20,324 matches
-
neascultarea lui Dumnezeu; nasul ca un hău, căci va fi prăpastia pierzării păcătoșilor; gura sa monstruoasă, căci va spune lucruri nemaiauzite; în fine, nu va avea genunchi deoarece este incapabil de rugăciune și supunere. 5. Apocalipsa apocrifă a lui Ioan, redactată în greacă, în secolul al V‑lea (cea mai târzie datare), relatează o descoperire petrecută pe muntele Taborului. Ioan îi adresează lui Isus diferite întrebări legate de sfârșitul lumii, despre înviere și Judecată. În ceea ce privește subiectul nostru, se impun remarcate trei
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lor, să realizeze o demitologizare completă. Anticristul apare, la unii dintre ei sub forma, extrem de politizată, a tiranului eshatologic ce va domina lumea pentru un anumit timp înaintea venirii adevăratului Cristos. Această viziune este proprie în special autorilor care își redactează poemele, tratatele sau monografiile lor în perioade de persecuții, ca de pildă, Hipolit, Commodian, Victorin din Poetovio și, într‑o mică măsură, Irineu și Lactanțiu. Dacă Irineu evită să politizeze prea mult personajul său, din diplomație sau din consecvență față de
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
diferit de al nostru - acela de a analiza și înțelege metamorfozele suferite de figura Anticristului în perioada cuprinsă între sfârșitul secolului al II‑lea și jumătatea secolului al V‑lea. . Este vorba, mai exact, despre o Descriere a sfârșitului lumii, redactată în Siria la sfârșitul secolului al VII‑lea și păstrată sub numele lui Metodiu de Patara, care a trăit cu aproape trei secole mai înainte. Scrierea a fost redactată în siriacă, apoi tradusă în greacă, o dată cu invazia islamică în Asia
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lea. . Este vorba, mai exact, despre o Descriere a sfârșitului lumii, redactată în Siria la sfârșitul secolului al VII‑lea și păstrată sub numele lui Metodiu de Patara, care a trăit cu aproape trei secole mai înainte. Scrierea a fost redactată în siriacă, apoi tradusă în greacă, o dată cu invazia islamică în Asia Mică. Textul a ajuns relativ curând în Apus, fiind adus de călugării refugiați la Lerin, la începutul secolului al VIII‑lea. Aici a fost tradus în latină de un
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Versiunea lui Theodotion se prezintă mai degrabă ca o variantă revizuită a Septuagintei (LXX) și nu ca o nouă versiune. Vezi și M. Delcor, Le Livre de Daniel, Paris, 1971, pp. 20‑22. . Textul Cărții lui Daniel este cumva special, redactat în ebraică (cap. 1 și 8-12) și în aramaică (cap. 2,4b-7,28) și alcătuit din două secțiuni principale: prima (cap. 1-6) cuprinde relatări despre profet; cea de‑a doua (7-12) redă o serie de vedenii profetice. Textul grec prezintă
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
New Testament Studies, 30, 1993, pp. 587‑605. . Încă din 1984, într‑o serie de studii grupate în volumul Crisis and Catharsis: the Power of the Apocalypse, A.Y. Collins a contestat teza tradițională potrivit căreia Apocalipsa ar fi fost redactată în timpul sau imediat după o perioadă de aspre persecuții, sub Domițian. Cercetătoarea de origine americană susține că Apocalipsa ar fi expresia unei crize profunde, resimțită de o comunitate creștină din Asia Mică, care rămâne totuși fără obiect precis. Recent, L.L.
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Rome, 1982, pp. 5‑18, și de E. Norelli, „Il problema storico‑letterario di Ippolito”, în Ippolito, L’Anticristo, Florența, 1987, pp. 9‑35. De același autor, capitolul consacrat lui Hipolit în Storia della letteratura cristiana antica greca e latina, redactată în colaborare cu C. Moreschini, Brescia, 1995, vol. I, pp. 338‑344 (trad. rom.: Istoria literaturii creștine vechi grecești și latine, vol. I, Polirom, 2001). În acest capitol, Norelli acceptă ipoteza de lucru propusă de V. Loi și M. Simonetti
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
sibiline se prezintă sub forma unui volum de douăsprezece cărți, numerotate de la I la VIII și de la XI la XIV. Această numerotare urmează tradiția familiei codexurilor care împarte în trei cartea a VIII‑a (VIII, IX și X). Ele sunt redactate în hexametrii grecești și conțin profeții cu caracter antiroman. Cărțile III, IV și V sunt de origine iudaică. Restul constituie „Sibila creștină”. Vezi textul grec în J. Geffcken, Die Oracula Sibyllina [Die griechischen christlichen Schriftsteller 8, Leipzig, 1902], pp. 1
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
toate aceste probleme, cf. Praefatio lui F. Glorie la ediția sa, S. Hieronymi presbyteri commentariorum in Danielem, libri III <IV>, op. cit., pp. 751‑759. . În cartea a XII‑a din Contra Christianos, Porfiriu arătase că scrierea lui Daniel nu fusese redactată în secolul al IV‑lea î.Cr., așa cum pretindeau creștinii, ci în secolul al II‑lea î.Cr., în vremea lui Antiochos Epiphanes. Teoria sa a fost respinsă de Eusebiu, Apolinarie și Metodiu (în legătură cu aceasta, cf. „Prologul” lui Ieronim la Comentariul la
