19,653 matches
-
și simplu. De obicei, dorm toată ziua. Îmi văd de patul meu, nu prea stau de vorbă cu băieții. Îmi pun pătura-n cap, mă culc. Sau mai stau la televizor... desene animate: Tom și Geri. Îmi place, m-am obișnuit de-acasă, de mic copil. Desene animate. Că nicăieri nu ies. Eu, singur, așa. De ce sunteți singur? Păi, de când am căzut la pușcărie cu fapta asta, nu mai mi-arde de nimica. Din cauza lui mama mea. Am fost și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
și 10 luni, în ’90, în mai. Abia mi-am terminat școala, am lucrat la Casa Poporului, acum e palatul președențial, prelucrător marmură, montator piatră, m-am căsătorit, apoi, un mic anturaj cu prietenii, eu, care, de regulă nu sunt obișnuit cu băutura, am tras câteva pahare. Și am făcut această greșeală și pe asta m-am consumat. Un moment care n-am gândit atuncea pe moment. Și atunci am plecat cu doi din ăștia mici la furat, am fost prins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
făcut eu afară, consider că a fost o întâmplare nefericită a copilăriei mele, fiindcă, spun eu, făceam lucrurile ca un copil, practic nu am gândit. Nu știu, poate băutura te derutează, te face copil, câteva pahare, da, dacă nu eram obișnuit cu băutura. Aveam bani, dar mi se părea la mișto. N-am făcut pe eroul niciodată. Așa ne-a venit, am făcut noi un sumar, un control, dar nu credeam c-o să vină cineva. Băusem la un han și mergeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
Frică. Stăteam la casa victimelor. Urme am lăsat dar, probabil, prima oară nu m-au prins că n-am fost un delincvent înainte. Uite, eu veneam de la muncă cu sacoșa plină. Asta nu pentru că eram obligat, sau asta. Așa eram obișnuit. Și vedeam că nu respectă faptul că eu muncesc. Ne-am certat de mai multe ori în trei luni de zile... și asta. A doua faptă, cam tot la fel s-a-ntâmplat. Același tip de femeie. Indiferentă, leneșă probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
caută modalități de constrângere pentru a preveni noi întâmplări neplăcute, dar cred că acest lucru duce la altele și mai grave și mai periculoase, nu se lucrează deloc unde trebuie și cu ce trebuie, s-o demonstrat că lumea se obișnuiește cu tot cei dai dar temperat, rațional și că la cea mai mică greșeală dispare tot, eu cred că rezultatele acestor măsuri se vor vedea în curând că nu dau roadele așteptate, aceste modalități sunt bune întradevăr la cei slabi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
luni. După prima lună mi-a dat 260 de mii de lei. Șpaga care-o făcea ospătarul șef, se dădea o cotă-parte, nu se-mpărțea. Și ce era, numai salariul, era un mizilic, să zic așa, pentru mine. Eram deja obișnuit cu bani foarte mulți. 250 de mii de lei îi cheltuiam până la colț. Aveam un sentiment așa, nu știu să-l explic. Erau banii munciți, erau ai mei, dar puțini. La cât am muncit. În bucătărie se muncește foarte mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
devine vehement: „Comandantul hoț, să-l ia PNA-ul!“ Dobrovolsky îi face cor. Garda și mascații par a fi în fața unei banalități. Bun, avea șase puncte, cu un punct, șapte, oricum nu prindea barajul. Ceilalți scriu pe masa de tenis, obișnuiți cu atmosfera. Remus nu se mai termină: „De ce nu dați la gardă întrebările astea, să vedem câte răspunsuri dau ei!“ Garda se juca cu mingile de biliard. Cei trei dau iarăși răspunsuri corecte! Li se acordă tuturor un premiu egal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
act de <târgul nostru de scaun Iași>. Asta dovedește că iubea mult cetatea Iașilor. Dar să nu uităm pentru ce suntem aici. Ai în față cam de multișor o hotărâre a lui Lupu vodă. Dă-i glas!” După cum m am obișnuit deja, nu stau pe gânduri și pornesc ai spune: Aici este vorba despre modul cum trebuie judecată o față bisericească, părinte. „Tălmăcește-mi și mie cele scrise acolo!” Încep să citesc, dar bătrânul mă întoarce din drum: Ia mai citește
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
mai spălăm gâtul de colbul adunat de pe hârțoagele iestea. O bucurie mai mare nu-mi puteai face, sfințite părinte. Numai că... „Te văd întunecat. Ce s-a îtâmplat cât am lipsit eu?” Păi, cum să nu fiu supărat? M-am obișnuit cu prezența nevăzută a sfinției tale și când nu te am mai auzit a căzut așa, într-o stare de...nici nu știu cum să-i spun...un fel mohoreală vecină bună cu delăsarea. „Mi-am dat eu seama că lipsa mea
