19,653 matches
-
cap: — Mai mult decât răspunde la veștile proaste. Iată-ne acolo, cu picioarele noastre mari și fețe lungi, și tot ce poate ea să facă e să arate ca și cum e în acea perioadă a lunii. — Este asistentă medicală. Ele sunt obișnuite să aibă de-a face cu vești proaste. — Mi-a trecut asta prin minte, dar cred că-și luase deja porția de plâns, și încă foarte recent. Cum a fost cu mama Irmei Hanke? Ea a plâns? — A, nu. Aia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
aș irosi timpul și banii. Am dat din cap cu resemnare: — Vă mulțumim că sunteți atât de sincer, Herr Vogelmann. — Cel puțin puteți spune că am încercat, Herr Steininger, zise Vogelmann. Nu exagerez când spun că am epuizat toate metodele obișnuite de cercetare. Se opri să-și dreagă vocea și, cerându-și scuze, își tamponă gura cu o batistă. — Ezit să vă sugerez asta, Herr și Frau Steininger, și vă rog să nu mă credeți un glumeț, dar când obișnuitul s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
de parcă ar fi suferit de febră mare. Dacă îl vedeai fumând-o, ai fi zis că e proteină pură. — Asta e tot? El clătină din cap: — Kindermann mai are încă dosarul medical a lui Weisthor, care îi dovedește nebunia. Lanz obișnuia să spună că este asigurarea lui pentru a garanta loialitatea lui Weisthor. Vedeți, Himmler nu poate suporta boala mintală. Un nonsens legat de sănătatea rasială. Așa că, dacă ar pune vreodată mâna pe dosarul ăla medical, atunci... — ...atunci jocul ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
încheiase o relație. Avea nevoie de cocaină mai mult decât părea evident în acel moment. Nu era absolut nici un mod de a ști asta doar uitându-te la ea. Până mi-am dat eu seama că ea începea să se obișnuiască cu drogul, a fost prea târziu. — Ce s-a întâmplat? — Într-o după-amiază și-a făcut pur și simplu apariția la clinică. Mi-a zis că s-a întâmplat să se afle în vecinătate și că se simte la pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
ați croit din hârtia velină a nevoii voastre. Am rămas un musafir fix în casa mea. Nu m-am indignat nici măcar atunci când, în absența mea, în zilele ploioase, camerista mută uscătorul de haine lângă caloriferul din biroul meu. M-am obișnuit cu aceste intruziuni umede fără să mă revolt. Am rămas în fotoliul meu fără să pot întinde prea mult picioarele, mi-am așezat cartea pe genunchi și am început să vă privesc lenjeria. Am găsit în hainele acelea ude o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
și zgomotoasă, alcoolul mi-a pătruns înăuntru ca o durere seacă, o vâlvătaie care s-a stins imediat într-o prospețime prelungită și intensă. M-am uitat la ceas, aveam încă mai bine de o oră de așteptat. Nu eram obișnuit cu pauzele, Angela. Aveam doar patruzeci de ani și, de cinci, eram deja ajutorul șefului de secție la chirurgie generală, cel mai tânăr din spital. Clientela cabinetului meu privat era în creștere și, cu puțină opoziție, dar tot mai des
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
vrei tu. — Să rămânem acasă. Ne-am așezat. Soarele începea să fie mai blând. Elsa și-a lungit picioarele, și-a întins degetele până la apă și a început să-și privească unghiile care apăreau și dispăreau din nisipul ud. Eram obișnuiți să stăm așa unul lângă celălat, în liniște, nu ne displăcea. Dar după câteva zile de despărțire trebuia să ne forțăm intimitățile răsfățate de singurătate. Am luat mâna mamei tale și am mângâiat-o. Avea treizeci și șapte de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
Tutuiește-mă. — Cu ce ocazie pe aici? Am uitat să plătesc mecanicul. Mi-a spus, m-a întrebat dacă vă cunosc... — Tutuiește-mă. — Bine. — Ce i-ai spus? Că nu te cunoșteam. Nu părea supărată, nu părea nicicum. Poate e obișnuită, m-am gândit, este una care o face cu oricine. Acum o priveam fără să mă mai tem de nimic. O umbră întunecată îi înconjura ochii, înfundându-i și mai mult în fața slabă. Venele albăstrui de pe gât se pierdeau sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
