2,664 matches
-
care acum se explica prin aceea că acesta, trăit în atmosfera meschină a consiliilor profesorale și avid de propuneri și litigii, găsea lucrul foarte legitim. Dacă un profesor nu-și poate ține cursul, e firesc să fie suplinit. Aspectul formal înăbușea la Bogdan sentimentele umane, afară de cazul când o minte liberă i le sugera. Arhitectul, impacientat, scoase ceasul din buzunar și-l consultă, ceea ce reprezenta o somație discretă pentru Dan Bogdan. Acesta își adună toți mușchii feței într-o sforțare ultimă
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
aceea noi ne chemăm din când în când la apel și strigăm "prezent", în semn că avem conștiința îndreptată asupra orei curente. Generațiile mai vechi, intoxicate de cărți, fac prea mare caz de memorie și de istorie și se lasă înăbușite de strigoi. Luați un calendar. Mai tot e plin de date solemne care nu-ți dau răgaz să respiri aerul vremii: 24 ianuarie, 10 mai etc., numai trecut mort, numai statui, numai morminte. Tata este un om pentru care trecutul
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
răsunet mondial, războiul dacilor cu romanii. De atunci singurul domeniu în care am dovedit un geniu neîntrerupt, în ciuda circumstanțelor, a fost politica. Ștefan cel Mare, Mihai Viteazul, Vasile Lupu, Cantemir, Brâncoveanu etc. sunt figuri impunătoare. În ultimele decenii acalmia a înăbușit această vocație națională și...¤ (Ioanide sări iarăși o pagină, care i se păru pretențioasă și lipsită de documentație.) Au apărut un fel de politicieni de meserie, căutând obscure avantaje personale din profesarea unei politici meschine, fără riscuri și fără grandoare
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
așa de informat în cronica vieții luiGavrilcea! E un personaj complex și, cum văd, cu prestigiu asupra femeilor. Gaittany, care era de față la dialog, știind chestiunea cu Pica, se alteră ușor la față, zâmbind echivoc în sforțarea de a înăbuși orice aparență de a cunoaște cazul. - Domnule Ioanide, uite, am să caut jurnalele cu procesul,am tăiat din ele, din cauză că sunt puțin rudă cu fostul subprefect, să vezi și dumneata, să-ți faci o idee. Spun și eu ce-am
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
culise, un soi de comisar al guvernului, sugeră ideea să se glorifice jertfa lui Tudorel dîndu-se așezământului Boldescu-Kapri denumirea Casa de Artă "Tudor Ioanide". Un observator atent ar fi prins sub zâmbetul de capitulare al lui Gaittany o indispoziție secretă, înăbușită cu hohote de râs și o exuberanță suspectă. Găittăneștii aveau, ca și Hangerliii, un egoism familial rezistent, și donația nu fusese propusă decât spre a evita ieșirea imobilului din sfera familiei Boldescu-Kapri, înrudită cu Gaittany. Ioanide prezenta pentru Gaittany, în
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
aduce tușul." Dar depunând ceașca de cafea pe masă, madam Ioanide nu aminti nimic de tuș și se mișcă spre ușă, aproape în vârful picioarelor, ca să nu turbure gândurile arhitectului, care privea cu insistență la o schiță, numai ca să-și înăbușe ciuda. Când văzu că madam Ioanide vrea să iasă pe ușă, bătu cu palma formidabil în birou, provocând revărsarea cafelei pe farfurioară. . - Unde este ce ți-am spus? țipă el ieșit din fire. . - Ce, Ioanide? . - Tușul! . - Ah, zise Elvira, cum
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
aceiași ochi și aceeași minte. 2. Sunt unii care se țin de Eminescu până la obrăznicie. Numai părerile lor sunt valabile. Cei ce nu gândesc la fel ca ei, sunt proști. Cred că duhul lui Eminescu le strigă disperat să nul înăbușe cu sudoarea scrisului lor libidinos și didactic”. Volumul Ion Creangă, Opere complete, ediția a VII-a, București, f.a., provenind din biblioteca elevilor, poartă însemnări făcute după o schemă folclorică frecventă în epocă: „De-ar fi apa din fântână / Cum e
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Vasile I. Schipor () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93273]
-
că e mai înțelept să faci așa. Peste o jumătate de minut, se trezi cu ea lîngă el. — îmi cer scuze, îi zise ea. — Nu-i cazul. Poate că sînt un om periculos. Ea izbucni în rîs, dar și-l înăbuși rapid și-și strecură mîna pe sub brațul lui. Apăsarea ei ușoară îl făcu să se simtă mai calm și mai puternic. Ajunseră la un colț de stradă. Ceața era extrem de deasă. Un tramvai zăngăni la cîțiva metri de ei, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
