2,391 matches
-
să-l despăgubească pe șofer. Urcă deci În taxi, Închise portiera și spuse: Îmi cer scuze pentru tot bâlciul ăsta. În Kiriat Yovel, te rog. Șoferul, un bărbat gras, cu păr argintiu des, ochi mici și o mustăcioară sud-americană Îngrijită, mormăi furios: — Ce se Întâmplă aici? Întâi oprim un taxi și apoi ne amintim să gândim? Ce, nu mai știți ce vreți? Fima Își dădu seama că șoferul Își Închipuia că era Împreună cu perechea zgomotoasă, se scuză și se bâlbâi: — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
număr de telefon pentru cazuri de forță majoră. Poate copilul a făcut o criză de vezică biliară? Poate s-a curentat? A Înghițit otravă? Fima se Încurcă În cuvinte pentru că nu voia să dezvăluie, nici măcar indirect, istoria cu sacrificarea câinelui. Mormăi totuși ceva despre suferința pe care copiii din cartier i-o provocau lui Dimi. Doar știi, Yael, că nu e chiar ca toți ceilalți, un copil cu ochelari, prea serios, albinos și miop, se poate spune chiar pe jumătate orb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
a tatălui său și din atlasul german greoi prin care naviga ore și ore În șir, Întins pe covorul din salon, mai ales În serile de iarnă. Răspunsul ăsta l-a făcut pe domnul Danzig să zâmbească rușinat și să mormăie ceva În germană, care se termina cu cuvintele mein Kind1. Dintr-un motiv necunoscut ochii mamei sale i s-au umplut de lacrimi, i-a prins deodată capul În mâini, l-a strâns la piept și a Început să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
alegerea cuvintelor. Se rotesc cocorii. Și se duc. Traversând strada auzi un scrâșnet ascuțit de frâne. Șoferul unei camionete Îl Înjură pe Fima și țipă: —Ești În toate mințile? Fima medită o clipă la asta, se cutremură cu Întârziere și mormăi prostește: —Scuze. Îmi pare rău. Iartă-mă. Șoferul strigă: Idiot afurisit, ai mai mult noroc decât minte. Fima cugetă și la asta, iar când ajunse pe celălalt trotuar era deja de acord cu șoferul. Și cu Yael, care hotărâse să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
uita la certificat și vorbise foarte încet, dar știam cuvintele. Le știam în engleză, franceză, olandeză și germană. Aș fi putut să le recunosc în probabil alte șase limbi pe care nu le vorbeam. Nu ești unul dintre cei aleși, mormăise el. Mă întrebam dacă era o glumă sau un test. L-am privit cum îmi studia certificatul. Când îl văzusem prima dată, fusesem uimit, și încă nu mă obișnuisem. În actele germane și olandeze, chiar și în documentele DP, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
rostogolit la loc în grămada de oameni juliți, bătuți, necircumciși, luptători ai rezistenței. Dar acum eram în America. Aici bărbații în uniforme nu le ordonau altor bărbați să își dea jos pantalonii. Aici bărbații în uniforme zâmbeau, chiar și atunci când mormăiau insulte în barbă și spuneau „bine ați venit“ și „noroc“ și „o să vă simțiți ca acasă“. Dar mai devreme sau mai târziu aveam să îmi dau jos pantalonii. Încă mai vedeam revista Life cu poza soldatului care apleca pe spate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
pentru băiatul de aur de pe ecran sau pentru personajul de basm pe care îl interpreta. Shelley Winters își ridica fusta și țopăia pe ecran, scuturându-și buclele blonde vopsite. Mi-aș fi dorit să nu o vopsească blondă. Soțul ei mormăia și bombănea de sub o mustață neagră țepoasă. Dussel, dentistul, se alătură grupului și povestea luă o întorsătură comică. Scenariștii creaseră un idiot amuzant. Nu puteam să nu râd. Întreaga audiență chicotea la prostiile lui Dussel și la fețele pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
de la gura copilului, se tânguia ea. Ți-am auzit fiul gemând în somn de foame, urlă ea. Otto face un pas în față și ia cuvântul. — Nu e nevoie să ne distrugă naziștii. Ne distrugem și singuri. Pentru Dumnezeu, am mormăit. Femeia din fața mea se întoarse din nou. — Îmi pare rău, am șoptit; dar Otto ar fi trebuit să știe mai multe. Oricine ar fi trecut prin ceea ce trecuse Otto ar fi trebuit să știe mai multe și să nu rostească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2025_a_3350]
-
