18,248 matches
-
PICTOR DE RĂZBOI Sfântul Augustin a observat că pe mare, În bătălii și altele se acționează din nesiguranță, dar na aflat regulile jocului. Blaise Pascal Cugetări, 234 1. A Înotat o sută cincizeci de brațe În largul mării și tot atâtea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
cu puntea plină de oameni Înarmați cu camere foto și video, pe când muzica văratică tuna din difuzoare atât de tare, că Întreruperile provocate de vocea ei erau o ușurare. „În acest turn de pază, părăsit de multă vreme, locuiește un pictor cunoscut, care Îi Împodobește pereții interiori cu o frescă mare. Din păcate, este proprietate privată, și nu se admit vizite”. De astă dată, femeia vorbea În spaniolă, dar alteori se adresa turiștilor În engleză, italiană ori germană. Numai când pasagerii
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
rândul său, Într-un amurg veșnic, preludiu al aceleiași nopți ori al oricărei alteia, identică, o buclă interminabilă ce ducea centrul roții și pendulul oscilant al Istoriei până sus, În ceruri, la nesfârșit, ca să-l facă să cadă iar. Un pictor cunocut, afirmase vocea. Spunea mereu la fel, cu aceleași vorbe, pe când Faulques, care și-i Închipuia pe turiști țintuind turnul cu obiectivele camerelor foto, se Întreba de unde scosese femeia - bărbatul care vorbea franțuzește nu-l menționa nicicând pe locuitorul turnului
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
le presupunea o asemenea pictură dovedeau și că nu studiase Îndeajuns felurite motive de război. Pentru unele picturi alarmante ori gravuri de Goya, la anumite fresce ori pânze de Giotto, Bellini și Piero della Francesca, la muraliștii mexicani și la pictorii moderni, precum Léger, Chirico, Chagall ori primii cubiști, Faulques găsise soluții practice. La fel cum un fotograf Înfruntă probleme legate de obiectivul lentilei, lumină și Încadrare, puse de imaginea de care vrea să se apropie, pictura presupune să Înfrunți probleme
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
capodoperă, deși, În realitate, așa erau suma și combinația atâtor imagini luate din pictură și fotografie, imposibile fără existența, ori privirea, bărbatului ce picta În turn. Dar fresca nu era menită nici unei durate nelimitate, nici expunerii pentru public. Odată Încheiată, pictorul avea să părăsească locul și acesta avea să-și urmeze propriul destin. Din acel moment, aveau să-i continue munca doar timpul și hazardul, cu pensulele muiate În propriile lor combinații, complexe și matematice. Asta făcea parte din natura Însăși
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
vreodată s-o pună În discuție, În pofida tuturor preaînțeleptelor cuceriri tehnice postmoderne. Ce bizar, spusese ea (printre leșuri dezbrăcate, În agonie, un războinic ucidea cu patul armei un dușman căzut, cu chivără și armură, semănând cu un crustaceu), aproape toți pictorii interesați de bătălii sunt anteriori secolului XVII. De atunci, nimeni, cu excepția lui Goya, n-a mai Îndrăznit să privească un om cu adevărat atins de moarte, cu sânge adevărat În loc de sirop eroic În vine; cei care Îi plăteau pânzele din
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
inima și capul fotografului, erau pricini nedeslușite, piese din țesătura complexă a atâtor Întâmplări care Îl țineau acum În fața frescei, În turn. Mai era mult de făcut (acoperise un pic peste jumătatea tabloului schițat În cărbune pe peretele alb), dar pictorul de război era mulțumit. În ceea ce privea munca din acea dimineață, plaja sub ploaie și navele care se Îndepărtau de orașul incendiat, o incintă Înnegurată În zarea melancolică, aproape cenușie Între mare și cer, toate Îndreptau ochii privitorului spre linii
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
atârnată pe umăr, cămașă albă, blugi și ghete. Privea cu liniștită curiozitate turnul și pe locuitorul acestuia, Încercând parcă să se asigure că acela era locul pe care Îl căuta. - Bună ziua, a salutat. Un accent ce putea fi de oriunde. Pictorul a schițat un gest de plictis. Nu-i plăceau vizitele și, ca să le descurajeze, pusese afișe bătătoare la ochi pe povârniș (unul anunța câini răi, deși nu exista nici unul), informând că aceea era o proprietate particulară. Aici nu frecventa pe
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
