3,363 matches
-
voiau să le distrugă. Mica Înțelegere a acționat foarte ferm împotriva pactului cvadripartit, fiind susținută și de o largă opinie publică antifascistă europeană care se situa pe poziția de a apăra suveranitatea și integritatea teritorială a celor trei state. Germania fascistă a fost aceea care a primit cu mare satisfacție planul Directoratului european în patru, întrucât punerea lui în practică i-ar fi permis să-și pună în aplicare politica revizionistă și revanșardă, slăbind totodată legăturile Franței cu aliații săi. În
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
acord cu planurile revizioniste ungare propuse de Italia. Intervențiile energice ale Micii Înțelegeri au dat rezultate pozitive. Franța și-a revizuit politica sa față de proiectul de acord în patru. În Italia și Germania această situație a produs neliniște. În Italia fascistă, noua poziție luată de Franța, ca și comunicatul Micii Înțelegeri din 25 Martie 1933, au suscitat o vie nemulțumire. Mussolini era profund dezamăgit de felul cum se desfășurau negocierile cu guvernul francez și de influența crescândă a Micii Înțelegeri. Căutând
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
Asemănându-l cu “Sfânta Alianță a celor numai trei monarhii de la 1815, Iorga releva că prin opoziția în cele din urmă a Franței tetrarhia rămâne rău știrbită : e o simplă asociație a revizioniștilor”. În ciuda ironiei batjocoritoare a presei din Italia fascistă, România ca și celelalte state grupate în Mica Înțelegere, și-au continuat neclintit eforturile la Paris și în alte capitale, pentru a zădărnici Pactul în patru. La 11 aprilie 1933, Franța s-a declarat public pentru intangibilitatea Pactului Societății Națiunilor
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
capitale, pentru a zădărnici Pactul în patru. La 11 aprilie 1933, Franța s-a declarat public pentru intangibilitatea Pactului Societății Națiunilor, elaborând concomintent și un memorandum prin care amenda în mod categoric clauza revizionistă, cuprinsă în planul cvadripartit al Italiei fasciste. Prin nota emisă țărilor europene la 11 aprilie, guvernul francez sublinia încă odată importanța alianțelor Franței cu statele Micii Înțelegeri și cu Polonia. De altfel,Paul Boncour, într-o discuție cu Nicolae Titulescu din 27 mai 1933, aprecia că datorită
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
Micii Înțelegeri și a contribuit la elaborarea unui nou proiect de pact, care se referea exclusiv la interesele statelor semnatare, fără să afecteze în vreun fel interesele terților. Noul conținut al pactului în patru a nemulțumit în mod evident statele fasciste, care și-au dat seama că nu pot obține atât de ușor revizuirea pactului Societății Națiunilor și a tratatelor. Nicolae Tilulescu (1882-1941) cel mai de seamă reprezentant al diplomației românești în perioada interbelică CAPITOLUL al III-lea CONFERINȚA DEZARMĂRII ȘI
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
de Rusia, de “marile întinderi din Europa răsăriteană”. În felul acesta au ieșit la iveală obiectivele expansioniste ale imperialismului germano-fascist, abia ajuns la putere. Litvinov, ministrul de externe al U.R.S.S., aflat la Londra, a luat poziție față de atitudinea Germaniei fasciste, apropiind U.R.S.S. de țările mici și mijlocii, care de asemenea, se simțeau amenințate de revanșismul și expansionismul Germaniei naziste și care erau nemulțumite de politica marilor puteri față de Germania. Urmarea a fost evenimentul semnării la Londra a Convențiilor de
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
crescut spectaculos. Atunci care ar fi adevăratele motive ale fobii antiro mânești? Un posibil răspuns ni-l oferă exemplul recent al unei familii mixte (un român și o italiancă) ce și-a găsit restaurantul incendiat și marcat cu un simbol fascist italian (cercul împărțit în patru cu titlul lui Mussolini scris în interior: "Duce"). Este posibil să fie o "invitație" adresată de Forza Nuova românilor de a părăsi imediat Italia. Pe de altă parte nu este exclusă nici prezența "subtilă" a
by NICU GAVRILUŢĂ [Corola-publishinghouse/Science/990_a_2498]
-
uităm atrocitățile comunismului? Se afirmă adesea că fascismul a fost mai criminal decât comunismul, împotriva evidenței că numărul victimelor comunismului a fost mai mare decât cel al victimelor fascismelor. Se argumentează acestă ierarhizare a celor două totalitarisme astfel: în regimurile fasciste, individul era considerat vinovat pentru simpla apartenență la o etnie, pe când în comunism individul avea posibilitatea dezicerii ideologice. Adică, cine voia cu adevărat să se salveze avea posibilitatea să o facă; cine nu se dezicea, asta e!, trebuia să-și
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
nu se puteau dezice. Din păcate, asistăm la judecarea cu măsuri diferite a aceleiași probleme. Or, nu contează ideologia care a produs crima. Crima este la fel de condamnabilă indiferent de justificarea ideologică a ei. Încă din 1927, Petre Andrei avertiza: "dictatura fascistă nu se deosebește în esența sa de dictatura bolșevică, căci atât în Italia, cât și în Rusia ea este apăsătoare și abuzivă. Bolșevicii și fasciștii au creat monopolul puterii în favoarea partidului și al clasei lor, ei s-au impus cu
