18,324 matches
-
transcrierea citatelor din autorii secolului al XIX-lea se datorează imensei varietăți de principii ortografice aplicate de scriitori, editori și tipografi. Principiul general pe care l-am adoptat În proiectul de față este acela al interpretării grafiilor pentru restabilirea realității lingvistice (p. 21). Prezentăm În continuare câteva reguli ce trebuie respectate la transcrierea textelor, preluate din studiul amintit. 3.1. Păstrarea particularităților fonetice Se vor păstra acele particularități care corespund unei pronunțări Învechite sau regionale, fie că ele corespund intenției autorului
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
transcrie z, conform ortografiei actuale. De exemplu: desgust → dezgust; isbuti → izbuti; poesie → poezie; rosă → roză; tesă → teză; isvor → izvor; desbrăca → dezbrăca; frances → francez; engles → englez etc.; - s se păstrează În: esemplu, espunere, estract etc., unde corespunde pronunțării unei anumite etape lingvistice. Formele recomandate azi de limba literară sunt: exemplu, expunere, extract etc. O problemă specială se pune În cazul lui s intervocalic din cuvântul filosofie. Revista de specialitate continuă să se numească Revista de filosofie. DOOM (ediția a II-a) acceptă
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
În carele Îi dedese țeranul răspunsu’ și voind să știe cauza nemulțămirii lui, l-Întrebă mai departe: Nu cumva ar fi carnea prea scumpă!? Observație Uneori, la transcrierea textelor e nevoie de lungi note explicative. Aici sunt doar câteva precizări lingvistice, literare, istorice etc. Bibliografie specială Asan, F.; Gh. Bulgăr; Căplescu, C., „Proiect de transcriere a textelor cu caractere latine din sec. al XIX-lea”, Limba română, anul VIII, nr. 1, 1959, pp. 21-24. Fisher, I., „Aplicarea noii ortografii În editarea
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
corector mărginit prețuiește mai mult pentru literatură decât un corector foarte deștept și rațional” (apud Ioana Pârvulescu, 2001). Nu toți autorii de texte științifice acordă importanța cuvenită acestui stadiu obligatoriu pe care trebuie să-l parcurgă textul: corectura. Pentru texte lingvistice dificile, cu exemple În alte limbi decât cea a textului de bază, cu multe semne diacritice sau cu variația frecventă a caracterelor de literă, pot fi necesare până la cinci sau chiar zece corecturi! (Vulpe, 2002, p. 184). La fel ca
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
arhitectura/organizarea spațiului (ce descriu atât stările de spirit, cât și ergonomia locului de muncă); • abilități personale sau competențe pe care indivizii trebuie să le demonstreze în îndeplinirea sarcinilor sau în plan relațional; • moduri de gândire, modele mentale și paradigme lingvistice, cadre cognitive care orientează percepțiile, gândurile, supozițiile; • semnificații activate, moduri de înțelegere a evenimentelor cotidiene; • metafore și simboluri, reflectate în idei, trăiri, sentimente sau imagini despre sine sau despre fenomene prezente în organizație. Cercetând conținutul mai multor culturi organizaționale, Edgar
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
natura și conținutul lor, relațiile interpersonale pot fi relații intercomuncative, relații intercognitive și relații afinitare, preferențiale, socioafective. Relațiile intercomunicative se referă la schimbul de mesaje dintre indivizi și au ca principal instrument de codificare și de transmitere a informației mijoacele lingvistice. Se adaugă și aspectele nonverbale care însoțesc întotdeauna interacțiunile interpersonale. Relațiile intercomunicative se manifestă sub forma convingerii, a persuasiunii, a sugestiei, a amenințării, a blamării etc. Acestea devin un prilej "de cunoaștere interpersonală, un mod de a-i studia pe
