17,249 matches
-
Implicarea sa activă în numeroase activități extracurriculare, precum și atenția sporită acordată în urma implementării programului de intervenție au făcut ca eleva să se simtă apreciată și respectată, determinând o creștere vizibilă a motivației pentru învățare. Datorită faptului că M.R. are o inteligență peste medie, lacunele sale au început să fie eliminate progresiv, pe măsură ce fata se implica tot mai activ în sarcinile didactice. Odată cu apariția rezultatelor școlare bune și foarte bune, copila a stârnit simpatia colegilor, care încercau tot mai frecvent să o
Managementul problemelor de disciplină la şcolarii mici by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/1651_a_3071]
-
un scurt fragment, autoportret, semnat Allegro în „Adevěrul“ și reprodus în prima serie a „Moftului român“, sub titlul O răutate. Cu siguranță nu este nevoie să comentăm ironiile prezente în acest text. Subliniem însă faptul că acestea sunt semnul unei inteligențe superioare și al unei secrete conștiințe de sine a unuia dintre reprezentanții importanți ai conștiinței scriitoricești. Nu mulți au fost cei care s-au remarcat, prin felul lor de a fi, ca Ion Luca Caragiale. Opera sa reprezintă un exemplu
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
toți teoreticieni de berărie; după aceștia, mari funcționari și impiegați mititei, în imensa lor majoritate amovibili.“ (Vianu, Tudor: Studii de literatură română, Editura didactică și pedagogică, 1965, p. 343) Totuși, afirmarea scriitorului în plan literar reprezintă o sursă de necazuri. Inteligența lui înspăimântătoare, viziunea critică amară și necruțătoare asupra claselor dominante îi creează neplăceri. Mai mult, teribilul său nonconformism atrage numeroase dușmănii ale unor oameni sus puși. Astfel, comedia D-ale carnavalului este fluierată, iar scurta perioadă de directorat la Teatrul
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
de plecare idealul unui stil de urbanitate; ironia sa este foarte ușor de definit, ca și antifraza, din figurile vechii retorici. Ea nu spune lucrurilor pe nume; nu întrebuințează însă forma eufemismului, ci, dimpotrivă, folosește tocmai noțiunea contrară, avantajoasă victimei: inteligența. Aceasta este metoda frecventă, ca să nu spunem permanentă, a scriitorului. Iată un exemplu din eseistica lui Caragiale (Câteva păreri anonime, apărute în Epoca, la 19 iulie 1897, fără semnătură): „De când eu am părăsit profesiunea de scriitor, s-a făcut atâta
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
profil individual diferit de al celorlalți. E ingenioasă metoda folosită de comediograf, și anume aceea de a pune personajele să se admire unele pe altele cu scopul de a spori comicul microcosmului său scenic. Brânzovenescu este mereu sub influența „puternicei“ inteligențe a lui Tache Farfuridi; amândoi sunt surprinși de naivitatea lui Trahanache, admirându-i „forța“ politică, iar acesta este, la rândul său, încântat de gândirea lui Dandanache. Cațavencu este pentru toți ceilalți o inteligență pătrunzătoare. Numele proprii sunt și ele alese
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
scenic. Brânzovenescu este mereu sub influența „puternicei“ inteligențe a lui Tache Farfuridi; amândoi sunt surprinși de naivitatea lui Trahanache, admirându-i „forța“ politică, iar acesta este, la rândul său, încântat de gândirea lui Dandanache. Cațavencu este pentru toți ceilalți o inteligență pătrunzătoare. Numele proprii sunt și ele alese cu multă atenție, trădând personajul. Așa cum Ibrăileanu arată în studiul său (Numele proprii în opera comică a lui Caragiale. În: Ibrăileanu, G., Pagini alese. II, București, ESPLA, 1957), numele este parte integrantă a
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
între-prinderii, și, pînă la urmă, al "realității economice". Ar fi sfîrșitul lumii? CINISMUL COMPLEXITĂȚII LUMII Lumea modernă este complexă. Complexitatea lumii a devenit o evidență pentru omul modern. A fi modern și inteligent înseamnă a decreta lumea modernă, complexă. Complexitate, inteligență, modernitate sunt trei idei indisociabile. A pune în discuție, astăzi, evidența complexității lumii moderne este un act impertinent, suspect, pentru că antimodern. Merită să lămurim un aspect ambiguu. Nu discutăm aici conținutul științific al conceptului de complexitate, nu e vorba să
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
conducători și conduși, stăpîni și supuși; să o concepem ca pe o inegalitate de netolerat (de o parte, bogății materiale colosale adunate de o mînă de oameni, de cealaltă parte o sărăcie imensă, de nejustificat), înseamnă să fim lipsiți de inteligență? A concepe idee simplă că este posibil să construiești o lume bazată pe fraternitate, înseamnă să nu fii dotat cu inteligență? De ce să pui în discuție argumentul complexității lumii, de ce să accepți să treci drept lipsit de inteligență? A repeta
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