însumi. Am făcut câțiva pași bâjbâind și m-am trântit pe divan. Casa era inundată de liniște. Erau doar micile zgomote ale corpului meu de invadator și respirația câinelui care se vârâse la locul lui, sub divan. Începeam să mă obișnuiesc cu întunericul și să disting formele mobilelor, bibelourile negre și profilul șemineului pe perete. Părea un altar închis. Pentru că pe întuneric casa avea o sacralitate a ei și o delăsare a ei. Ea exista în absență, exista mult mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
împins cu putere degetul mare și am reușit să o lipesc în crăpătura dintre cărămizi. Am ajuns jos, în iarbă, și m-am ascuns în spatele zidului casei, lângă caroseria mașinii arse. Ea apăru aproape imediat. Două picioare negre, fără grabă, obișnuite cu întunericul. Și între ele nelipsitul sac. Părea obosită, avea spatele mai strâmb ca de obicei. Întinse mâna în golul de deasupra porții, dar cheia îi căzu în păr. M-am lipit de zid, în timp ce ea își căuta în păr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
face mai multe probleme decât mine, nu știe unde se duce, dar merge țeapănă. Și-a luat un geamantan pe roți, prea mare pentru zile atît de puține. Merge strâmb trăgându-l pe lângă ea, pe jumătate gol. Eu, în schimb, obișnuit cu călătoriile scurte, duc o sacoșă de piele, mică, funcțională, elegantă: un cadou de la Elsa. În dimineața asta nu am burtă, am strâns o gaură în plus la curea. Mă simt ușor, bine dispus, un copil plecat în excursie cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
carte sau dintr-un film. În noaptea asta a hotărât că trebuie să manifeste o pasiune arzătoare. Iar eu sunt la mijloc, confuz, o mârțoagă azvârlită într-un galop. Acum a alunecat în jos, gâfâie sub pântecele meu. Nu sunt obișnuit s-o văd atât de supusă. Mă simt vinovat, ca și cum, din cauza mea, ar consimți să se depraveze. Vreau să plec, să fug din pat, dar rămân. Sunt excitat, i-am privit capul și m-am gândit... Iar gândul acesta mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
întors pe plajă. Bunica Nora etala un bronz punctat de mici abraziuni pe care i le făcuse cosmeticiana pentru a-i înlătura petele de bătrânețe. Pe fruntea bunicului Duilio se sprijinea viziera unui chipiu de căpitan de cursă lungă. Vara obișnuia să se îmbrace așa: cu pantaloni scurți, șosete trei sferturi bine întinse pe pulpele încă robuste, pantofi de sfoară împletită. Așezat pe un scaun mic de plajă bătea ritmic cu degetele pe genunchi, scandând timpul robustei sale tăceri. Nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
S-a întors și și-a luat sacul patchwork. — Mă duc. Coboară și merge direct spre intrare. Întorc mașina. În oglinda retrovizoare îi văd pașii, mai nesiguri ca de obicei, poate din cauza pietrișului. Dar știu că nu va cădea, este obișnuită cu tocurile acelea prea înalte, cu sacul prea lung care-i intră între picioare. Dar cade, un ultim pas și brusc se prăbușește. Prinde sacul, dar nu se ridică, rămâne ghemuită la pământ. Nu se întoarce, este convinsă că eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
maniera lui de a fi alături de mine. Are celularul cald încă, nu reușește să-l lase din mână, ar vrea să telefoneze din nou, dar nu știe cui. Se teme să rămână singur cu mine în interiorul tăcerii. Știi că este obișnuit să aprindă viața așa cum își aprinde trabucele. Se agită, respiră zgomotos, colțurile gurii i-au căzut o dată cu ochii, se simte în cușcă. Închis împreună cu cel mai bun prieten al său în ziua cea mai urâtă din viața mea. Îl privesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
că semăn cu mama, am devenit tatăl meu într-o dimineață de decembrie, în oglinda mașinii oprită în trafic. Suferința îmi încurajase trupul spre asemănarea cu bărbatul pe care continuam să-l detest fără un motiv precis. Numai pentru că eram obișnuit să o fac de când mă știu. Mi-am scos ochelarii și m-am apropiat de oglindă. Ochii înotau tulburi într-un cerc violaceu, nasul (pe care se vedea urma ochelarilor) devenise și mai supărător. Vârful era orientat spre gura care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
unei coloane. Există întodeauna o femeie îngenuncheată în biserică. Îi văd tălpile pantofilor și o văd și pe mama. Ea era credincioasă și tata i-a interzis toată viața să-și practice religia. Ca să nu-și supere soțul, s-a obișnuit să se roage în tăcere. Se prefăcea că citește, își pleca ochii pe o carte deschisă, dar uita să întoarcă paginile. Doar spre sfârșit, când absențele tatei au devenit tot mai frecvente, ea și-a regăsit curajul. În orele moarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
