19,653 matches
-
Takamori a avut brusc impresia că-l zărește pe Gaston urcând agale muntele, acolo... sub cel mai înalt pisc. Îi făcea semn cu pălăria și zâmbetul i se așternuse din nou pe fața lui de cal - zâmbetul cu care se obișnuiseră ei atât de mult, un zâmbet șovăitor, de nătăfleț. — Takamori-san, plec. — Unde pleci, Gas? — Undeva, departe... oriunde sunt oameni. Imaginea i-a fost spulberată de vocea lui Tomoe. Stătea cu obrajii-n palmă și privea și ea spre munte, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de priceput, niște fire scămoșate. - Da, la început mă umflam, aproape-mi plesneau foalele, se făcea în stomac o pastă grețoasă de celuloză, aproape că-mi crăpau cusăturile, aveam limba neagră de la tuș, e și amar, acum m-am mai obișnuit... - Nu-nțeleg... Ce e... Cine ești? Cum ai intrat prin ușa încuiată? Nu e posibil... Am verificat.... Cine... Strâng tare pleoapele, îmi încleștez maxilarele până-mi scrâșnesc dinții, îmi înfig unghiile în podul palmei, mă pișc de câteva ori și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
unui sergent și-a babelor de la cămin. Doar un schelet metalic a mai rămas, ce-a fost de furat s-a furat de mult. Printre fiare a răsărit o cucută sănătoasă, iar brusturii își întind frunzele mustind de sevă. Mă obișnuiesc cu penumbra din interior. Cocoțat pe-o scară, Adrian se chinuiește să schimbe un bec. A desfăcut două șuruburi de la aplică și-acum lucrează la celelalte. - Salut... S-a înțepenit... Vino aici, ține astea... Le deșurubează până la urmă și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
așa de serios, mai că-mi vine să mă iau de mână și să mă duc acasă, să mă mângâi pe creștet, să nu-mi dea lacrimile, „seriosu’ de tine...”. - Nu e admisibil să treacă toți așa de ușor! Se obișnuiesc, nu mai citesc nimic... Se poate? Cum ar reacționa oare dacă i-aș turna un borcan cu miere-n cap și-aș presăra fulgi? Uite-așa, dacă te-ai duce lângă ființa asta negricioasă, cu umeri ascuțiți și bot de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
scoate o țigară și iese să mă conducă. - Dac-așa vrea... Cine-s eu să le zic ce să facă? Or ști ei mai bine, că au carte. Își scoate șapca. - Greu... răsuflă în timp ce rupe filtrul de la țigară, nu e obișnuit cu astea. A, ați auzit de luminile acelea care joacă de la o vreme-ncoace în grâu, în Bărăgan? - S-a mai făcut grâul? Eu n-am văzut decât o mlaștină până-n Balta Brăilei... Și gloduri. - Au fost filmate și date
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
și îmbietoare. Viață adevărată! - Da... O să-mi comand un costum de clown, am s-apar în fața publicului internațional, am să jonglez cu trei bile sau portocale, tampampam, am să fac sluj, mersi-thank-you-danke, să-mi arunce acadele pe băț, doar îs obișnuiți cu asta, întotdeauna va fi cineva să-mi dea un pumn, să-mi pună piedică, ha-ha-ha, iată, strângeți copii de nasul roșu, face muuu... Cum, n-ați știut? Face muuu... S-a albit și tremură toată. - Vino aici... Nu suportă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
materie și-atunci eliminase scurt materialul didactic, să nu mai aibă ce să-i dea să recunoască și, mai ales, să nu fie nevoit să numească bucățile numerotate, „Ce e cinci?”, nici să descrie secțiunile. Dar după aceea s-a obișnuit să tot ia câte ceva, rinichii, uretrele, testiculele, mai o falangă, o bucată de tendon și le purta în geantă peste tot. Autorul nostru a aflat, pe cont propriu, că femeia are sex. Dar nu s-a limitat la asta, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
am angajat ca băiat de serviciu la hotel la recomandarea unui coleg mai mare. La Început mă gândeam că nu voi face mulți purici pe-acolo, dar am am Învățat repede cum să mă comport cu clienții și m-am obișnuit destul de bine cu munca asta. Un băiat de serviciu nu are personalitate, nu-i așa? Vreau să spun că Înainte de a fi o ființă umană cu individualitate proprie, trebuie să fii un băiat de serviciu. Asta Înseamnă că trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
