19,069 matches
-
număr de cavaleri, veniți din toate colțurile lumii, se strânseră la curtea noastră. Printre aceștia Zerbino, fiul regelui Scoției, victorios în toate luptele îi întrecea pe toți prin frumusețea și vitejia lui. Mai înainte de a părăsi curtea Galiciei el îmi mărturisi dragostea sa și dorința de a se căsători cu mine, iar eu consimții să se ducă la tatăl meu și să mă ceară. Numai că eu eram mahomedană iar Zebrino creștin, astfel că tatăl meu îl refuză. Prințul, rechemat în
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
avea 58 deaface. Nu există cuvinte în stare să redea bucuria cu care s-au revăzut și-și povesteau unul altuia toate aventurile prin care trecuseră din clipa despărțirii și până atunci. Rogero a folosit acest prilej pentru a-și mărturisi dragostea și a aflat la Bradamanta simțeminte asemănătoare, singura piedică ce se ridica între ei, a declarat fata, el trebuia să se ducă și s-o ceară, potrivit datinei, tatălui său, ducele Aymon, și, totodată, să-l părăsească pe falsul
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
număr de cavaleri, veniți din toate colțurile lumii, se strânseră la curtea noastră. Printre aceștia Zerbino, fiul regelui Scoției, victorios în toate luptele îi întrecea pe toți prin frumusețea și vitejia lui. Mai înainte de a părăsi curtea Galiciei el îmi mărturisi dragostea sa și dorința de a se căsători cu mine, iar eu consimții să se ducă la tatăl meu și să mă ceară. Numai că eu eram mahomedană iar Zebrino creștin, astfel că tatăl meu îl refuză. Prințul, rechemat în
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
ghișeul lui. — Vă salut, spuse el. În timp ce dumneavoastră erați în oraș, a sunat domnul Lorne Guyland. Îmi întinse cheia cu un gest elegant. — E vorba chiar de Lorne Guyland, domnule? — O, n-aș merge chiar așa de departe, i-am mărturisit eu sau poate doar am vrut s-o fac. Liftul m-a sorbit, ducându-mă spre ceruri. Fața continua să mă doară crunt. Am ajuns în cameră, am luat sticla și m-am trântit pe pat în timp ce așteptam să aud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
pe Seventh Avenue sau pe Forty-Second Street? Dacă tot vrei să cheltui cincizeci de dolari poate te ajută alea de acolo. Cincizeci de dolari? Nimeni nu-mi dă mie cincizeci de dolari. — Stai așa, hei, șezi blând, am spus eu. Mărturisesc că eram puțin șocat de tonul amicei mele. O clipă am avut impresia, după tonul și înfățișarea ei, că stăteam în fața unui cămătar dur, care uni pretindea o datorie nasoală. Sunt nou în problemă, îmi pare rău. De ce nu vii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
imaginasem eu. Nu, e propriul ei corp, modelat fără să fi avut un prototip. Hai să rămânem acasă, a spus ea. E mai plăcut. Pot să fiu sincer? Ești sigur că vrei să auzi ce vreau să-ți spun? Bun, mărturisesc deschis că am bănuit dintotdeauna că Martina își dorea o partidă de sex fără menajamente. Chiar așa - cu mine în pat. Sunt de acord că la prima vedere pare nefiresc. Dar oamenii și-au pierdut firescul în ziua de azi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Mărită-te cu mine. Fă-mi copii. Ne-am putea muta - oh, s-o ia dracu, asta ea - Închide ochii! Nu durează mai mult de un minut! La dracu, hai! Așa că, în continuare, am încercat s-o violez. Trebuie să mărturisesc, cu toată sinceritatea, că n-a fost o treabă prea elegantă. Sunt un începător în materie și, în general, sunt ieșit din formă. Așa, de pildă, am pierdut o grămadă de vreme încercând să-i stăpânesc mâinile. E clar că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
niște ciocane pneumatice, îmi mușcam buzele și ascultam. Distantul, încruntatul Ossie aterizase din Londra în după-amiaza aceea. A avut loc o discuție - Martina știa, știa ce se întâmpla de vreo doi ani. Femeile știu. Au mirosul lor. El i-a mărturisit tot. Selina, copilul, capcana. Era furios, furios, șocat, contrariat. Aproape că a lovit-o, ticălosul ăla. Aproape că a dat în ea.Ooh, dacă vreodată... Mi-a spus că toată viața ei își dorise un copil, încă de pe vremea când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
