19,653 matches
-
Hasan triumfă: Crezi tu oare că pe oameni Îi recunoști doar după nume? Nu, ei sunt recunoscuți după privirea, după umbletul, după Înfățișarea și după tonul pe care le folosesc. De Îndată ce ai intrat, am știut că erai un bărbat Învățat, obișnuit cu onorurile, dar, În același timp, disprețuitor la adresa lor, un om care sosește fără a trebui să-și caute drumul. De cum ai slobozit Începutul numelui tău, am Înțeles: urechile mele nu cunosc decât un singur Omar din Nishapur. Dacă ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
nu e dreaptă atunci când se Însoțește cu moartea”. Voise să strige aceste fraze, dar se stăpânise, tăcuse, hotărâse să-și lase prietenul să alunece netulburat către destinul său. În pofida acelei nopți de Încercări, Nizam sfârșise prin a se resemna. Se obișnuise cu gândul de a nu mai fi. Dar se Îndepărtase tot mai mult de treburile statului, hotărât să-și dedice tot timpul care-i rămânea terminării unei cărți, Siyas-set-Nameh, Tratatul despre Guvernare, o lucrare remarcabilă, echivalentul, În Orientul musulman, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
poartă, după șapte ciocănituri scurte, se deschise scârțâind spre o Încăpere largă, luminată de un șir de felinare de vânt agățate de tavan și pe care un curent de aer le legăna fără Încetare. Persoanele prezente trebuie să fi fost obișnuite cu asta; În ceea ce mă privea, am avut foarte repede impresia că m-am urcat la bordul unui nave nesigure. Nu mai reușeam să fixez nici un punct, pe nici un chip, simțeam nevoia să mă Întind cât mai grabnic și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
mă iei cu „ce‑ar fi dacă...?“ Ideea e că tu vrei să mergi, eu vreau să merg... e perfect. Îmi zâmbește și își lasă jos stiloul. Ce fac părinții tăi? — Păi... fac bine, zic, ezitând ușor. Încearcă să se obișnuiască cu ideea. Ceea ce e oarecum adevărat. Trebuie să recunosc, inițial au fost destul de șocați de idee. Dacă stau să mă gândesc mai bine, cred că ar fi trebuit să‑i iau mai pe ocolite. Cum ar fi, mai întâi să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
că totul trebuie să ți se pară ciudat și bulversant. Știu că n‑ai cum să‑ți dai seama într‑o singură zi. Dar, așa, dacă ar fi să te iei după prima ta impresie... crezi că te‑ai putea obișnui la New York? Te poți închipui locuind aici? Tastez ultima literă cu un gest care denotă siguranță, apăs pe SEND și mă uit la el gânditoare. — Știi ceva? Cred că, da, aș putea. HOWSKI ȘI FORLANO AVOCAȚI SPECIALIZAȚI ÎN IMIGRAREA ÎN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Cum ar fi, de felicitarea aia pe care scrie „Hanuka fericit, șefu’!“ Pe de altă parte, sunt sigură că o să‑mi prindă foarte bine într‑o zi, nu‑i așa? Și, dacă o să locuiesc la New York, va trebui să mă obișnuiesc să trimit felicitări scumpe tot timpul așa că, asta de fapt o formă de acomodare cu orașul. În plus, ce rost are să ai o limită de creditare foarte avantajoasă dacă n‑o folosești? Exact. Și o să pot trece totul în bugetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
fiecare parte, se află clădiri vechi de cărămidă roșie, cu scări pentru incendiu de sus până jos, cu copaci plantați pe trotuar, și atmosfera devine brusc mult mai cuminte decât cea de pe Broadway. Pe cuvântul meu, aș putea să mă obișnuiesc să stau aici. Fără probleme. Iar magazinele, o, Doamne! Unul mai îmbietor decât altul. Unul dintre ele e plin de rochii de catifea imprimate, agățate de piese de mobilă de anticariat. Altul are pereții pictați ca niște nori, și peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mi vine să cred. E cam de două ori mai mult decât aș câștiga de la amărâtele astea de slujbe jurnalistice. Washington. O agenție de publicitate. O carieră nou‑nouță. America. Fără Luke. În condițiile mele. Mi‑e greu să mă obișnuiesc cu toate astea. — De ce faci asta? reușesc să îngaim, într‑un final. — M‑ai impresionat foarte tare, Becky, zice Michael serios. Ești deșteaptă. Ai intuiție. Faci treabă. (Mă uit la el și simt că mă colorez de jenă.) Și, poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
