1,871 matches
-
ultima vreme de domnul prim-ministru, îndrăzni să observe șeful grupului. Ministrul de interne s-a făcut că n-a înțeles și s-a limitat să-l privească fix pe inoportun, care n-a avut altă soluție decât să-și devieze privirea. Automobilul a intrat deja în oraș, s-a oprit într-o piață ca să schimbe șoferul și, în cele din urmă, după ce a ocolit și răsocolit pentru a dezorienta orice eventual urmăritor, i-a lăsat la ușa clădirii cu birouri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
am spus că fusesem însărcinat să investighez ce s-a întâmplat acum patru ani în ospiciu, dar aici m-am gândit că poate cel mai bine era să nu ating, pe moment, chestiunea orbului asasinat, de aceea am hotărât să deviez discuția spre împrejurările în care se produsese incendiul, ea s-a mirat că după patru ani ne întorceam la acele timpuri pe care toată lumea dorise să le uite, iar eu am spus că ideea, acum, era să înregistrăm cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1963_a_3288]
-
serioasă. Nu ar fi totuși prea obositor să fii Lindsay Lohan În fiecare zi? am zis eu. Trebuie să fie o adevărată pedeapsă să Îți schimbi ochelarii de soare de atâtea ori. — Mi-ar plăcea la nebunie atenția acordată. Oricum, deviez de la subiect. Milton și cu mine am mers la etaj, iar eu am comandat pahare de tequila cu căpșuni unul după altul și... Lauren făcu o pauză și privi În jur, ca să se asigure că nu o auzea nimeni altcineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1940_a_3265]
-
-mă în tot acest timp că n-am să-mi mai bag niciodată, dar niciodată nasul în treburile altuia. — Tom, am spus, ea e Nancy Mazzucchelli. Am început să discutăm despre magazinele cu materiale pentru pictură din cartier, dar am deviat către tema bijuteriilor. Poate n-ai să crezi, dar locuiește în casa asta de când s-a născut. Fără a îndrăzni să ridice ochii din pământ, Tom a întins brațul drept și i-a strâns mâna lui Nancy. — Îmi pare bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
zice că s-au făcut reparațiile respective, cine a fost interesat ca trenul nostru, în care toți cei ce se aflau în el aveau drepturi egale, să nu fie readus la normalitate și repus pe linia de pe care a fost deviat?". * * * Poate că discuția ar fi continuat, dacă nu ar fi avut loc, aproape simultan, două sau chiar mai multe evenimente. In timp ce un pasager urcat, probabil, la ultima stație, care deși prefera să călătorească în picioare își ceru voie
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
interesant, observat în ultimile zile, care i-a produs o cotitură bruscă în viața. Dacă nu va reuși să convingă prin argumente trainice, că un anumit fenomen recent s-a produs sub ochii tuturor locuitorilor de pe Terra, va fi considerat deviat de pe fix, chiar și de cei mai buni prieteni ai lui. Nu numai cunoscuții, dar și trecătorii întâmplători îl zăreau cum își făcea plimbarea, bine-mersi, nu împreună cu soția ca de obicei ci, de unul singur, prin locuri cât mai puțin
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
va cântări din priviri și, după un timp oarecare, îi va da un răspuns cât în glumă cât în serios, în funcție de situație, însă niciodată acest răspuns nu va reflecta realitatea în deplinătatea ei. De acum încolo, ocazionalii curioși vor trebui deviați de la acele bizare aspecte, apărute pe neașteptate, ce ar da naștere la interpretări eronate și vor trebui îndreptați spre o altă direcție. În consecință, va trebui să-i mintă, iar la întrebări obișnuite de tipul: "Ce mai faci? Cu ce
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
E firesc ca norocoșii, care o ating și îi trec pragul, să sufere de ceva: de reumatism, de gută, de astmă, bronșită sau de inimă. Mulți își pierd memoria, iar unii dintre ei, ceva mai norocoși, pur și simplu, să devieze de pe fix, adică să dea în mintea copiilor" și-l va da exemplu chiar pe el, ex. profesorul Bidaru: "Un bătrân pensionar ca mulți alții, care a lucrat toată viața la ceva ce nu a terminat niciodată, care când a
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
nopți în care luminozitatea lunii era maximă pentru a trage undeva pe uscat și pentru a se bucură de o binemeritata odihnă. Continuară în aceeași direcție, însă în a patra noapte Miti Matái alese un alt Avei’á, care îl devia înspre vest, știind din experiența că în partea aceea se află niște insule ai căror locuitori i-ar putea oferi unele informații despre sălbaticii agresori. A doua zi, Miti Matái le ordona femeilor să pregătească o mică petrecere, care urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