sec. Necunoscutul a Încuviințat, flegmatic. Continua să-l privească atent de la zece-doisprezece pași. Era corpolent, de statură mijlocie. Avea părul lung, de culoarea paiului. Purta ochelari. - Dumneata ești fotograful? Senzația de stinghereală i s-a accentuat. Individul spusese „fotograf”, nu „pictor”. Vorba făcea aluzie la o viață anterioară, și asta nu-i plăcea lui Faulques. Cu atât mai puțin venind din gura unui străin. Viața aceea n-avea nici În clin, nici În mânecă, nici cu locul, nici cu momentul. Cel
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
-și gaura dintre dinți. Părea să reflecteze. - Da, a conchis. Poate că-mi ești dator cu dușca asta. - Intră. Au intrat În turn. Nou-sositul a privit În jur, surprins, și a făcut ușor stânga-Împrejur, ca să cuprindă enorma pictură circulară, pe când pictorul de război dibuia pe sub masa unde se Îngrămădeau peneluri, cutii și tuburi cu vopsele, apoi printre cutiile de carton puse pe dușumea, hârtiile cu schițe, scărițele, șevaletele și scândurile pentru schele, două becuri cu halogen de 120 de wați care
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
ți pot oferi. N-am gheață. Frigiderul funcționează doar când pun În funcțiune generatorul. Neluându-și ochii de la frescă, celălalt a făcut un gest neglijent. Îi era egală o băutură ori alta. - Nu te-aș fi recunoscut niciodată, a comentat pictorul de război. Atunci erai mai slab. În fotografie. - Am ajuns și mai și. - Presupun că au fost timpuri grele. - Presupui bine. Faulques s-a dus spre el cu două pahare pline de jumătate cu coniac. — Timpuri grele pentru toți, a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
acela era un pahar. Necunoscutul - termenul nu mai era exact, a gândit brusc - nu mai privea fresca și-și ținea paharul cu prea mare atenție. Din spatele ochelarilor, ochii deschiși la culoare, de un cenușiu foarte palid, Îl țintuiau acum pe pictor. - Știu ce zici. Mi-am văzut soția murind. Faulques nu voia să se arate stupefiat, nici să-și dezvăluie emoțiile. Dar ceva i se citea probabil pe chip, fiindcă zărise iar gaura neagră din gura musafirului. - S-a Întâmplat la
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
nu mă privea. - Chipul Înfrângerii. Foarte potrivit. Ce-ți amintești dumneata din acea zi, domnule Faulques? Despre Înfrângerea aia? Îl privea curios. Poate cu o curiozitate prea formală, de parcă Întrebarea ar fi fost mai motivată de interes decât de politețe. Pictorul de război a dat din cap. - Îmi aduc aminte de casele care ardeau și de ceata dumitale care se retrăgea din luptă. Și prea puțin În plus. Nu era așa. Își amintea și altele, dar n-a spus. Și-o
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
mai curând pe aia de-o aveam atunci, am ajuns să mă văd ca din afară, Înțelegi? S-ar zice că altul mă privește. Deși cred că altul mă și privește. - Dar dumneata, a conchis, Întorcându-se pe Îndelete spre pictor, nu te-ai schimbat prea mult. Avea un ton bizar. Faulques l-a interogat cu o privire bănuitoare, În tăcere, și l-a văzut ridicând ușor o mână, de parcă Întrebarea lui neformulată n-ar fi avut sens. Nimic deosebit. Treceam
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
-i ușor să-ți răspund la Întrebare - musafirul privea, gânditor, spatula din mâna lui Faulques. După ce m-am tot gândit atâția ani, după ce mi-am planificat fiece pas și situație, chestia-i mai complexă decât pare. Dându-i neîntrerupt atenție, pictorul de război a calculat linii, unghiuri și volume: spații libere, distanța până la ușă, calități fizice. Spre surpriza lui, nu era alarmat. Încă nu stabilise dacă din pricina tonului și atitudinii observate la vizitator ori a propriului său fel de a vedea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
zis, poza mea. Priveau amândoi spatula pe care Faulques o ținea În mâna dreaptă. Brusc, acestuia i s-a părut ridicolă. A pus-o de unde o luase. Când a ridicat privirea, a citit În ochii musafirului o aprobare sobră. Și pictorul de război a zâmbit ușor din colțul buzelor. - Ți-a trecut prin minte și că m-aș putea apăra? Celălalt a clipit. Părea să-l deranjeze faptul că interlocutorul nu luase În considerare acest fapt. — Sigur că da, a replicat
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
a ieșit În urma lui, la timp ca să vadă pata deschisă a cămășii sale depărtându-se printre umbrele dintre pini. Ivo Markovic, acesta era numele său (Faulques nu avea nici un temei să se Îndoiască) uitase coperta revistei Newszoom cu poza lui. Pictorul și-a dat seama când a aprins felinarul portabil cu gaz, și-a căutat paharul gol, ca să-l umple iar, și a văzut-o despăturită printre vase cu vopsele, cârpe murdare și cutii de conserve pline cu peneluri, deși era
