167,936 matches
-
pe textul legat de origini s-a dezvoltat tendința, cât se poate de legitimă și naturală, de a acorda credit zeităților propriu-zis semite. Cu toate acestea, fondul nu a fost diminuat și nu a suferit niciodată modificări: și acest fenomen oferă un argument solid susținerii unității fundamentale a religiei mesopotamiene (cf. subcapitolul 2.3d). Panteonul mesopotamian a preluat și câteva nume ale unor divinități străine, de la amoriți, casiți, elamiți, și hurriți. 2. Numele zeilortc "2. Numele zeilor" Panteonul mesopotamian privit În
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Îl amintesc cu plăcere că Enkixe "Enki"/Ea pentru bunăvoința sa față de oameni. Conform mitului Atrahasșs, el este cel care propune crearea omului, iar În En¿ma eliș, unde intenția Îi aparține lui Mardukxe "Marduk", Enki este cel care se oferă să o pună În practică. Dacă, Împotriva voinței lui Enlilxe "Enlil", un om este salvat de la potop Împreună cu familia sa, acesta este meritul lui Enki/Ea, care nu acceptă distrugerea radicală a omului pe care el l-a proiectat și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
poate recunoaște numele zeului Soarexe "Soare", o divinitate masculină a luminii (Neu, 1974, pp. 116 sqq.). Acest ultim zeu, căruia Anitta Îi recuperează statuia ce fusese răpită inițial de un suveran din cetatea nord-anatoliană Zalpa, de la Mareaxe "Marea" Neagră, Îi oferă lui Anitta cetatea Hattușaș prin zeița tronului. Cele trei divinități, care Îl ajută pe Anitta În acțiunile sale și cărora Anitta le construiește temple În capitala sa, sunt expresia unor culturi diverse, cu siguranță absorbite și reelaborate la nivelul instituției
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
presupune și mărirea panteonului oficial, dar nu pare să modifice În mod substanțial uzanțele religioase tradiționale. Documentația care provine din prima perioadă imperială (Șuppiluliuma I și Murșili II) este semnificativă În acest sens: În timp ce textele cu caracter politic (tratate, anale) oferă imaginea unui panteon foarte amplu, cuprinzând marile divinități naționale (zeița Soarexe "Soare" din Arinnaxe "Arinna" și zeul furtuniixe "zeul furtunii" din ¾atti, de exemplu) și mulți zei locali, În schimb, textele practicii cultuale (celebrări ale sărbătorilor) fac dovada unei situații
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
lungul unui proces de amestec și reelaborare teologică a divinităților venerate În diferite localități ajung să se afirme mai ales zeitățile din grupul cetăților meridionale. Într-adevăr, după cucerirea hitită, Zalpa Își pierde rapid importanța, iar izvoarele Încep să ne ofere puține atestări; Li¿zina Își menține o prezență limitată aproape exclusiv la textele mitologice, ca locuință a unor divinități; Nerikxe "Nerik" dobândește un rol autonom, fiind centrul de cult al unui zeu local al furtunii. În schimb, divinitățile de la Hattușaș
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
oameni și zei constă tocmai În această dependență reciprocă a lor, care le garantează amândurora existența. Necesitatea hranei și a băuturii este fundamentală pentru zei, iar aceștia, În schimbul satisfacerii acestei nevoi ce nu poate fi neglijată, le arată oamenilor bunăvoință, oferindu-le protecție, prosperitate și sănătate. Acest raport reiese clar din invocațiile adresate divinităților care s-au Îndepărtat (așa-zisele „mituri ale zeului dispărut”), unde se afirmă că, În urma foametei provocate tocmai de dispariția zeității, „oamenii și zeii vor muri de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de zeul Kumarbixe "Kumarbi": De să distrugem șoameniiț? Nu aduc ei șoareț jertfe zeilor și nu ard pentru ei lemn de cedru? Dacă s-ar distruge omenirea și șoameniiț, zeii nu ar mai sărbători și nimeni nu le-ar mai oferi șpâineț și băutură. Atunci se va Întâmpla așa: zeul furtuniixe "zeul furtunii", puternicul rege Kummiya, va lua el Însuși plugul, iar Iștarxe "Iștar" și ¾epatxe " H~epat" vor măcina ele Însele șcuț râșnița (¾eddammu, episodul VI, A III 8’ sqq
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În cazul sărbătorilor și rugăciunilor), se manifestă pe deplin În ritualurile magice și În descântece. Textele legate de acest tip de ceremonie sunt, aproape În totalitate, ritualuri pe care le putem defini mai corect „anti-magie”, folosite În scopul de a oferi un remediu cu ajutorul formulelor și faptelor magice la situațiile anormale provocate de impuritatea adusă de „păcat”, cauzat de vrăji și/sau de mânia unui zeu (vezi „miturile zeului dispărut”) (Haas, 1988a). Referitor la magie, care Însoțește orice moment al vieții
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mobile (corturi, care, mese de ofrandă, cămine, recipiente etc.) la adunarea așa-zisei materia magica - constă În hrană, băuturi, metale și pietre prețioase, pietre de râu, unguente, animale și substanțe vegetale etc. Urmează o a doua etapă În care oficiantul oferă sacrificii și invocă din când În când divinitățile legate de ritul respectiv, care se desfășoară În locuri stabilite departe de zona locuită - cel mai adesea pe malurile unui râu -, unde, de obicei, nu se celebrează culte sau sărbători. În zori
