18,192 matches
-
trecut pe aici“, gândi Takamori. „A privit și el același peisaj, probabil. Ba nu, Gaston a călătorit noaptea. Cred că era beznă când a trecut el pe-aici. Toată lumea dormea buștean, cu siguranță.“ Takamori și-l imagina pe Gaston în vagonul de noapte, cu picioarele-i lungi chircite incomod, ca să încapă în spațiul îngust dintre banchete. Probabil că a fost singurul care nu dormea. Oare la ce s-a uitat? A stat cu privirile fixate la stelele de pe cerul întunecat, așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
poate unde sunt acum dugheana cu haine la mâna a doua și librăria aceea întunecoasă, puțind a mucegai, cu tăvițe cu otravă granule, lângă rafturi, poate vreo cincizeci de metri mai departe, a fost casa Nadiei, una dintre ultimele case vagon, cu balcoane de lemn, cu o curte de unde dimineața țâșnea o puzderie de copii zdrențăroși. Întotdeauna o vedeam pe tanti Clara, era în prag sau mă chema de la geam și-mi dădea biscuiți și alviță și prăjitură cu nuci și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
absolvenților de Teologie, o să avem mai multe biserici decât cabine telefonice sau veceuri... - A, bineînțeles! La mine-n cartier au răsărit vreo trei, postrevoluționar, cam la o sută de metri una de alta și una de tablă, un soi de vagon pentru muncitori recondiționat, i s-a montat o cutie a milei și-o cruce, lâng-o groapă din care o să răsară altă biserica adevărată. Dar tot s-a întâmplat o minune... Au crescut stuful și papura pe malul gropii pentru fundație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
de ultima picătură de energie, când am ajuns într-un fel de haltă, în câmp pustiu. Acolo era un tren de marfă. M-am dus până la locomotivă. Nimeni. În pichetul de haltă, de asemenea nimeni. M-am urcat într-un vagon gol ca să mă adăpostesc de ploaie. Dar acolo am adormit. Când m-am trezit, mă aflam aici... ... Sincer vorbind, nici eu nu-mi prea dau seama ce-ar trebui să cred. Că am înnebunit subit? Că într-o criză de
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
în deșert. Și deodată am avut senzația că din norul de praf apare un tren, roșu-cenușiu ca și ceața uscată care plutea deasupra câmpului. Era alcătuit în întregime din praf, încît mă miram cum reușeau roțile să se învîrtă și vagoanele să stea întregi fără să se prăbușească. Trenul opri cu un scârțâit prelung exact în fața gării. Nu coborî nimeni și nu urcă nimeni. Ușile rămâneau închise. Dealtfel, vagoanele n-aveau trepte. Chiar să fi vrut cineva să urce sau să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
din praf, încît mă miram cum reușeau roțile să se învîrtă și vagoanele să stea întregi fără să se prăbușească. Trenul opri cu un scârțâit prelung exact în fața gării. Nu coborî nimeni și nu urcă nimeni. Ușile rămâneau închise. Dealtfel, vagoanele n-aveau trepte. Chiar să fi vrut cineva să urce sau să coboare n-ar fi reușit. O clipă, mi s-a părut că văd la una din ferestre figura unui bărbat. Semăna cu mine și nu mă mira asta
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
coborî cu un câine de zgardă unul din dresorii pe care i-ai văzut pe străzi. S-ar apropia de tine zicîndu-ți: "Fetițo"... nu, scuză-mă, "fetițo" îți spun numai eu... sau nu ți-ar zice nimic. Ți-ar arăta vagonul în care să te urci, în timp ce la picioarele tale clinele ar mârâi amenințător. Ce-ai face? Te-ai urca în tren bucuroasă că ai scăpat în sfârșit de acest peron? M-a privit lung și nu mi-a răspuns. S-
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
capăt că viața e doar o stare de tranzit; că am apărut undeva într-o gară și pe urmă am trecut din gară în gară, din tren în tren, mergând spre nicăieri, până ce, undeva pe un peron sau într-un vagon, murim. Soarele care scaldă tufele de oțetari te contrazice. De vină ești tu și coaja în care te afli. Din nefericire, se pare însă că sânt victima optimă. Îmblânzitorii n-au trebuit decât să-mi arate cobra. Eu le-am
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
orice, dar, credeți-mă, nu e simplu, nu e simplu deloc... Am adormit greu, repetîndu-mi că trebuia să fac ceva. Dar ce anume? Și, să nu râdeți, noaptea am visat că trenurile care au trecut pe aici aveau afișate pe vagoane reproduceri după tabloul lui Gauguin "De unde venim? Cine sîntem? Încotro ne îndreptăm?" 13. A doua zi s-a întîmplat ceva deconcertant. Nu-mi dau seama cum s-au petrecut exact lucrurile. Cred că Eleonora a vrut să facă o glumă