el. Tatăl meu a murit la ferma lu’ bunicu’. Nu-i așa ? Soțul lui Alice, John, care arăta extrem de nefericit îmbrăcat în smoching, a trecut pe lângă Alice fără nici un cuvânt și-a ieșit pe balcon. Unul dintre New York-ezi a mormăit ceva legat de un proces de calomnie. Jina s-a întrebat cine oprise muzica. Eu zic s-o împușcăm, a declarat Irene și unii dintre vechii ei fani au aplaudat-o. Mamă ? a insistat Danny. 3 Drumul de șapte ore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
pe ringul de dans, lângă vâsla din spate, așa cum exersaseră în hambar. Vânătorii i-au ajutat împingându-i în apă cu totul și, când Zach a sărit și el în barcă, au ridicat o bere în semn de salut, au mormăit ceva legat de noroc și-au izbucnit în râs. Zach s-a dus la vâsla din față și-a înșfăcat mânerul lustruit și rece. Zach condusese sau încercase să conducă gabara gonflabilă pe Middle Fork, iar cu ambarcațiunea aceasta de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
Lui Alice nu-i păsa de dorința lui Danny; ea plângea din rărunchi. Era insuportabil. Se părea că scriitoarea era incapabilă să facă vreun pas înainte, așa că John a coborât el către ea, scoțând un bilet din buzunar. Danny a mormăit: Hai să mergem. Hai să mergem. Drew s-a scuzat mințind că avea nevoie la toaletă. Slavă Domnului că avem râul, a fost singurul lucru la care a putut să se gândească Danny. Slavă Domnului că râul face zgomot atunci când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
care urma să le fie pierdută. Ajunși pe drumul ăsta întortocheat în fața feliei bizare de casă ce le era proprietate, se opriră printr-o aceeași mișcare, uitîndu-se în sus spre camera sechestratei, apoi unul la altul. - Nu mai trebuie femeie! mormăi încet unul sau cellalt, pentru amândoi. Apoi intrară în cucurigul ciudat al locuinței să-și plănuiască mai departe riturile bizare ale îngemănării lor respingătoare. Lică așteptase plecarea tuturor pentru a porni și el după cortegiu, pe care-1 zărise curând de la
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
doare, hai? Dar mie să-mi placă dacă tu trădezi cauza Partidului și mergi pe la popi pe acasă ? Dacă vrei să-nveți la popa unguresc, Partidul o să te scoată de la școală și o să te lase la popă! Nu vreau, am mormăit, pentru că una ca asta chiar că nu-mi plăcea. CÎnd i-a mai trecut mînia, tata m-a Întrebat ce ne Învățase de fapt preotul maghiar. — Despre niște roșii... — Cum?! — Paradicsom, am devenit eu mai explicit. Răspunsul meu a stîrnit
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
de folclor i-au răspuns Încîntați că „De cînd nu te-am mai văzut... Dar bine că n-am avut motive de a da pe la tine pe la cabinet cu necazuri, ce bine că ne Întîlnim aici“. Ceilalți, În schimb, au mormăit ceva despre acordul lor cu mine, micșorarea ușoară a notelor, așteptarea zilei de mîine, asigurarea că au consemnat totul și un „la revedere“ adresat numai mie cu apelativul „domnul de la București“. Nume nu mai aveam, graba lor de a dispărea
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
ba se destrăma, ba se Închega În falduri curgătoare de albastru din ce În ce mai Întunecat, În perdele și flamuri. — Scoală, Zahar, Îl Înghionti pe tînăr, văd o minune! Rusul se frecă temeinic la ochi, tresări, Își făcu de trei ori semnul crucii, mormăi o rugăciune, apoi Încă una: — Ochiul lui Dumnezeu, Iuri, soarele nopții, ochiul Dom nului asupra noastră, nu te spăimînta, uite! Și ținti cu degetul spre un colț de cer unde verdele se făcea mai palid plouînd de sus cu raze
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
sunt mai pasionați de adevărul pur decât alți nebuni), Shula-Slawa așezase gospodărie la New York. Creând, adicătelea, un mare centru de haloimăs În Lumea Nouă. Domnul Sammler, un Slim-Jim1 politicos (porecla dată lui de doctorul Gruner), un tată plin de considerație, mormăind apreciativ la fiecare gunoi când Îi era prezentat, era În anumite stări exploziv, la provocare mai violent ca alți oameni. De altfel, cererea lui de indemnizație din partea guvernului de la Bonn se baza pe vătămări atât la sistemul nervos, cât și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
fi bursa și dacă nu ar fi bursa, ar fi apartamentul din Florida, ar fi procesul cu compania de asigurări sau ar fi măcar Wallace. Ar fi Angela. Temperându-și marea sa afecțiune luminoasă, amestecând dragoste părintească cu Înjurături, Gruner mormăia „Javră“ de câte ori se apropia fiica lui cu toată carnea În mișcare - coapse, șolduri, piept expuse cu o oarecare inocență falsă. Probabil Înnebunind bărbați și Înfuriind femei. În barbă, Gruner spunea „Vacă!“ sau „Pizdă Îngălată!“. Totuși pusese bani deoparte pentru ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