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ducă o viață asemănătoare celei de pe pământ, fără schimbări, o existență de cele mai multe ori săracă, având perspectiva neliniștitoare de a ajunge la o situație chiar mai proastă În cazul În care urmașii nu s-ar fi dovedit capabili să le ofere hrana și băutura necesare sau În situația În care defunctul nu ar avea urmași sau, mai rău, ofrandele i-ar fi fost furate (Del Monte, 1987). Din cauza faptului că documentația are caracter „oficial”, informațiile despre morții care nu aparțin familiei
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
prevedeau doar două răspunsuri precise, unul afirmativ și unul negativ. Întrebările erau puse până se obținea răspunsul, care permitea identificarea cauzei care produsese situația pentru care se consultase oracolul; după cum pe bună dreptate s-a remarcat (Archi, 1991), cercetarea oraculară oferea un diagnostic al situației, al cărei tratament era constituit de ritualul magic. 6. MITULTC "6. MITUL" Patrimoniul mitic hitit, transmis atât prin opere narative, cu caracter literar, cât și prin mituri, inserate În ritualuri magice și festive, este foarte variat
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
partea narativă, care descrie consecințele mâniei divine și căutarea zeului, este inserată Într-un ritual magic, ce are ca scop Îmblânzirea mâniei zeului și obținerea Întoarcerii acestuia. În cadrul acestui tip de compoziții, mitul și ritualul sunt strâns legate din moment ce mitul oferă motivația evenimentului negativ pe care ritualul magic trebuie să-l exorcizeze: o astfel de nenorocire - boală, naștere grea, foamete, epidemie, dezordini sociale și politice etc. - apare, În concepția religioasă hitită, În urma Îndepărtării divinității căreia Îi revine respectiva sferă de influență
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de a aborda istoric diferitele fenomene religioase, doar prezența documentelor scrise ne pot ajuta să depășim nivelul simplei enumerări și descrieri a datelor arheologice sau al formulării unor ipoteze ce au În vedere concepții și rituri care, deși plauzibile, nu oferă decât elemente vag caracterizante. În ceea ce privește epocile atestate istoric, trebuie menționat că, alături de mici „Încălcări”, vor exista și unele omisiuni; om preciza totodată și limitele cronologice și metodologice ale studiului de față. Arcul cronologic luat În considerare se Întinde aproximativ de la
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
se păstrează tradiții aramaice străvechi și, printre alte componente ale culturii amorite ( În primul rând cea araba), aportul semito-occidental pare foarte interesant; suntem, de asemenea În posesia unor bogate izvoare directe și relativ diferite, legate de multe situații, care ne oferă o panoramă limitată, dar articulată a regiunii palmeriene. În sfârșit, trebuie ținut cont de faptul că religia nabateenilor ar putea și ar trebui să-și găsească așezarea ideală În cadrul unui discurs despre religiile antice ale Arabiei preislamice. În schimb, este
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
revelându-ne, chiar și prin indicii vagi, originalitatea și bogăția tradițiilor ei mitologice și ritualice. După cum s-a spus, singurul exemplu amplu și suficient de reprezentativ pentru un sistem religios urban În Siria celui de-al III-lea mileniu este oferit de Ebla și de arhivele sale. La Mari, documentarea epocii presargonice e foarte săracă, iar marele centru de pe Eufrat gravitează mai degrabă Înspre lumea mesopotamiană. Arhivele Eblei, care datează din jurul anului 2400 Î.Hr. și acoperă o perioadă de trei
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de interpretatio a divinităților considerate asemănătoare, care au avut loc În mediile teologice. Un aspect particular al religiei eblaite, tipic pentru tradițiile ulterioare din regiunea Siria-Palestina, este reprezentat de cultul strămoșilor, În special al celor aparținând casei regale. Arheologia ne oferă În acest sens indicii clare care privesc Îndeosebi epoca paleosiriană, dar nu Încape Îndoială că astfel de tradiții vor fi fost străvechi: există Într-adevăr date textuale care atestă ceremonii și ofrande sacrificiale În cinstea regilor defuncți tocmai În perioada
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ritualuri de consacrare a personalului religios. Tradiția rituală emariotă, marcată atât de influențe hurrite, cât și mesopotamiene, are un caracter semitico-occidental clar și prezintă importante particularități proprii, chiar dacă se pot institui comparații relevante și În ceea ce privește cultul din Ugarit. Emar ne oferă așadar un exemplu prețios pentru religia Siriei În cadrul unei epoci În care ne sunt cunoscute doar tradițiile de pe coastă. Celebrările religioase atestate aici sunt multiple: două liturghii rituale (EZEN) pentru instalarea și consacrarea unor preotese (NIN.DINGIR și maș’artu