adunate de o mînă de oameni, de cealaltă parte o sărăcie imensă, de nejustificat), înseamnă să fim lipsiți de inteligență? A concepe idee simplă că este posibil să construiești o lume bazată pe fraternitate, înseamnă să nu fii dotat cu inteligență? De ce să pui în discuție argumentul complexității lumii, de ce să accepți să treci drept lipsit de inteligență? A repeta că lumea e complexă nu e, în fond, un mod cultivat, aparent științific, de a justifica pasivitatea, acceptarea inacceptabilului pe pămînt
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
lipsiți de inteligență? A concepe idee simplă că este posibil să construiești o lume bazată pe fraternitate, înseamnă să nu fii dotat cu inteligență? De ce să pui în discuție argumentul complexității lumii, de ce să accepți să treci drept lipsit de inteligență? A repeta că lumea e complexă nu e, în fond, un mod cultivat, aparent științific, de a justifica pasivitatea, acceptarea inacceptabilului pe pămînt? Argumentul complexității lumii moderne nu se pune, oare, în slujba a ceea ce are mai nefast cinica inteligență
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
inteligență? A repeta că lumea e complexă nu e, în fond, un mod cultivat, aparent științific, de a justifica pasivitatea, acceptarea inacceptabilului pe pămînt? Argumentul complexității lumii moderne nu se pune, oare, în slujba a ceea ce are mai nefast cinica inteligență umană? SUNTEM CONDAMNAȚI LA A NE DORI SĂ FIM DIN CE ÎN CE MAI MODERNI? Omul aztec își stabilise drept uluitoare misiune să împiedice lumea să se oprească în loc, să hrănească soarele. Și omul modern se crede pe pămînt pentru a îndeplini o misiune
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
Piaget îl oferă de exemplu pe Aristotel: filosoful crede, ca un copil între 4 și 6 ani, în caracterul necesar al mișcărilor circulare sau rectilinii. Piaget reamintește faptul că geometria a fost mult timp considerată cu necesitate euclidiană. Ce este inteligența? Lucrările lui Jean Piaget, cele tîrzii, mai ales, reprezintă o radicală repunere în discuție a conceptelor realiste, cele care definesc inteligența ca fiind capacitatea de cunoaștere a realității și de adaptare la aceasta. Inteligența umană este, în mod esențial, capacitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
mișcărilor circulare sau rectilinii. Piaget reamintește faptul că geometria a fost mult timp considerată cu necesitate euclidiană. Ce este inteligența? Lucrările lui Jean Piaget, cele tîrzii, mai ales, reprezintă o radicală repunere în discuție a conceptelor realiste, cele care definesc inteligența ca fiind capacitatea de cunoaștere a realității și de adaptare la aceasta. Inteligența umană este, în mod esențial, capacitatea de a crea posibilul, de a multiplica posibilele răspunde epistemologia genetică constructivistă. Ideea nu este formulată astfel de Piaget, dar lucrările
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
considerată cu necesitate euclidiană. Ce este inteligența? Lucrările lui Jean Piaget, cele tîrzii, mai ales, reprezintă o radicală repunere în discuție a conceptelor realiste, cele care definesc inteligența ca fiind capacitatea de cunoaștere a realității și de adaptare la aceasta. Inteligența umană este, în mod esențial, capacitatea de a crea posibilul, de a multiplica posibilele răspunde epistemologia genetică constructivistă. Ideea nu este formulată astfel de Piaget, dar lucrările sale autorizează din plin o asemenea viziune: a încerca să vezi realitatea ca
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
sau de a-l încetini, aceasta arată că sunt mai puțin motivați pentru vechea modalitate, și asta este ceea ce vreți. Mențineți acest curs și nu motivați exacerbarea. 5. Așteptați-vă la comportamente emoționale. Când cineva pune la îndoială motivația sau inteligența persoanei care se află în spatele noului proces, nu o luați personal. Amintiți-vă că un comportament emoțional este un răspuns firesc față de pierderea întăririi pozitive. Din păcate, managerii care nu înțeleg fenomenul stingerii se prind în capcană și pun la
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
l, după care "vorbirea și sistemul ei, limba, dă simțurilor, intuițiilor, reprezentărilor o a doua ființare-în-fapt, mai înaltă decît ființa lor faptică imediată, în genere o existență, care își are valabilitatea în domeniul reprezentării"55. În continuare, acesta arată că inteligența (= intelectul) interiorizează relația implicată de semn, transformînd-o dintr-o legătură singulară într-o legătură universală, adică stabilă, în care numele (= forma semnului) și semnificația sînt legate din perspectiva ei în mod obiectiv. În acest context, intuiția în care constă la
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
perspectiva ei în mod obiectiv. În acest context, intuiția în care constă la început numele devine reprezentare, iar conținutul acestei reprezentări se realizează prin unirea dintre semnificație și semn (= forma semnului). Astfel, numele devine modul de existență a conținutului în inteligență și presupune, pe de o parte, exteriorizarea inteligenței înseși prin el și, pe de altă parte, interiorizarea numelui în forma unei intuiții produse de inteligență. Se produce astfel o dedublare a inteligenței printr-o "înstrăinare de sine" și o situare
