167,936 matches
-
trei ceasuri de muzică presărate la fiecare oră de zece minute de știri. Cinematograful, celălalt mediu universal al epocii, putea fi controlat În statele comuniste, dar În tot Vestul european succesul filmelor americane era fără egal. Propaganda sovietică nu putea oferi un echivalent; până și progresiștii occidentali, atrași de filmul și muzica americane, se despărțeau aici de linia partidului. În primii ani ai Războiului Rece, competiția culturală a fost inegală. Elitele culturale din Europa aveau Încă senzația că Împărtășesc, dincolo de fracturile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cazuri) În Germania, Olanda, Belgia, Italia, Franța și Austria; pe de altă parte, catolicismul era puternic, de secole, exact În acele regiuni europene care s-au schimbat cel mai puțin În acei ani. Mai presus de orice, Biserica Catolică le oferea enoriașilor un lucru foarte prețios: senzația de continuitate, calm și siguranță Într-un univers care se schimbase violent În ultimul deceniu și avea să se transforme și mai spectaculos În anii următori. Biserica Catolică a câștigat În acești ani de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
orice caz, autoritatea bisericilor evanghelice germane era atinsă de compromisul cu Hitler - cum au recunoscut liderii protestanți printr-o declarație oficială În 1945, la Stuttgart. Dar problema principală, În Germania de Vest și nu numai, era că religia protestantă nu oferea o alternativă la lumea modernă, ci un mod de viață ce se armoniza cu aceasta. În mod tradițional, autoritatea spirituală a pastorului protestant sau a vicarului anglican nu o concura pe cea a statului, ci i se subordona - motiv pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
auxiliare care prevedeau ca, de Îndată ce toate țările semnatare vor fi ratificat tratatul, Statele Unite și Marea Britanie să coopereze cu FEA, iar ocupația militară a Germaniei să ia sfârșit. Acesta era acordul pe care URSS a Încercat În van să-l Împiedice oferind un tratat de pace ce includea demilitarizarea Germaniei. Bundestagul vest-german a ratificat Tratatul CEA În martie 1953; i-au urmat țările Beneluxului 2. Nu mai trebuia decât ca Adunarea Națională franceză să ratifice Tratatul pentru ca Europa de Vest să aibă un fel
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu ministrul de Externe belgian Paul-Henri Spaak și prim-ministrul luxemburghez Joseph Bech, un Adenauer frustrat afirma că „evreitatea” lui Mendès-France Îl face să compenseze aliniindu-se la sentimentele naționaliste franceze. O explicație mai plauzibilă pentru eșecul CEA a fost oferită de Însuși Mendès-France: „Prea multă integrare și prea puțină Anglie”. Europenii și aliații lor americani se găseau așadar din nou la linia de start. Dar circumstanțele erau complet schimbate. Războiul din Coreea se terminase, Stalin era mort, NATO se impusese
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru noi fabrici și servicii comerciale - o sursă substanțială de finanțare centralizată, cum erau și slujbele la stat: la jumătatea anilor ’50, aproape trei funcționari din cinci erau din Sud, deși regiunea Însuma doar o treime din populația țării. Aranjamentul oferea și oportunități pentru corupție și infracțiuni: și În această privință, Republica se Înscria În tradiția statului italian, Încă de la primii ani de unificare. Cei care se aflau la cârma statului italian era perfect plasați pentru a dispensa favoruri, direct și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
proiectul integrării vest-europene. În ochii lui, Planul Schuman din 1950 era menit să creeze o Europă „conservatoare, capitalistă, ecleziastică și dominată de carteluri”. Dacă se Înșela complet sau nu este mai puțin important. Problema e că social-democrații lui Schumacher nu ofereau o alternativă. Combinând programul socialist tradițional de naționalizări și garanții sociale cu dezideratul unificării și neutralității, ei au avut un scor respectabil În primul scutin din RFG, În 1949: 29% dintre opțiuni, adică votul a 6.935.000 de alegători
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În favoarea Parisului lui de Gaulle: Franța și RFG erau legate prin resentimentul față de tratamentul despotic al americanilor și suspiciunea comună că SUA Încerca să se debaraseze de obligațiile față de clienții săi europeni. Efortul Franței de a dobândi arme nucleare proprii oferea, desigur, un precedent atrăgător pentru Germania de Vest, pe care de Gaulle l-a exploatat cu măiestrie În eforturile sale de a Îndepărta Bonnul de prietenii americani. Conform lui de Gaulle (În aceeași conferință de presă din 14 ianuarie 1963
