18,248 matches
-
carte, Îl Întreabă ce citește. Pictorul Îi răspunde că nu știe, căci metoda lui constă În a deschide cartea la Întâmplare și să citească pagina pe care Îi cad ochii, fără să știe nimic În rest. Întâmpinând surpriza tinerei fete, pictorul Îi explică faptul că i se pare interesant să procedeze astfel: „Deschid cartea la Întâmplare ca și cum aș trage la sorți și citesc pagina peste care Îmi cade privirea și tocmai asta e interesant.” Femeia Îi propune să-i arate cum
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
pe care o avea În limba engleză. Este vorba despre un bărbat și o femeie despre care nu știm nimic În afara faptului că sunt Într-un vapor, În Veneția. La Întrebarea prietenei lui, doritoare să afle cine sunt acele personaje, pictorul Îi răspunde că nu știe nimic pentru că nu a citit cartea și că ține morțiș să nu știe: - Cine e acest bărbat și această femeie? - Nici eu nu știu nimic. Tocmai de asta e interesant. Nu e nevoie să ne
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
despre cele mai bune o sută de cărți pe care le-ar putea recomanda, Wilde propune Împărțirea elementelor bibliotecii colective În trei categorii. Prima ar consta În cărțile de citit, categorie În care Wilde plasează scrisorile lui Cicero, Suetonius, viețile pictorilor a lui Vasari, autobiografia lui Benvenuto Cellini, John Mandeville, Marco Polo, Memoriile lui Saint-Simon, Mommsen și istoria Greciei a lui Grote. Cea de-a doua categorie, la fel de Întinsă, ar cuprinde cărțile care merită să fie recitite, ca Platon și Keats
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
iar prostia este Bestia Trionfans care scoate Înțelepciunea din ascunzișul ei. Ce semnificație poate să aibă pentru un artist cu un spirit atât de creator ca al criticului problematica operei? Nici mai mult, nici mai puțin decât pentru romancier sau pictor. Asemenea lor, el Își poate găsi pretutindeni motivele operei sale. Proba este modalitatea de tratare. Nu există nimic care să nu conțină o sugestie sau o provocare.” Printre exemplele date de Wilde, cel mai important este, fără Îndoială, cel al
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
critica la ea acasă, adica la singurătatea ei, dar, de asemenea, din fericire, și la capacitatea ei de inventare. Din punctul de vedere al criticului, literatura și arta sunt plasate, astfel, pe aceeași poziție secundară, Întocmai ca și natura pentru pictor sau scriitor. Ele nu Îi slujesc În calitate de obiect, ci Îl incită să scrie. Căci adevăratul obiect al criticii nu este opera, ci sinele. Într-adevăr, nu putem pricepe nimic din părerea lui Wilde despre critică și lectură dacă nu situăm
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
arta numai ca să fie, care deci se obiectivează în artă tot așa cum omul se obiectivează în limbaj, nu este subiectul vorbitor sau creator de limbaj, ci este subiectul universal, un subiect care și-a asumat responsabilitatea tuturor subiectelor, așa cum face pictorul adevărat, care spune că așa se pictează și orice alt pictor ar trebui să picteze așa. El e singurul subiect, deși nu e singur ca subiect empiric, însă... este un subiect absolut". Acestui subiect absolut îi lipsește dimensiunea alterității, prin
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
așa cum omul se obiectivează în limbaj, nu este subiectul vorbitor sau creator de limbaj, ci este subiectul universal, un subiect care și-a asumat responsabilitatea tuturor subiectelor, așa cum face pictorul adevărat, care spune că așa se pictează și orice alt pictor ar trebui să picteze așa. El e singurul subiect, deși nu e singur ca subiect empiric, însă... este un subiect absolut". Acestui subiect absolut îi lipsește dimensiunea alterității, prin excelență proprie limbajului, ceea ce înseamnă că limbajul este comunicare cu cineva
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
la o măsuță pe care sînt mai multe ceasuri de diferite tipuri, repară cu pasiune, le pune să meargă, să sune, uneori toate deodată; Vecin 2 și-a improvizat un șevalet pe masa rotundă din salon și, cu febrilitatea specifică pictorilor, îi face portretul Irinei care, pur și simplu, îi pozează; Val, stînd la masa din sufragerie, își toarnă din cînd în cînd în pahar și se pare că e amuzat; Maria, tot la masă, cu bărbia în palme și-atît; Mihai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
persan și, În zilele noastre, că cele două romane - până acum - semnate de Tanguy Viel aparțin literaturii franceze? Chiar și sonoritățile numelui său, bizarul și onctuosul tanghiviel, desprins parcă de pe carcasa unei nave din povești (Tanguy este totuși numele unui pictor francez), Îl predestinau unei destin cu o traiectorie inedită. Cea mai inedită ewste, Însă, dat fiind că este scrisă În limba franceză, proza pe care o scrie (Tanguy Viel, Black-Note, 1998 și Cinéma, 1999, ambele publicate la Minuit), ci felul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
