2,394 matches
-
Mór biserica ar data din 1632 și conform tradiției ar fi adusă din satul Sălăjeni. Biserica se află pe noua listă a monumentelor istorice sub codul LMI: SJ-II-m-B-05113. Biserica de lemn (inițial construită în localitatea învecinată, Sighetul Silvaniei), a fost strămutată în localitatea Sălăjeni. Biserica a fost edificată la 1632, dar anul este nesigur (probabil pe la 1800). Tradiția orală afirmă că ar fi fost ridicată de pe fundație, pusă pe tălpi de lemn și trasă cu mai multe perechi de boi, in
Sălăjeni, Sălaj () [Corola-website/Science/301829_a_303158]
-
industriei reprezentată de fabrica de cherestea, încetând, practic să mai existe. Biserica construită în centrul satului este dinamitată din ordinul conducerii comuniste, deși se intenționase păstrarea ei. Ruinele acestei biserici sunt vizibile când nivelul lacului scade. Cum localnicii au fost strămutați în zona satului Audia, care a devenit reședința comunei Hangu și în 1968 a preluat denumirea de "Hangu".
Hangu, Neamț () [Corola-website/Science/324502_a_325831]
-
codru, punând astfel temelia cătunului Sărătenii Noi. În 1803 boierul Costache Sturza obținu de la Ioan Cantacuzino întreaga moșie, dar peste 14 ani, în 1817 ea deveni în părți egale proprietatea Ecaterinei Rosset și a lui Constantin Ghica. În 1834 se strămută cu traiul la Horești 4 familii ale lui Vasile Dohot, Dumitru Cernica, Ion si Isai Dohot. Dintre mazili rămăsese unul singur, Constantin Purice cu soția și doi copii. La 1 decembrie 1860 moșia Sărătenilor deveni proprietatea lui Alexandru Moruzi, prinț
Sărătenii Vechi, Telenești () [Corola-website/Science/305219_a_306548]
-
preotul Iustin Moraru (1941-1960), preotul Dumitru Moldovan (1961-1968), preotul Ioan Hodean (1969-1975), preotul Ioan Cocolaș (1975-1978), preotul Maftei Țermure (1978-1994), preotul Dorel Moldovan (1994-1999) și preotul Teodor Silviu Cordovan începând cu 1 ianuarie 2000. Conform tradiției locale biserica a fost strămutată din altă localitate, iar ulterior aducerii ei în Comlod (în anul 1915), mutată pe actualul amplasament, datorită alunecărilor de teren. Este o biserică de dimensiuni modeste, cu absida altarului nedecroșată, poligonală, cu trei laturi. Pe latura de sud s-a
Biserica de lemn din Comlod () [Corola-website/Science/327191_a_328520]
-
așa-numiții germani dobrogeni) a fost înființată în 1907, viața religioasă și educația în cadrul acesteia făcându-se sub îndrumarea părintelui Pieger, care a contribuit la ridicarea bisericii, finalizată în anul 1934. În 1940 au părăsit așezarea 256 de germani, fiind strămutați cu forța în Germania, sub lozinca "Heim ins Reich" (Acasă în "Reich"), în sat rămânând numai 19. . Conform recensământului efectuat în 2011, populația orașului Techirghiol se ridică la de locuitori, în creștere față de recensământul anterior din 2002, când se înregistraseră
Techirghiol () [Corola-website/Science/297198_a_298527]
-
acel moment nu se știe cine pe cine a însușit: tobă pe Ovidiu sau Ovidiu pe tobă. A urmat liceul Costache Negruzzi în paralel cu școală de muzică (clarinet). În primul rând, când a apărut în grupul Roșu și Negru strămutat de Nancy Brandes la Iași (anii '67-'68, când Lipan avea vârstă de 13 ani), s-a dovedit (inclusiv că vârstă, revăzând filmările de arhivă) copilul teribil al tobelor și implicit al rock-ului românesc. La cele două festivaluri ale
Ovidiu Lipan () [Corola-website/Science/303562_a_304891]
-
cutremurului din 1802, vechea biserică s-a prăbușit, actuala biserică fiind ridicată până în anul 1813, la câțiva metri distanță de cea veche, prin stăruința stareților Ioanichie Greceanu și Metodie Gociu. La 1826, din motive neelucidate, maicile de la Adam au fost strămutate la mănăstirea Florești, jud. Vaslui, călugării de acolo fiind aduși la Adam, dar în 1835 se revine asupra acestei decizii, Adam-ul rămânând mai departe mănăstire de maici. La 1864 mănăstirea este deposedata de averile sale, rămânând cu mici suprafețe