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
apă, să căutăm ceva de mâncare sau să ne facem nevoile. Dar întotdeauna cu grijă să nu ne depărtăm prea mult. Să putem oricând fugi și să-l prindem. Atunci n-am mai trăi pe un peron, ci într-un vagon. N-am mai aștepta un tren. Am aștepta o plecare. Fără să știm dacă ea va avea vreodată loc sau nu... Așa că, fetițo, sânt destule pericole care ne pândesc și dacă vine trenul. Uneori, chiar mă întreb dacă nu-i
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
un tren și n-am mai fi avut putere să ne urcăm în el... Cum s-ar fi întîmplat? Parcă văd. Am fi rămas, Eleonora în sala de așteptare, eu pe banca de pe peron, ascultând pufăitul locomotivei, strigătul "Poftiți în vagoane", dar n-am fi schițat nici o mișcare, n-am fi avut putere să ne urcăm în tren. L-am dorit prea mult. L-am așteptat prea mult. Ne-am epuizat în așteptare și nu ne-a rămas nici o picătură de
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
capul în jos, legată de dubița albă printr-o frânghie subțire de rufe. Se opri la Francistown și bău o cană de ceai pe veranda unui hotel cu vedere la calea ferată. O locomotivă diesel, care remorca o garnitură de vagoane pline cu călători din nord, trase la peron; un marfar încărcat cu minereu de cupru extras din minele din Zambia era garat, iar mecanicul stătea la taclale sub un copac cu un angajat al căilor ferate. Un câine cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
dețină într-o societate modernă. Pentru că ești nemulțumit de statutul social rezervat condeierului. De fapt, ca profesie, nici nu există! Nomenclatorul “îndeletnicirilor” emis în țara ta nu o menționează și pe aceea de scriitor. Ar fi consemnată una: scriitor de vagoane; e vorba despre un ins, aproape analfabet, angajat să scrie cu creta pe garniturile de tren litere și cifre - de regulă aceleași - pentru identificarea ulterioară a unor segmente componente. A vagoanelor, adică. Poate că lucrurile stau așa fiindcă pe lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
aceea de scriitor. Ar fi consemnată una: scriitor de vagoane; e vorba despre un ins, aproape analfabet, angajat să scrie cu creta pe garniturile de tren litere și cifre - de regulă aceleași - pentru identificarea ulterioară a unor segmente componente. A vagoanelor, adică. Poate că lucrurile stau așa fiindcă pe lumea asta nici o școală nu-i poate da unui absolvent certificat de poet! Ori de romancier! S-a încercat odată așa ceva și a ieșit un fâs. Așadar, pentru că din punct de vedere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
sărace fețe. Dumnezeul lui Petru, marele absent. 27. Gara este locul din care doar se pleacă, peronul, o continuă despărțire, peronul se sfârșește acolo unde șinele de cale ferată, suferinde de paralelism infinit, cad pe gânduri. Petru a urcat în vagon, Dumnezeu i-a tăiat bilet, chiar dacă a fost navetist toată viața între două inimi, între două bătăi de clopot, între două ape. La miezul nopții, o locomotivă albastră sfredelea întunericul. Depoul, un cimitir de linii moarte. Când se pleacă, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
așteptare, inutila sală de așteptare, se citeau stâlpii. Cineva a spart o sticla de vodcă de tocul ușii. Semn al uitării", zic unii. S-a dus! Un înger acar a schimbat macazul. Atenție la linia unu! Vă rugăm poftiți în vagoane! Nu mai avem locuri la fereastră. Hai, curaj, puteți urca fără bilete! Dumnezeu face deconturi pentru orice intenție de zbor nedusă până la capăt. Dumnezeu la jumătăți de măsură se pricepe cel mai bine. Atenție la linia unu! Și trenul începe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
Să numeri firele de păr de la pizdă cu mănușile de box. Numai căcaturi auziți la fabrică, lucruri serioase, ioc... Eu nu-i mai las în cameră pe apeviști, să se descrăcească unde vor. Geme nefututa de parcă intră în ea un vagon de marfă, face ca locomotiva în triaj! Iapa dracului, cum să dorm, cum să belesc ochii la suveică a doua zi? Circulă pe stânga, că-ți scot ochii! S-o tragi pe mă-ta de țâțe, animalule! Ce-i cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
