19,653 matches
-
atenția că așa ceva nu înseamnă decât cel mai dezlănțuit romantism, el mi-a răspuns: „Nu zic ba, dar nu rezolvi nimic dacă pui etichete lucrurilor. În ciuda celor peste douăzeci de ani de când mă îndeletnicesc cu predarea clasicilor, nu m-am obișnuit cu opoziția dintre clasicism și romantism. Se zice că specific spiritului grecesc e să distingă, să definească, să separe, pe când eu prefer să indefinesc, să confund.“ Și în fond, nu-i decât o concepție sau mai bine zis nu atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
este dulcea Eugenia? Nu-mi amintesc decât de niște ochi... Am doar senzația contactului cu niște ochi... În timp ce eu divagam liric, niște ochi îmi atrăgeau cu blândețe inima. Să vedem! Eugenia Domingo, da, Domingo, del Arco. Domingo? Nu mă pot obișnui că o cheamă Domingo... Trebuie să o conving să-și schimbe patronimul și să o cheme Dominga. Și-atunci copiii noștri de sex masculin o să trebuiască să poarte numele de familie Dominga? Și cum pe-al meu, pe acest Pérez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dacă împărtășesc același sentiment amoros, fiecare gândește altceva decât celălalt, poate chiar contrariul. Femeia își iubește bărbatul doar atâta vreme cât el nu gândește ca ea, adică atâta timp cât gândește. Să vedem acum cinstita pereche conjugală.“ Deseori seara, înainte de a se culca, Antonio obișnuia să joace o partidă de cărți cu Domingo, valetul său, în vreme ce nevasta acestuia, bucătăreasa, contempla jocul. Partida începu. — Douăzeci de cupe! - cântă Domingo. — Ia zi! - exclamă brusc Antonio —. Ce-ar fi să mă-nsor? — Ar fi foarte bine, domnișorule - zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Și în plus pianul servește la ceva, da, servește..., servește ca să umple de armonie căminele și ca ele să nu devină scrumiere. — Armonie! Și asta cu ce se mănâncă? — Liduvina... Liduvina... Bucătăreasa lăsă capul în jos în fața dulcelui reproș. Așa obișnuiau ei, și el, și ea. Da; va cânta la pian, pentru că e profesoară de pian. — Atunci nici nu se va mai atinge de el - adăugă Liduvina cu fermitate -. Și dacă nu, de ce se mai mărită? — Eugenia mea... - începu Augusto. — Ah
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
tăcut și blând ce se înălța deasupra lacrimilor din depărtare. Intră apoi la liceu și în fiecare seară mama repeta cu el lecțiile. Și învăța și ea ca să repete cu el. Învăță toate numele acelea stranii, din istoria universală, și obișnuia să-i spună, surâzând: „Dar câte atrocități au putut face oamenii, Doamne Dumnezeule!“ Învăță matematica, și tocmai în domeniul acesta se remarcă cel mai mult blânda lui mamă. „Dacă mama ajunge să se consacre matematicii...“ - își zicea Augusto. Și își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
blânda lui mamă. „Dacă mama ajunge să se consacre matematicii...“ - își zicea Augusto. Și își amintea interesul cu care urmărea rezolvarea unei ecuații de gradul al doilea. Învăță psihologie, asta îi repugna cel mai mult. „Ce pasiune să complici lucrurile!“ - obișnuia să spună atunci -. Din istoria naturală nu-i plăceau poreclele acelea bizare puse animalelor și plantelor. Fiziologia îi inspira groază, și renunță să mai repete lecțiile cu băiatul ei. Simpla vedere a acelor planșe care înfățișau inima sau plămânii dezveliți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și-l ținu așa, în tăcere, cu ochii la scrumiera răposatului. Și veniră apoi studenția, prieteniile din facultate și melancolia bietei mame, vâzând că fiul ei încerca să-și ia zborul cu aripile lui. „Eu, pentru tine, eu, pentru tine! - obișnuia să-i spună ea -, și tu, pentru cine știe care alta!... Așa e lumea, băiatul mamei.“ În ziua când deveni licențiat în drept și se întoarse acasă, mama îi luă mâna și i-o sărută într-un mod comic de grav, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
închise ochii. Căzu în genunchi lângă pat și rememoră acolo istoria acelor ani uniformi. Și-acum se afla aici, în Alameda, sub ciripitul păsărilor, gândindu-se la Eugenia. Și Eugenia avea un logodnic. „De un lucru mă tem, copile drag - obișnuia să-i spună maică-sa -, și anume când ai să te întâlnești cu primul spin în drumul vieții tale.“ De-ar fi fost aici ea, făcând ca din spinul acesta dintâi să înflorească un trandafir! „Dac-ar trăi mama, ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