colțul străzii unde stau; dar uneori mă gândesc că poate ar trebui să mi le fac la două zile. La urma urmei, nu costă decât 9 dolari. Ceea ce, în bani adevărați, e... Ei, sunt 9 dolari. Parcă încep să mă obișnuiesc să gândesc în dolari. Încep să mă obișnuiesc cu o sumedenie de lucruri. Apartamentul meu e mic și cam urâțel, și primele câteva nopți n‑am putut dormi de zgomot. Însă ideea e că sunt aici. Sunt aici la New York
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
că poate ar trebui să mi le fac la două zile. La urma urmei, nu costă decât 9 dolari. Ceea ce, în bani adevărați, e... Ei, sunt 9 dolari. Parcă încep să mă obișnuiesc să gândesc în dolari. Încep să mă obișnuiesc cu o sumedenie de lucruri. Apartamentul meu e mic și cam urâțel, și primele câteva nopți n‑am putut dormi de zgomot. Însă ideea e că sunt aici. Sunt aici la New York, stau pe picioarele mele și fac ceva ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
estetic decât colegii ei amorțiți). Sunt fericită să văd că marele nostru orator este la fel de vorbăreț. Brett se mulțumi să zâmbească. Era cam tot atât de volubil ca și mașinile pe care le avea în primire, ceea ce nu însemna mare lucru. Echipajul obișnuia să-l tachineze mereu cu chestia asta. În aceste ocazii râdeau cu el, nu de el. Dallas se scutura, se răsucea. Își punea sângele în mișcare. Auzea parcă mușchii cum scârțâiau, după atâta timp de inactivitate. Strălucirea unui indicator galben
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
mai văd. N-am ajuns încă. (Trase adânc aer în piept, încă odată, își ventilă plămânii la maxim. Regulatorul rezervorului gemu, protestând.) Este treaba dracu'! zise. Nu mai pot să vorbesc! Mai lăsă lest și coborî câțiva metri suplimentari. Se obișnuia treptat cu întunericul înconjurător și-i crescu brusc moralul. Puțul își urma întruna cursa amețitoare fără să devieze și fără să se îngusteze. Nici să se lărgească. Kane își luă inima în dinți, și-și dădu drumul în căderi lungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
se interesă Dallas. ― Teribil. Ce s-a întâmplat cu mine? ― Nu-ți aduci aminte? îl întrebă Dallas. Astfel, notă Dallas cu satisfacție, ipoteza amneziei era mai apropiată de adevăr decât crezuse el. Kane tresări ușor, mușchii fiind încă prea puțin obișnuiți cu asemenea eforturi, și respiră profund. ― Nu-mi amintesc nimic. Cu greu îmi amintesc numele meu. ― Să facem o încercare pentru înregistrare... și pentru raportul medical, zise Ash, profesional. Cum te simți? Cum te numești? ― Kane. Thomas Kane. ― Este tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
mai bine nivelul ăsta. Cei doi ingineri, ținând plasa desfășurată cu grijă între ei și gata pentru a fi utilizată, coborâră pe scara mică de serviciu care-i ducea la nivelul suspect. Jos, rămaseră nemișcați câteva secunde pentru a se obișnui cu lumina slabă (chiar și în comparație cu normele de pe Nostromo) de pe această punte. Fără să-și dea seama, Ripley puse mâna pe peretele despărțitor și și-o retrase imediat, îngrețoșată de ceea ce atinsese. Panoul era acoperit cu un strat gros de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