o împăcare extremă. Lacrimile, rouă pe limba clopotului. Punctul încorsetează limitele. Renunțarea, o cruce rostogolită în afara parantezei pătrate. Aleluia, Dumnezeule! Nu mă încapi, nu te cuprind. Incertitudinea dă din coate să prindă loc la fereastră. Incertitudinea călătorește fără bilet la vagonul de clasă. Incertitudinea pare a avea 100 de umeri, mută cimitirele din calea lui Dumnezeu; decorul îi amintește despre o promisiune amânată, bătrânul evită imaginile voalate sub cruci. Nu există un maxim al suferinței; spui "ajunge", când în fotografia bunicului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
nu mai zic de faptul că este la per tu cu Führer-ul. Când trenul a ajuns la Leipzig, în compartiment ni se alătură un tânăr fruntaș de la regimentul naval al SA, iar eu și Korsch ne-am dus să căutăm vagonul restaurant. Până am terminat noi de mâncat, trenul ajunse la Gera, aproape de granița cehă, dar, în ciuda faptului că tovarășul nostru de drum din SA a coborât în stația aia, nu era nici urmă de concentrarea de trupe despre care auziserăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
L-au omorât pe Jan. Pleacă de-aici. — Și valiza? - întreb eu. — Ia-o cu tine. Nu vrem să știm nimic despre asta, acum. Ia rapidul de unsprezece. — Dar nu oprește aici... Va opri. Du-te la peronul șase. În dreptul vagonului de mărfuri. Ai trei minute. Dar... — Șterge-o, sau trebuie să te arestez? Organizația e puternică. Comanda poliției, căile ferate. Trag valiza pe pasajele dintre linii, până la peronul numărul șase. Merg de-a lungul peronului. Cheiul de încărcare a mărfurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
ei. Când Rieux se întoarse acasă, sora era acolo. Doctorul își văzu nevasta în picioare, în taior, cu chipul strălucind de fard. I-a zâmbit: ― E bine, spune el, foarte bine. Câteva clipe mai târziu, la gară, o instala în vagonul de dormit. Ea privea compartimentul. ― E prea scump pentru noi, nu crezi ? ― Trebuie, spune Rieux. ― Ce-i cu povestea asta cu șobolanii ? ― Nu știu. E ciudat, dar o să treacă. Apoi îi spune foarte grăbit că îi cerea iertare, că ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
fost mutat ceva mai departe și un funcționar al primăriei a ușurat mult sarcina autorităților cu sfatul lui de a se folosi tramvaiele care, altă dată, deserveau cornișa maritimă și care stăteau acum neîntrebuințate. În acest scop s-au amenajat vagoanele cu motor și remorcile, scoțându-se din ele scaunele, iar șinele au fost întoarse în dreptul cuptorului, care astfel a devenit cap de linie. Și în tot timpul acestui sfârșit de vară ca și în timpul ploilor de toamnă, puteai să vezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
dau admitere în treapta a doua de liceu. Tata își luase o zi liberă de la uzină să mă aducă la examene. Am prins un tren de noapte din Teiuș; era frig și mirosea a stătut și a DDT, ca-n vagoanele de clasa a doua. Înspre Cluj am adormit sprijinit de scândura de la geam. Când m-am trezit, l-am văzut pe tatăl meu treaz, stând drept pe bancheta din fața mea, privindu-mă. Era atâta îngrijorare și incertitudine în privirea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
pe un scaun, în fața unei familii ai cărei membri au cu toții tricouri cu grădina zoologică din Londra. Îmi zâmbesc cu toții - și, cumva, reușesc să le întorc și eu zâmbetul. Mă simt ca într-o realitate perfect paralelă. — Doriți ceva ? În vagon apare un tip zbârcit tot care împinge un cărucior și îmi zâmbește. Sandvișuri reci sau calde, ceai sau cafea, băuturi răcoritoare sau alcoolice ? — Ultima, vă rog. Încerc să nu par prea disperată. Două, vă rog. Din... ce aveți. Nu vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
putere să-i răspund. Și nici să mă întorc la familia Geiger. Chiar dacă mai am timp să prind un tren, nu pot să dau ochii cu ei în seara asta. Pe pilot automat, cobor la metrou și mă sui în vagon. Îmi văd chipul în geamul din față, palidă și lipsită de orice expresie. Și, tot timpul, îmi zbârnâie în minte același lucru. 28 mai. 28 mai. Abia când ajung la clădirea în care stau îmi pică fisa. 28 mai. Chelsea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]