1,670 matches
-
le place microfonul -, ci doar o biată secvență c-un cinel zburînd printr-un aer albastru, ca o pălărie pop. Altfel, nimic, nu există cel mai subțire fir de fum din zbuciumul, angoasele, tristețea bebop mai adîncă pe alocuri decît bluesul, chinul, disperarea situată dincolo de propria ei Înțelegere ori căutările neîncetate, febrile, prin muzică și viața paralelă ei, ale artistului. Nici acea prietenie cu totul specială dintre muzicienii de jazz nu este redată, ce să mai zic imaginată, cum trebuie, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
un rus ce nici măcar nu are prin jur un muzician de talia lui Parker, și alege un oarecare, În bună măsură inventat dar care devine, prin film, mai real decît unul cu biografia Înregistrată-n dicționare, vine și face Taxi Blues. Greu de Închipuit ce-ar fi ieșit dac-ar fi scris el filmul Parker, Însă n-ar fi putut, regizorul ăsta nu trișează, el are nevoie de imaginea unui muzician sau a unei disperări pe care-o cunoaște, autohtone, așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
că nu stătea altfel. Dramă ce ne Înviorează tocmai În clipa-n care jandarmul beat Îl calcă pe biciclist. Concertul a fost memorabil și, la ieșire, mi-am recuperat guma de pe parbrizul doamnei și-am Început s-o mestec pe blues-ul ce mă ducea acasă. RECVIEM PENTRU PABLO „Barbara Cartland este regina romanului sentimental. O figură unică În istoria scrisului.” Răspunsul pe care l-a adresat detractorilor săi o salvează de toate păcatele: „Nu-mi pasă de literatură, ceea ce vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Gent, fast food, cuvînt pe vremea aceea nou-nouț, Înghit un Big Tom cît o colibă, apoi rămîn cu el În gît În fața unui magazin de cosmetice așteptînd-o pe Mariana și ascultînd un băiat de vreo douăzeci de ani care cîntă blues În fața unui cinematograf, e formidabil, strada are acustică, cîntărețului i se aruncă bănuți În cutia banjo-ului. Mă scotocesc și eu prin buzunare, arunc o hîrtie de zece franci, ca Între confrați, pe urmă Îmi pare rău. Intrăm la Tartuffe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
în astfel de condiții. Ridică din umeri și continuă să scrie... „La volan, o huidumă îmbrăcată într-un costum negru, cu dungi, încerca să vadă ceva prin parbrizul lovit de picăturile mari. Zgomotul monoton al ștergătoarelor interfera neplăcut cu melodia “Blues falling down like rain”, interpretată de Dana Gillespie, iar fumul din mașină începea să pună probleme serioase plămânilor celor doi bărbați. Huiduma coborî un pic geamul, apoi își privi șeful. - A trecut ceva vreme de când a intrat nenorocitul ăla în
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
-și ceasul, casetofonul de bord îl aduse alături de ei pe un John Mayer pus pe fapte mari. Huiduma răsuci volumul, dorind să-i contrazică pe aceia care ar fi fost de părere că unul ca el nu poate asculta niciodată blues și se pregăti să mai scuipe o dată pe geam. Nu auziră pocnetul de afară. Huiduma își înghiți flegma împreună cu imaginea unui parbriz care se făcea fărâme, iar Omul cu Tatuaj nu înțelese, în câteva fracțiuni de secundă, de ce plafonul mașinii
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
venea direct - asta era senzația - de pe platourile de filmare ale unei pelicule în care morții-vii țineau capul de afiș), Huiduma Bodyguard (la fel de boțită ca și șeful său; ducea într-o mână un radiocasetofon de bord din care susura o melodie blues, complet nepotrivită cu întreaga atmosferă, însă Scriitorul se obișnuise, deja, cu tot felul de anomalii), Vecinul curios (plin de arsuri de diferite grade, fără haine și fără pantofi în picioare, răspândind în jurul său un miros terifiant de carne arsă; în
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
1987, 157), profesor de sociologie de la Universitatea Yale, arăta că persoanele cu o calificare educațională superioară se implică deopotrivă în receptarea culturii înalte, ca și în activități de consum specifice gustului popular, cum ar fi ascultarea muzicii jazz, folk sau blues. Pornind de la aceste evidențe, în 1996 sociologii americani Richard A. Peterson și Roger M. Kern, comparând datele unor cercetări pe o perioadă de zece ani (1982-1992), declarau schimbări în preferințele indivizilor, "gustul snob" (snobbishness) fiind înlocuit de "gustul devorator" (omnivorousness
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
joacă spectacolul Trei ceasuri de râs nebun...Vodevilurile și spectacolele de music-hall înregistrează un succes imens. În 1917, americanii, care vin să lupte de partea Triplei Antante, își aduc și ei propriile stiluri de dans și muzică la modă: ragtime, blues, one-step, foxtrot. Se deschid primele săli de dans. În stațiuni, la malul mării, la Paris, mondenii își reiau obiceiurile. Un moralist scrie cu indignare că unele femei se afișează "cu brațele goale și cu umerii goi", cu "unica preocupare de
