167,936 matches
-
german de război. Pretutindeni, micii Întreprinzători, bancherii și funcționarii publici care contribuiseră la instaurarea regimurilor de ocupație, la construcția Zidului Atlantic pentru a preveni invazia Franței de către Aliați sau la aprovizionarea forțelor germane au fost lăsați În funcții, pentru a oferi aceleași servicii regimurilor democratice care au urmat, garantând o anumită continuitate și stabilitate. Probabil că astfel de compromisuri erau inevitabile. Colapsul moral și amploarea distrugerilor din 1945 Însemnau că puținul care mai rămăsese trebuia folosit ca piatră de temelie pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
greșeala de a respinge sprijinul potențial al naziștilor de rând și al foștilor membri de partid, ceea ce a năruit șansele comunismului În Austria postbelică. Berlinul și-a Învățat lecția: Partidul Comunist German (KPD) a hotărât să-și deschidă larg porțile, oferind ajutor și protecție milioanelor de foști naziști. Cele două perspective - doctrina și calculul - nu sunt neapărat incompatibile. Ulbricht și colegii săi credeau realmente că nazismul nu putea fi extirpat din Germania decât prin realizarea unei transformări socio-economice: ei nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comode ale antifascismului - pentru o Germanie antinazistă, o Franță a Rezistenței sau o Polonie a victimelor. În varianta sa pozitivă, ea a facilitat redresarea națiunilor, permițându-le unor oameni precum mareșalul Tito, Charles de Gaulle sau Konrad Adenauer să le ofere compatrioților o imagine de sine plauzibilă și chiar onorabilă. În materie de tradiții inventate, până și Germania de Est revendica o origine nobilă: faimoasa „revoltă” comunistă de la Buchenwald din aprilie 1945, În mare parte fictivă. Aceste povești permiteau țărilor care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
contradicții. Ideea că o economie capitalistă poate fi „planificată” le părea ambelor tabere absurdă. Frustrați, campionii planificării economice au găsit Înțelegere la dreapta radicală, În sânul unor partide autoritare mult mai deschise la propunerile lor. Nemulțumiți fiindcă partidul lor nu oferea un răspuns adecvat la Marea Criză, Oswald Mosley și alți laburiști britanici au luat calea fascismului. Cum tovarășii săi socialiști nu se lăsau convinși de viabilitatea unui „Plan”, belgianul Henri de Man s-a lansat În soluții mai autoritare. În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nu reprezenta un sistem propriu-zis de asistență socială. Ele erau doar o colecție de reforme ad-hoc, fiecare Încercând să rezolve o problemă socială anume sau să Îmbunătățească măsurile deja existente. De exemplu, sistemele de pensii și asigurări medicale din Anglia ofereau foarte puține beneficii și includeau numai muncitorii bărbați, excluzând soțiile și alți membri ai familiei. În Anglia interbelică, dreptul la ajutorul de șomaj se stabilea prin evaluarea mijloacelor de subzistență ale individului (Means Test). Procedeul se baza pe un principiu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Într-o țară ca Italia. Dar Încrederea În capacitatea statului de a le pune În practică a fost la fel de mare În țările sărace ca și În cele bogate - probabil chiar mai mare, de vreme ce În astfel de locuri numai statul putea oferi speranță sau ajutor majorității populației. Iar În haosul care a urmat crizei economice, ocupației și războiului civil, statul - ca agent al bunăstării, securității și echității - a reprezentat o sursă vitală de comuniune și coeziune socială. Numeroși comentatori de astăzi tind
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a băncilor rurale le dădea posibilitatea practică să facă acest lucru. În paralel, noile sisteme de subvenții de stat pentru produsele agricole au stopat În sfârșit, după zeci de ani, declinul prețurilor, Încurajând fermierii să producă la capacitate maximă și oferind garanția cumpărării la preț fix a recoltei lor agricole. În același timp, cererea fără precedent de forță de muncă din orașe atrăgea excesul de mână de lucru, lăsând În mediul rural o populație mai productivă În exploatarea pământului și mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
suedezii) au fost inițial ținta suspiciunilor internaționale În calitatea lor de complici la efortul de război german: ca reglementare finală a tuturor plângerilor legate de tranzacțiile Reichsbank prin băncile elvețiene, Acordurile de la Washington din mai 1946 i-au obligat să ofere o contribuție „voluntară” de 250 de milioane de franci elvețieni la reconstrucția Europei. Dar În acel moment Elveția era deja reabilitată ca insulă prosperă a corectitudinii fiscale, cu bănci extrem de profitabile, cu ferme și uzine care abia așteptau să furnizeze