o biată glumă... Și acum, când chestia de pe scenă se apropia de sfârșit, în timp ce îmi kung-fuiam durerea agresivă prin colțurile supunerii (oh, burta asta plină de durere sensibilă), am auzit femeia implorând iertarea, singură, cu un glas în care se mărturiseau toate primejdiile și viciile presupuse de natura trupească. „Otello?... Si...“ Ah, iart-o, pentru numele lui Dumnezeu. Sunt tipe, sunt bărbați care au o viață dublă. Una nu e suficientă! Au nevoie de două! Smotocește-o nițel, trage-i una bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Personalul de la Capșa servea băutura, vinuri vechi românești, a fost și șampanie... Un chiul meu știa să pri mească, era un senior. Suzanne, care era prea mică să ia parte, se uita de la geam.“ La 80 de ani, ea îi mărturisea Manuelei că sus, de la acea fereastră, privise vrăjită lampioanele care luminau în noapte peluza și ascultase cu nesaț muzica lăutărească, pe care n-a mai putut s-o uite niciodată. În casa Manuelei am întâlnit-o de câteva ori pe
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
ciudata senzație că ne cunoșteam dintotdeauna. Putea fi totuși adevărată prima impresie? Peste puțină vreme am sunat-o pe providențiala pictoriță s-o întreb cum e Ioana. Mi-a spus că o voi îndrăgi din prima clipă. Nu i-am mărturisit că eu o iubisem dintotdeauna, de departe, dar că mă temeam de ea. În atelierul de pictură Cu o zi înainte de plecarea spre Paris, i-am telefonat Ioanei ca nu cumva, furată de mondenități, să uite că soseam la ea
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
spre curți interioare drapate de zidurile înalte ale blocurilor vecine, și ne-am întrebat cum putea picta Ioana niște tablouri atât de strălucitoare în acea semiobscuritate. Am găsit mai târziu răspunsul într-un interviu din 1980, în care artista îi mărturisea reporterului: „Mie îmi place lumina de seară... de aceea îi înțeleg, poate, pe artiștii flamanzi care pictau la licărirea unei lumânărele, în întuneric. Este o concentrare pe care nu o poți avea când ai prea mult soare în încăpere. În
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
fără Maestru?“ Am scris despre Sergiu altfel. Le-am dedicat cartea tuturor celor care l-au iubit, spunându-le: „Ați plâns destul, hai acum să râdem!“ — Într-un interviu radiofonic pe care ți l-a luat Ileana Corbea în 2001, mărturiseai că scrisul a fost o terapie... — Sergiu era un om vesel, cu un haz nebun, știa să po ves tească extraordinar. M-am gândit să pun pe hârtie felul lui de a fi mai puțin vizibil celorlalți. El nu era
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
din cărți... Când băiatul meu era de vreo cinci-șase ani, avea un pisic pe nume Zorro. Cum eu îl tot certam pe Miky pentru năz bâtiile pe care le făcea, copilul se ducea necăjit într-un colț și acolo îi mărturisea lui Zorro, cu tristețea și suferința întregii lumi pe față: „Aici în casă nimeni nu mă înțelege!“ Apoi am mai avut ca prieten un țap mic, Țipiri, salvat din brațele unui asasin care îl ducea la abator. Sergiu îl hrănea
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
gândeam la ea zi și noapte, restul lumii nu mai conta. De dorul ei am făcut eu primii pași spre poezie. Toată viața am fost amorezată de ceva, de cineva sau poate numai de dragoste, nu știu bine nici astăzi, mărturisi Ioana cu un zâmbet de nedescris. — Unde îți compuneai poemele? — Îmi era drag să visez în copacul din spatele cona cului. Acolo, sus, îmi clădisem între două crengi mai solide un fel de cabană. În singurătate, ca tânărul Werther, îmi sufeream
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
nu s-a știut că eram femeie. Oamenii veneau totdeauna în galeriile unde expuneam să cunoască pictorul, maestrul. Pe ei îi interesa pictura, găseau că tablourile erau foarte bune, dar despre iden titatea pictorului nu aveau nici o informație. Când le mărturiseam cu modestie că eu sunt autoarea, ri postau energic: „Cum? Nu sunteți secretara? Credeam că aveți barbă, că sunteți un domn foarte important, de o anumită vârstă.“ Eu le răspundeam amuzată: „Regret că vă dez amăgesc, eu sunt pictorița cu
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
antipatică, distantă, nu știu exact ce intră atunci în joc, probabil o naturalețe enervantă, o indiferență față de restul lumii. Poate că e felul tău de a te apăra. Oricum, ești imprevizibilă după câte îmi dau seama. — Știi ce i-a mărturisit Sergiu odată unui prieten comun? L-a luat de braț și a exclamat: „Ioana e viața, în fiecare moment e alta.“ Într-adevăr, ce e viața? O schim bare cu fiecare pas. Ala, bala, portocala Am plecat din Parisul Ioanei
