16,970 matches
-
a eticheta astfel o serie de autori care au activat cu mult înaintea apariției termenului, ori de a descoperi, în opera unui același scriitor, atât texte moderne, cât și postmoderne (este binecunoscut, în literatură, cazul Joyce: dacă Portretul artistului la tinerețe a fost receptată ca o lucrare cu tentă modernă, Finnegans Wake este considerată o scriere postmodernă). * * * Aceste sumare treceri în revistă ale unor trăsături ale postmodernismului au indicat, concomitent, și o serie de dificultăți care pot apărea în fața unui demers
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
apropierea postmodernismului de avangardă, situație întânită mai ales în literatură sau arte. Ihab Hassan consideră că aceste asimilări conceptuale derivă din "instabilitatea semantică" a postmodernismului în calitate de termen categorial. În acest sens, pe de o parte avem dificultățile ridicate de "relativa tinerețe" a postmodernismului, iar pe de altă parte, "înrudirea semantică cu termeni curenți, ei înșiși instabili. Anumiți critici înțeleg prin postmodernism ceea ce alții numesc avangardism sau chiar neoavangardism, în timp ce alții ar numi același fenomen modernism"196. Deși recunoaște că mai ales
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
arătând un dispreț vădit pentru frații laici; e mândru de Ordinul căruia îi aparține și manifestă un aer aristocratic de superioritate față de clerul secular sau alte mișcări religioase. El nici măcar nu-și poate aminti timpurile eroice, fiindcă și-a petrecut tinerețea într-un Ordin care de-acum se clericalizase și adoptase structura conventelor; el amintește, într-adevăr, câteva dintre cele pe care le-a vizitat, în Italia și dincolo de Alpi. Experiențele sale de frate sunt cele legate de studiu, de viața
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
Dragoste la oameni, București, 1936; Imanența și primatul adevărului absolut, București, 1937; Țara reală și țara legală, București, 1938; Astăzi V.V.M. la 33 de ani, București, 1943; România mea, București, 1945; Români din România, uniți-vă, București, 1946; Rânduri pentru tinerețea lui Theodor Hodoșan, București, 1946; Știri despre Victor Valeriu Martinescu, îngr. și pref. Ion Pop, Oradea, 1995. Repere bibliografice: „Cocktail”, ,,Dacia rediviva”, 1943, 1, 2; Neagu Rădulescu, Jurnalul unui caricaturist, SPM, 1970, 45; Ieronim Șerbu, Vitrina cu amintiri, București, 1973
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288046_a_289375]
-
comitetul de conducere al Societății pentru fond de teatru român. Murind la Budapesta, a fost reînhumat, în 1936, în satul natal. Savantul Victor Babeș este fiul lui. Activitatea literară restrânsă a lui B. este legată mai mult de anii de tinerețe. Încă student, colabora din 1843 cu poezii și epigrame la „Foaie pentru minte, inimă și literatură”. În 1848 publica în „Amicul poporului” modeste versuri de critică socială și satire. Și colaborările literare la „Muza română” (1865) aparțin tot anilor studenției
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285515_a_286844]
-
psihologic. Durerea polarizează speranța și disperarea, adulația și lamentația, dezlegând izvoarele poeziei. Ovidiu se metamorfozează spiritual. Pendulând între resemnare și fervoare, depășește exilul nostalgic și descoperă exilul înnoirii de sine. Izolat de mediul cult din Roma, părăsind teribilismul și narcisismul tinereții, se maturizează prin suferință și însingurare. Drama lăuntrică, provocată de perceperea dureroasă a spațiului și a timpului, se convertește în cunoaștere. Tomisul și Roma devin axe polare care ilustrează antinomia dintre real și imaginar. Dacă în prima parte a exilului
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
să fie un instrument inflexibil al acestei răzbunări, așa cum au fost contra tiranilor primul Brutus împotriva lui Tarquinius Superbus și al doilea Brutus împotriva lui Cezar. C. Pomponius Graecinus 258 a fost un prieten destul de apropiat de Ovidiu încă din tinerețe 259. Este consulul din 769 a.u.c. (= 16 d.H.). Ovidiu îi adresează epistolele Ex Ponto, I, VI; II, VI; IV, IX. În Pontica I, VI, Ovidiu își exprimă certitudinea că, atunci când prietenul său Graecinus a aflat de relegarea sa
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
Ovidiu începe să viseze la puțină pace adevărată, care vine mai ales dintr-o legătură mai strânsă cu Mama Natură. Și în ceea ce privește acest lucru, în jurul anului 14 d.H., Ovidiu parcursese deja un drum lung de la gusturile și preferințele sale din tinerețe. De la contrastul net de altădată: Ovidiu de o parte, Horațiu-Vergiliu de cealaltă, se ajunge progresiv la o viziune comună, născută din aceleași cerințe fundamentale ale sufletului uman, dar realizată întotdeauna prin concursul unor întâmplări cu totul diferite. Poetului Tuticanus 300
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
