19,653 matches
-
la timpul potrivit, ea poate că știe ; mi l-au adus și mie alții, e normal, acum trebuie să plec, ne despărțim, poate pentru totdeauna, am să mor curând.“ și domnul Sima a început iar să plângă, pentru că așa se obișnuiește în asemenea ocazii, apoi s-a apropiat de Dragoș, l-a sărutat pe frunte în mod, aș zice, solemn și a ieșit din scorbură; noi n-am închis imediat, ca să mai primenim aerul, deși se făcuse al dracului de frig
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
fi trebuit să nu uit că, altfel, tentația de a o descrie cât de cât aduce după sine texte a căror inocență artizanală nu are decât un merit : acela de a mă situa în afara literaturii... 18. Înainte de plecarea în mlaștini obișnuiam să fac plimbări lungi, fără o țintă precisă. Un fel de impuls greu de definit îmi vestea momentul când trebuia să pornesc la drum. Atunci luam primul tren, indiferent de direcție, sau prima cursă auto, iar când ajungeam la zece-cincisprezece
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
după aceea începe revanșa, cu subtilitățile greu de discernut ale conștientului, începe chinul de a nu fi sigur dacă doar ai presimțit aprinderea sau dacă ea s-a produs pur și simplu la atingerea degetului tău. E greu să te obișnuiești cu gândul că ai putea avea un picior mai lung sau mai scurt decât ceilalți, oricum șchiopătezi, iar meschina compensație a singularității nu e o consolare. În asemenea momente Zenobia intra în norul meu, șoptea ceva, nu învăța nimic de la
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
și de subțiri, încât abia dacă le-ai fi putut zări. „Ia te uită !“, m-am mirat eu. „Maria pretindea că sunt culeși din grădina ei...“ „Poate chiar sunt“, a spus Zenobia. Atunci mi am amintit că, de fapt, așa obișnuiesc să facă și unii florari când vor ca garoafele sau bobocii de trandafir să dureze mai mult... * În decursul unui singur an în Republica Sud-Africană s-au născut 12 perechi de gemeni siamezi. Profesorul Trevor Jenkins consideră acesta ca pe
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
comuniune de nedefinit, ne zbenguiam parcă, toți trei, în aceeași apă răcoroasă și i-aș fi pocnit pe toți trei fiindcă nu mă lăsau să dorm. Pe urmă Dragoș s-a instalat tacticos pe scaunul meu, la masa mică unde obișnuiam să scriu, a luat unul din pohemele mele, apoi încă unul și încă unul, în total trei, făcea avioane din ele, puștiul îl privea serios și atent, le mai netezea și el un pic muchiile, cu unghia, și le arunca
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
vag, forma lavoarului de tablă. știa că e vopsit cu verde, că are pete de rugină... Apoi zări ligheanul alb și scaunul încărcat cu niște boarfe cărora nu le dădu nici o atenție. Curând, umbra încăperii se limpezi. Ochii i se obișnuiseră cu palida lumină care izbutea să răzbată prin foile de ziar lipite peste geam. Atunci se uită spre pat. De-acolo, din cearșafuri, îl pândea tăcută și ne mișcată Lilly. De lângă ea, îl privea fix un tinerel, părea abia scăpat
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
ușii larg deschise și mă privea fix. N-o mai văzusem niciodată, dar puteam să jur că era mama Mariei. „Dumneata ești Naum ?“, m-a întrebat. Aș fi putut să-i spun că nu și să scap, dar, fiindcă nu obișnuiam să mint, i-am spus că da și m-am ridicat în picioare, abia încăpeam între perete și sofa. „Aici nu prea e loc“, i-am explicat (mă bâlbâiam), „dar am să scot scaunul afară...“. Am golit scaunul de câte
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
ca Maria să nu fi făcut vreo prostie ireparabilă. „E nebună“, spunea, „și sunt atâția derbedei pe lume...“. I-am spus că e adevărat, cunosc și eu câțiva dintre ei, dar unii sunt foarte simpatici. În plus, băieții și fetele obișnuiesc să facă dragoste. Câteodată (foarte rar) se mai și iubesc. Poate că Maria s-o fi îndrăgostit și atunci... „Să se îndrăgostească Maria ? N-o cunoști... Ea e total lipsită de orice sentimente...“ Vorbeam acum ca doi prieteni. De undeva
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
îl vedeam. „Nu, domnule Sima“, am spus, „nu vreau“. „Foarte bine“, a încuviințat domnul Sima, „atunci să ne așezăm“, și am simțit cum împinge un scaun spre mine, dar nu m-am așezat. După un timp ochii mi s-au obișnuit cu lumina aceea scăzută. Singura fereastră a încăperii era acoperită cu o perdea de hârtie neagră, pusă cam strâmb, sub ea se afla o masă de lemn îngustă și lungă pe care zăcea o formă omenească, un fel de manechin