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
Veneția, a avut un atac cerebral și l-am pierdut. Dar, cu câteva secunde înainte să i se întâm ple catastrofa, a pus-o pe secretara lui să ne telefoneze ca să-și ia la revedere de la noi și să ne mărturisească ce mult ne-a iubit... La Milano, la un dineu oficial, la care parti cipa și președintele Italiei, Michelangeli a ridicat paharul de șampanie, spunând: „Nu eu sunt cel mai genial pianist, cum declarați, ci Lipatti este cel mai mare
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
las?“ Dar eu, în cele din urmă, îmi făceam apari ția și le spuneam: „E ora opt“, adică: e timpul s-o șter geți! Ei râdeau, se ridicau și își luau politicos tălpășița. După ce Sergiu s-a prăpădit, mi-au mărturisit că se simțeau orfani. E ciudat că pot să văd înregistrările filmate, dar mi-e impo sibil să-i ascult concertele pe CD. — De ce? Oamenii îmi tot spun: „Ce bine că-l ai lângă tine prin muzică“, dar pe mine
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
durora că descopeream în aceeași clipă, una prin cealaltă, România iubită a unor vremuri de demult. Privirile noastre se scormoneau în căutarea nostalgică a familiei dispărute, a țării noastre de altădată. — Deși am părăsit totul când eram atât de tânără, mărturisi Ioana după un moment de tăcere, am luat în suflet România copilăriei și adolescenței mele. Așa se face că de câte ori Sergiu și cu mine ne-am creat o locuință, fie în Franța, la Puiseaux, fie în Italia, la Lipari, am
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
principala trăsătură a caracterului tău? — Nerăbdarea, se grăbi Ioana să răspundă. Tu ce spui? — Eu sunt mai contemplativă, îmi place să visez cu ochii deschiși. Am trecut la altă întrebare: — Care e cel mai mare defect al tău? — Spiritul polemic, mărturisi Ioana. — De ce ar fi spiritul polemic un defect? m-am mirat. — Detest felul meu de a polemiza, îmi explică ea, deoa rece creează animozitate, rupând bruma de iluzie că oamenii s-ar putea înțelege între ei. Există în mine un
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
răspunderea pe care o avea față de țara ei. Spune-mi acum alegerea ta. — Maica Tereza. Am văzut-o o singură dată la Bucu rești, după 1989, când a venit să ne vorbească la Univer sitate. „Îmi pare atât de rău, mărturisea, că nu am trăit pe vremea Mântuitorului și că n-am putut să-I spăl rănile când L-au dat jos de pe cruce, dar mi s-a alinat sufletul când am simțit în fiecare bolnav pe care-l în grijeam
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
să aflu, decât la sfârșitul cărții, unde „bate autorul”‐ de aceea nici nu‐mi pot permite să formulez soluții (de altfel inutile), imaginația creatorului își caută singură drumul, și în zilele „bune” ne umple sufletul de satisfacție. Ceea ce pot să mărturisesc, ca unul ce am parcurs prima parte a romanului, evident, incomodat și de concentrarea maximă asupra corecturii, este faptul că adesea am fost surprins de bogăția de idei ce pot guverna în mintea unor boemi, întâlnindu‐mă și cu teme
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93045]
-
scrie aici, spuse el scoțând din buzunar o micuță placă-misivă, preaonorabilul Poha a declarat autorităților, că te-a rugat să-i faci acest mic hatâr. Nu a fost prea cooperant, la început, dar până la urmă a fost convins să-și mărturisească păcatele. Deci nu mai are nici un rost să mai minți, conchise el. Acum să te văd ce-și poate pielea, căpitane. O să-mi rezerv bilet de plecare imediat ce termin cu tine. Birmaq știu că nu poate verifica cele spuse de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85108_a_85895]
-
de naiv să crezi tot ce ți se spune, nu? Sunt sigur că el ți-a ascuns adevărul. Angir este cu siguranță un rebel. - Sau poate modul în care a fost ajutat să coopereze cu autoritățiile l-a făcut să mărturisească lucrurile acestea, îi răspunse Birmaq extrem de tăios. Nu poți știi niciodată care este adevărul. - Oricare ar fi adevărul eu am niște ordine de îndeplinit, îl luă gura pe dinainte pe Gardian. Aduce-ți-l pe rebel. Pe pulberea mea stelară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85108_a_85895]