te-ai străduit atâta ca să te îmbarci. Miti Matái știa foarte bine ce spunea, căci două săptămâni mai tarziu alizeele începură să-și piardă din forța, în timp ce puternicul curent subecuatorial îi împingea cu violența dinspre tribord, făcând că nava să devieze atât de tare către vest, încât deseori nici nu era nevoie să vâslească pentru a observa că înaintau cu o viteză considerabilă. Nu trebuie să ne lăsăm înșelați de acest curent, punctă totuși Navigatorul-Căpitan. Este adevărat că acum ne poartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
o fac bine. De aceea sunt acum aici. Se întoarse spre misionar: Acum, ca inginer agronom, pot să vă înțeleg motivele, dar, din nenorocire, nu am autoritate. Poate că Ministrul Transporturilor va putea și el să le înțeleagă și să devieze șoseaua - mișcă din cap dar, mă îndoiesc. Sincer, mă îndoiesc. Se întoarse înăuntru în birou, consultă o agendă roșie, pe care o scoase dintr-un sertar, și își ridică din nou capul: — Mâine pleacă un avion spre capitală. Veți avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
distingea jos o selvă deasă și compactă, de un verde profund, și chiar reuși să întrevadă unul din acele faimoase abisuri care transformau regiunea într-o fortăreață de nepătruns. „Trebuie că sunt nebun dacă am pretenția ca șoseaua să fie deviată prin zona asta. Trebuie că sunt nebun. Văzut așa, la rece, e mai simplu să-i distrugi pe yubani.“ Făcu un efort ca să sufoce ultimele lui rămășițe de om civilizat, dar ajunse la concluzia că părea greu să reușească așezat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Michel nu s-a schimbat prea mult. Crécy-en-Brie e situat la doar cincizeci de kilometri de Paris, iar pe atunci Încă era un sat. Un sat drăguț, cu case vechi; Corot a pictat aici câteva pânze. Un sistem de canale deviază apele râului Grand Morin, drept care Crécy este abuziv numit, În unele prospecte, Veneția ținutului Brie. Puțini dintre locuitorii săi lucrează la Paris. Majoritatea sunt angajați la mici Întreprinderi locale, sau cel mai adesea la Meaux. Două luni mai târziu, bunica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2052_a_3377]
-
grohotiș, sora lui, Anna, e cuprinsă, în ultimul timp, din ce în ce mai des de muțenie; uneori răbufnește iar și mătură tot ce‑i iese în cale. Astăzi stau amândoi întinși pe patul Annei și se strâng în brațe; vântul realității a fost deviat și direcționat spre bucătăria încăpătoare, ce seamănă cu o cameră țărănească, iar aici, la ei, bate vântul trecutului. Poate că Rainer va încălca un tabu, tabuul incestului, ca să vadă dacă se întâmplă ceva, dar totuși n‑o face, motiv pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
Suprapunerea chipului vizitatoarei cu portretul știut îl emoționa cu-adevărat, nu ținea s-o ascundă. Mai curând își găsea, astfel, îndreptățirea de-a continua ; ceea ce și menținuse surdina fierbinte a glasului, gonit și ascuțit de ironie. Tot amplificase pretextul inițial, deviind mișcarea. Se supraveghea, conștient că începea să piardă el însuși, ca și cei la care se referise, faptul brut, real, inventând și sporind din ceea ce fusese hazard alte conture, alt adevăr. Ceea ce numise, chiar el, altă lume, „adevărul care seamănă
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
care lucra pentru dânsul. Da, pentru două zile ar fi posibil. Bineînțeles, dacă e nevoie, răspunde A.P. Un început de dialog ? ! Fără urmări. Nici o vorbă în plus, nici un gest de prisos. „Ce-mi reproșează ? Vreun fleac, din miile care ne deviază și ne omoară orele, gândurile. Să-l provoc la adevăratul dialog, cu adevărate consecințe, ca între adolescenți care nu mai suportă târgul meschin al zilelor. Să-l întreb de ce participăm, complici, la dezastru ? Refuză un asemenea dialog, am mai încercat
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
patosul interogativ al celuilalt, mobilizat de neliniștile și lecturile unui interlocutor căruia îi încredința faliile ascunse, împotmolirile, chiar dacă atât de bine adăpostite sub ținuta reticentă. Orgolios, scrupulos : disprețul față de plebe, convertit în distantă cordialitate. Egoismul disimulat în corectitudine, setea afectivă deviată în ironie și maniere scrobite ?... Își povestiseră episoade ale trecutului, dar și în curs. Într-o deplasare comună de câteva zile pe șantier, află că Lucian avusese o scurtă legătură cu Delia, sora lui Manole. Întâmplare tăinuită. Marcată de la început