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
al căror spirit păstrase nealterată mărturisirea credinței”. . Ciprian, Ad Fortunatum, ed. R. Weber, 1972. . Lettres, text, intr. și trad. franceză de L. Bayard, Paris, 1925. . Referitor la problema lapsi‑lor și la contextul în care scrisorile lui Ciprian au fost redactate, cf. A. Portolano, Il dramma dei „lapsi” nell’epistolario di Cipriano, Napoli, 1972. . Traducere de L. Bayard, op. cit. . Această temă a fost dezvoltată mult mai sistematic în tratatul său De unitate Ecclesiae, alcătuit în timpul exilului. Cf. ediția și traducerea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Cyr, p. 29 (vezi nota următoare). „Un évêque exégète: Theodoret de Cyr”, în Le monde ancien et la Bible, sub îndrumarea lui C. Mondésert, Paris, 1984. De același autor, L’Exégèse de Théodoret de Cyr, Paris, 1995; capitolul despre Theodoret redactat de C. Moreschini și E. Norelli, Storia della letteratura..., vol. II, t. II, pp. 231‑246 [trad. rom. ed. cit., Polirom, 2004]; G. Bardy, „Theodoret”, în Dictionnaire de théologie catholique, vol. 15, 1945, pp. 299‑325. Nu există o monografie
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
și Cântarea Cântărilor. S‑au păstrat de asemenea de la el Întrebări la Octateuh, Regi și Paralipomena. . Epistola 81 (SC 98, p. 196). . Theodoret a fost implicat in controversele cristologice care au opus multă vreme Bisericile Alexandriei si Antiohiei. În timp ce Chiril redacta Anatemele împotriva condiscipolului său, Nestorie, care nu recunoștea Fecioarei însușirea de „maică a lui Dumnezeu”, Theodoret îl apără, acuzându‑l pe Chiril de apolinarism (în Cristos, natura umană este absorbită de cea divină). La sinodul de la Efes, alexandrinii se impun
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Cristos, natura umană este absorbită de cea divină). La sinodul de la Efes, alexandrinii se impun cu forța și au câștig de cauză. Nestorie este condamnat, iar împăratul Theodosie al II‑lea cere depunerea sa. Doi ani mai târziu (433), Theodoret redactează un „Act de conciliere”, dar nu îl semnează, pentru a nu subscrie implicit la condamnarea prietenului său, Nestorie. Cristologia lui poartă numele de diofizism, întrucât separă cele două firi, umană si divină, în Cristos. Adversarii săi l‑au acuzat sistematic
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lumii greco-latine pentru a contribui la promovarea clasicismului în România și familiarizarea marelui public cu universul Antichității. Bun cunoscător al epocii evocate, înzestrat cu intuiție istorică, cercetătorul preferă să confere un colorit viu expunerii, să întrebuințeze resursele fanteziei, nu să redacteze monografii erudite și aride, încărcate de aparat critic. Fără a falsifica cadrul istoric, el își dramatizează relatarea și o ornamentează cu descrieri plastice și portrete pregnante. Convins că apropierea de lumea veche este mereu benefică, redactează și volumul Răsfoind scriitorii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288033_a_289362]
-
resursele fanteziei, nu să redacteze monografii erudite și aride, încărcate de aparat critic. Fără a falsifica cadrul istoric, el își dramatizează relatarea și o ornamentează cu descrieri plastice și portrete pregnante. Convins că apropierea de lumea veche este mereu benefică, redactează și volumul Răsfoind scriitorii clasici (1942), utilă introducere în civilizația antică. Evidențiază actualitatea creațiilor clasice prin studii cu tentă eseistică, privitoare fie la eternul omenesc al eroilor homerici sau la elementele de continuitate între dramaturgia lui Euripide și cea a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288033_a_289362]
-
începea, ca traducător, colaborarea cu trupele de teatru ale epocii. În anii premergători Unirii Principatelor, s-a manifestat ca militant unionist. După Unire, nemulțumit de politica lui Al. I. Cuza, C. ajunge repede unul dintre principalii membri ai opoziției și redactează violenta gazetă opoziționistă „Clopotul” (august-septembrie 1865). Nu se cunoaște precis rolul pe care l-a jucat în pregătirea și desfășurarea evenimentelor din februarie 1866, dar, după toate probabilitățile, a fost unul dintre organizatorii complotului. Din 1859, C. A. Rosetti fiind
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286087_a_287416]
-
eseuri de istorie a religiilor cu trimitere la teme românești, creații de literatură propriu-zise, unele scrise în românește (între care Invazia zorabilor în Jormania, Jormania Liberă, remarcabilă oglindă în planul ficțiunii a lui decembrie 1989, romanul științifico-fantastic Hesperus, alegorie filosofică redactată în 1981-1982); ansamblul de scrieri politice și cultural-politice publicate între 1974 și 1991 și reunite în 1999 în volumul Păcatul împotriva spiritului. Începând din martie 1986 și până la asasinarea sa, C. va funcționa ca profesor - mai întâi cu statut de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286569_a_287898]