by FABIENNE CASTA-ROSAZ [Corola-publishinghouse/Science/967_a_2475]
-
extrem de importante în ultimele decenii pe tărîmul literaturii, al filmului, muzicii, teatrului și a întregii lumi a artelor 3. Expresia culturală a constituit întotdeauna o modalitate de rezistență în fața opresiunii și de exprimare a experiențelor de rezistență și luptă. Gospel, blues, jazz, rock sau alte forme de muzică au exprimat, în mod tradițional, lupta și rezistența afro-americanilor. Literatura "neagră" a fost, de asemenea, o sursă de bogată originalitate care a făcut auzite vicisitudinile experienței afro-americanilor și cultura lor. Pe parcursul ultimei decade
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
al filmelor inspirate din viața de colegiu a adolescenților. Următorul său film, Do the Right Thing (1989), a fost recunoscut imediat drept o mărturie cinematografică a situației negrilor din Statele Unite de astăzi, iar filmele care i-au urmat (Mo' Better Blues, Jungle Fever, Malcolm X și Crooklyn) au dus la recunoașterea lui Lee drept unul dintre cei mai importanți cineaști din Statele Unite. Mai mult, succesul filmelor lui Lee a ajutat în deschiderea unor căi de finanțare a unei serii de alte
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
Scena dintr-un restaurant fastfood, în care studenții se confundă cu clasa muncitoare a negrilor, sugerează ostilitatea și diferența între aceste categorii ale afro-americanilor contemporani, însă aceste diferențe nu sînt explorate în mod adecvat în filmele lui Lee. Mo' Better Blues (1990) și Jungle Fever (1991) se centrează pe figurile unor profesioniști negri și dacă cel de-al doilea film prezintă imagini dintr-o casă de nebuni și urmărește degradarea datorată dependenței de droguri, nici unul dintre ele nu explorează realitatea oprimării
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
Atît Jungle Fever cît și X fetișizează pielea albă a femeilor, prezentîndu-le pe acestea atît ca pe niște obiecte ale dorinței bărbaților negri, cît și ca o cale a pierzaniei acestora. Una dintre prietenele cîntărețului de jazz din Mo' Better Blues are pielea deschisă la culoare, pe cînd cealaltă are pielea negru închis. Majoritatea scenelor de sex din filmele lui Lee sînt filmate noaptea și lumina exagerează diferențele de culoare a pielii, accentuînd interesul aproape obsesiv pe care îl dă Lee
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
abandonează soția negresă pentru o femeie albă, relația cu aceasta din urmă eșuînd ulterior. Hola Darling în She's Gotta Have It întărîtă trei negri unul împotriva celuilalt, tensiunea care rezultă distrugîndu-i toate relațiile. Cîntărețul de jazz din Mo' Better Blues are două prietene și, o dată în plus, această situație este prezentată ca nefondată; personajul principal se căsătorește cu femeia care este cea mai convențională dintre cele două, își întemeiază o familie și renunță la cariera sa în jazz. Astfel, în
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
superioare mărețelor performanțe de gen din cinematografia hollywoodiană. Rap-ul și discursul radical al negrilor Afro-americanii au folosit în mod tradițional muzica și idiomul muzical ca forme privilegiate de rezistență la opresiune. Gospelul a apărut ca răspuns la sclavie, în timp ce blues-ul a răspuns la rasismul instituțional, ambele exprimînd astfel suferința produsă de opresiune și rezistența față de aceasta. Ragtime și jazzul s-au adăugat apoi experiențelor afro-americane, căutîndu-și un idiom muzical care să exprime suferința și bucuria, agonia colectivă și revolta
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
bucuria, agonia colectivă și revolta individuală, dominația și rezistența. Pe măsură ce afro-americanii s-au mutat din sud în orașele industrializate din nord, ei au creat noi forme de muzică pentru a-și descrie experiențele, producînd, printre alte forme, și rhythm and blues-ul. Muzica și cultura afro-americane erau adesea limitate la enclavele locuite de negri și erau răspîndite în primul rînd în interpretări live. În timpul anilor '50, R & B s-a transformat în muzică rock and roll și artiștii negri precum Fats
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
profesioniste și muzica rock au promovat cel mai mult lupta pentru libertățile civile ale negrilor, arătîndu-le albilor că și negrii sînt "cool", demonstrîndu-le că și ei sînt ființe umane care meritau toate libertățile civile existente. Mare parte din rhythm and blues-ul negrilor care a migrat în rock and roll era un produs urban, al ghettoului, și cultura afro-americană a asimilat cu repeziciune muzica în textura vieții urbane. Radiouri, boxe, radiocasetofoane walkman și difuzoare de stradă transmiteau sunetele culturii negre mai