vei învăța ca să obții un certificat inferior la matematică, dacă domnul McEwan e de acord să mai stai un an la școală? îl întrebă domnul Thaw. în timp ce Thaw medita, un rînjet i se lățea pe față. încercă să și-l înăbușe dar nu reuși. Se gîndește cît va citi și va picta fără să aibă nici un supraveghetor pe cap. Așa-i Duncan? — Și poate voi putea să merg la școala de artă la seral, zise Thaw. Directorul lovi biroul cu mîna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
o pauză să asculte, sunetele obișnuite veneau de la mașini și de la tictic-tictic-ul ceasului din turn. Uneori ajungeau pînă la el sunete de la un furnicar de încăperi, bucătării și coridoare din spatele clădirii, iar în jurul prînzului, în timpul săptămînii, se auzea un zăngănit înăbușit dinspre o sală folosită drept cantină de una dintre școli din zonă. Unicul vizitator regulat era bătrînul pastor, care venea seara, după ce primea oamenii în sala de adunare a enoriașilor. Stătea nemișcat în fața stranei, uitîndu-se atît de liniștit și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
spui „el“ la modul ăsta, spuse Lanark. Ceea ce am văzut poate că nu era masculin. Poate că nici ființă umană. Dar, cu siguranță, nu-și bătea joc. Ce-i cu tine? Autorul își acoperise gura cu mîinile pentru a-și înăbuși un hohot de rîs, după cît se părea, dar avea ochii umezi. O fată ciudată e prost plătită își stăpîni emoția și zise: — Un de la cinci e! Asta da libertate. Dar cum pot să te cred? Te-am creat ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
o mînă. O voce pițigăiată din aer zise: însă criticul are ultimul cuvînt — Promite-mi că nu vei fi violent. Lanark pufni disprețuitor. Așternuturile se umflară din nou ca o cocoașă în formă umană, dar iluzionistul nu apăru. O voce înăbușită de sub cearșafuri zise: — N-ar fi trebuit să fac trucul ăla. Printr-o singură propoziție, te-aș fi transformat în cel mai servil dintre admiratorii mei, dar cititorul s-ar fi răzvrătit împotriva amîndurora... Mi-aș fi dorit să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
al căror trecut ne spune îndestul vor ce fi capabili să facă în viitor. Toată lumea este sătulă de domnia acestor paraziți. Națiunea voiește să răsufle un moment, căci grumajii [î]i sunt apăsați de politica d-lui Brătianu, care o înăbușește. Ea are trebuință de repaos spre a-și reculege puterile și a reîncepe munca zilnică, muncă fără de care popoarele ca și indivizii nu pot trăi. Acest repaos, această liniște, de care simte atâta trebuință, ea nu o va putea găsi
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
de meduză, ieșeau capete de vine și nervi. Pe deget, un inel lucea o piatră albă. Mariei i se opri inima. Alergă înspre mână, agățîndu-și rochia într-un ghem de sârme. Se aplecă, fără s-o atingă, simțind că se înăbușă de emoție. Era fluturele! Era inelul din păr de mamut pe degetul uscățiv, cu unghie lăcuită grena, al cântăreței. Maria țipă cât putu, și Vasilica se apropie în fugă. "Lehcă, lelică, e mâna doamnei Mioara!" Isteria urcă în tânăra fată
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
cele din urmă în fața unei uși stacojii, bătute-n nituri de fier, fără clanță și bortă a cheii. Lipise urechea de ușă, și lemnul ei se dovedi călduț ca un pântec de femeie. Din spatele lui venea un zgomot inconfundabil, deși înăbușit de seîndura buretoasă. Era vâjâitul insistent, înfiorător, pe care-l auzeai când așteptai la dentist, alături de chipuri străine, răsfoind vechi reviste de modă. Știai că în curând burghiul de la capătul brațului articulat avea să-ți urle și ție în dinți
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
locuri cămașa lui Herman, căci fluturele-și înfipsese adânc gheruțele, prin ea, în carnea lui. "Uite", îi zise ea, ținând bine marele animal dintre aripi, "e fluturele tău, puternic și viguros! După el am venit aici". Îl așezase cu grijă, înăbușindu-i zbaterea, într-o cutie mare, de pantofi, pe care-o avusese-n sacoșă. Câteva clipe fluturele zvâcnise ca un porumbel, dar apoi se liniștise. Cutia dispăru la loc în sacoșă și cei doi, scuturîndu-și hainele de polen și părul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
un amărât plovăraș luat cu ani în urmă de la "Vulturul de mare", pe care atârnau perle de plastic. Dar zâmbetul Mariei era naiv și cald, și, dacă vreun strop de omenească invidie a încăput în sinea ei, a fost probabil înăbușit pe loc, căci în toate ocaziile de acest fel Maria părea să spună "Eu am mult mai mult decât voi". Mai stătură puțin de vorbă și, când se auzi gongul de-ncepere a spectacolului, se despărțiră și intrară în sală