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
cu romburi roz. Pentru un savant de șaizeci de ani se ținea extrem de bine. Era corect proporționat, iar încheieturile îi erau fine. Doar capul enorm, ca o uriașă piatră cubică, distona cu trupul boieresc. - Dispariția androginilor, scârbiți de sub-specia care deviase din ei, mă face să mă-mbăt și să ies urlând pe străzile Parisului. Mă opresc în fața piramidei de la Louvru și țip până vin jandarmii să mă ducă acasă cu forța. A doua zi vuiește Sorbona: iarăși s-a matolit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
spectaculoase, vise care trădau o disponibilitate cronică spre deghizare și senzațional. Asta, bineînțeles, dacă fragmentele în cauză erau autentice, dacă nu le interpolase cineva pentru a sugera că autorul lor ar fi fost un personaj cu personalitate schizoidă și fracturată, deviind de la realitate cu ajutorul a tot felul de travestiuri, unele chiar în acea stare de dereglare cerebrală numită somn. După vizita la mătușile din Botoșani, Leo se visă, pe banca din parc, în chip de strungar și infanterist, roluri corespunzătoare părții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
se arunce lumea pe jos în biserică, să treacă preotul peste ei, să se frece de veșmintele lui? Superstiții din astea vezi doar aici, la miticii ăștia! Râdeam în mine, știam că nici acolo situația nu era chiar așa roz, deviam discuția: spuneați că aveți cea mai luxoasă ediție a Divinei Comedii, una cu ilustrații fabuloase? Râma ne-a lăsat chiar în fața blocului ei. O construcție mai puțin seacă decât celelalte. Apartamentul era mare și cu decorații incerte - un simpatic cuib
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
și să evite coama vântului solar, care îi putea apropia de casă sau abate cu câteva grade de la traseu... ceea ce însemna alți ani de căutări! Cu mari eforturi au prins coada furtunii și acum se luptau, ca nu cumva să devieze de la ruta stabilită precis. Motoarele huruiau monoton arătându-i că totul decurge normal. În modulul patru era liniște și căldură. A răsuflat ușurat... izbutise să așeze nava lin în peisajul bizar din alte universuri. Altfel ar fi riscat să se
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
și pustii. Am urcat încet scările până în cameră și am ațipit în patul meu dublu, suprapus, fără cearceafuri, de blatist. Luna își pierduse contururile într-un cer de purpură, soarele topea bruma de pe acoperișurile caselor. Adesea ne categoriseam când unul devia de la subiect... Repetentule! Nu-i așa că sună frumos!? Însă de multe ori îmi aminteam că și repetenții au inimi! Depinde unde și-o ascundeau! Timpul se boltea din toate părțile, caneaua uriașă se sprijinea într-un singur fel... îndreptată către
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
fulgerător direcția, atacând la cap. Valerius fu lovit de mai multe ori înainte să-și coordoneze mișcările de sus în jos și invers, fiindcă erau prea ample ca să contracareze rapid atacul. Când soarele ajunse sus pe cer, Valerius reușea să devieze loviturile lui Proculus, inclusiv pe cele simulate. Proculus îi îngădui să ia o pauză. Valerius lăsă jos scutul și își scoase tăcut coiful și jambiera. Era lac de sudoare. — Acum ți-e foame și sete, spuse Proculus, apropiindu-se de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ca la pugilat, folosind marginea tăioasă ca pe o secure. — Privește cu atenție: când împing scutul înainte, piciorul din față, stângul, este foarte expus. Unul dintre provocatores încercă să-l lovească pe tovarășul lui în cap cu marginea scutului. Celălalt devie lovitura înclinând scutul, cu o tehnică asemănătoare celei a secutor-ilor. Apoi, aproape îngenunchind, strecură arma sub scutul adversarului, spre picioarele acestuia. Pumnalul de lemn se apropie de genunchiul stâng al celuilalt, simulând tăierea ligamentelor. — Ai văzut? comentă Proculus. Dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
se leagă de-al celui care-a construit barajul din vocabule, trec anii, globulele roșii, cuvintele, și la sfîrșit rămîne pe fundul albiei o glorioasă urmă invizibilă. Constituită din cîteva obiecte paginate, sfărîmicioase. Cu poză. Anii aceia Însemnînd pentru chipul deviat din fotografie paginile de mai sus și următoarele, jurnalul propriu-zis, dac-o mai fi, unele seri ieșite din comun, o doamnă platinată, o cheiță, cîteva lecții. Dintre care, În pofida zădărniciei violent evidente a oricărui efort spiritual, pe cea mai importantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]