noastră a reînceput să domnească nu numai pacea, ci și fericirea. La începutul acelei noi vieți, la vreo patru, cinci ani de la căsătorie, ne lamentam uneori de singurătate, dar foarte curând nu doar ne-am consolat, ci ne-am și obișnuit. Și-am ajuns nu doar să nu mai ducem lipsa copiilor, ci și să-i compătimim pe cei care au. Ne-am obișnuit unul cu altul, ne-am făcut un obicei unul din celălalt. Tu n-ai cum să-nțelegi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ne lamentam uneori de singurătate, dar foarte curând nu doar ne-am consolat, ci ne-am și obișnuit. Și-am ajuns nu doar să nu mai ducem lipsa copiilor, ci și să-i compătimim pe cei care au. Ne-am obișnuit unul cu altul, ne-am făcut un obicei unul din celălalt. Tu n-ai cum să-nțelegi asta... — Nu, nu înțeleg. — Ei bine, eu am devenit un tabiet al neveste-mii și Elena un tabiet al meu. Totul se desfășura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
zilnic mâncăm aproape aceleași feluri, în aceeași ordine și aceeași cantitate. Urăsc schimbarea și Elena o urăște și ea. La mine acasă trăim după ceasornic. Mă rog, da; asta-mi amintește ce zice amicul nostru Luis despre menajul Romera, care obișnuiește să spună că sunt soț și soție necăsătoriți. Într-adevăr, nu există burlac mai înrăit decât bărbatul însurat fără copii. Odată, ca să înlocuim lipsa copiilor, deoarece la urma urmelor sentimentul paternității nu murise în mine, după cum nici în ea cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
-i pe bărbați. — Și pe unchiul tău? — Unchiul nu e bărbat... din ăștia. — Atunci e un fătălău, nu-i așa? Un fătălău. Hai, spune! Nu, nu, nu, nici vorbă. Unchiul e..., cum să zic..., unchiul meu... Nu m-am prea obișnuit cu gândul că el e cumva..., cum să zic..., în carne și oase. — Da’ ce crezi tu despre unchiul tău? — Că nu e decât..., nu știu cum să zic..., că nu-i decât unchiul meu. Cum să zic, așa, ca și cum nici n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
noștri, Campoamor? — Nu. Ce-a zis? — Ei bine, zicea că atunci când te căsătorești și ești cu adevărat îndrăgostit, la început nu poți atinge trupul soției tale fără a turba și-a te aprinde de dorință carnală; timpul însă trece, te obișnuiești și vine o zi când, dacă atingi cu mâna coapsa goală a nevestei tale sau propria-ți coapsă, îți e totuna, dar și atunci, dacă ar fi ca soției tale să i se taie coapsa, te-ar durea și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
întâmplă brusc ceva... Cât despre faptul că omul se simte îmbătrânind, haida de! Omul simte că lucrurile din jurul lui îmbătrânesc sau întineresc. Și ăsta e singurul lucru pe care-l simt acum, când am un copil. Căci știi doar ce obișnuiesc să spună părinții arătând spre copiii lor: „Ei, ei ne fac să îmbătrânim!“ A-ți vedea copilul crescând e, cred, lucrul cel mai dulce și mai teribil. Nu te însura, așadar, Augusto, nu te însura dacă vrei să te bucuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
picătură de apă, că paleontologul reconstituie dintr-un os animalul întreg, și arheologul, dintr-o toartă de vas, o întreagă civilizație stinsă, fără a ignora însă nici că stelele nu trebuie privite cu microscopul și un infuzor cu telescopul, așa cum obișnuiau să facă umoriștii pentru a vedea tulbure. Dar, deși știa că o toartă de oală îi e de ajuns arheologului genial ca să reconstituie o artă îngropată în limburile uitării, cum el, în modestia sa, nu se considera un geniu, prefera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
întreg curs de logică inductivă, un monument la fel de minunat ca opera lui Lionnet despre omida salciei, și o mostră, mai cu seamă, de ceea ce însemnează iubirea austeră pentru Sfântul Adevăr. Fugea de ingeniozitate ca de ciumă și credea că doar obișnuindu-ne să respectăm divinul Adevăr, chiar la scara cea mai mică, îi vom putea aduce cultul cuvenit la scară mare. Pregătea o ediție populară din Calila și Dimna, cu o introducere despre influența literaturii indiene în Evul Mediu spaniol, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