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
așadar a stilului de viață (Coman, 2008, p. 7) și, implicit, a stilului comunicativ al persoanelor implicate într-o situație de comunicare; * contextul politic (reflectat în această dimensiune, politică, implicită, a comunicării Rovența-Frumușani, 1999, p. 28) vezi, de exemplu, politicile lingvistice (România, "permisivă" în problema acceptării cuvintelor din limba engleză versus Franța, reprezentativă pentru "patriotismul" său lingvistic; cf. rom. mouse < engl. mouse versus fr. souris), politicile educaționale, politicile sociale etc., care influențează, indiscutabil, realizarea actelor comunicative; * contextul circumstanțial spațial 1/"ambiental
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
implicate într-o situație de comunicare; * contextul politic (reflectat în această dimensiune, politică, implicită, a comunicării Rovența-Frumușani, 1999, p. 28) vezi, de exemplu, politicile lingvistice (România, "permisivă" în problema acceptării cuvintelor din limba engleză versus Franța, reprezentativă pentru "patriotismul" său lingvistic; cf. rom. mouse < engl. mouse versus fr. souris), politicile educaționale, politicile sociale etc., care influențează, indiscutabil, realizarea actelor comunicative; * contextul circumstanțial spațial 1/"ambiental" (locul fizic Durac, 2009, p. 18; fond sonor, luminozitate, cromatică, caracterul închis sau deschis al locației
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
o secvență, din aceeași lecție, în care se discută despre personajele din desenele animate preferate ale elevilor, despre modelele lor din viața reală, despre prietenii lor imaginari etc.); * contextul "acțional" implicând, pe de o parte, calitatea de "acte sau acțiuni lingvistice (sfat, promisiune, ofertă, amenințare, cerere, rugăminte etc.)" a "fragmentelor discursive" (Rovența-Frumușani, 2000, p. 31) și, pe de altă parte, însuși raportul stabilit între intenția comunicativă a locutorului și maniera în care interlocutorul receptează/decodează mesajul (în conformitate sau nu cu
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
structurile enumerative etc." (Șerbănescu, 2007, pp. 55-58); comportamentul autocentrat/de autodezvăluire concretizat în formule de tipul părerea mea, dacă mi-aduc aminte, să-ți spun un secret...; comportamentul ludic/umorul manifestat prin râs, zâmbet etc. (Șerbănescu, 2007, pp. 58-59); comportamentul lingvistic propriu-zis manifestat prin alegerea, într-un anumit context comunicativ, a anumitor semne din sistemul limbii, dintre câte există (vezi, de exemplu, opțiunea pentru forme neologice versus regionale, pentru cuvinte "puternice" rațional sau afectiv versus cuvinte "slabe" etc.), prin ordonarea lor
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
planul locutorului de exemplu, blocaje emoționale; în planul canalului de transmitere a mesajului de exemplu, se întrerupe convorbirea telefonică din motive tehnice etc.; "obstacol", în accepțiunea de barieră care poate apărea înainte de sau în derularea actului comunicativ: de exemplu, obstacolul lingvistic interlocutorul nu stăpânește același cod ca locutorul; obstacolul interlocutorului indiferent sau agresiv etc.), printr-un termen generic, disfuncții precum: * disfuncții la nivelul locutorului: managementul deficitar al emoțiilor; deficiențe în pronunție; disconfort fizic (probleme de sănătate, senzație de frig, cald etc.