Mănăstirea Adam () [Corola-website/Science/311625_a_312954]
-
1822. Totuși, identitatea majorității liberienilor de astăzi își are rădăcinile în diverse grupuri indigene de pe actualul teritoriu al Liberiei actuale. La 26 iulie 1847, americano-liberienii își declară independența într-un stat numit „Republica ”. Ei vedeau Africa, continentul de pe care fuseseră strămutați cu ani în urmă, ca un „Pământ al Făgăduinței”, chiar dacă nu intenționau să se reintegreze în societatea africană. Americano-liberienii s-au considerat americani și au fost tratați ca atare de către indigeni. Deasemenea, au fost recunoscuți ca americani de către autoritățile coloniale
Liberia () [Corola-website/Science/298117_a_299446]
-
rege alan. Alanii, refugiați împreună cu vandalii în provincia Gallaecia (Galicia de astăzi, la nord de Portugalia), s-au supus regelui vandal Gunderic. Din cauza presiunii crescânde a vizigoților, care cucereau provincie după provincie, vandalii și alanii, sub regele Geiseric, s-au strămutat în Africa, trecând în 429 strâmtoarea Coloanele lui Hercule (astăzi Gibraltar). După zece ani de conviețuire ostilă cu populația locală romanizată, care le cedase litoralul Algeriei de astăzi, vandalii și alanii pornesc în 439 la război. În același an, Geiseric
Alani () [Corola-website/Science/297182_a_298511]
-
protobulgarii, adică bulgarii de Volga, și hazarii (vorbitori ai unui dialect turc apropiat celui vorbit de protobulgari; urmașii direcți ai acestor turcici, care trăiesc și astăzi în acea regiune, sunt ciuvașii și bașkirii). Aproximativ din secolul V, ungurii s-au strămutat în stepele din nordul Mării Negre. Astfel, ungurii au ajuns în sfera de influență a imperiului hazar, al cărui centru de putere se afla pe cursul inferior al Volgăi. Influența hazarilor nu a fost minoră, având în vedere și faptul că
Maghiari () [Corola-website/Science/296871_a_298200]
-
au ajuns în sfera de influență a imperiului hazar, al cărui centru de putere se afla pe cursul inferior al Volgăi. Influența hazarilor nu a fost minoră, având în vedere și faptul că în fruntea uniunii tribale care s-a strămutat din Ucraina în Pannonia s-au aflat trei triburi hazare (v. "kabarii" respectiv "cowar"i din cronicile medievale). Impunerea lui Árpád în calitate de conducător al uniunii de triburi unguresti revine, se pare, unui kaganhazar. Împinși spre vest de pecenegi, ungurii se
Maghiari () [Corola-website/Science/296871_a_298200]
-
pentru intimidarea poporului. Corpul lui Crișan a fost tratat în aceeași manieră. Conform ordinului împăratului, ca “toți românii care vor fi neîndoios cunoscuți că au comis maltratări, să fie mutați cu vitele și ustensilele lor”, sute de moți au fost strămutați în Banat și Bucovina. Moților li se acordă libertatea pășunatului, scutirea de cărăușie, desființarea servituții personale și a legării de glie (august 1785), căsătorii fără consimțământul nobilului și dreptul la învățătură. Răscoala a avut un larg ecou în străinătate. Din
Răscoala lui Horea, Cloșca și Crișan () [Corola-website/Science/304013_a_305342]
-
Halahora de Sus, la est cu satul Hlinaia la sud-est cu satul Gordineștii Noi, și la sud cu satul Gordinești. În 1841 și în 1846, două grupuri mari de familii din Tîrnova (Oprea, Haret, Spatari, Banari, Rusu etc.) s-au strămutat în ținutul Ackerman, acum, raionul Ștefan Vodă, și au fondat două sate: Antonești și Ștefănești . În prezent, circa 80% din locuitorii satului sunt români, 18 % sunt de origine ucraineană, 1% ruși și 1% alte etnii. Aici functionează: Oficiul medicului de