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se Întâlnise cu de Gaulle la Rambouillet, el nu lăsase să se Întrevadă nimic din ceea ce urma. Așadar Nassau era Încă un aranjament anglo-american pus la cale pe la spatele Franței. Situația a devenit de nesuportat când francezilor li s-au oferit rachete Polaris În condiții similare, Însă fără ca Franța să fi participat la discuții. Acesta era contextul În care, la 14 ianuarie 1963, de Gaulle a anunțat la o conferință de presă că Franța avea să se opună cererii Marii Britanii de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
doilea război mondial la doar 8,3% și erau În scădere. În orice caz, toată lumea Înțelegea că tendința spre independență era de nestăvilit. Commonwealthul fusese creat prin Statutul de la Westminster din 1931 pentru a elimina mișcările bruște spre independența colonială, oferind un cadru În care teritoriile autonome și semiautonome rămâneau legate prin loialitate și obediență de Coroana britanică, scutite Însă de simbolurile neplăcute ale dominației imperiale. Acum Însă Commonwealthul era pe cale să devină un club al fostelor colonii, state independente pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ținută la Cape Town În 1960, că „vântul schimbării suflă peste acest continent și, fie că ne place sau nu, această dezvoltare a conștiinței șafricaneț este o realitate politică”, el nu aștepta o reacție favorabilă și nici nu i s-a oferit așa ceva. Coloniștii albi din Africa de Sud au proclamat republica În 1961 și au ieșit din Commonwealth pentru a putea menține guvernul bazat pe apartheid instaurat În 1948. Patru ani mai târziu, În Rhodesia de Sud Învecinată, coloniștii albi au proclamat În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pe cale de dispariție și, odată cu ea, orice apetit pentru mobilizarea colectivă. Harold Macmillan, politician conservator cu instincte liberale - un cameleon politic din clasa de mijloc care poza În nobil de țară edwardian -, era liderul perfect În acest moment de tranziție, oferind retragerea din colonii În politica externă și o liniște prosperă În țară. Electoratul mai În vârstă era destul de mulțumit cu acest rezultat; numai dezamăgirea celor tineri creștea. Retragerea din Imperiu a alimentat o neliniște crescândă În legătură cu pierderea orientării naționale. În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
act de proporțiile declinului britanic și, În consecință, Își reorientau schimburile comerciale și politica externă spre SUA, Asia și spre ceea ce curând avea să se numească „Lumea a Treia”. Cât despre Marea Britanie, America era aliatul vital, Însă ea nu le oferea britanicilor un scop colectiv și cu atât mai puțin o identitate națională modernă. Dimpotrivă, dependența de America ilustra slăbiciunea fundamentală și starea de izolare a națiunii. și astfel, deși practic nimic din instinctul, cultura sau educația lor nu Îi Împingea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
adăugată mare și pentru atracțiile turistice. Altele, cum ar fi Danemarca, depindeau de Marea Britanie ca piață de desfacere pentru carnea și produsele lor lactate. Însă Marea Britanie avea nevoie, pentru exporturile industriale, de o piață mult mai extinsă decât Îi puteau oferi mărunții ei aliați din Scandinavia și Alpi. Intuind inevitabilul - deși spera Încă să poată influența politica CEE -, guvernul lui Harold Macmillan a depus o cerere formală de aderare la Comunitatea Economică Europeană În iulie 1961, la șase ani după ce Londra
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lui Hrușciov ajunsese să fie cunoscută În Vest, ea a marcat sfârșitul unui anumit tip de credință comunistă, Însă a creat totodată posibilitatea reformei și reînnoirii poststaliniste: sacrificându-l pe Stalin pentru a conserva iluzia purității revoluționare leniniste, Hrușciov le oferise membrilor de partid și tovarășilor de drum progresiști un mit de care se puteau agăța. Însă lupta de stradă disperată din Budapesta spulberase orice iluzii despre acest nou model „reformat” sovietic. Încă o dată se demonstrase limpede că autoritatea comunistă nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Cassa per il Mezzogiorno, susținută de un amplu Împrumut de la Banca Mondială, a investit inițial În infrastructură și dezvoltări agrare: asanarea pământului, construcția de drumuri, canalizare, viaducte etc. Mai târziu, s-a orientat către sprijinirea noilor uzine industriale. Ea a oferit stimulente - Împrumuturi, donații, scutiri de impozite - firmelor private dornice să investească În Sud; a fost vehiculul prin care agențiile de stat au fost ghidate să amplaseze 60% din noile lor investiții În Sud; În deceniile de după 1957, În treimea sudică
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