reflecțiilor stăpânului său. — Ia spune, Liduvina, crezi oare că voi, femeile, sunteți fidele vorbelor pe care le-ați spus odată? Știți să vă țineți de cuvânt? — De la caz la caz. — Da, refrenul bărbatului tău. Răspunde-mi însă direct, nu cum obișnuiți să faceți voi, femeile, încât rareori răspundeți la întrebarea ce vi se pune, ci la ceea ce vi se năzare că aveți să fiți întrebate. Și ce anume ați vrut să mă-ntrebați? Dacă voi, femeile, vă țineți cuvântul dat. — Depinde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mă privește asta pe mine, domnule? — O spun deoarece cred că dumneavoastră că o cunoașteți... — Cum? Cum? Vreți să vă bateți joc...? — Nu..., nu... E o anume Rosarito, care lucrează la un atelier de călcătorie și care, pare-mi-se, obișnuia să vă aducă rufăria călcată... Augusto păli. „Oare ăsta o fi știind tot?“, își spuse el, și gândul acesta îl sperie mai mult chiar decât bănuiala sa anterioară cum că omul acela ar fi știut despre Eugenia lucruri pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
i se pună sinapisme, curând însă putu să se încredințeze de tristul adevăr. — A fost o problemă cardiacă..., un atac de asistolie - zise medicul. — Nu, domnule - răspunse Domingo -. A fost o indigestie. A mâncat la cină peste măsură, cum nu obișnuia, într-un fel ciudat, ca și cum ar fi vrut... — Să-și ia revanșa pentru ce n-avea să mai mănânce de-acum încolo, nu-i așa? Poate că inima i-a presimțit moartea. — Eu una - zise Liduvina - cred că i s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
în ceața neagră. Am visat apoi că muream și-n chiar clipa când visam că-mi dădeam duhul, m-am trezit cu un fel de apăsare în piept. Iată istoria lui Augusto Pérez. Discurs funebru în chip de epilog Se obișnuiește ca la finalul romanelor și după moartea sau căsătoria eroului sau a protagonistul, să se ofere informații despre soarta de care au avut parte celelalte personaje. Nu vom urma aici tradiția nici ca să furnizăm vreo informație despre ce s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
la vederea acelui miraculos exemplu de lealitate și credință. Și zise: — Și după toate astea, să se mai spună că suferințele nu ucid! Trei texte de Unamuno despre Ceață I O întâlnire cu Augusto Pérez Cititorii mei s-au și obișnuit cu libertățile și personalismul meu, fiu al personalității mele. Tocmai de aceea sunt cititorii mei și nu ai altcuiva. În plus, cititorii mei știu că atunci când îmi apăr și-mi exalt cu atâta înverșunare personalitatea, apăr și exalt orice personalitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
că se cred avizați, ci se și cred ca atare. Și ofensiva asta, să n-ai niciun dubiu, a ajuns la modă. Am văzut că destul de mult timp înainte de izbucnirea războiului și când nimeni nu vorbea aici de el, tu obișnuiai să-l citezi uneori pe Treitschke... — Într-adevăr - i-am răspuns -. N-am așteptat să vină războiul pentru a mă apuca să-l citesc pe Treitschke, după cum n-am așteptat asta ca să-i avertizez pe compatrioții mei asupra pericolelor pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
euharistic, și carnea, și litera aceea. Iar litera pe care o mâncăm, carne fiind, e și cuvânt, fără a se putea spune că este idee, adică: schelet. De pe urma scheletor nu trăiești, nimeni nu se hrănește cu schelete. Și iată de ce obișnuiesc să mă opresc după hazardul lecturilor mele din tot soiul de cărți, și printre ele și cea a cărții vieții, cea a istoriei pe care o trăiesc, și cea a cărții naturii, în toate punctele vitale. A patra Evanghelie (Ioan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
vârful catargului mare, și înainte ca și acest ultim refugiu să se scufunde în valuri, papagalul lansează spre cer un „Liberté, Égalité, Fraternité!“ Și astfel ia sfârșit istoria. Așa ceva e numit îndeobște pesimism. Nu e însă pesimismul la care încă obișnuiește să se refere regele Spaniei - azi, 4 iunie 1927 -, don Alfonso al XIII-lea, când spune că pesimiștii trebuie izolați. Tocmai de-aceea am fost izolat câteva luni pe insula Fuerteventura, pentru ca nu cumva să-mi contaminez compatrioții cu pesimismul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
său, ar putea scrie altă carte - roman veridic, autentic - spre a-și face cunoscut mecanismul ficțiunii. Când eram copil - presupun că și azi lucrurile se petrec la fel - mă interesau mult ceasornicele; tatăl meu sau câte unul din unchii mei obișnuiau să mi-l arate pe-al lor; îl examinam cu atenție, cu admirație; îl duceam la ureche; îi ascultam tic-tacul precipitat și perseverent; vedeam cum minutarul înainta foarte lent; în cele din urmă, după ce-i treceam în revistă tot exteriorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]