20,324 matches
-
XE "Popovici" și ceilalți lideri români din secolul al XIX-lea, continuând cu „transilvaniștii” maghiari din perioada interbelică, pentru a ajunge, În zilele din urmă, la Alexandru Cistelecan, la Sabin Gherman sau la intelectualii grupați În jurul revistei Provincia. Uneori, atunci când redactează programe electorale pentru Transilvania sau când proiectează dezvoltarea regională a provinciei - În conformitate cu indicațiile primite de la Bruxelles -, guvernanții de pe malurile Dâmboviței se alătură și ei acestor antemergători iluștri. Că tot aceiași politicieni primesc, probabil, și rapoartele serviciilor speciale care interceptează convorbirile
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
teorii În România; În al treilea rând, este analizată, succint, identitatea istorică a Transilvaniei, pentru ca Încheierea să conțină câteva observații cu privire la gradul de acoperire În realitate a imaginilor referitoare la specificitatea ardeleană. În final, am adăugat o serie de considerații redactate În toamna anului 2004 - pentru a Închide cercul pe care l-am deschis acum șapte ani - În care este vorba despre istoria receptării acestui text. 1. În anul 1997, Într-un studiu publicat În revista Magyar Kisebbség, politologul maghiar Molnár
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
mai bogat cu care vor intra În revoluție. 2. Ce spun documentele? Documentele pe care le voi analiza În continuare, chiar dacă nu consemnează, de obicei, mărturii directe ale țăranilor implicați, sunt totuși destul de aproape de universul mental al acestora. Ele sunt redactate mai ales de autorități, de preoți sau de ofițeri localnici, care cunosc bine punctul de vedere al sătenilor și interacționează frecvent cu aceștia. Izbucnirea revoluției În Imperiul Austriac, În martie 1848, a provocat o agitație politică și socială care s-
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
de recrutare În armata imperială, desfășurată atât pe teritoriul militarizat năsăudean, cât și În zonele limitrofe, din comitate. În paralel, el acordă sprijin comunelor care se Împotriveau recrutărilor În armata maghiară, fapt care provoacă reacția autorităților civile din Transilvania. Protocolul redactat cu ocazia adunării grănicerești de la Năsăud, din zilele de 13-14 septembrie, document care nu putea fi adoptat fără aprobarea expresă a lui Urban XE "Urban" și care a fost, de fapt, inspirat de acesta, pretinde și justifică ruptura regimentului năsăudean
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
care trupele țarului vor fi chemate În ajutor de austrieci, la sfârșitul anului 1848, pentru salvarea situației din Transilvania, românii și sașii sunt cei Împinși de imperiali să solicite sprijinul rusesc, În aceeași idee a privilegierii voinței naționalităților. Dacă textul redactat la sugestia lui Urban XE "Urban" , În limba germană, pare destul de străin de adevărata stare de spirit a grănicerilor, avem, În schimb, la Îndemână câteva documente care ne dezvăluie mult mai limpede doleanțele năsăudenilor, motivele reale care i-au Împins
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
mers „Împotriva curentului” politic dominant la 1848, susținut de majoritatea intelectualilor români din Transilvania. Abătându-se de la linia trasată de Simion Bărnuțiu XE "Bărnuțiu" , Alexandru Papiu XE "Papiu" Ilarian XE "Papiu Ilarian" sau Avram Iancu XE "Iancu" , gazetarii care au redactat această publicație au susținut cu căldură cauza revoluției maghiare, În loc să o combată. În Banat, În Bihor sau În Maramureș, adică În acele regiuni care făceau parte, sub raport administrativ, din Ungaria (și nu din Marele Principat al Transilvaniei), o atare
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