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
ani de la căderea dictaturii, torționarii de la Râmnicu Sărat și Periprava compar în fața justiției și își pierd averile. Nu există vârstă a culpei și nici vârstă până la care ar trebui să vină pedeapsa. Revenind la bunul exemplu evreiesc, vedem cum criminalii fasciști au primit pedepse chiar la adânci bătrâneți fiind. De ce nu s-ar întâmpla același lucru cu cei comuniști?! La un sfert de secol de la căderea regimului comunist, sociologii constată un puternic val de nostalgie după acest regim. Într-o anumită
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
Penal din 1948 pentru că, spre exemplu, Art. 209, alineatul III, pedepsește "cu muncă silnică dela 15 la 25 de ani și degradare civică de la 5 la 10 ani pe cei care inițiază, organizează, activează sau participă la organizațiuni de tip fascist, politice, militare sau paramilitare". Acest alineat viza, cred, și pedepsea, chiar retroactiv, pe toți cei care s-au asociat Legiunii Arhanghelului Mihail și Gărzii de Fier indiferent dacă vreunul din aceștia au încălcat legile. Legea ca atare pedepsea asocierea la
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
a fasciștilor italieni în Addis-Abeba și premisele apropierii dintre Hitler și Mussolini dau naștere temerilor că o atitudine intransigentă față de Roma ar putea face „să apară în centrul Europei o coaliție a fascismelor brun și negru”. „Teoria celor două incendii”, fascist și nazist, va antrena sabotarea Conferinței Internaționale a Negrilor și a Arabilor, organizată în 1936 de către Romano Cocchi, alias Adami, care militează pentru coordonarea acțiunilor PCF și PCI* împotriva susținătorilor politicii coloniale. Pe 19 mai 1936, IC cere PCF să
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
făurirea conștiinței de clasă a proletarilor ruși. Ea trebuie să favorizeze, printr-o critică sistematică, subminarea societății capitaliste. Unul din resorturi rezidă în reducerea adversarului, la nevoie, și prin amalgamare, la figura detestabilă a contrarevoluției* - „chiaburul”, social-patriotul, iar, mai târziu, „fascistul” - într-o logică maniheistă care-l opune pe prieten dușmanului. Bolșevicii* ajunși la putere adaugă propagandei lor și apărarea URSS, „construcția socialismului” și emergența „omului nou*”. înainte, ca și după victorie, Partidul trebuia să găsească lozincile și sloganele potrivite cu
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cu ea, urmată peste nu multă vreme de numeroase țări, inclusiv de Statele Unite, în 1933. Din acest moment, se poate constata că unele guverne practică un anticomunism virulent de uz intern, întreținând însă relații bune cu URSS - de exemplu, Italia fascistă a lui Mussolini - caz de figură care se va repeta adesea - de exemplu, în anii 1960-1970, cu Siria, cu Irakul sau cu Egiptul. Anticomunismul fascist și nazist Totuși, în două țări, în Germania și Italia, antibolșevismul adoptă o atitudine radicală
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
un anticomunism virulent de uz intern, întreținând însă relații bune cu URSS - de exemplu, Italia fascistă a lui Mussolini - caz de figură care se va repeta adesea - de exemplu, în anii 1960-1970, cu Siria, cu Irakul sau cu Egiptul. Anticomunismul fascist și nazist Totuși, în două țări, în Germania și Italia, antibolșevismul adoptă o atitudine radicală care depășește reacția conservatoare sau democratică. într-adevăr, așa cum a arătat Franșois Furet în Trecutul unei iluzii, fascismul și nazismul, în loc să reia forma tradițională a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a contrarevoluției* inspirate de Revoluția Franceză își însușesc logica revoluționară și recurg la metodele bolșevice - demagogie nerușinată, exacerbarea pasiunilor, crearea unui partid-miliție, agit-prop*, mobilizarea maselor, respingerea democrației* parlamentare, elogiul dictaturii. în Italia, fostul lider socialist Mussolini creează în 1919 mișcarea fascistă care-i atacă pe muncitorii greviști, pe țăranii care ocupă latifundii și pe socialiști. Punând mâna pe putere, fasciștii fac din anticomunism una din principalele axe ale propagandei* lor și o însoțesc cu persecutarea PCI*, mulți dintre militanții acestuia fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și pe republicani. Pusă în practică în 1934, teoretizată în 1935 de către Gheorghi Dimitrov și Palmiro Togliatti la cel de-al VII-lea Congres al IC, această politică face distincția între statele capitaliste democratice pe de o parte și cele fasciste pe de altă parte, fascismul fiind prezentat ca o „dictatură teroristă a elementelor celor mai reacționare, mai șovine și mai imperialiste ale capitalului financiar” (Dimitrov). Devine astfel posibilă divizarea lagărului capitalist, fracțiunea fascistă poate fi izolată prin făurirea unei forțe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