nu găseam altceva cu care să o pot compara. Reușisem să-mi fac o idee despre personalitatea unui tip ca directorul casei de producție video care mă angajase: un copil de bani gata, un pic șmecheraș, un răzgâiat de Tokio obișnuit să meargă cu un Morgan Încă din fragedă copilărie. Înțelegeam psihologia și evoluția lui Monkey, care Îmi dăduse să gust cocaină În New York. Dar nu-i puteam Înțelege nici pe vagabond, nici pe femeia de la telefon, nici pe Porcușor. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
duse degetul arătător la buze, fâcându-mi semn să tac. — Miyashita! N-ai putea să nu-mi mai pui Întrebări așa de directe? Și mai ales hai să nu discutăm despre așa ceva Într-un loc public! Ne aflam Într-o cafenea obișnuită de la marginea cartierului Setagaya Înspre zona Chofu, În care lucrau două chelnerițe care urmau cursurile unei școli de coafură. Patronul era un bărbat mititel de statură care gătea un dry curry lipicios și care nu era interesat decât de baseball
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
grad sporit de risc Întâmpină mari probleme cu drogurile... Observându-l pe Yaguchi, Îmi imaginam un pui de canar zgribulit În palma mea. Nu mai țin minte când anume, dar cunoscusem pe cineva care creștea un canar. Pentru a se obișnui cu prezența oamenilor, Îl ținea cu gingășie În podul palmei Încă de când era pui și Îi dădea grăunțe pe o spatulă de bambus, Însă mai Întâi trebuia să i le Înmoaie În apă călduță. Încă nu-i crescuseră penele și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
de vinișoare subțiri. Avea o pipotă cât vârful degetului mic și toate boabele Îngurgitate erau imediat eliminate fără a fi digerate, pentru a putea Înghiți altele la loc. Era suficient să repeți acest procedeu pentru ca puiul de canar să se obișnuiască cu prezența umană și să prindă obiceiul de a ți se așeza În palmă fără nici o teamă. — Stimulente? Ce-s alea? „Yaguchi, ia să-ți văd grăunțele rămase În adâncul pipotei!“ mi-am zis eu. — Miyashita! Dacă te-ar auzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
asta, nu? Am Înclinat din cap. Aveam impresia că, dacă mă mulțumeam doar să o aprob confuz, nu ar mai fi ținut cont de persoana mea. Am băut restul de bere. Prin perdeaua din dantelă se zărea agitația unei după-amiezi obișnuite de pe Ginza. Era Înnorat, nu se zăreau umbrele oamenilor pe stradă, nu pătrundea nici un sunet de afară, motiv pentru care totul părea rupt de realitate. Keiko Kataoka Își Încrucișă din nou picioarele. Priveliștea genunchilor, a pulpelor și a gleznelor acoperite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
din cauza circuitelor complicate de distribuție și din cauză că atât mafia siciliană și bandele corsicane, cât și mafioții arabi detestau să se aprovizioneze direct din Columbia. La New York ne-am cazat Într-un apartament din hotelul Plaza Athene, probabil pentru a ne obișnui cu atmosfera europeană sau poate din cu totul alt motiv pe care nu mi-l amintesc. Bineînțeles, cu meniul complet de ecstasy, cocaină, ecstasy, cocaină, ecstasy, cocaină. Am asistat la un spectacol În premieră pe Broadway, la care am intrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
de foame și nu mai ești În stare să-i judeci gustul cum trebuie. Dar probabil că această comparație nu e tocmai inspirată... — Ai cheltuit bani cu ea? Nu mai mult ca de-obicei, doar ți-am mai spus. Nu obișnuiesc să cheltuiesc mulți bani cu o femeie, nici nu am vanitatea de a cuceri o femeie care nu face parte din teritoriul meu obișnuit. Oare de ce? Nu m-am gândit niciodată la asta, să știi. Și apoi, cred că asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
că Îmi doream să fac asta de multă vreme?“, Înghiți o pastilă și jumătate de ecstasy, apoi se oferi timp de cinci ore drept sacrificiu pentru plăcerile noastre cele mai obscene. Era o femeie căreia Îi plăceau distracțiile și care obișnuia să meargă de două ori pe săptămână la un coafor din Daikanyama. În camera noastră de hotel cu toate luminile aprinse, Își desfăcea singură coapsele, vrând să se elibereze de atingerea soțului ei, un om de afaceri la vreo cinzeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
În care se zbăteau acei evrei Întinși În pat, cu angoasa și groaza zugrăvite pe chipuri, dar și cu ușurarea că măcar până dimineața următoare aveau unde să-și odihnească oasele. Îmi imaginam că ușurarea aceasta o simțeau pe măsură ce se obișnuiau cu condițiile de captivitate. Bineînțeles că erau folosite din când În când imagini de pe vremea aceea, dar cele mai impresionante erau imaginile color filmate În interiorul muzeului din zilele noastre. De exemplu, dacă vrei să-ți aduci aminte de anii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