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
interlocutor, a competenței de comunicare 22, care-și subsumează, pe de o parte (cf. Harwood, Miller & Vasta, 2010, p. 477; Ivan, 2009, p. 73; Sălăvăstru, 2004, pp. 226-227; Ilica, 2003, p. 13; C. Simard, apud Pamfil, 2003, pp. 65-66), competența lingvistică (stăpânirea și utilizarea codului), competența informațională/culturală/enciclopedică (implicată de conținuturile/informațiile transmise prin mesaj), competența cognitivă (reflectată în operații de analiză, sinteză, comparare, generalizare etc.), competența socială, relațională (implicând raportare optimă la coordonatele sociale, interpersonale, relaționale ale contextului comunicativ
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
literatura de specialitate, cât și cu deschidere către problematica strategiilor discursive (anticipate, de altfel, prin trimiterile din subcapitolele anterioare). I.2.1. Accepțiuni ale discursului Discursul este prezentat, în literatura de specialitate, din perspective multiple, ca: * "orice tip de mesaj lingvistic" (Bayon & Mignot, 2000, p. 91), în general, mod și rezultat al utilizării limbii (Maingueneau, 2007), respectiv "rezultat final al gândirii și comunicării" (O'Sullivan, Hartley, Saunders, Montgomery & Fiske, 2001, p. 114); * "proces interactiv" (O'Sullivan, Hartley, Saunders, Montgomery & Fiske, 2001
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
acest test cu 30 de întrebări care, prin caracterul lor explicit, pot oferi un cumul informațional de netăgăduit privitor la situația din familiile de alcoolici neabordabile direct. Facem precizarea că întrebările privitoare la informațiile de ordin general ne aparțin. Adaptarea lingvistică a fost realizată în colaborare cu un filolog cunoscător de limbă engleză. Variantele rezultate au fost comparate, stabilindu-se astfel o formă acceptabilă a itemilor. Gradul de dificultate lingvistică a itemilor este redus, astfel încât considerăm că acest test poate fi
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
că întrebările privitoare la informațiile de ordin general ne aparțin. Adaptarea lingvistică a fost realizată în colaborare cu un filolog cunoscător de limbă engleză. Variantele rezultate au fost comparate, stabilindu-se astfel o formă acceptabilă a itemilor. Gradul de dificultate lingvistică a itemilor este redus, astfel încât considerăm că acest test poate fi completat de orice copil cu vârstă școlară corespunzătoare cel puțin clasei aV-a, normal alfabetizat și fără probleme de comprehensiune a textelor. Testul se poate administra atât individual, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
poate afirma, din acest motiv, că „psihiatria nu devine posibilă decât din momentul în care ea se constituie ca o inteligență capabilă de a înțelege și de a identifica” (G. Gusdorf). Înaintea acestui moment nebunia implica o contradicție, prin inegalitatea lingvistică și rațională pe care o opunea moralei, filozofiei, sociologiei și teologiei. Nebunia avea semnificația unei pervertiri prin păcat a spiritului fiind obiectul unor terapeutici specializate de exorcism. Psihiatria va restabili comunicarea cu bolnavul mintal, iar psihoterapia va inaugura perspectiva unei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Prin obiectivizare, limbajul revelează natura și interioritatea persoanei. Dificultățile de limbaj sau pierderea limbajului izolează persoana și generează o stare de angoasă. Acest tip de angoasă creează impresia unei bruște dispariții a propriului Eu, prin absența comunicării sau prin izolarea lingvistică. G. Amado vorbește în acest caz de o „eclipsă a psihismului” care generează sentimentul de „dezintegrare a Eului”. În aceste condiții viața psihică normală este resimțită în mod penibil, dureros, ca pe negativul ei, ca pe un „non-Eu”. Ființa își
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
clinice, simptomul este cel care fixează sau atribuie semnificație suferinței psihice. Prin aceasta se relevă importanța sa majoră în constituirea câmpului epistemic referitor la boala psihică, plecând de la analiza și interpretarea „fenomenelor psihice morbide”. Pentru H. Hjemselv, simptomul este elementul lingvistic din care se construiește „metalimbajul științific”. Prin aceasta, simptomul clinic este cel care „construiește” și atribuie semnificație „câmpului epistemic” al psihopatologiei, dar, în egală măsură și pentru psihiatria clinică, psihanaliză, medicină psihosomatică etc. Pentru G. Lanteri-Laura, „discursul clinic” este constituit
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