captivitate și deportații politici, Încurajați de programele de raționalizare și alocare ce favorizau cuplurile căsătorite cu copii și de alocațiile pentru fiecare copil, s-au Însurat cu ocazie. și mai era ceva. La Începutul anilor ’50, țările Europei Occidentale puteau oferi cetățenilor lor mai mult decât speranță și o plasă de siguranță socială: ele furnizau și numeroase locuri de muncă. Pe parcursul anilor ’30, rata medie a șomajului În Europa Occidentală era de 7,5% (11,5% În Marea Britanie). În 1950, ea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era Încă la vârsta activă, iar cererea de muncitori era maximă. Cum economia germană, În special, lua avânt, guvernul de la Bonn a fost nevoit să caute forță de muncă ieftină În afara granițelor. În 1956, cancelarul Adenauer se afla la Roma, oferind transport gratuit oricărui muncitor italian dispus să meargă În Germania și căutând sprijinul oficialităților italiene pentru a transporta șomeri din Sud peste Alpi. În deceniul următor, autoritățile de la Bonn vor semna o serie de acorduri nu numai cu Italia, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mare parte erau femei angajate ca bucătărese, femei de serviciu, portărese și bone - În majoritate covârșitoare de origine portugheză. Cei mai mulți migranți nu aveau drept de ședere permanentă, așa Încât nu au fost incluși În acordurile semnate de sindicate și patronate, care ofereau siguranță, asistență socială și pensie pentru angajații autohtoni. Astfel, ei reprezentau pentru antreprenor și pentru țara-gazdă o obligație sau un cost minim pe termen lung. Până târziu În anii 1980, muncitorii cu viză temporară din Germania erau ținuți pe loc
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
putință, Înconjurați confortabil de concetățenii lor și la adăpost de exotic, necunoscut și neprevăzut. Dar simplul fapt de a merge undeva departe În mod regulat (anual) și noile mijloace de transport folosite pentru a ajunge acolo - mașina personală, zborul charter - ofereau milioanelor de bărbați și femei până atunci izolați (și mai ales copiilor lor) o fereastră către o lume mult mai mare. Până În anii ’60, sursa principală de informare, opinie și distracție pentru europeni a fost radioul. De la radio oamenii aflau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
al adversarului său, liderul laburist Harold Wilson, televiziunea „putea fi abuzată de orice șarlatan capabil să o manipuleze cum trebuie. Așa s-a dovedit În deceniul următor”. Ca mediu vizual, televiziunea reprezenta o provocare directă pentru cinema. Nu numai că oferea divertisment alternativ pe ecran, dar mai putea să aducă filme de lung metraj În casele oamenilor, astfel Încât aceștia nu mai erau nevoiți să iasă din locuință decât pentru ultimele apariții. În Regatul Unit, cinematografele au pierdut 56% din clienți Între
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de stat sau administrația publică. La sfârșitul anilor ’70, 60% dintre absolvenții de facultate din Belgia lucrau În instituții publice sau În sectorul social subvenționat de stat. Statul european fabricase o piață specială pentru bunurile și serviciile pe care le oferea. Întru satisfacția cvasiuniversală, el crease un cerc virtuos de influență și locuri de muncă. Deși Între stânga și dreapta, creștin-democrați și comuniști, socialiști și conservatori existau diferențe pronunțate la nivel doctrinal cu privire la rolul declarat al statului, toți aveau oportunitatea să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
centralizare. Mai era și tendința scandinavilor de a se dezbrăca În public (și pe peliculă) și - se zvonea - de a face dragoste cu persoane complet necunoscute: dovadă În plus, pentru unii, a ravagiilor psihice cauzate de un stat omnipotent care oferă tot și nu interzice nimic 4. Dacă acestea erau păcatele modelului scandinav, atunci social-democrații suedezi puteau să-și contemple mai departe, mulțumiți (sau nemulțumiți - după plata impozitelor), conturile În bancă. Dar criticii sistemului nu se Înșelau complet: statul omnipotent avea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
văzut, conform unor reguli stricte În materie de conținut, cu o toleranță minimă pentru păreri divergente sau „necuviință”. Chiar și În Marea Britanie, unde televiziunea comercială a apărut În 1955, ea era strict reglementată și avea obligația recunoscută public de a oferi, pe lângă reclame și emisiuni distractive, „educație și informație”. Cenzura, ca și impozitul, a fost favorizată de război. În Marea Britanie și Franța, cele mai severe constrângeri asupra comportamentului și exprimării fuseseră introduse În timpul primului sau celui de-al doilea război mondial
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Germania federală postnazistă a devenit, prin instituțiile sale generos finanțate, Mecca artiștilor. Baletul din Stuttgart, Orchestra Simfonică din Berlin, Opera din Köln și alte câteva zeci de instituții mai mici - Teatrul Național din Mannheim, Teatrul de Stat din Wiesbaden etc. - ofereau locuri de muncă (nu numai un salariu, ci și asigurare medicală, ajutor de șomaj și pensie) pentru mii de dansatori, muzicieni, actori, coregrafi, tehnicieni și personalul administrativ aferent. Mulți dintre dansatori și muzicieni mai ales veneau din străinătate, inclusiv din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]