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ziduri, zone mai întunecate: mobilele masive; vedeai umbre mișcîndu-se: cei dinăuntru. Era ca și cum ai fi privit prin carnea hialină a unui crustaceu. Ferestrele și porțile păreau desenate de curând, neuscate încă, pe fațadele palide. Și așa și erau. Tânărul își înăbuși vertijul și frica și atinse cu degetul scândura cafenie a unei uși. Nu era nici o scândură. Culoarea se-ntindea pe mătasea inefabilă a peretelui. Nu era nici o ușă. Casele însele erau zugrăvite pe-un zid pufos, și acum își dizolvau
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
câțiva pași și căzu în genunchi pe pietrișul de pe fundul apei. O clipă mai târziu, scufundă brațul până la cot în apa curgătoare. Contactul neașteptat cu apa înghețată îi dădu senzația că un cuțit i se înfipsese în creier, dar își înăbuși strigătul, transformându-l într-un muget prelung. își scoase de mai multe ori brațul chinuit din apă și tot de atâtea ori îl afundă la loc, găsind astfel, încet-încet, puțină alinare. Bău apoi îndelung și își scufundă capul în torent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
păruse rugătoare, dar totodată aproape mângâietoare. Fii atent. Aș vrea ca tu... să te întorci aici.“ „Desigur, domina. Nu te teme, mă voi întoarce.“ Acum își ținea promisiunea. Lumina lunii îl ajuta să ghicească urma cărării. Călcătura domoală a calului, înăbușită de patul de frunze, abia de se auzea în liniștea nopții. 11 — Nu! Nu! Nuuuuu! Așa nu merge! Nu merge deloc. Trebuie să țineți rândurile strânse, să stați în rânduri și să așteptați consemnul, înțelegeți? Metronius își ieșise din minți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cred că le-ar fi teamă de huni. Fără să ridice ochii de pe hartă, Etius făcu cu mâna un gest de nerăbdare. — Aaah, tăietori de gâturi și dezertori: uite cine sunt ei! Oameni care fug! Metronius roși ușor, dar își înăbuși iritarea ce i-o stârneau cuvintele acelea disprețuitoare, care, de fapt - firește, fără intenția lui Etius -, îl jigneau mai întâi pe el. — Cu îngăduința ta, Eminentissime, cred că nu curajul le lipsește acelor oameni, ci mai degrabă organizarea și armamentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pur și simplu un artist care se lăsa furat adeseori de imagine, de impresie, compunând un mozaic de aspecte, de preocupări și evenimente. Astfel, de o importanță deosebită este prezentarea atmosferei Școlii de Belle Arte de la Iași care l-a înăbușit și care l-a alungat. Ambianța Iașului din deceniile trei și patru ale secolului XX este rapid schițată prin câteva portrete ale oamenilor de cultură cu care a intrat în contact. Lumea pestriță a sălilor de expoziții, cele câteva personaje
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
de trei ani, părinții au început să mă lase singură la țară. Mi-aduc aminte însă că primele ore din momentul sosirii mele la bunici le udam bine pe bătătura casei și plângeam înfundat de parcă încercam din răsputeri să-mi înăbuș sughițurile, înghițeam ca și când îmi mestecam propriul bol alimentar. Venea Maia, mă privirea dojenitor, mă urmărea apoi pe ascuns și mă lăsa să plâng până îmi ostoiam lacrimile. Știa Maia ce știa. Seara nu mai aveam nimic, îmi făcea plăcinte cu
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
alimentar. Venea Maia, mă privirea dojenitor, mă urmărea apoi pe ascuns și mă lăsa să plâng până îmi ostoiam lacrimile. Știa Maia ce știa. Seara nu mai aveam nimic, îmi făcea plăcinte cu brânză și stafide rulate în cerc și înăbușite cu iaurt de capră, să nu fie prea gras, iar aproape de final arunca câteva ouă bătute bine. Când sosea bunicul, familia era reunită, Maia răsturna mămăliga pe fund și o felia totdeauna cu ață de papiotă. Indiferent ce am fi
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
de trei ani, părinții au început să mă lase singură la țară. Mi-aduc aminte însă că primele ore din momentul sosirii mele la bunici le udam bine pe bătătura casei și plângeam înfundat de parcă încercam din răsputeri să-mi înăbuș sughițurile, înghițeam ca și când îmi mestecam propriul bol alimentar. Venea Maia, mă privirea dojenitor, mă urmărea apoi pe ascuns și mă lăsa să plâng până îmi ostoiam lacrimile. Știa Maia ce știa. Seara nu mai aveam nimic, îmi făcea plăcinte cu
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]