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
acelui Eye of War, ca vai de el, care și el zăcea pe scaunul ocupat de musafir când tăifăsuiseră. Am nevoie să Înțelegi unele lucruri, spusese. Atunci am să te pot ucide, În sfârșit. Etcetera. Probabil coniacul, s-a gândit pictorul de război, cu efectul lui asupra inimii și capului, atenua senzația de irealitate. Vizita neașteptată, convorbirea, amintirile și imaginile despăturite la fel de evident ca și pagina cu fotografia ori albumul cu lucrările lui de război păreau acum să facă parte fără
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
ploaia care risipea cenușa din orașul fumegând, pe când corăbiile ridicau ancora. Până atunci, puteai privi toate acestea o dată și Încă o dată, clic, clic, clic, laborator, developat, International Press Photo, Europa Focus și eșecul de-o viață Întreagă. Pe Faulques, acum pictor de război, Îl duseseră la turn o femeie moartă și o certitudine: nimeni nu putea fixa toate acestea pe un rollfilm Într-a o sută douăzeci și cincea parte dintr-o secundă. Bărbatul care tocmai plecase confirma acest fapt. Era Încă o
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
pierdea din impersonalitate, devenind pasională. Observând așa ceva, se oprea brusc, dădea din cap În semn de scuză, cerându-i ascultătorului să-l Înțeleagă, și, după o scurtă tăcere, reîncepea din același loc, pe un ton mai obiectiv. Mai măsurat. Astfel, pictorul de războaie, uimit și foarte atent la tot ce asculta, a fost tot mai sigur că lumea și evenimentele ei erau prinse Într-o rețea ocultă, unde nimic din ce se petrecea nu era nici nevinovat, nici fără urmări. A
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
mai mișcat puțin buzele, dar fără vorbe. În tăcere. La urmă, Faulques l-a văzut oprindu-se aproape speriat și privind În jur ca un nou-sosit Într-un loc ciudat. Sper că nu te supără că fumez, a spus brusc. Pictorul a făcut semn cu capul că nu, iar celălalt s-a dus și a scos un pachet cu tutun din raniță. - Dumneata fumezi? - Nu. Markovic și-a aprins o țigară și, când a stins chibritul, a căutat o scrumieră unde
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Înfrunta pe altul, care Îi ridica o spadă deasupra capului. - Spune-mi ceva, domnule Faulques. Poate cineva să ajungă destul de dur? Vreau să spun dacă, la sfârșit, ceea ce se petrece În fața camerei sale foto Îi e indiferent martorului sau nu. Pictorul a dus paharul la buze. Era gol. - Războiul, a zis, după ce s-a gândit o vreme, poate fi bun de fotografiat doar când, ridicând aparatul, ceea ce vezi nu te afectează. Restul trebuie lăsat pentru mai târziu. - Dumneata ai fotografiat scene
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
și-a turnat două degete de coniac. A arătat cu paharul spre pictura monumentală, care Începea să se acopere de umbre. - Poate că răspunsul e aici. - Da. Markovic făcuse stânga-Împrejur, privind În jur. Cred că pricep ce vrei să zici. Pictorul de război a turnat iar coniac În paharul celuilalt și i l-a dus. Între două fumuri de țigară, croatul l-a dus la buze, iar Faulques s-a așezat din nou. - A-ți asuma lucrurile nu-i totuna cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
mă Întreb eu. Umbra de pe scaun, Învăluită În ultima licărire roșiatică a luminii pe frescă, s-a gândit la toate acelea. - Poate că ai dreptate, a conchis. Poate că a supraviețui atunci când alții n-au izbutit implică o anume mișelie. Pictorul de război a dus paharul la gură. Iar era gol. - Dumneata știi - s-a lăsat Într-o parte, punând paharul pe dușumea. După cum spui, ai experiență. Celălalt a scos un sunet stins. Poate o urmă de tuse ori un râs
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
adevărat de ce-s aici. Odată spuse toate acestea, Markovic s-a aplecat În față, ca pentru a-l vedea mai bine pe Faulques În ultima lumină. — Și așa-i? a adăugat brusc. Îți este de-ajuns să-ți asumi totul? Pictorul a ridicat din umeri. — O să știu când o să-mi termin treaba, a spus, și chiar și lui i-a sunat ciudat răspunsul dat, pe când absurda amenințare cu moartea plutea Între ei. Celălalt a tăcut o vreme, gânditor, apoi a spus
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]