din pământ. O pictură înrămată pe perete are un mare grad de independență - din două motive. În primul rând, cel mai adesea tablourile au un spațiu de percepție al lor, separat prin ramă de spațiul înconjurător. Această delimitare dă posibilitatea pictorului să mânuiască dinamica spațiului pictural după plac. El poate să distribuie greutatea astfel încât să reprezinte o realitate vizuală analogă atracției gravitaționale sau poate să o distribuie astfel încât compoziția să arate imaterial suspendată. În al doilea rând, separarea obținută prin înrămare
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
albastru al tabloului neoferind un astfel de suport. Firește, fiecare dintre cele cinci obiecte este prin sine însuși un centru dinamic și împreună se organizează în jurul centrului de echilibru al pânzei dreptunghiulare. Centrul de echilibru nu este indicat explicit de pictor - neavând „o prezență retiniană” -, dar, perceptiv, este indispensabil pentru stabilirea echilibrului compoziției ca întreg. Efectele reciproce ale celor cinci obiecte depind de greutățile lor vizuale relative și aceste greutăți sunt determinate de diferiți factori, cum ar fi mărimea, lățimea sau
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
sunt determinate de diferiți factori, cum ar fi mărimea, lățimea sau volumul, conformitatea lor cu trama verticalității și orizontalității, culoarea și stră lucirea ș.a.m.d. Această varietate de factori ponderali determină totodată distanța dintre obiecte. Ei sunt aleși de pictor cu o subtilă intuiție. Înțelegem, de exemplu, că, din cauza greutății lor, cele două forme de jos trebuie să stea la o mai mare distanță una de cealaltă decât formele mai mici a căror atracție reciprocă este mai slabă și, prin
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
O placă suspendată Următorul exemplu va ilustra în detaliu interacțiunea specială dintre cele două sisteme compoziționale într-o operă menită a fi privită orizontal. Când orașul Köln și-a refăcut Primăria, grav avariată în timpul celui de-al doilea război mondial, pictorului Hann Trier i s-a încredințat crearea unei plăci pictate ce urma să fie suspendată în atriumul clădirii, pe la jumătatea distanței dintre pardoseală și plafon. Lumina zilei pătrunde în curte de deasupra, printr-o rețea de grinzi. Forma și gama
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
fond roșu, iar în cel de jos unsprezece flăcări negre stilizate, pe fond alb. Tradiționalul scut a fost proiectat, desigur, pentru o dispunere verticală și arată, prin urmare, simetric în jurul axei verticale. Pentru a adapta această formă la poziția orizontală, pictorul a eliminat dominarea axei gravitaționale, împreună cu simetria imagisticii heraldice. În locul lor a proiectat un desen abstract de flăcări negre înconjurate de coroane de aur, distribuindu-le pe suprafața unei stele neregulate cu șase colțuri. Simetria centrală a luat locul simetriei
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
o pictură de Velázquez. Dacă ne-am uita la scena reală, ar fi potrivit să ne întrebăm unde se află ascuns cuplul regal a cărui imagine în miniatură apare oglindită pe peretele din spate. Mai mulți comentatori au afirmat că pictorul se uita la rege și la regină în timp ce ei se aflau afară, în spațiul fizic, alături de privitor. Alții au încercat să arate că imaginea reflectată de oglindă constituie un portret în lucru de-al pictorului. Aceste studii serioase au servit
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
mulți comentatori au afirmat că pictorul se uita la rege și la regină în timp ce ei se aflau afară, în spațiul fizic, alături de privitor. Alții au încercat să arate că imaginea reflectată de oglindă constituie un portret în lucru de-al pictorului. Aceste studii serioase au servit mai ales pentru a distrage privitorul de la datoria sa de a lua scena așa cum a fost redată de artist. Din moment ce însuși marele pictor le-a surghiunit pe majestățile lor într-o mică reflecție pe fundalul
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
că imaginea reflectată de oglindă constituie un portret în lucru de-al pictorului. Aceste studii serioase au servit mai ales pentru a distrage privitorul de la datoria sa de a lua scena așa cum a fost redată de artist. Din moment ce însuși marele pictor le-a surghiunit pe majestățile lor într-o mică reflecție pe fundalul picturii, cine suntem noi să dăm amploare în altă parte prezenței lor? Într-o pictură, ceea ce vedem contează. A ignora faptul evident că figura prin cipală a mesajului
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