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
-și putea ține ochii deschiși deși se forța, probabil din cauza durerilor de cap. Atunci doctorul îi spuse domnișoarei zâmbind „Își revine, a băut prea mult”. În acel moment ea își lăsă capul în jos parcă fiindu-i rușine deși era obișnuită să discute cu doctorii pentru că încă din copilarie avusese parte de spitale. Doctorul îi spuse că poate să plece liniștită, dar ea insistă să mai rămână puțin. Era în jurul orelor nouăsprezece. După ce a fost pus sub perfuzii, tânăra rămasă singură
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
ea însăși, pe aceste trăiri ale ei și pe care nu le mai simțise până atunci. Fiecare clasă care avea cursuri cu ea primi extemporal, nagăsind o soluție mai bună. Unii elevi se întrebau ce o fi cu ea, fiind obișnuiți cu zâmbetul și calmul ei desăvârșit. Pentru ea astăzi timpul trecea foarte greu, parcă se oprise în loc. în jurul orei 13, ieșind de la clasă, pe holul aglomerat de elevii care se îmbulzeau să iese mai repede din școală, ieși asaltată de
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
trei se îndreptau spre casa Ramonei Plopeanu. Ramona știa că în acea seară va veni și Radu, de aceea, încearcă să se pregătească puțin mai deosebit. înainte de a se privi în oglindă își șterse lacrimile. Părul ei blond, pe care obișnuia să-l poarte lung, acum era tuns și frumos coafat. Ea observă că îi venea foarte bine. într-adevăr, îi dădea o și mare grație. Ochii ei albaștri, umbriți de gene lungi, păreau mai strălucitori sub efectul machiajului. în seara
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
cei readuși de sămînța vintrelor tale la viață, la moarte, așază-l vrednic pe crucea zilelor noastre, și lasă-l acolo să se zvînte, lasă-l femeie să creadă că din pîntec de carne a ieșit, lasă-l să se obișnuiască cu mirosul de mamă, și carnea ta să-i sugă cum pe o măduvă dulce răceala morții și desfă-i femeie unul cîte unul nasturii cămășii de moarte și dă-i din vintrele tale mușcătură de șarpe, legîndu-i iarăși moartea
UN CARNAVAL ÎN INFERN (scene din viaţa și moartea poetului necunoscut) by Marian Constandache [Corola-publishinghouse/Imaginative/91597_a_107358]
-
Ne-au poruncit să ridicăm boala din pămînt. Unii au citit din eclesiast, alții din poemele proprii. Nimeni nu a vărsat nici o picătură de sînge. Femeile s-au retras Într-un colț al grădinii și-au resuscitat cărțile pornografice. Bărbații obișnuiți cu tranșarea cărnii, cu alegerea măruntaielor, au deschis vena cea mare, să se scurgă toate rusaliile. Astfel, Înduminecîndu-se și scîrna-n calendare, zăpada mieilor răcani s-a Întors ca o mîngîiere-n grădină. Și atunci au putut femeile să-și Înghită rănile
UN CARNAVAL ÎN INFERN (scene din viaţa și moartea poetului necunoscut) by Marian Constandache [Corola-publishinghouse/Imaginative/91597_a_107358]
-
tata era Încredințat că Într-o zi avea să treacă În mîinile mele. Am copilărit printre cărți, făcîndu-mi prieteni invizibili În pagini care se descompuneau În pulbere și al căror miros Încă Îl mai păstrez pe mîini. De mic mă obișnuisem să ațipesc În timp ce Îi explicam mamei, În penumbra camerei mele, Întîmplările de peste zi, peripețiile mele de la colegiu, ce Învățasem În ziua aceea... Nu puteam să-i aud glasul ori să-i simt atingerea, Însă lumina și căldura ei ardeau În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
cititorii adormiți, topindu-se ca niște cubulețe de gheață peste cărțile și ziarele lor. Silueta lui don Gustavo Barceló se contura lîngă geamurile unei galerii ce dădea spre grădina interioară a edificiului. În ciuda atmosferei aproape tropicale, librarul purta hainele sale obișnuite de țafandache, iar monoclul Îi lucea În semiîntuneric precum o monedă pe fundul unei fîntîni. LÎngă el am deslușit o figură Înveșmîntată Într-o haină de alpaca albă, care mi s-a părut a fi un Înger sculptat În cețuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
să viziteze muzee și, se zvonea, să petreacă o noapte nelucrătoare În brațele unei tinere nimfe pe care o botezase madame Bovary, cu toate că se numea Hortense și avea o anumită propensiune spre puful facial. În excursiile sale culturale, Monsieur Roquefort obișnuia să frecventeze un chioșc de cărți uzate situat În față la Notre Dame și chiar acolo, din Întîmplare, Într-o după-amiază a anului 1939, a dat peste un roman al unui autor necunoscut, un anume Julián Carax. Mereu deschis la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