ținea frâiele. Ovidiu și-a corectat cărțile 301 sub cenzura lui Tuticanus, iar la sfaturile lui Ovidiu, Tuticanus și-a corectat greșelile, când Muzele îl învățau să compună Feacide-le. Această fidelitate, această bună înțelegere care a început încă din fragedă tinerețe, până la bătrânețe a devenit indestructibilă. Dacă Tuticanus ar fi rămas insensibil la aceste gânduri, Ovidiu ar fi crezut că inima sa e tare ca fierul sau învăluită într-un diamant impenetrabil. Dar dacă s-ar întâmpla acest lucru, ar însemna
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
pornește vina lui Ovidiu, adică cu antecedentele faptei. Oricum ar fi, un lucru este sigur: Ovidiu are la activ delicte în adevăratul sens al cuvântului, pe care vrea să le ascundă sub masca unui primus error, a unei greșeli din tinerețe; toată apărarea lui Ovidiu, de altfel, se bazează pe aceste două elemente. Delictele nu există; dacă există, acestea sunt ascunse sub masca unei greșeli din tinerețe, ale cărei foarte grave (și deci exagerate) consecințe trebuie să le suporte acum la
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
care vrea să le ascundă sub masca unui primus error, a unei greșeli din tinerețe; toată apărarea lui Ovidiu, de altfel, se bazează pe aceste două elemente. Delictele nu există; dacă există, acestea sunt ascunse sub masca unei greșeli din tinerețe, ale cărei foarte grave (și deci exagerate) consecințe trebuie să le suporte acum la bătrânețe. Apoi, la o ultimă analiză, din perspectiva prietenilor, prima greșeală nici măcar nu există: este o invenție vrea să sugereze poetul a lui Augustus, pentru a
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
care am mai făcut trimitere 407, sugerează tocmai acest lucru: "vezi, o Fabius, că delictele mele se pot atenua sub motivația de a fi fost prima greșeală (Ars amatoria)". Ovidiu îl incita pe Paulus să insiste asupra greșelii literare din tinerețe, lăsând deoparte al doilea cap de acuzare (cum trebuie să fi făcut și Augustus însuși în motivarea măsurii sale). Numai plecând de la această idee se explică intervenția grijulie a lui Paulus Fabius Maximus (quorum tu princeps), pentru a determina o
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
deopotrivă prețuiți, urmați, folosiți de o minte care „izvodește” În marginea marilor modele. Care este adevăratul Ion Heliade Rădulescu? Critica tradițională a văzut În el, după imaginea lăsată de Eminescu, două spirite. Unul (Heliade), aberant, strică ceea ce a făcut În tinerețe Eliade, autorul Sburătorului. Acest dualism este, În esență, fals. Heliade din epoca rătăcirilor filologice nu este cu totul deosebit de cel dinainte. Aceeași foame de spațiu cultural, aceeași dorință de a cuprinde, de a spune totul, repede și definitiv. Este, desigur
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
de Înălțare. La Heliade căderile și Înălțările alternează și adesea (ca În poemul de firitisire de Anul nou, La Maria) se Împacă pe teren moral. Poetul e din nou bătrîn, adică Înțelept, Părinte. Laudă prieteșugul, pacea, paternitatea și rememorează „delirul tinereții”, văpaia unui „nemernic foc”, „suspinurile fugătoare”, dar fără regret. Grijile lui vin din altă parte: „Soț, tată plin de rane ce Încă sîngerează, Tovaroș bucuriei ș-al timpilor scîrbiți, El, o, soție dragă! el vine de-ți urează: Ani veseli
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
ce nume n-are/În limba muritoare”). CÎteva Însușiri, totuși, din sfera entităților inefabile: armonie, un „ce melodios”, glasul ca un „imn misterios” (auzit „În depărtare” căci poetul percepe totul de la distanță, evită apropierea, intimitatea cu obiectul erotic), apoi: dulceața, tinerețea, blîndețea, eleganța, „flacăra privirei”, „grația zîmbirei” și, În fine, posibilitatea femeii de a goni din preajma-i durerea (Frumusețea). Femeia care unește aceste calități are dreptul la „numire”, dar, ca și divinitatea, ea nu se poate numi decît prin ea Însăși
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
commence par l’amour; et l’on ne saurait passer de la plus forte amiti 6 qu’à un amour faible” (Les caracteres). Prieteșugul este pentru moralistul Alexandrescu o promisiune de Împăcare, o ultimă promisiune bazată pe o substituire de sentimente. Tinerețea trece, nebuniile dragostei rămîn În amintire, amorul se salvează (ce poate salva) În prieteșug: „Apoi cînd vremea va trece Peste-a inimii căldură, CÎnd din hora Încîntată, Ce viața ta coprinde, Cu o față Întristată Grațiile s-ar desprinde, CÎnd
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
amintire, amorul se salvează (ce poate salva) În prieteșug: „Apoi cînd vremea va trece Peste-a inimii căldură, CÎnd din hora Încîntată, Ce viața ta coprinde, Cu o față Întristată Grațiile s-ar desprinde, CÎnd odată și-ar lua zborul Tinerețe, bucurie, De-i pofti atunci amorul, L-om numi o nebunie: Îți voi fi prieten, frate, Îți voi fi orce Îți place, Și de lume și de toate Împreună neom desface.” Prieteșugul nu este numai o soluție a timpului, o