Tîrnova, Edineț () [Corola-website/Science/305980_a_307309]
-
satul Bogdănești (din județul Suceava), la o distanță de circa 5 kilometri de orașul Fălticeni. Aici a fost construită o biserică, în jurul anului 1363, de către voievodul Bogdan I al Moldovei (1359-1365). Distrusă din temelii de tătari, obștea monahală a fost strămutată în anul 1542 la nou-înființata Mănăstirea Râșca, construită în vecinătate. Din anul 1994 s-a început reconstrucția Mănăstirii pe un nou amplasament. Astăzi aici ființează un cămin pentru bătrânii fără posibilități materiale. Decorul în care se află mănăstirea este creat
Mănăstirea Bogdănești () [Corola-website/Science/308484_a_309813]
-
Bogdan o înzestrează cu obiecte de gospodărie, cu moșia Bogdănești, înconjurătoare mănăstirii... îi dă zestre alte pământuri domnești, luate din trupul pământurilor mănăstirii Neamț"". Încercarea de reconstruire a mănăstirii nu reușește, astfel că în anul 1542 domnitorul Petru Rareș a strămutat vechiul așezământ monahal mai la deal, întemeind Mănăstirea Râșca. Unele documente istorice mai amintesc în secolul al XVII-lea câteva încercări de revigorare a vieții monahale pe locul ctitoriei voievodului Bogdan, dar acestea sunt de scurtă durată. Astfel, documentele menționează
Mănăstirea Bogdănești () [Corola-website/Science/308484_a_309813]
-
cu varietatea Cuza Vodă, a se vedea paginile de Alexandru Ioan Cuza (dezambiguizare) și Cuza Vodă (dezambiguizare)." Alexandru I. Cuza este satul de reședință al comunei cu același nume din județul Iași, Moldova, România. Satul Alexandru Ioan Cuza a fost strămutat pe 16 noiembrie 1878 de pe malul vestic al râului Siret într-o zonă mai puțin predispusa la inundații. Vechiul nume al satului era "Șcheuleț". În apropierea satului există două situri arheologice: unul la Movila, la circa 2 km. V de
Alexandru I. Cuza, Iași () [Corola-website/Science/324457_a_325786]
-
funerară având o inscripție în limba română: ""Sub aceastră piatră odihnește robul lui Hristos Dumnezeu ieroschimonahul (Adrian) tată după trup preasfințitului mitropolit Iacov, înmormântat în anul 7256 (=1748) luna iunie 11"". Osemintele tatălui mitropolitului Iacob Putneanul, înmormântate aici, au fost strămutate de către fiul său în anul 1758 la Mănăstirea Putna, lespedea funerară rămânând totuși la Rădăuți. Episcopul Lavrentie al Rădăuților care a păstorit aici câțiva ani în vremea domniei lui Alexandru cel Bun (1400-1432) s-a retras din scaun și a
Mănăstirea Bogdana () [Corola-website/Science/298412_a_299741]
-
7 septembrie 1940 tratatul care restabilea frontiera din 1912 între România și Bulgaria. Tratatul de la Craiova prevedea și un schimb obligatoriu de populații între cele două state: toți bulgarii din nordul Dobrogei și toți românii din Cadrilater urmau să fie strămutați. Perioada comunistă a fost deosebit de grea pentru Dobrogea. Autoritățile comuniste au făcut presiuni asupra țăranilor pentru a colectiviza regiunea, astfel că în anul 1955, Dobrogea a fost declarată prima regiune colectivizată a României (Nicolae Ceaușescu și-a făcut aici o
Dobrogea () [Corola-website/Science/296624_a_297953]
-
anului 1340, regatul Polonia și Marele Ducat al Lituaniei au împărțit regiunea între ele, polonezii luând vestul, iar lituanienii estul Volâniei. După 1569, Volânia a fost reunită într-o provincie a statului polono-lituanian. În această perioadă, în Volânia s-au strămutat numeroși polonezi și evrei. Bisericile romano catolică și greco-catolică au devenit dominante în regiune și numeroase biserici ortodoxe au fost trecute forțat sub jurisdicția Bisericii Unite. În regiune au început să apară așezări agricole ale menoniților, a căror primă atestare