interiorizat propriei persoane nu poate fi experimentat, ci el este numai gândit. Din acest motiv, în științele pozitive „obiectul” este cel la care se referă limbajul, pe când în cazul științelor umane „limbajul” este cel care construiește obiectul științei prin obiectivarea lingvistică a unei stări interioare a „subiectului uman”. În filozofie, psihologie, psihopatologie, „termenii limbajului” denumesc și definesc „stări interioare” ale persoanei umane: ființă, substanță, esență, transcendență, memorie, gândire, sentimente, voință, delir, halucinație, fobie, obsesie, angoasă, pulsiune etc. Constituirea domeniului de cunoaștere
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
gândire, sentimente, voință, delir, halucinație, fobie, obsesie, angoasă, pulsiune etc. Constituirea domeniului de cunoaștere științifică are un caracter formal, teoretic. Cuvintele, termenii sunt cei care „includ” și care „fac apel” la obiectul cercetării, care este intuit, fiind dedus din contextul lingvistic. În cazul gândirii empirice, se impune acel „cogito pre-reflexiv”, pe când în cazul gândirii teoretice se impune acel „cogito post-reflexiv” la care am făcut referire mai sus. Dacă în cazul limbajului empiric lucrurile par a fi clare, indubitabile, dictate de natura
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
are un caracter emoțional și ea exprimă teama și repulsia societății față de nebunie și de persoana nebunului. Constituirea și caracteristicile câmpului epistemologic în psihopatologie Limbajul unei științe are la baza sa intenția de a exprima obiectul cunoașterii respective. Prin „termeni lingvistici” obiectul cunoașterii respective este separat de alte obiecte și determinat, fiind integrat în felul acesta în câmpul unui domeniu de cunoaștere științifică. „Nebunia” reprezintă pentru psihopatologie un domeniu de „cunoaștere științifică”. Pentru M. Foucault nebunia este „o cunoaștere, întrucât toate
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
limbajului. d) O conștiință analitică a nebuniei raportată la formele acesteia, la relațiile dintre ele, constituind „discursul despre nebunie”. Sintetizând cele de mai sus, se poate afirma că „nebunia” ca atribut al ființei umane are următoarele semnificații care constituie „discursul lingvistic” despre această temă psihopatologică: - un mod particular de cunoaștere; - un mod particular al conștiinței; - un mod particular de asimilare și utilizare a valorilor și normelor culturale în planul comportamental; - personificarea sau delimitarea unui anumit „tip uman” ce reprezintă personajul bolnavului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
terminologia bolilor psihice, construiește discursul clinic despre bolile mintale și instituie normele unui sistem de clasificare nosologică. Apar termeni noi, pur medicali, desemnând fenomenele clinico-psihiatrice de tipul: demență precoce, psihoză maniaco-depresivă, paranoia, parafrenia, demențe, hebefrenie, catatonie, idioție, imbecilitate. Aceste structuri lingvistice și discursul psihiatric, formulat în secolul al XIX-lea este continuat în secolul XX, prin perfecționarea, diversificarea nuanțată și lărgirea terminologiei. Apar concepte noi în limbajul psihiatric care completează sau le înlocuiesc pe cele vechi: schizofrenie, discordanță, psihastenie, nevroze, isterie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
obiectul psihiatriei” nu este material, concret-obiectiv, este negată în mod direct existența acestuia, considerând că este o „construcție mintală” cu caracter arbitrar, a psihiatrilor, care „medicalizează viața psihică” elaborând într-o manieră arbitrară, în primul rând din punct de vedere lingvistic, „etichete patologice”. Natural că acest punct de vedere este pur speculativ și privește aspectele formal-externe, de ordin lingvistic al psihiatriei și psihopatologiei, neafectând în nici un fel esența interioară a „obiectului epistemologic” al acestor discipline. Este pur și simplu o „dispută
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
mintală” cu caracter arbitrar, a psihiatrilor, care „medicalizează viața psihică” elaborând într-o manieră arbitrară, în primul rând din punct de vedere lingvistic, „etichete patologice”. Natural că acest punct de vedere este pur speculativ și privește aspectele formal-externe, de ordin lingvistic al psihiatriei și psihopatologiei, neafectând în nici un fel esența interioară a „obiectului epistemologic” al acestor discipline. Este pur și simplu o „dispută lingvistică” legată de dificultățile inerente de articulare între „fenomenul psihic morbid” și „denumirea” acestuia. Discursul psihiatric este unul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]