-
fără menajamente stârnind, pe de o parte, proteste, pe de altă parte, amenințări directe adresate lui, colaborarea începută la sfârșitul lui 1989 se va încheia un an mai târziu. Între ultimele texte apărute este și amplul eseu Bilanțul unei ere-lumină, redactat în 1982, dar publicat abia în 1991, în revista „Agora”. Eseul a provocat multe discuții în țară, fiind considerată scandaloasă negarea categorică a unei „direcții sau a unui punct de referință” în cultura română postbelică. „Ca și socialismul - afirma C.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286569_a_287898]
-
aproape” negații este acea „speranță mesianică”, invocată ca aparținând marii tradiții românești, la care autorul, într-un anume sens, subscria și care îi hrănea și îi justifica furia rece. Între ultimele lui scrieri se numără o serie de povestiri fantastice, redactate în cea mai mare parte în franceză (manuscrisul romanului-mozaic Le Rouleau diaphane datează din 1986), în italiană sau, în colaborare cu logodnica sa, Hilary Wiesner, în engleză, publicate între 1988 și 1991, fie în reviste, fie în volumul La collezione
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286569_a_287898]
-
din tinerețe, s-a implicat afectiv și culminant în politica timpului său; iar după 1944, încredințat că „lumina vine de la răVărit” (formulă rostită în Senat României anului 1920), devine un înfocat propagator al doctrinei socialist-comuniste. și rezultatul? în jurul anilor ’50, redacta petiții de ajutorare financiară, nu avea o locuință stabilă (în București), își renegase rudele (încă din tinerețe, ca să nu i se afle originea) murind singur, la vârsta de 90 de ani, cu capul pe masa de studiu, într-o încăpere
În braţele lecturii by Livia Ciupercă () [Corola-publishinghouse/Science/1219_a_2214]
-
FOC TÂNĂR, revistă apărută la Roman în iulie 1934 (un număr), redactată de Ion Manolescu și Silviu Roda. Colaborează cu poezie Ștefan Baciu (Dans, Absență muzicală), George Demetru Pan, Ioan Georgescu și redactorii revistei. Proza este semnată de Nicolae Cantonieru (Chinezii la Giurgiu) și Mihail Șerban (fragment din romanul Idolii de lut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287058_a_288387]
-
1927 cu versuri în revista „Săptămâna” (Ploiești), mai colaborează la „Bilete de papagal”, „Poezia”, „unu”, „Herald”, „Meridian”, „Jurnalul” (Craiova), „Revista literară” ș.a. După 1950 este redactor la „Pentru patrie” și publică în „Viața românească”, „Gazeta literară”, „Luceafărul”, „Flacăra”, „Ramuri” ș.a. Redactează, la Craiova, revistele „Ostașii luminii” (1931) și „Radical” (1929-1931), pe lângă cea din urmă funcționând și o editură, la care N. își publică placheta de debut, Cartea cu grimase (1933). La Editura unu, de care se îngrijea Sașa Pană, scoate volumul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288462_a_289791]
-
polemică adresată lui H. Sanielevici, ca răspuns la textul denigrator al acestuia cu privire la literatura lui Sadoveanu. Confirmarea vocației critice vine ulterior, odată cu apariția revistei „Viața românească” (1906), la care va publica aproape un deceniu. Va scrie și la „Adevărul”, „Dimineața” (redactează în 1932 „Pagina femeii”), dar mai cu seamă la „Adevărul literar și artistic”, unde va deține și rubrica intitulată „Cărți și reviste”, fiind prezentă în paginile revistei din 1925 până în 1939, precum și la „Noua revistă română”, „Drapelul”, „Povestea vorbei”, „Educația
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289421_a_290750]
-
Gh. Caragea; în 1829 era al doilea vistiernic, și după 1830, când s-a înrolat în miliția națională ca praporgic, ajunge chiar aghiotant domnesc. A fost unul dintre membrii fondatori ai Societății Filarmonice (1833). Făcându-se ecoul nemulțumirii generale, el redactează în 1843 un memoriu prin care demasca abuzurile săvârșite de fanarioți (Neamului românesc, prea plecată plângere). Memoriul fiind considerat un act de instigare la revoluție, C.M. este destituit de Gheorghe Bibescu și îndepărtat din capitală. Va fi numit, totuși, judecător
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286250_a_287579]
-
-i mărturisiri, îi marchează definitiv destinul literar. În 1943 se publică în ziarul „Viața” manifestul Cercului literar, sub forma unei scrisori adresate lui E. Lovinescu. Între semnatari, N. figurează cu pseudonimul Damian Silvestru, dar se știe că textul a fost redactat de el. În 1945 apare „Revista Cercului Literar”, al cărei redactor unic este. Aici deține cronica literară (împreună cu Cornel Regman), afirmându-se printr-o surprinzătoare maturitate, prin siguranța judecăților de valoare și eleganța stilistică. De altfel, perioada sibiană a Cercului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288404_a_289733]