democratice pe de o parte și cele fasciste pe de altă parte, fascismul fiind prezentat ca o „dictatură teroristă a elementelor celor mai reacționare, mai șovine și mai imperialiste ale capitalului financiar” (Dimitrov). Devine astfel posibilă divizarea lagărului capitalist, fracțiunea fascistă poate fi izolată prin făurirea unei forțe antifasciste care să depășească cu mult forța comuniștilor și a simpatizanților lor. Totuși, această definiție „de clasă” a fascismului ocultează vreme îndelungată, în sfera comunistă - ortodoxă sau stângistă -, dimensiunea rasială a ideologiei nazismului
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de masă pentru care antifascismul este ca și lupta pentru pace*, un mijloc de a-și mări influența. Totuși, dacă antifascismul reprezintă un formidabil vector de mobilizare, el mai este utilizat ca procedeu de stigmatizare prin amalgam, comuniștii calificând drept „fascistă” pe orice individ sau organizație susceptibilă, în ochi lor, de critică. Așa apar neologisme vizând social-dmocrația* - „social-fascismul” - sau troțkiștii* - „hitlero-troțkismul”. Așa cum au arătat Annie Kriegel și Franșois Furet - în Trecutul unei iluzii - antifascismul este înainte de toate o noțiune de care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în materie de susținere, criteriul rămâne poziția sovietică în raport cu marile puteri. Pe cât de sigur este sprijinul atunci când URSS este în opoziție frontală* cu țările colonizatoare - înainte de 1934 sau în timpul pactelor germano-sovietice* - pe atât de ușor sunt calificate forțele naționaliste ca „fasciste”, „rasiste” sau „xenofobe” când Moscova se apropie de țările democratice. și, cu începere din 1928, Stalin se concentrează asupra Europei* și asupra afacerilor interne din „țara sovietelor”. Continuând politica de la Rapallo a lui Lenin, el profită de conflictele dintre puterile
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
-i defini pe compatrioții lor considerați nedemni de a aparține la poporul khmer și deci condamnați să dispară. După victoria lor asupra khmerilor roșii, comuniștii vietnamezi evocă această tragedie în termeni de „genocid” pentru a-i sublinia doar dimensiunea rasială - „fascistă” deci - și pentru a nu păta imaginea mișcării comuniste; și asta, în ciuda faptului că liderii khmerilor roșii au fost formați în sânul PC indochinez și al PCF. în ce o privește, IC* nu ezită să ațâțe conflicte suflând în tăciunii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
muncitorilor negri, destinat să-i organizeze pe marinarii africani sau caraibieni care făceau escală în porturi, și să difuzeze Negro Worker, editat în URSS de către militantul originar din Trinidad George Padmore. Atitudinea prudentă a URSS în timpul războiului purtat de Italia fascistă contra Etiopiei, în 1935, nu beneficiază comunismului în sânul elitelor de origine africană. Dar sovieticii marchează puncte când, în timpul Războiului Rece*, susțin Congresul Național African (ANC) în lupta contra apartheidului sud-african. în momentul înființării sale, Partidului Comunist American (PCA) i
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
mod paradoxal, fabricând „foști” (din care, majoritatea redescoperă democrația), comunismul produce anticomuniștii cei mai virulenți. Exemplul lui Jacques Doriot este reprezentativ în acest sens: secretar al PCF în dezacord cu conducerea, el este exclus în 1934 și creează un partid fascist, Partidul Popular Francez, reutilizând tehnicile agit-prop* și de organizare* comuniste. Devenit unul din promotorii colaborării cu ocupantul, el moare în 1945, în uniformă germană. EXIL Exilul a fost adesea soarta revoluționarilor învinși și prigoniți în țara lor. Marx și-a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cazul statelor-națiuni independente, a antiimperialismului*, familiar militanților din America Latină*, din Africa* și din Asia*. El implică o alianță cu fracțiunea „națională” a burgheziei, dar el nu trebuie să se transforme într-o Uniune sacră, ca în 1914. El exclude fracțiunea „fascistă” a burgheziei atunci când această pactizează cu agresorul, dar o poate include eventual - cel puțin „la bază” - când ea își manifestă patriotismul. Acestui ansamblu i se adaugă Frontul unic de luptă pentru pace, după modelul celui propus pe 18 mai 1936
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a troțkiștilor*, apar Partidul Socialist Unificat și maoiștii*, preveniți în parte din PCF. în mai 1968, „stângismul” cunoaște în Franța ora sa de glorie. Astfel, pe 4 mai 1968, Georges Marchais, secretar al PCF, îi stigmatizează pe „stângiști” și pe „fasciști” și-l denunță pe „anarhistul german Cohn-Bendit”. Foarte curând, mass-media califică drept „stângiste” toate grupurile revoluționare care scapă controlului PCF și îl critică sever pentru „reformismul” său sau pentru „revizionism”. La puțină vreme după aceea, termenul este revendicat chiar de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]