o încălzesc. — Dar de dormit? Putem dormi aici? Femeia a privit-o pe Italia mai mult decât ar fi trebuit. Câte nopți? Italia a mâncat doar câteva linguri de supă. Îi priveam întunecimea părului tuns scurt, cu care nu mă obișnuisem încă, chipul slăbit, făcut din scobituri și mici umbre, și rochia bleumarin, pe gât; părea o călugăriță fără văl. Îi turnasem un pahar plin cu vin și o obligasem să ciocnească, la care ea răspunsese apropiind paharul de al meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
la început ușor, apoi tot mai tare, încercând s-o trezesc. Capul i se bălăbănea mișcat de loviturile mele. — Trezește-te... Trezește-te! Nu aveam medicamente, nu aveam nimic cu mine. Și nu știam nimic, nu eram un diagnostician, eram obișnuit să intervin pe o indicație precisă, pe porțiuni din corp delimitate de cearșafuri. Și unde ne aflam? Într-o pensiune, pe o stradă provincială, pe care n-o cunoașteam, departe de un oraș, de un spital. Apoi ea s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
părea arbitrar, pe punctul de a fi mutat, dărâmat. Poate că spiritul persoanelor care locuiau acolo era identic, iar ordinea se afla probabil tocmai în arbitrarul acela. Da, pentru că ochii încetau să se mai minuneze și sfârșeau prin a se obișnui atât de mult cu haosul acela încât îi găseau un farmec secret. Priveam, iar eu nu aveam ochelari negri, aveam lumina netedă a după-amiezii care aluneca peste lucruri dezgolindu-le, cercetându-le până în cele mai mici detalii. La urma urmelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
hamac. Pe pat, firește, sau în pat. Poți să stai și cu capul în jos, în poziție yoga. Cu cartea întoarsă, bineînțeles. Sigur nu există o poziție ideală pentru citit? Cândva se citea în picioare, în fața unui pupitru. Oamenii erau obișnuiți să stea nemișcați, în picioare. Așa se odihneau când erau obosiți de călărit. Nimănui nu i-a dat prin cap să citească în șa: totuși, acum, ideea de a citi călare, cu cartea pe coama calului, ori atârnată de urechile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
lucruri. — Tu ești prieten cu Ludmila sau cu Lotaria? — Cu Ludmila, firește. Dar reușesc să comunic și cu Lotaria. — Nu critică orice carte pe care o citești? — Eu? Eu nu citesc cărți! spune Irnerio. — Atunci ce citești? — Nimic. M-am obișnuit atât de bine să nu citesc, încât nu citesc nici măcar ce-mi cade sub ochi din întâmplare. Nu e ușor; suntem învățați să citim de mici și toată viața rămânem sclavii tuturor lucrurilor scrise ce ne sunt aruncate în față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
faci o surpriză, sau să-ți confirmi ție însuți și ei că e natural să te găsești aici. Dar nu sunt pașii ei. Încet, un bărbat se mișcă prin vestibul, îi vezi umbra pe perdele, o haină de piele, pași obișnuiți cu topografia casei, dar întârziind, căutând parcă ceva. Îl recunoști. E Irnerio. Trebuie să hotărăști imediat ce atitudine să iei. Ești contrariat să-l vezi intrând în casa ei de parcă ar fi casa lui, dar ești și tare jenat că te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
să descriu fluturele, dar ținând cont de scena îngrozitoare a unei crime, încât fluturele să devină ceva înspăimântător. Proiect de povestire. Doi scriitori, locuind în două vile pe versantele opuse ale văii, se observă unul pe altul. Unul dintre ei obișnuiește să scrie dimineața, celălalt după-amiaza. Dimineața și după-amiaza, scriitorul care nu scrie îndreaptă ocheanul asupra celui care scrie. Unul dintre cei doi e un scriitor productiv, celălalt e un scriitor chinuit. Scriitorul chinuit îl privește pe scriitorul productiv umplând foile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
te pune cu ăștia Nu te-ngriji de carte, am și eu un exemplar, vorbim mai târziu... E o călătoare sigură pe ea, o lungană în pantaloni, cu ochelari, încărcată cu pachete, care trece prin toate controalele cu aerul cuiva obișnuit cu asta. O cunoști? Chiar dacă ți se pare cunoscută, prefă-te că nu știi nimic: sigur că nu vrea să fie văzută vorbind cu tine. Ți-a făcut semn s-o urmezi: n-o pierde din vedere. Ieșind din aeroport
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]