o ia destinul impunînd un creator în detrimentul altuia. Deși, valoric, par a nu exista deosebiri în ce-i privește. Nu tot atît de enigmatice sînt "anulările" ce se petrec, aproape legic, în devenirea unei arte endemice, cum ar fi, de pildă, pictura românească. De la ivirea ei
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
din parte-mi, știind prea bine că orice domnișoară de rasă pune în idei și pasiune.) V-aș reproșa însă din capul locului (cerîndu-mi imediat cavalerești scuze) tonul ușor umil vizavi (cum se zice) de cea mai nouă generație de... creatori ieșeni, făcîndu-vă, de fapt, avocata/ avocatul unor exemplare teribil de îndrăznețe în a-și impune și a-și apăra singure demersul. De altfel, am îndoieli că vreunul din cei pe care-i apărați acaparați total de pasiunea lucrului lor plastic
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
reprezintă, de multă vreme, obiectul unei științe individualizate: iconografia" (10); cu alte cuvinte, se face distincția aici între imaginea mentală și imaginea vizuală realizată pe suport material. Doar că reprezentarea, legată de idee − spune tot Le Goff −, se regăsește tradusă creator în imaginar, inclus în spațiul mentalului; inclus, dar altceva decât mentalul, cel puțin ca mod de organizare; produs și purtat în același timp de către fantezie (nespecificată în această prefață nici pentru cazul imaginii plastice, nici pentru cel al imaginii literare
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
societății, precum și mutațiile valorice survenite la nivel ontologic în psihicul colectiv. Istoriografia, renunțând la a mai citi trecutul prin grila ideologică a "istoriei politice", a devenit o știință complexă și a intrat în cele din urmă într-un dialog interdisciplinar creator cu majoritatea domeniilor umaniste. În descendența unor precursori reintegrați în rândul modelelor teoretice (cum ar fi Giambattista Vico, adesea considerat drept unul dintre fondatorii gândirii moderne asupra istoriei) sau a unor mișcări de idei precum iluminismul european, filosofia istoriei din
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
e o dedublare, dar, ca impresie senzitivă, este condiționată de calitatea receptării, a memorării și a reamintirii. În cadrul imaginarului, când intră în structuri simbolice, ea dă naștere "complexelor", stări corelate unor acțiuni fundamentale pentru o situație-limită: complexul lui Pygmalion (frustrarea creatorului - provine din faptul că imaginea în sine nu poate reface sau cuceri starea de a-fi-în-real, starea ființei; antrenează dorința de a anima sau de a realiza o fantasmă prin acționarea unei imagini interne, cu ajutorul unor puteri magice); complexul lui Narcis
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
interne, cu ajutorul unor puteri magice); complexul lui Narcis (imaginea este reproducerea subiectului însuși și permite și reproducerea mișcării, ca reflex în apă sau dublu în oglindă); complexul lui Œdip, complexul Fedrei, dar și, mutatis mutandis, complexul Meșterului Manole − asimilat vocației creatorului care (se) sacrifică pentru opera sa. Urmează o altă intersectare metodologică, de această dată cu analiza de tip lacanian. Thomas preia conceptul de imagine-oglindă și noțiunea complexă de iluzie speculară, pe care o definește drept o confuzie cvasi-totală între model
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
uneia dintre puținele teorii medievale ale imaginii: ca și la Ioan Damaschinul, imaginea divinității provoacă spiritul credincios să-i pătrundă esența, prin starea de contemplare; în plus, reprezentarea naturii, a marii creații, reprezintă o altă cale de apropiere de natura Creatorului însuși. Sufletul credincios este capabil, prin intermediul imaginii sacre, să-și reprezinte cu precizie valoarea divină în trei moduri: prin vestigium (orice tip de viziune asupra Creației), prin imaginea propriu-zisă și prin similitudine sau imaginea intuitivă (Durand, Aventurile imaginii 136). "Doctrina
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]