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
trebuie să fi avut cu siguranță acoliți, entități minore și negative la care se fac doar scurte aluzii. Un rol de prim-plan dețin În mit și cult divinitățile care i se vor alătura lui Baalxe "Baal" și-i vor oferi un sprijin decisiv. În primul rând, trebuie amintită „Fecioara Anatxe "Anat"”, soră și iubită a lui Baal, care se află de partea sa În situațiile cele mai riscante; mai ales, ea va fi cea care va săvârși un fel de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cert o proiectare celestă a templului, locuința sa pământească. Acceptând să fie făcută În palat o deschidere care să comunice cu exteriorul, indispensabilă pentru ca oamenii să poată primi puterile sale benefice ( În primul loc ploaia dătătoare de viața), Baal Îi oferă lui Motxe "Mot", dușmanul său neîmblânzit, posibilitatea de a-l sfida direct pentru suveranitatea universală. În timp ce ceilalți zei, paralizați de groază, sunt incapabili să reacționeze, Baal și Mot se Înfruntă Însă: nici măcar eroul cel mai curajos al panteonului nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
natural pentru a se referi la o realitate ce transcende cu mult ciclul sezonier și conceptele de fertilitate și fecunditate. Întâmplările narate, care se interpretează cel mai bine ca mituri fondatoare ale raporturilor firești de la baza eternei dialectici viață/moarte, oferă și o explicație adecvată a importanței cultului moților În Ugarit și În special al regilor care erau divinizați după moarte și se bucurau de un cult de o importanță asemănătoare cu cel al oricărei alte divinități. Tematica regalității și importanța
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
să-i caute rămășițele, să-l Îngroape și să săvârșească ceremonii funerare ritualice pentru restabilirea ciclului natural. Odată Îndeplinite aceste datini, Aqhat va fi primit În rândurile strămoșilor binefăcători, Rapi/aumaxe "Rapi/auma", alături de care va lucra În favoarea celor vii oferindu-le fecunditate și protecție. Și aici trebuie recunoscută tema regelui/fiului de rege care moare, dar care poate să se transforme ritualic dintr-un mort simplu Într-un strămoș și să se bucure de un cult din partea celor care Îi
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
culturală, prin care fiecare cetate Își afirma identitatea proprie specifică, pe fondul unei moșteniri comune și Împărtășite pe larg. Izvoarele pentru cunoașterea religiei feniciene sunt inscripțiile locale (laconice și repetitive), importante pentru elementele teofore prezente În antroponimie. Autorii clasici ne oferă apoi unele echivalări sau interpretări ale zeilor fenicieni puși În legătură cu divinitățile grecești și romane, În vreme ce Vechiul Testament ne oferă documente egiptene sau mesopotamiene, Însă mai ales textele de la Ugarit ne oferă date de importanță primară pentru istoria diferitelor divinități și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
larg. Izvoarele pentru cunoașterea religiei feniciene sunt inscripțiile locale (laconice și repetitive), importante pentru elementele teofore prezente În antroponimie. Autorii clasici ne oferă apoi unele echivalări sau interpretări ale zeilor fenicieni puși În legătură cu divinitățile grecești și romane, În vreme ce Vechiul Testament ne oferă documente egiptene sau mesopotamiene, Însă mai ales textele de la Ugarit ne oferă date de importanță primară pentru istoria diferitelor divinități și pentru aspectele cultului. În ceea ce privește religia feniciană, trebuie considerate pertinente mai ales Însemnările și polemicile biblice referitoare la zeii și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
importante pentru elementele teofore prezente În antroponimie. Autorii clasici ne oferă apoi unele echivalări sau interpretări ale zeilor fenicieni puși În legătură cu divinitățile grecești și romane, În vreme ce Vechiul Testament ne oferă documente egiptene sau mesopotamiene, Însă mai ales textele de la Ugarit ne oferă date de importanță primară pentru istoria diferitelor divinități și pentru aspectele cultului. În ceea ce privește religia feniciană, trebuie considerate pertinente mai ales Însemnările și polemicile biblice referitoare la zeii și tradițiile religioase ale canaaneenilor, În ciuda schematizării care lasă totuși să transpară o
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
pară un zeu aproape omnipotent. Inscripțiile bilingve asiro-aramaice găsite la Tell-Fekherije (În nord-estul Siriei, nu departe de granița cu Turcia), datate În secolul al IX-lea Î.Hr., realizate pe statuia suveranului local dedicată templului zeului său Hadad din Sikan, oferă o excelentă caracterizare a acestui zeu: stăpân al apelor cerești, terestre și subterane, garant al fertilității (pășuni și irigații), el va tutela viața altor zei configurându-se clar căpetenie a panteonului local. În afară de definirea sa ca „Stăpân” al celui care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]