principală a obiectului este bine determinată în spațiul compozițional, dar structura obiectului este incapabilă să recupereze secțiunea acoperită. Efectul este acela al unei amputări care trebuie anulată, privirea spectatorului fiind forțată să pătrundă spațiul acoperit pentru căutarea părții faciale lipsă. Pictorul insistă asupra caracterului incomplet al imaginii oferite prin fereastra ramei sale, mutând o parte din greutatea compozițională în spațiul exterior. Observați că efectul este atât de violent nu numai pentru că știm că fața este o parte indispensabilă a capului. Cunoașterea
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
interacțiunea dinamică a celor patru laturi ale sale - un centru bazat pe echilibrul vizual, coincizând însă în linii mari cu centrul geometric. Centrul ramei este nu mai puțin centrul compoziției, în sensul că toate ponderile formelor și culorilor utilizate de pictor se echilibrează în jurul mijlocului. Este obligatoriu să se întâmple așa? Este artistul obligat să-și echilibreze compoziția sau este liber să n-o facă? Răspunsul, cred, constă în aceea că echilibrarea este necesară pentru a împlini ceea ce susține artistul. O
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
trei continente, cu Ierusalimul stabilit a fi așezat lângă centru. Botticelli, pictând o Adorație a magilor, a putut să așeze pe Fecioara cu copilul în mijlocul unei mulțimi de participanți, fără a o distinge vizual prin mărime sau prin detașare spațială. Pictorul nu avea nici un motiv să se teamă că ea se va pierde. Se putea încrede în geometria convingătoare a tondoului pentru a o indica pe ea ca piesă centrală a scenei. Poziția centrală poate conferi dominanță figurii copilului Hristos chiar
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
în întregul compoziției. Microtema cărții de rugăciune în relația sa cu brațul copilului metamorfozează subiectul spiritual al operei în acțiunea vizuală concretă. Un alt exemplu de microtemă, chiar mai izbitor, poate fi întâlnit în decorația pictată a unei cupe, aparținând pictorului grec Duris (figura 44). O vedem pe Atena turnându-i vin lui Hercule, o scenă complexă pe care o putem descifra doar prin dezlegarea complicatei organizări vizuale și bazându ne pe cunoștințele noastre de mitologie clasică. De fapt, cei doi
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
trunchiul este abia contracarat de verticala centrală. Chiar și liniile de perspectivă ale câmpurilor par să curgă în direcția generală a acelui centru incandescent. Geometria cercului guvernează multe abstracțiuni constructiviste și suprematiste de la începutul secolului XX, în opere ale unor pictori precum Moholy Nagy, Lisițki și Rodcenko. Un relief din 1935 al lui Ben Nicholson ne va ajuta să arătăm cum o pereche de cercuri goale creează două focare izbitoare, ajutând astfel la subîmpărțirea plăcii de lemn orizontale în două componente
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
ales elipsa puternic încordată care contrapune ambivalența rotunjimii extensiei. Este drept că elipsa deține o simetrie stabilizatoare proprie. Derivarea sa din cerc este cu adevărat convingătoare doar atunci când distanța dintre două focare rămâne mică și forma sa tinde către circularitate. Pictorul sau arhitectul pot selecționa o anumită formă dintr-o serie de elipse, fiecare cu propriul caracter și propria expresie. Pe măsură ce elipsa devine mai lungă și mai plată, ea dobândește calitățile unui dreptunghi. Chiar mai mult decât tondoul, ovalul este o
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
pe patul său. Ovalul constituie pretext de rotunjire a colțurilor, potrivindu-se astfel mai confortabil subiectului. Același lucru este valabil pentru ovalele verticale, atât de des folosite în portrete. Trebuie totuși să notăm că ovalul dă un ajutor bine-venit luptei pictorului cu figura umană, mai ales în realizarea capetelor situate mult deasupra centrului figurii. Punctul central superior al elipsei oferă capului figurii din portret un loc compozițional aparte, pe care nu i-l asigură nici tondoul și nici dreptunghiul. Din punct
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
săi este privit ca fiind orientat către focarul central care este totuși redat doar indirect, prin inducție perceptivă. Cadrul dreptunghiular și formele compoziției creează centrul care, la rându-i, creează ordinea ele mentelor. Dar, omițând orice referire directă la centru, pictorul estompează stabilitatea de bază a compoziției sale. El o încredințează interacțiunii vectorilor și l investește pe privitor cu organizarea celor văzute, trimițându-l către centrul indirect sugerat. Acest tip mai dinamic de compoziție suscită o percepere mai sofisticată decât o
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]