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
ultimul act al scenariului erotic bolintinean este raptul. Dulcele, rumeheala, lumina, focul, cu efectele lor: beția sufletului și a simțurilor, răsfățul În desfătare etc. au ca efect invitația la răpire: „Vino și mă-mbată cu a ta amoare, Vis de tinerețe, flacără din soare, Vin a mă răpi.” Raptul se produce fără dificultate. Sultana Leili se lasă ușor răpită de Ali-bei și, cînd fuga eșuează, ea se dă cu bucurie morții. O frumoasă hurioasă cere să fie dusă Într-un loc
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
repetate rînduri că este vorba de o natură veselă. Poetul Însuși afirmă (În Vis de poet) că gîndul lui este să exprime sărbătorile vieții: „Ca o liră dulce inima-mi trezită CÎntă și serbează bunurile vieții, Farmecul iubirii și a tinereții” menirea talentului fiind să cînte „al vieții dar plăcut”. Însă vesela natură nu este totdeauna În sărbătoare. Solarul Alecsandri manifestă curiozitate și pentru laturile ei Întunecate. Sensibilitatea se mișcă, În genere, pe un cîmp vast de nuanțe. N-are predilecție
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
de a le sensibiliza nu diferă, Însă, prea mult. Nici Alecsandri nu cunoaște, de pildă, valoarea metaforei În poezie. Puținele metafore („a nopții regină”, „fiori de gheață”, „al nopții negru sin”, „cuibul graiului”, „Îngerul iubirei”, „genii de spaimă”, „plaiul dulcei tinereți”, „sinul nopței”, „plaiul nemurirei”, „ocean de ninsoare”..., „raiul nălucirii” etc.) sînt din seria metaforelor numite de tropologi În praesentia sau din categoria metaforelor tocite, stereotipe*. Imposibil de determinat o predilecție pentru un spațiu semantic. Imaginile sînt florale, astrale, ornitologice, explicite
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
epocă. În primele decenii ale veacului, Laurele moldovalahe se cheamă Elenco, Lucsandra, Catinca, Marghioala. După 1840, pătrund nume noi, odată cu o sensibilitate nouă. Zarifopol, care avansează această idee, citează dintr-un poem de Grigore Alexandrcșcu numele Evelinei. Din poeziile de tinerețe ale lui Bolintineanu criticul transcrie următoarea listă de nume: Lilia, Dilica, Aleiza, Dora, Tecla, Elia, Milia, Tilia, Zilia, Virginia, Amelia, Dilia, Binica, Flora, Lucia, Tedica, Helisa, Lusica, Ada, Adica... trăgînd de aici concluzia: „s-a isprăvit erotica orientală, În șalvari
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
pe Anica să-și țină parola dată... Trece, de regulă, prin chinurile cunoscute și promite să nu dea amorul său „În veac uitării”. Unele versuri sînt mai meditative: „Anica, zilele trec Și minutele ca clipa, Nu simțim cum să petrec Tinerețele cu pripa Noi din zi În zi murim Și ne pierdem din viață, Ca musca ne amăgim Și ne-necăm În dulceață”... Meditație, evident, banală. Un clement atît de derizoriu ca musca, introdus Într-un poem care vorbește despre destinul
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
cînd află că tatăl e bolnav, Pann lasă cu limbă de moarte să nu vină la Înmormîntarea lui. În spatele fiului necuviincios stă, desigur, mama: femeia diabolică. Pann nu uită, nici În pragul morții, jignirea ce i-a fost adusă În tinerețe. În adiata citată, poetul laudă pe Catinca, ultima nevastă: „Comoară mi-a fost soția, Care foarte m-a iubit... .................................... În momentele streine Inima-i nu s-a supus Mă asculta cît se poate Din cuvîntu-mi nu ieșea, Se supunea Întru
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
211 Bibliografie / 221 Indice de nume / 229 Postfață. Antonio Patraș și umbrele modernismului românesc (Doris MIRONESCU) / 233 Abstract / 243 Résumé / 247 Capitolul 1 Memoria, istoria, uitarea. De la romanul vieții la romanul literaturii Am parcurs până aici la pas literatura de tinerețe a lui Lovinescu, reconstituind-o chiar "din interior", ca pe un prețios vestigiu arheologic (o amforă, poate), pentru a urmări cu atenție complicata geneză a formei romanești (romanul-melodramă), în strânsă corelație cu procesul cristalizării sistemului teoretic și a personalității criticului
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
Klentze. Din acest unghi privind lucrurile, întâlnirea scriitorului cu propria "umbră" (motiv literar de largă circulație, mai ales la romantici) ipostaziază "eul" ca alteritate absolută, dobândind semnificația unui moment cheie în cristalizarea personalității creatoare. Într-unul din studiile sale de tinerețe, Otto Rank observa că scriitorii și artiștii în genere sunt înclinați să-și eroizeze propria existență prin mijlocirea unei narațiuni mitico-simbolice pe tema dublului și a celei de-a doua nașteri. Potrivit teoriei psihanalistului, copilul se află inițial sub dominație
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]