temeau Într-o mai mare măsură de mânia divină dacă lucrau de ziua cuviosului Sisoie sau a vreunui alt sfânt apocrif, decât În duminicile prescrise de „religia oficială”. Universul lor cultural era Însă total diferit de cel În care erau redactate textele savante care vorbeau despre ei (chiar dacă, fără Îndoială, după cum ne Învață Roger Chartier, frontierele dintre cultura „oficială” și cea „populară” nu erau nici pe departe impenetrabile). După cum am Încercat să evidențiez În articolul de față, sărbătoarea celebrată (și) În
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
rigiditatea unor instituții ecleziastice, În interiorul cărora ei nu Își găseau adevărata vocație, și nevoia de libertate specifică mentalităților moderne. În fond, ei nu erau „imorali” În raport cu normele sociale ale vremii, ci doar În fața cerințelor unui destin nemeritat. Post-Scriptum Atunci când am redactat prima versiune a acestui studiu, În anul 1988, nu bănuiam că el va provoca vreo reacție mai deosebită În rândurile celor din jurul meu, alta decât o eventuală receptare În lumea specialiștilor, precum și În sfera, destul de restrânsă, a cititorilor revistei Echinox
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
memorii, aparținând contemporanilor răscoalei. Debutând cu lucrarea citată a lui Benkő József XE "József" , alcătuită În 1785, aceste mărturii cunosc două momente de vârf. Primul acoperă, după cum este firesc, anii imediat următori răscoalei, mai ales intervalul 1785-1787, În care sunt redactate lucrările lui Gyulai Ferenc XE "Ferenc" , Rettegi György, Szirmai Antal, Szantó György, Homorodszentpéteri Cseke József etc. Al doilea moment se plasează la trei-patru decenii după răscoală, când o serie de martori oculari, ajunși la vârsta senectuții, țin să reitereze amintirea
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
un mare scepticism cu privire la relațiile româno-maghiare. Așadar, În loc să depună armele În urma amnistiei generalului Bem XE "Bem" , românii trec la „restaurarea Dacoromâniei”, mai ales după desfășurarea adunării de la Sibiu, din decembrie 1848. Conform aprecierilor lui Kőváry, la această adunare s-a redactat o petiție, adresată Împăratului, care „trebuia să reprezinte Charta Dacoromâniei”. Cu privire la ea, Kőváry afirma următoarele: În general, românii au cerut atât de multe lucruri, de parcă ar fi crezut că Austria mai există doar datorită bunăvoinței lor și că dinastia s-
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
ani. În perioada 1849-1852 și-a ispășit pedeapsa la Sibiu, pentru ca În următorii patru ani să fie mutat În fortăreața Josephstadt, din Boemia, de unde va fi eliberat În data de 8 iunie 1856. Pe parcursul detenției (potrivit propriilor sale afirmații), a redactat lucrarea cu caracter memorialistic care face obiectul rândurilor de față. Deși a mai trăit treizeci de ani după aceea, nu și-a publicat niciodată opera realizată În detenție. După moartea memorialistului, În anul 1892, fiul acestuia, Incze István XE "István
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
și restul manuscrisului și Încep pe versoul ultimei file a „Cuprinsului”, ceea ce arată că au fost transcrise la aceeași dată cu restul lucrării, În continuarea acesteia. 3. Datarea manuscrisului În continuare, se cuvine să analizăm contextul În care a fost redactat manuscrisul, ceea ce implică o scurtă discuție referitoare la data elaborării sale și la sursele utilizate de autor. În cazul acestui gen de scrieri memorialistice, lămurirea problemelor amintite este esențială pentru Înțelegerea demersului autorului. Data redactării textului ne ajută să Înțelegem
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
să Înțelegem relația sa cu contextul politic și ideologic al realităților contemporane la care se raportează, iar depistarea surselor ne permite să evaluăm o multitudine de aspecte, inclusiv genul În care se Încadrează opera respectivă: este vorba despre memorii propriu-zise, redactate pe baza actualizării unei experiențe personale, trăită nemijlocit, sau avem de-a face cu o „istorie” elaborată, construită cu ajutorul unor izvoare scrise, prelucrate și Încorporate Într-un discurs justificativ? Dálnoki afirmă că și-a redactat manuscrisul În Închisoare, pe baza