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
voievodal și că actele domnești se găseau la fel cum le-am lăsat noaptea trecută; cele citite într-o parte, celelalte ședeau cuminți pe rafturi în vrafuri colbăite...Am făcut câțiva pași spre masă, fără sfială. Mă simțeam ca acasă. Obișnuindu-mă cu lumina puțină de acolo, m-am așezat pe scăunelul știut și am început să răscolesc, privind din când în când spre ușă. De ce? Nu-mi dădeam prea bine seama, dar parcă așteptam pe cineva...Tocmai când eram cufundat
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
fiule.” Îl privesc pe călugăr cu părere de rău, pentru că îl văd cum își ferește privirea, rușinat de parcă el ar fi făcut acea nedreptate lui Șerban Cantacuzino...Privește pe fereastra din fața lui undeva fără țintă. Rămân tăcut, pentru că nu sunt obișnuit cu asemenea stări din partea bătrânului... La un moment dat, mi se pare sau e adevărat, dar chipul călugărului începe să dispară încet-încet în unda de lumină care se prefirează pe perete...Îmi frec ochii gândind: „Sunt obosit. Altfel...” Când îi
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
cerceteze. Hai, dezmeticește te! Uite aici un suret după o carte domnească a lui Constantin Nicolae Mavrocordat voievod, din 10 noiembrie 1741 (7250). Citește, să aud și eu ce mai spune vodă. Iau manuscrisul întins de călugăr și, după ce mă obișnuiesc cu scrisul diacului...încep să citesc: „O carte s-au scris pentru 12 ungureni sticlari, de la Bacău ca să fie scutiți de toate dările și angăriile. Numai...să aibă a da...pe an la domnie 500 de table de sticlă de
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
războiului. De la Manila la Hong Kong, alte două zile. Dimineața, razele proaspete ale soarelui străluceau la suprafața apei ca niște perle autentice. În miezul zilei, ele deveneau argintii. De pe punte se vedeau peștii sărind printre valuri, scrutând parcă marea. Pasagerii se obișnuiseră unii cu alții în aproape o lună de călătorie și parcă le venea greu să se despartă. Unii dintre ei coborau la Hong Kong. O undă de melancolie îi cuprinse pe cei care aveau să-și continue drumul până la Yokohama: studenți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
oamenii aceștia, inclusiv reporterii și domnișoara cu buchetul de flori, n-au venit să-l întâmpine pe Gaston, ci pe renumita stea de cinema. Bănuise de la început ceva, dar... Îi era greu să accepte decepția, tocmai ea care nu era obișnuită cu înfrângerile... — Mă întreb pe unde-o fi Gaston. — Nici măcar nu știm cum arată, răspunse Takamori, neluându-și ochii de la actrița de pe punte. Când a apărut macaraua care urma să coboare pasarela, lumea a dat buzna în direcția aceea. Pasagerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
călătoria, Gaston? Gaston nu a înțeles ce-a spus Takamori, dar după ce a mai repetat o dată, rar, s-a dumirit. — Da, a fost foarte frumos. Au început să urce scara cu grijă prin beznă, fiind atenți pe unde calcă. Gaston, obișnuit cu scara, a reușit s-o urce cu dexteritatea unei maimuțe, manevrându-și cu dibăcie picioarele lungi. A ajuns primul pe punte și a privit în jos la cei doi, cu fața lui lungă. — Frumoasă! Voia să spună, probabil, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
familiaritate. Tomoe, scârbită, nu a putut să-l refuze categoric, așa că i-a întins, în schimb, geanta. El râse fericit, cu gura lui de crocodil. Când au ajuns sus, pe punte, soarele strălucea drept în ochii lor, care tocmai se obișnuiseră cu întunericul de dedesubt. Bucătarul cel gras și marinarul care le arătase drumul erau și ei pe-acolo, cu brațele încrucișate. Văzându-l pe Gaston împreună cu Tomoe, fluierară și-l tachinară pe Gaston în franceză. Gaston zâmbi iar. Deși nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cal s-a crispat de aveai impresia că era gata-gata să plângă. L-a privit pe Takamori, apoi i-a întins mâna și i-a spus: — Mulțumesc... ești foarte amabil. 3 ? A trecut o săptămână până când familia Higaki s-a obișnuit cât de cât cu ciudatul vizitator, răstimp în care Gaston a atras asupra sa nemulțumirea tuturor, cu excepția lui Takamori. Cea mai afectată dintre toți a fost Tomoe. Nasul, barometrul perfect al stării ei de spirit, era vânăt de furie. Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