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
interpretat într-un stil rapid, staccato, deși ritmul și rima adesea complexe pot crea tensiuni între spontaneitatea interpretării și fixitatea versurilor. Cîntecele rap sînt adesea povești lungi și complexe cu variații individuale și solo-uri reluate din ragtime, jazz și blues. Raperul seamănă adesea cu un preot al bisericii negrilor, care are un mesaj pentru auditoriul său. Mesajul este transmis de către rapperi în moduri diferite și, asemenea corului din bisericile negrilor, raperii au și ei un fundal coral. Muzica rap utilizează
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
imaginii și a identității Miami Vice a fost, alături de MTV, exemplul favorit al multor critici despre ce reprezintă televiziunea postmodernă. Serialul s-a născut în 1984, apărînd ca un produs al producătorului Anthony Yerkovich (care a produs și Hill Street Blues a regizorului de film Michael Mann); Mann a devenit figura dominantă și a rămas în această poziție pînă la încheierea serialului, în 1989. Serialul a luat forma unei povestiri polițiste avînd în centru figurile a doi ofițeri ce lucrează sub
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
cuvinte. Textele sale nu au caracter polisemic, rezistă lecturii și se complac într-un joc propriu, cu scopul de a descompune sensul. În vreme ce Madona manifestă tendința de a exploata genurile familiare ale muzicii populare, Anderson amestecă genurile pop, rock, jazz, blues, gospel, clasic și altele, cu un nou sound electronic și cu imagini create pe calculator pentru a produce un nou tip de spectacol și de artă multimedia o "implozie" postmodernistă între artă "înaltă" și "comună" și genuri muzicale familiare. Într-
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
Într-o secvență din Home of the Brave, spune: "Bun venit în spațiul artei dificile" și apoi interpretează piesa "Language is a Virus From Outer Space" ("Limba este un virus din spațiul cosmic"). Acompaniamentul muzical amestecă voci de cîntăreți de blues, cu ritmurile de jazz produse de saxofon, percuție, chitară și pian, cu ritmuri rock, toate formînd, în final, un hibrid cu sound pop. Imaginile și cuvintele fulgeră pe ecran, într-un stil multimedia caracteristic lui Anderson, iar ea încheie piesa
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
drogurilor și crimei. În secțiunea despre " Utopia devenită realitate" din volumul America se afirmă în permanență că Americii îi lipsește cultura, în vreme ce Europa reprezintă cultura înaltă, elitistă. Baudrillard nu ia nici un moment în considerație forme ale culturii americane precum jazzul, bluesul, rapul sau orice altă formă de muzică populară; el pare să considere că arta americană este mult sub nivelul celei europene; și, deși se referă în mod constant la efectul extrem de important jucat de cinematografia hollywoodiană, el privește cinematografia, televiziunea
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
Music Video Reader, Londra, Routledge. Fromm, Erich (1941), Escape From Freedom, New York, Holt, Rinehart and Winston. Gane, Mike (1991a), Baudrillard, Critical and Fatal Theory, Londra, Routledge. (1991b), Baudrillard's Bestiary, Londra, Routledge. George, Nelson (1988), The Death of Rhythm and Blues, New York, Pantheon. Gerbner, George (1992), "Persian Gulf War: The Movie", in Mowlana et al. (eds.), Triumph of the Image, Boulder, Colorado, Westview. Gerbner, George and Larry Gross (1976), "Living with Television: The Violence Profile", Journal of Communication (Spring). Gibson, J.
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
BOZZETTO R. (1992), L' Obscur objet d'un savoir: fantastique et science-fiction, deux littératures de l'imaginaire, Presses de l'université de Provence, 1992. EIZIKMAN B. (1979), "Ronge et dérange, le temps incertain", în Inconscience fiction, col. Matin d'un blues, Kesselring, pp. 7-11. FONDANECHE D., "Dick, the libertarian prophet", Science Fiction Studies, nr. 45, pp. 161-169. HABERMAS J. (1978), La Technique et la science comme idéologie, col. Tel, Gallimard, nr. 161, 1990. LABBÉ D. și MILLET G. (2002), La Science-fiction
by Roger Bozzetto [Corola-publishinghouse/Science/946_a_2454]
-
universal apare Întîmplător, nu ține de un program și nici nu trece prin manifestarea unei voințe. A Înțeles asta atît detîrziu Încît astăzi, cînd citesc cel mai recent roman al lui David McNeil, Angie ou les douze mesures d’un blues (Gallimard, 2007), autor francez (!) am senzația că citesc literatură engleză tradusă În franceză. Faptul că acesta pare să fie viitorul literaturii franceze nu trebuie pus pe seama predării literaturii franceze În școli, ci chiar pe seama identității literaturii franceze Înseși care, În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]