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
este vorba despre memorii propriu-zise, redactate pe baza actualizării unei experiențe personale, trăită nemijlocit, sau avem de-a face cu o „istorie” elaborată, construită cu ajutorul unor izvoare scrise, prelucrate și Încorporate Într-un discurs justificativ? Dálnoki afirmă că și-a redactat manuscrisul În Închisoare, pe baza amintirilor personale, fapt pe care ține să Îl sublinieze inclusiv prin subtitlul pe care Îl dă operei sale: Scris de un prizonier, martor ocular al majorității evenimentelor. Potrivit spuselor lui, impulsul care l-a motivat
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Întâi visul din noaptea respectivă, după care a trecut la redactarea lucrării, pe baza propriilor amintiri, ca și a celor Împărtășite de camarazii săi de detenție. Deși Dálnoki nu ne mai dă alte amănunte, ar rezulta că manuscrisul a fost redactat, În cea mai mare parte, În timpul detenției de la Sibiu, adică până În anul 1852. Putem bănui, pe baza Însemnărilor sale, că regimul de aici a fost ceva mai blând, permițându-i memorialistului să aibă la Îndemână cel puțin instrumentele necesare scrisului
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
pentru redactarea memoriilor. Dar dacă admitem faptul că manuscrisul, În forma În care se află, nu este decât o transcriere, realizată În mod evident acasă, după eliberarea autorului, Înseamnă că nu putem exclude nici ipoteza potrivit căreia el a fost redactat, inițial, Între anii 1850-1852, la Sibiu, după cum pretinde Dálnoki, iar nota de subsol referitoare la anul 1856 nu a fost adăugată decât ulterior, În momentul transcrierii. În ceea ce privește nota finală de la fila 175r, care amintește evenimentele din anul 1867, ea ne
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
care face o călătorie În Italia În septembrie 1852; August Treboniu Laurian XE "Treboniu Laurian" , al cărui voiaj italian are loc În septembrie 1855; Ion Codru Drăgușanu XE "Codru Drăgușanu" , trecător prin peninsulă la 1839 și 1842, al cărui memorial, redactat (pe baza unor sumare Însemnări de călătorie) la Începutul deceniului șapte, aparține așadar unei perioade ceva mai târzii și face deja dovada unei evoluții a imaginii Italiei. Pentru a urmări firul acestor transformări, am folosit, complementar, și notațiile mai târzii
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
ar mai fi ridicat Împotriva Ungariei, evitându-se Trianonul! Vezi, de exemplu, Makkai László XE "László" , Magyar-román közös múlt (Trecutul comun maghiaro-român), ediția a II-a, Héttorony Könyvkiadó, Budapesta, 1989, pp. 218-220. Afirmația datează din octombrie 2004, când au fost redactate rândurile de față. Vezi Sorin Mitu, „Illusions and Facts About Transylvania”, În The Hungarian Quarterly, vol. XXXIX, nr. 152, 1998, pp. 64-74; Sorin Mitu, „Illúziók és valóság Erdélyben”, Beszélő. Politikai és Kulturális Folyóirat, III. folyam, III. évfolyam, 9. szám, 1998
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Istorie din Cluj-Napoca, cu ocazia deschiderii anului universitar 1998. Vezi Enikő Magyari-Vincze, Antropologia politicii identitare naționaliste, Editura EFES, Cluj-Napoca, 1997, pp. 231-256. Este vorba despre perioada administrației primarului Gheorghe Funar (1992-2004). Este vorba despre toamna anului 1998, când au fost redactate inițial aceste rânduri. Un exemplu clasic, grăitor chiar prin titlul său, este reprezentat de lucrarea editată de Anton Drăgoescu (coord.), Istoria României. Transilvania, Editura „George Barițiu”, Cluj-Napoca, 1997. Cea mai bună istorie „maghiară” a Transilvaniei rămâne Köpeczi Béla (coord.), Erdély