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
intuiția în care constă la început numele devine reprezentare, iar conținutul acestei reprezentări se realizează prin unirea dintre semnificație și semn (= forma semnului). Astfel, numele devine modul de existență a conținutului în inteligență și presupune, pe de o parte, exteriorizarea inteligenței înseși prin el și, pe de altă parte, interiorizarea numelui în forma unei intuiții produse de inteligență. Se produce astfel o dedublare a inteligenței printr-o "înstrăinare de sine" și o situare a ei "înăuntrul ei înseși". De aceea, precizează
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
dintre semnificație și semn (= forma semnului). Astfel, numele devine modul de existență a conținutului în inteligență și presupune, pe de o parte, exteriorizarea inteligenței înseși prin el și, pe de altă parte, interiorizarea numelui în forma unei intuiții produse de inteligență. Se produce astfel o dedublare a inteligenței printr-o "înstrăinare de sine" și o situare a ei "înăuntrul ei înseși". De aceea, precizează Hegel, "noi gîndim în nume", înțelegînd prin aceasta imposibilitatea actelor de gîndire fără nume (= semne pentru obiecte
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
numele devine modul de existență a conținutului în inteligență și presupune, pe de o parte, exteriorizarea inteligenței înseși prin el și, pe de altă parte, interiorizarea numelui în forma unei intuiții produse de inteligență. Se produce astfel o dedublare a inteligenței printr-o "înstrăinare de sine" și o situare a ei "înăuntrul ei înseși". De aceea, precizează Hegel, "noi gîndim în nume", înțelegînd prin aceasta imposibilitatea actelor de gîndire fără nume (= semne pentru obiecte), fiindcă inteligența transfor-mă cuvîntul din ceva exterior
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
produce astfel o dedublare a inteligenței printr-o "înstrăinare de sine" și o situare a ei "înăuntrul ei înseși". De aceea, precizează Hegel, "noi gîndim în nume", înțelegînd prin aceasta imposibilitatea actelor de gîndire fără nume (= semne pentru obiecte), fiindcă inteligența transfor-mă cuvîntul din ceva exterior în ceva interior, producînd astfel conservarea și obiectivarea lui, transformîndu-l într-o entitate de sine stătătoare, distinctă de conștiință (și, prin aceasta, exterioară ei), dar aflată totuși în interiorul conștiin-ței56. Aceste observații ale gînditorului german aduc
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
accentuată latură formativă, întrucît gradul de noutate în informație și în expresie depășesc media din comunicarea informativă. Așadar, ceea ce caracterizează creațiile puternic individualizate este un anumit orgoliu al creatorilor în a etala faptul că ei dețin un procent înalt de inteligență nativă, adică de forță de a constata, de a simți, de a gîndi și de a se exprima. Dar, cum nu orice marinar este în măsură să descopere o lume nouă, tot așa nici orice orgolios al scrisului nu poate
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
mod analog poate fi estimată distanța inferențială în cazul implicaturilor conversaționale generalizate. Un enunț de tipul E nu numai frumoasă, ci și foarte deșteaptă este acceptat firesc, fără raționamente suplimentare, în virtutea prejudecății foarte răspândite că frumusețea se asociază rareori cu inteligența - în timp ce în: (2) Blanchett nu a apărut însă numai în pelicule premiate și lăudate de critici, ci și în producții cu încasări record precum seria "Stăpânul inelelor" ("Tv Mania", 29.IV.2008) alocutorul are de făcut o reconstrucție inferențială de
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
îndoială, o anumită forță sufletească, această concepție orientând reflecția teoretică într-o direcție nouă; de aici înainte, pentru întreaga filosofie clasică (Spinoza și Leibniz), libertatea semnifică independența interioară și capacitatea morală de a se determina, urmând numai îndemnurile rațiunii și inteligenței, nedominate de pasiune. Aceasta ar însemna, însă, că libertatea nu este decât un alt nume pentru rațiune, caz în care nu s-ar înțelege prin ce se distinge de necesitate. Preocupat de această contradicție majoră a conceptului de libertate, René
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
dat imediat al conștiinței “, ca facultatea inerentă a omului de a se raporta sintetic și spontan la actele pe care le îndeplinește, dând curs pulsațiilor și impulsurilor emoționale care „ țâșnesc “ din „ străfundurile eului “. Pentru că definirea este un act exercitat de inteligența cunoscătoare, iar libertatea este proprie actelor care ne socotesc suveran constrângerile inteligenței, o definire a libertății devine principial imposibilă pentru cei ce o reduc la „ raportul spontan al eului concret cu actul “ . „ Acest raport este de nedefinit pentru că suntem liberi
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]