a îmbrăcat iar cu hainele pe care le purtase la sosire. Stătea drept pe pernă, cu genunchii aduși, stângaci, în față. Takamori a încercat să-l învețe să stea cu picioarele încrucișate, dar picioarele lui erau prea lungi și, nefiind obișnuit cu poziția, se clătina ca o păpușă Daruma. — O, non, non. Nu pot! Văzând mâncărurile cu totul neobișnuite aranjate în fața lui, Gaston, emoționat ca un copil, a început să le arate cu degetul și să le numere: — Unu, doi, trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
în plin Tokyo. Aplecându-se cât a putut de mult, a urmat-o pe femeie în beznă. — Ce faci? O auzi pe femeie strigându-i de undeva de sub picioarele lui. Fii atent, e o scară aici. Ochii i s-au obișnuit cu întunericul în cele din urmă și a zărit câteva trepte din piatră chiar în fața lui. De o parte se înălța zidul cinematografului. Era o ieșire de urgență pentru spectatori, în caz de incendiu sau cutremur. Când a ajuns la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
restaurant mic pe nume Otafuku, unde, în clipa aceea, beau bere și înfulecau cu alune. Domnule, vi s-au cam adunat datoriile. V-aș ruga să plătiți astăzi. Dar tonul dur al chelneriței nu-l descumpăni câtuși de puțin. Era obișnuit. Tomoe îl muștruluia și-l bombănea tot timpul. Takamori se gândea tot timpul la Gaston. Roțile trenurilor huruiau deasupra capului lui Gaston. De câte ori trecea câte unul, cădeau câteva picături de lichid negru. Napoleon adulmeca și scormonea într-un container de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
deosebeau de cei din alte părți ale orașului. În hotelurile mizerabile din Sanya locuiau familii venite din provincie la Tokyo, ca să-și încerce norocul, și care aveau de înfruntat multe greutăți. Închiriau camere de trei sute de yeni și s-au obișnuit, oarecum. Trei sute de yeni pe zi înseamnă nouă mii de yeni pe lună. La prețul acesta puteau să găsească ceva mai bun în altă parte, dar fiind plătiți cu ziua, ei nu aveau niciodată în mână nouă mii de yeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
lângă un robinet, goi până la brâu, să se spele pe mâini și pe picioare. Priveau suspicioși la Tomoe și Gaston. Curtea era inundată de mirosul greu pe care-l simțiseră încă din stradă. — De unde mirosul ăsta? întrebă Tomoe. — O să vă obișnuiți. E miros de chimicale folosite de fabricile de piei din zonă. Sunt două sau trei fabrici în care se jupoaie și argăsesc pieile câinilor pe care-i omorâm. A arătat spre hornul înalt pe care îl văzuseră de la secția de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și de teama de a fi descoperit, nu s-a putut hotărî să se atingă de argint. Îi era teamă și de familie, așa că s-a hotărât să îl ascundă. Auzeau ploaia căzând pe acoperișul barăcii. Ochii li s-au obișnuit treptat cu întunericul. — Îmi spui adevărul, Kobayashi? întrebă Endō, zâmbind sarcastic. A aprins bricheta și-i cerceta chipul. În lumina palidă, fața lui ridată arăta ca o coajă de mandarină uscată. — Unde-i Mlaștina Mare? Sperând să-l mai calmeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Gaston și-l privea cum își croia drum în apă, așa că-l scăpase din vedere pe dușman câteva secunde. În ciuda fizicului uriaș, Gaston nu știa să înoate. Pentru că se născuse într-o regiune de munte, singura apă cu care se obișnuise era râulețul de munte, în care abia reușea să se bălăcească. În plus, nu știa ce fel de mlaștină este. Abia când i-a ajuns apa până la talie, și-a dat seama că pământul de sub picioare era moale și-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Takamori i-a spus ce știa în legătură cu cei doi, adică cu Endō și Gaston, iar polițistul lua notițe într-un carnețel. — Deci susțineți că Endō și cunoștința dumneavoastră au plecat împreună de la hanul de pe Koshō-machi azi-dimineață. — Da. Takamori nu era obișnuit cu acest gen de interogatoriu, așa că îi răspundea polițistului cu oarecare teamă, de parcă el era inculpatul. — E imposibil ca străinul să fi încercat să-l omoare pe Endō. Bag mâna-n foc pentru el. — În orice caz, aflăm noi ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]