am mai avut o asemenea idee. Totuși, Încercările mele de a o transpune În pagină s-au dovedit dezastruoase. O anemie de invenție Îmi Împînzea sintaxa, iar zborurile mele metaforice Îmi aminteau de anunțurile băilor efervescente pentru picioare pe care obișnuiam să le citesc prin stațiile de tramvai. Eu Învinovățeam creionul și rîvneam la stiloul care avea să mă preschimbe Într-un maestru. Tata Îmi urmărea accidentatele progrese cu un amestec de mîndrie și Îngrijorare. — Cum Îți merge cu povestea, Daniel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
severă ascundea o fire de mamă iubitoare, sfîrși prin a se atașa de mine după ce mă tot văzuse și revăzuse la nesfîrșit și, În felul ei specific, hotărî să mă adopte. — Se cunoaște că băiatul ăsta n-are mamă, domnule, obișnuia să-i spună lui Barceló. Mie mi se face o milă de el, sărăcuțul. Bernarda ajunsese la Barcelona la puțină vreme după război, fugind de sărăcie și de un tată care, În momentele lui bune, o bătea cu bățul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
de femeie, oricine Își poate pierde bunul-simț...“ O luai la goană pe Ramblas În sus, cu un singur gînd În minte: Clara. Bernarda spusese că Barceló era plecat din oraș cu probleme de afaceri. Aceea era ziua ei liberă, și obișnuia să se ducă să-și petreacă noaptea acasă la mătușa Reme și la verișoarale ei, pe San Adrián del Besós. Astfel, Clara rămînea singură În apartamentul cavernos din Plaza Real, după cum acel individ fără chip și amenințările lui rămîneau slobozi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
unei vechi prietene. Tata se dusese să facă o evaluare a unei colecții de cărți la Argentona și nu avea să se Întoarcă pînă la căderea nopții. Eu am rămas să mă ocup de tejghea, În timp ce Fermín, cu manevrele lui obișnuite de echilibrist, se cocoțase pe scară În vîrful picioarelor și rînduia ultimul raft de cărți, aflat la numai o palmă de tavan. Cu puțin Înainte de ora Închiderii, cînd soarele apusese deja, silueta Bernardei se contură Înapoia vitrinei. Era Îmbrăcată ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
mai mult rahat decît Într-o ditamai poiata. Dacă preferați, intru eu singur, am sugerat. — Ați vrea dumneavoastră. Hai, dați-i ’nainte, că eu vin din spate. Am Închis ușa Îndărătul nostru. O clipă, pînă cînd privirea ni s-a obișnuit cu penumbra, am rămas nemișcați În pragul apartamentului. Am auzit răsuflarea emoționată a portăresei și am perceput mirosul acru de sudoare pe care-l emana. M-am simțit ca un hoț de morminte, cu sufletul Îmbătat de lăcomie și dorință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
pe toate cum se cuvine și am coborît În mai puțin de zece minute. Am intrat În librărie pe ușa din dos, care dădea spre holul clădirii, și m-am dus la dulapul meu. Mi-am pus șorțul pe care obișnuiam să-l folosesc În prăvălie pentru a-mi proteja Îmbrăcămintea de praful de pe cutii și de pe rafturi. În fundul dulapului păstram o cutie de alamă care Încă mai mirosea a biscuiți de Camprodón. În ea țineam tot soiul de ciurucuri, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
avea să-și amintească de el și de cărțile sale și că viața lui n-a Însemnat nimic, zise ea. Lui i-ar fi plăcut să știe că cineva voia să-l mențină viu, să-și aducă aminte de el. Obișnuia să spună că existăm atît timp cît cineva Își amintește de noi. Mă podidi dorința aproape dureroasă de a o săruta pe femeia aceea, o neliniște cum nu mai simțisem vreodată, nici măcar atunci cînd conjuram fantasma Clarei Barceló. Îmi citi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
bine, omule! Îți uiți așa repede prietenii care au fost lângă tine tocmai atunci când aveai mare nevoie? Prietenii care te-au ajutat să treci peste momente grele?...Nu-i frumos din partea ta, dragule!” „Despre ce prieteni vorbești, pentru că eu nu obișnuiesc să-i dau uitării?” „Asta numai tu o crezi și o spui. Dar despre bătrânul călugăr și țiganca de care te-ai despărțit cândva, tot așa într-un fapt de seară ca acesta...Ce zici?” „Despre ce vorbești, mă rog
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]