Volânia () [Corola-website/Science/312203_a_313532]
-
Uniunii Sovietice. În 1939, după semnarea Pactului de neagresiune sovieto-german, tot teritoriul Volâniei a trecut sub control sovietic. În cursul transferului de populații care au urmat după împărțirea Poloniei între URSS și Germania Nazistă, comunitățile germane din regiune au fost strămutate în regiunile poloneze anexate de Germania Nazistă. Spre sfârșitul celui de-al doilea război mondial, autoritățile naziste au evacuat așezările germane. Cele mai multe așezări evreiești și poloneze din zonă au fost distruse în timpul campaniei naziste de epurare etnică (vezi și: Holocaust
Volânia () [Corola-website/Science/312203_a_313532]
-
africane unde dețineau controlul, almohazii au incurajat instaurarea creștinilor chiar și în Fez, și după bătălia din Las Navas de Tolosa încheiau chiar alianțe cu regii din Castilia. Istoria declinului lor diferă de cea a dinastiei almoravide, pe care o strămutaseră. Aceștia nu au fost atacați de un mișcare religioasă mare, însă au pierdut teritorii, bucată cu bucată, din cauza revoltelor triburilor și a districtelor. Cei mai de temut inamici erau cei din Banu Marin cei care vor pune bazele următoarei dinastii
Dinastia Almohadă () [Corola-website/Science/331939_a_333268]
-
și un băiat. Longin a avut un băiat, Ion, inginer la Craiova și o fată, Ligia, profesoara. Ion are trei fete și ligia doi copii, un băiat și o fată. În anul 1815 a venit un nou val de români, strămutați de autorități din satul Clec unde au instalat în schimb coloniști germani. Alți români s-au refugiat aici ca urmare a revoluției de la 1848. Spre sfârșitul secolului, în 1880, Ofcea 1.413 locuitori, mara majoritate fiind români. Ofcea a făcut
Ofcea, Belgrad () [Corola-website/Science/305856_a_307185]
-
Mănăstirii Probota din județul Suceava. Inițial, se pare că mormântul acesteia a fost la Biserica Mirăuți din municipiul Suceava, aici găsindu-se, cu ocazia lucrărilor de restaurare a bisericii (1996-1997), fragmente din piatra de mormânt a Doamnei. Mormântul a fost strămutat în incinta bisericii mănăstirii Probota de către voievodul Petru Rareș, însă nu se știe exact dacă această strămutare a fost efectuată direct de la Biserica Mirăuți sau din vechea biserică Probota, această din urmă variantă fiind mai plauzibilă deoarece Ștefan cel Mare
Evdochia Olelkovici () [Corola-website/Science/308948_a_310277]
-
noiembrie. Biserica de lemn din Slătioara nu a fost inclusă pe Lista monumentelor istorice din județul Suceava, deși are o vechime mare. În anul 1797, egumenul Chiril Râșcanul de la Mănăstirea Râșca (urmând pilda starețului Paisie Velicicovschi de la Mănăstirea Neamț, care strămutase satele aflate în apropierea Mănăstirilor Neamț și Secu, pe motiv că satele strică moralul vieții ascetice) a cerut Divanului domnesc strămutarea satului Râșca de pe vatra mănăstirii. Domnitorul Constantin Ipsilanti a dat poruncă de strămutare a satului, Mănăstirea Râșca fiind obligată
Biserica de lemn din Slătioara, Suceava () [Corola-website/Science/316951_a_318280]
-
altă parte din săteni au ajuns până în localitatea de astăzi Slătioara, unde starețul Chiril le-a construit o biserică de lemn, în același an cu cea din Râșca și purtând hramul "Sf. Arhangheli Mihail și Gavriil". Odată cu sătenii din Râșca strămutați la Slătioara, s-au stabilit acolo și ardeleni refugiați din calea persecuțiilor religioase din Ardeal care au întemeiat satul Buda, pe care au denumit-o după capitala Regatului Ungariei, orașul Buda (astăzi Budapesta). De-a lungul timpului, în această biserică
Biserica de lemn din Slătioara, Suceava () [Corola-website/Science/316951_a_318280]