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Planul Marshall a fost gândit de la Început ca un ajutor autolimitat. Scopul său, expus chiar de Marshall la Harvard, era „să rupă cercul vicios, redând popoarelor europene Încrederea În viitorul economic al țărilor lor și al Europei În ansamblu”. În loc să ofere ajutor În bani lichizi, el propunea aprovizionarea gratuită cu bunuri livrate țărilor europene pe baza unor cereri anuale, formulate de fiecare stat beneficiar În cadrul unui plan pe patru ani. Prin vânzare, aceste bunuri aveau să genereze În fiecare țară așa-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de imagine pentru comuniștii francezi, poate cel mai mare pe care l-au repurtat 4. În Austria, comuniștii locali - sprijiniți de forțele sovietice care ocupau Încă porțiunea estică a țării - nu au reușit să știrbească popularitatea americanilor și a ajutorului oferit de aceștia: el Însemna hrană pentru populație, iar asta era cel mai important. În Grecia, situația era și mai limpede. Pe fondul unui război civil brutal, ajutorul Marshall, oferit țării În aprilie 1948, a Însemnat pasul de la sărăcie la supraviețuire
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
țării - nu au reușit să știrbească popularitatea americanilor și a ajutorului oferit de aceștia: el Însemna hrană pentru populație, iar asta era cel mai important. În Grecia, situația era și mai limpede. Pe fondul unui război civil brutal, ajutorul Marshall, oferit țării În aprilie 1948, a Însemnat pasul de la sărăcie la supraviețuire. Cele 649 de milioane de dolari oferite Greciei prin ERP i-au salvat pe refugiați, stăvilind foametea și boala: simplul fapt că fermierii săraci au primi catâri a scăpat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
deficitul de 4,6 miliarde de dolari era „temporar”. și cine poate băga mâna În foc că el nu ar fi Împins fragilele democrații europene Într-un hău fără fund? Chiar dacă Programul de Reconstrucție Europeană nu a făcut decât să ofere un răgaz, el a reprezentat o contribuție crucială, fiindcă exact asta Îi lipsea Europei: timpul. Planul Marshall era un program economic, dar el a prevenit o criză politică. Beneficiile pe termen lung ale Planului Marshall sunt greu de evaluat. Unii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vedeau salvarea Europei În integrarea economică și investiția În capital. și tot În anii ’20, europenii priveau și ei peste Atlantic, căutând soluții de viitor și sprijin practic pentru prezent. Marea diferență este că, după primul război mondial, Statele Unite au oferit doar Împrumuturi, nu ajutoare, iar acestea erau În general furnizate prin piața de capital privat. Erau, prin urmare, scumpe și acordate pe termen scurt. Când a trebuit să fie returnate, la Începutul Marii Crize, efectul a fost dezastruos. În această
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
după iunie 1941. Stalin, pe de altă parte, vedea În deschiderea cu Întârziere a celui de-al doilea front (vestic) o stratagemă a Aliaților, pentru a istovi Rusia și a profita apoi de sacrificiile sale. Pacturile și acordurile dinainte de război ofereau fiecărei părți dovada neseriozității celeilalte; singurul lucru care le unea era inamicul comun. Această suspiciune reciprocă explică acordurile din timpul războiului și Înțelegerile la care au ajuns cele trei mari guverne aliate. La Casablanca, În ianuarie 1943, s-a convenit
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
moment În care vor trebui lăsați să-și reclădească economia. La aceste preocupări, criticii americani ai radicalei soluții inițiale adăugau Încă o observație. Nu era rău să le bagi nemților În cap că luaseră bătaie, dar dacă nu li se oferea și speranța unui viitor mai bun, rezultatul ar fi fost același ca În trecut: o nație Îngenuncheată, plină de resentimente, vulnerabilă la demagogia de stânga sau de dreapta. Cum Îi spunea lui Truman, În 1946, fostul președinte Herbert Hoover, „poți
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În cursul acestor Întâlniri - mai ales la Moscova, În martie-aprilie 1947 - a devenit evidentă prăpastia ce separa atitudinea Occidentului de cea sovietică. Prudența politică ghida strategia anglo-americană. Dacă germanii din zona vestică rămâneau demoralizați și sărăciți, fără a li se oferi șansa unei ameliorări, mai devreme sau mai târziu ei aveau să recadă În plasa nazismului - sau a comunismului. De aceea, În regiunile ocupate de britanici și americani, accentul s-a deplasat de timpuriu pe reconstrucția instituțiilor civice și politice, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
spectaculosul Plan Marshall, americanii și britanicii conveniseră deja, la 23 mai, să includă reprezentanți germani În Consiliul Economic al Bi-zonei, devenit astfel embrionul viitorului guvern vest-german. Mai departe, situația a evoluat rapid. Nici una dintre părți nu a mai căutat sau oferit concesii: americanii și britanicii, care se temuseră multă vreme de o pace ruso-germană separată și de aceea toleraseră amânări și compromisuri, au Încetat să mai ia În considerație această ipoteză improbabilă. În august au luat decizia unilaterală de a permite