exprimându-se prin copiii săi („un retardat cu un IQ ridicat, cu ochii răsfutuți“), o demolase În bătaie de joc și o făcuse una cu pământul. Iar Gruner apela la Sammler ca la mai mult decât un unchi bătrân, chior, mormăind straniu Într-o oxfordiană poloneză. Probabil credea că deține puteri neobișnuite, poate magice, de afirmare a legăturii umane. Ce făcuse să-i provoace o asemenea părere? Cum Îi sugerase așa ceva? Probabil pentru că se Întorsese din morți. Margotte avea multe de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
cum scăpă Gâlcă, măi Oaie? Întrebă moș Vasilie, Încercând, totuși, să audă ce spunea curierul cel mai apropiat de ei. Dar cuvintele lui nu se Înțelegeau decât fragmentar, risipindu-se prea repede În vântul rece al serii. - Nu s-aude... mormăi Oaie, parcă cuprins de frig. Ajunse căpitanul chiar lângă mine, luat de iureș, când izbi voievodul garda lui Soliman. - ... noaptea asta vor fi strânși morții noștri și ai dușmanilor... , se auzi vocea curierului, luată de vânt. - Și, când Întoarse calul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
viteaz... Sper că tatăl tău n-a avut nechibzuința de a te lăsa să lupți. - El, nu, spuse Alexandru. Dar spătarul Albu, da. Am participat la o șarjă absolut extraordinară, aproape de Dunăre... - Cu spătarul Albu o sa am eu o vorbă... mormăi Oană, pe jumătate Încruntat. - Cei doi viteji ai familei pot urca singuri scările, Întrebă Erina, sau trebuie să-i car În spate? Cosmin și Alexandru zâmbiră, Începând să urce. - Să fi văzut, Erina, continuă Alexandru, peste două mii de turci Încercând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
intra pe un tratament care Îl va menține În viață până ajungem la Veneția. - Veneția? interveni Erina. Sunt sigură că nu și-ar fi dorit altceva decât să se Întoarcă În Moldova, la casa de la Albești, la măria sa Ștefan... - Mda... mormăi Angelo. Asta s-ar putea să fie o problemă. Vom Încerca să discutăm cu el cu prima ocazie, când va fi mai odihnit și mai lucid. Acum e imposibil. Dacă el e mai liniștit mergând spre Moldova, atunci Moldova va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Cine sunteți, oameni buni? Întrebă translatorul, un român mic de statură, slab, cu accent oltenesc. - Suntem țărani de lângă Murgeni, răspunse Oană. Venim de la câmp. - Și caii? Întrebă românul, căruia spahiul Îi spunea, cu un glas răstit, Întrebările. - Nu știu, stăpâne... mormăi Oană, Încercând să nu-și arate dezgustul față de cuvintele pe care trebuia să le folosească. Ni s-a părut și nouă că vedem niște cai În luminiș și tocmai ne duceam să vedem despre ce e vorba. - Dar tovarășul tău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
cerul văzut de brazi și de iarbă și de tot luminișul acesta, care pare o bucată de Paradis. Ușa chiliei se deschise parcă singură. Voievodul privi spre ea, nehotărât, apoi se uită la Alexandru. - Dacă tot veni vorba de Paradis... mormăi tânărul, arătând spre chilie. Eu aș zice că merită Încercat. Ștefan păși Încet spre chilie, se opri o clipă În fața ușii, apoi intră. Daniel Sihastrul Îl aștepta În picioare. Era Înalt și slab, cu părul alb căzut până la umeri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Știu multe lucruri despre tine, căpitane Oană. Și, chiar dacă nutrești un dispreț profund pentru noi, turcii, trebuie să știi că te prețuim, pe tine și pe voievodul tău, mult mai mult decât o fac majoritatea creștinilor. - Nu s-ar zice... mormăi Oană. - Dar nu confundăm prețuirea cu pacea. Înaintarea noastră spre Apus a fost prea mult timp oprită la Dunăre. A sosit vremea să mergem mai departe. E destinul nostru. Puterea noastră. L-aș fi vrut pe Ștefan ca aliat. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
ăștia? - Plăieși din Țara de Sus. Ciobani. Meșteri În lemn. Oameni de-ai pădurii. Ridicați-vă, oameni buni, că vă cunoscu măria sa! Și aveți grijă ce vorbiți, să nu vă scurteze de-un cap! Plăieșii se ridicară, cu sfială. - Apăi... mormăi unul, mai tânăr. - Ce-i, omule? Întrebă Ștefan. - Apăi io știam că măria sa Îi nalt cât bradu’ cela din deal și lat În umeri cât o căruță cu lemne! Țăranii râseră cu hohote, apoi se potoliră repede, plecând privirile În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]