meu de desen din școala generală, un tip cam ciudat care, pierzându-se odată cu firea, l-a pocnit pe directorul școlii și s-a ales cu o suspendare pe perioadă nelimitată. Altfel, era un tip interesant și Îmi amintesc că obișnuia să spună ceva asemănător: chiar faptul de a trăi, de a te bucura că exiști pe lumea asta, e o mare șansă. Și ne dădea ca exemplu prima maimuță care a Început să meargă În două picioare sau pe Michelangelo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
când ai mâncat pe săturate ceva ce ți se părea gustos și-ți apare În fața ochilor ceva și mai bun, nu mai ești În stare de nimic. Oricum, asta e puțin probabil să i se Întâmple cuiva care s-a obișnuit să aibă ce-i mai bun Încă de la Început. Mi-am aprins o țigară mentolată În timp ce dădeam pe gât ce mai rămăsese din Corona. Simțeam un amestec ciudat scurgându-mi-se prin vene. Chelnerița s-a apropiat, fâțâindu-și coapsele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
scrie un roman? În curând ieșeam din Bowery, dar, cum străbăteam zona, fără a ne deosebi cu nimic de oamenii din jur, cuvinte precum vagabond, alcool, toxicoman nu mi se mai păreau așa de grave. Și asta nu din cauză că mă obișnuisem cu ele sau că le acceptam. De Îndată ce nu mai aveai putere să te miști, golanii Îți spărgeau dinții și te forțau să le faci sex oral, Îți spărgeau din senin capul cu o sticlă de whisky, nu te mai opreai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Întors la hotel. De fapt, nici nu se putea numi hotel, era o cameră cu patul direct pe pământ. „Ce obosit sunt!, am oftat către Reiko. Și atunci ce crezi că mi-a spus cu zâmbetul pe buze? „Eu sunt obișnuită să fiu obosită, și fizic, și psihic!“ Fata asta e mai puternică decât mine, m-am gândit atunci. Când m-am Întors spre pat, am văzut un scorpion sub cearșafuri. Yazaki mai priză o linie. Respira neregulat. În timp ce zdrobeam scorpionul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
cu un sos cu miros special, vinul roșu care mă amețea numai ce duceam paharul la buze, toate acestea aveau un efect calmant asupra nervilor și a organelor mele interne, complet distruse de cocaină. Asta era lumea cu care era obișnuit Yazaki, Împreună cu Keiko Kataoka și Reiko. Un gen aparte de indivizi, am murmurat eu Încetișor. Mi-am amintit cuvintele lui Gan: un om de rând care ar Încerca să imite modul lor de viață nici nu și-ar da seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
până noaptea târziu. Pe vremea aceea nu prea luam droguri. El spunea că dorește să se dedice mai mult specialităților italienești decât drogurilor, ceea ce era, bineînțeles, o mare minciună. Era doar extrem de obosit. Am Închiriat o mașină sport italienească și obișnuiam să mergem până la Corleone, să observăm oamenii locului, sau să mergem să ne batem joc de prostituatele care-și făceau veacul Într-o discotecă situată În preajma ruinelor feniciene. Ne-am distrat de minune! Am stat acolo doar o săptămână, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Ciudat este că În tinerețe visele acestea În care eram urmărit și apoi prins erau adevărate coșmaruri, Însă acum nu mă mai sperie așa de tare. Probabil că visele acestea au Început să mi se pară normale și m-am obișnuit cu ele. Sau poate că e vorba de Încrederea pe care am căpătat-o În mine prin faptul că În viața reală nu am fost prins până acum. Și când zic că aș putea fi prins, nu mă refer la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
am avut cu decalogul ăsta. De câte ori sânt în dificultate, apelez la el. Mă uit și caut porunca de care am nevoie în clipa respectivă. Și imediat îmi revin. Nu știu ce m-aș fi făcut fără asta. Poate că omul s-a obișnuit să i se poruncească. El își permite să fie surd la rugăminți, dar devine atent când i se poruncește. N-ați văzut că și Dumnezeu a folosit aceeași metodă? În loc să ne ilumineze, a descoperit că e mult mai comod să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]