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
adversar În primii ani ai Republicii Federale era Kurt Schumacher, protestant din Prusia Occidentală și promotor neobosit al unității germane. Spre deosebire de Adenauer, el ar fi acceptat fără ezitare anihilarea Germaniei ca preț al menținerii unui stat unic, adică exact ceea ce oferea Stalin. Iar poziția lui Schumacher era probabil mai populară În Germania vremii, motiv pentru care Adenauer trebuia să facă manevre subtile, asigurându-se că responsabilitatea pentru Împărțirea țării revenea fără echivoc forțelor ocupante. Deja În 1948, Statele Unite, ca și Marea Britanie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
formarea unui guvern comunist, portretele lui Stalin atârnau la Praga alături de cele ale președintelui Beneš. Am văzut deja cum ministrul de Externe Jan Masaryk și colegii săi n-au ezitat În vara anului 1947 să decline, la cererea Moscovei, ajutorul oferit prin Planul Marshall. Pe scurt, Stalin n-avea nici un motiv să se plângă de Cehoslovacia. Cu toate acestea, În februarie 1948 comuniștii au orchestrat la Praga o lovitură de stat, profitând de demisia imprudentă a miniștrilor necomuniști (din motivul credibil
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nu era o „internațională neagră”. Nu era nici măcar o forță economică reală, fiindcă Înalta Autoritate nu a exercitat niciodată drepturile pe care Monnet voia să i le confere. Mai degrabă, ca multe alte inovații instituționale din acei ani, ea a oferit spațiul psihologic În care Europa a avansat, regăsindu-și Încrederea În sine. Cum Îi explica Adenauer lui Macmillan zece ani mai târziu, CECO nu era nici măcar o organizație economică propriu-zisă (și, prin urmare, Marea Britanie avusese dreptate, după părerea lui, să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
optimism, spre deosebire de sinistrul deceniu dinaintea războiului. Între 1946 și 1948, 150.000 de britanici au emigrat În Canada, Australia și Noua Zeelandă, și mult mai mulți se gândeau la aceeași soluție, Însă În 1951 greul părea să fi trecut, iar țara oferea spectacolul optimist al unui Festival Britanic ce marca 100 de ani de la marea Expoziție a prințului Albert din 1851. Humphrey Jennings a rezumat admirabil sentimentele vremii În documentarul său despre Anglia anului 1951, „Portret de familie”. Titlul În sine (pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
7% În 1950; producția de muniție a țării a fost deplasată, pentru siguranță, În munți, În Bosnia (ceea ce a contat În războaiele din anii ’90). În 1950, convins de importanța Iugoslaviei În Războiul Rece global, Congresul american i-a mai oferit 50 de milioane prin Legea Ajutorului de Urgență pentru Iugoslavia, urmată În noiembrie 1951 de un acord care-i permitea să primească ajutor militar conform Acordului pentru Securitate Reciprocă. În 1953, ajutorul american acoperea integral deficitul iugoslav de cont curent
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
oprimată și detestată. Tinerii evrei laici nu aveau multe opțiuni politice: sionismul, bundismul 10, social-democrația (acolo unde era legală) sau comunismul. Fiind cel mai ambițios și ferm antinaționalist, comunismul prezenta o atracție aparte. Cu toate defectele ei trecătoare, Uniunea Sovietică oferea o alternativă revoluționară, Într-un moment În care Europa Centrală și de Est avea de ales Între un trecut autoritar și un viitor fascist. Experiența războiului accentuase și mai mult atracția față de URSS. Evreii care se aflau În Polonia ocupată
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
6.122.000 (23%) În 1953. În același an, Partito Comunista Italiano (PCI) avea 2.145.000 de membri cotizanți. Influența locală a partidului era accentuată de cvasimonopolul puterii În anumite zone (mai ales Emilia-Romagna, În jurul orașului Bologna), de sprijinul oferit de Partito Socialista Italiano (PSI)5 al lui Pietro Nenni și, nu În ultimul rând, de imensa popularitate a unui lider subtil și Înțelept ca Palmiro Togliatti. Din toate aceste motive, viața intelectuală În Italia postbelică era extrem de politizată și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
trei decenii de violență politică și armată. Tinerii de pe tot continentul se deprinseseră cu un nivel de brutalitate publică, În vorbă și În faptă, care i-ar fi șocat pe strămoșii lor din secolul al XIX-lea. Retorica politicii moderne oferea o „dialectică” pentru familiarizarea cu apelurile la violență și conflict: Emmanuel Mounier, editorul revistei Esprit și figură marcantă a stângii creștine, era doar unul dintre cei care credeau, În 1949, că e ipocrit să te Împotrivești violenței sau luptei de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]