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
volumul editat de Alexandru Duțu, Dimensiunea umană a istoriei. Direcții În istoria mentalităților, Editura Meridiane, București, 1986, pp. 140-154. Nicolae Stoica de Hațeg XE "Stoica de Hațeg" , op. cit., p. 311. Constatare semimalițioasă, valabilă cel puțin la data la care era redactată versiunea inițială a acestui studiu (1987). Oare câte s-au schimbat de atunci, din punctul de vedere al subiectului În discuție, În peisajul istoriografiei românești? Pentru imaginea „bunului Împărat”, vezi Doru Radosav, Arătarea Împăratului. Intrările imperiale În Transilvania și Banat
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
subliniază că toate activitățile trebuiau să servească idealurilor de unire și eliberare națională a românilor, devenind unul dintre documentele programatice ale politicii naționale. Se menționează pentru prima dată obligativitatea verificării periodice a depozitului și a întregului inventar. În 1864, se redactează „Regulamentul pentru bibliotecile publice” [acesta era statutul bibliotecii]. Învățământul superior având drept scop pregătirea viitorilor funcționari, profesori, medici, avocați. Este perioada directoratului lui Hașdeu, când biblioteca capătă numele de ULPIA. Serviciile sale sunt cele ale unei biblioteci publice, la care
BCU Iaşi:Parcurs sentimental:schiţă monografică by Nicoleta Marinescu () [Corola-publishinghouse/Science/443_a_752]
-
fondului, primul de acest gen din țară. • Convinge pe epitropi să intre în relații de schimb cu Eforia Școalelor Publice din București. • Obligă autorii și editorii să depună bibliotecii câte cinci exemplare din cărțile publicate și un exemplar din periodice. • Redactează primul regulament pentru organizarea bibliotecii publice, acesta fiind primul regulament din țară. • Înființează cu Gh. Asachi o „ Carte de aur” a donatorilor instituției. T eodor Codrescu (1819-1894), unul dintre colaboratorii lui D. Gusti, preia de la acesta biblioteca. În perioada directoratului
BCU Iaşi:Parcurs sentimental:schiţă monografică by Nicoleta Marinescu () [Corola-publishinghouse/Science/443_a_752]
-
veacului al X-lea). Sediile acestor îndeletniciri erau neîndoielnic mănăstirile și celelalte organizări ecleziastice ființând aici de timpuriu. „Comerțul” cultural pe care instituția creștină l-a desfășurat și l-a protejat a făcut ca pe acest teritoriu să circule texte redactate în alte zone, texte purtătoare de informație și incitatoare, în același timp, la muncă scriitoricească între oamenii locului. Existența între daco-romanii ce populau Dacia și Scythia Minor a unor mânuitori ai condeiului (oameni ai Bisericii) poate reprezenta o dovadă a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287830_a_289159]
-
care era, de altfel, prieten) de acuza cum că i-ar fi protejat pe cei ce stimau învățăturile lui Origene. Ar fi scris niște omilii pe teme legate de instituția călugăriei, ce vădeau un respect profund față de manierele clasice (erau redactate sub formă de dialoguri) și o deplină familiarizare cu arta oratorică. Despre un alt episcop al Tomisului, Ioan (păstor în acel scaun pe la anii 448-449), trăitor o vreme și la Constantinopol, se știe că scria în limba latină (din păcate
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287830_a_289159]
-
s-au păstrat doar câteva fragmente, identificate în textul lui Marius Mercator) și că era un participant frecvent la disputele teologice din epocă, ca polemist înzestrat, ce s-a exersat combătând ereziile lui Nestorie și Eutihie. Împotriva acelorași concepții monofizite redactează o epistolă în latinește alt episcop al Tomisului, Teotim al II-lea (aflat în rang în anul 458), răspunzând unei „circulare” prin care împăratul Leon I (457-474) îi consulta pe episcopii din provincii în legătură cu deciziile celui de-al patrulea conciliu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287830_a_289159]