hiberneze un timp nedeterminat în condițiile cele mai inospitaliere. Singurul ei scop era reproducerea propriei specii, o sarcină de care se achită cu cea mai mare eficacitate! Nu se compară cu nimic din experiența umană. Paraziții pe care oamenii sunt obișnuiți să-i combată sunt esențialmente țânțari și artropode minuscule. În privința sălbăticiei și eficienței, creatura este, față de acestea, așa cum sunt oamenii față de omidă în privința inteligenței. Nici măcar nu ați început să vă închipuiți cum ați putea să o combateți. ― Am ascultat destule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
cea mai bună manieră neoclasică, Tezeu și centaurul, pe care am văzut-o la intrarea În galeriile muzeului de artă din Viena, Antonio Canova l-a reprezentat viguros și irezistibil. Tezeu nu e Însă un gînditor și nici un poet. E obișnuit să meargă la țintă fără să-și pună Întrebări care să-l stînjenească. Intrînd În labirint, se consideră Învestit cu o misiune, dar aceasta se reduce la uciderea Minotaurului; nu pornește la drum cu sentimentul că și labirintul este o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
ei; dar eu am nevoie de tot ce-am iubit, deși Ithaca e situată pe o spirală, astfel că, practic, Ulise nu se va Întoarce de unde a plecat, timpul Ithacăi fiind și el ireversibil. Dincolo de formele cu care ne-a obișnuit neoclasicismul și, poate, chiar Împotriva lor, a admira spiritul elin Înseamnă a fi de acord că o lume fără Ulise ar fi condamnată să piară. Și dacă aceasta nu ne cere să copiem statuile grecești, ne cere, În schimb, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
poate să-i ierte titanului orgoliul, dar n-are Îndrăzneala să-l omoare. Un Dumnezeu ce se teme, În locul unuia indiferent, este opera lui Prometeu care, legat de stîncă, se uită neînduplecat spre cer, umplînd abisul cu disprețul său și obișnuindu-ne cu ideea că avem dreptul la mai multă mîndrie. O toropeală Îl cotropește uneori pe titan, din pricina luminii care inundă muntele. Toate suferințele sale s-ar rezolva dacă ar uita povestea focului. Nu, n-o va face. Vulturul trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Or, Icar e convins că apropierea de soare i se cuvine. Elanul său sincer era tocmai ce le trebuia grecilor ca să ridice privirea din pămînt și să viseze, fremătînd de un spasm voluptuos al zborului, prăbușindu-se apoi, purificați, În obișnuit. Firește, nu e totul a căpăta aripi. Depinde ce facem cu ele. De aici trebuie să tragem totuși o altă concluzie decît cea care deplînge imprudența lui Icar. De pe urma lui n-au rămas numai niște aripi arse, după cum nici de pe urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
de simple cum credea Empedocle, după care totul ar fi determinat fie de ură, fie de dragoste... Însă nici nu pot exista fără dragoste... Nisipul mă Împinge la recapitulări. Apolo Multe s-au pus pe seama zeilor. Tiranul din Siracuza, bunăoară, obișnuia, cînd tezaurul său se golea, să anunțe că zeița Demetra Îi apăruse În vis pentru a cere ca toate femeile cetății să depoziteze În templul ei bijuteriile. În ce-l privește pe Apolo, zeul clarității și luminii, el este - cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
ceva zaț. Bine-crescut, înghite și zațul. Deodată, remarcă ghipsul lui Liliane. Ciocăne cu degetul în el. — De calitate, se pronunță el, ca un cunoscător ce este. Pot să mă semnez pe el? La noi - se corectează -, în România așa se obișnuia. Se semnau toți colegii de serviciu pe el. Când osul se refăcea, ghipsul tăiat rămânea o amintire de neuitat. Pot? Amuzată de obiceiurile românești la ruperile de picioare, Liliane îi dă un pix și Lionel se semnează, după care adaugă
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
mă coborâți în cuptor, să dați drumul la foc mic și, după zece minute, să mă scoateți. Există vreun risc? — Nici un risc. Pot să vă-ntreb de ce-o faceți? Dacă, dintr-o confuzie, ajung în iad, vreau să mă obișnuiesc cu flăcările. Mă și usuc în banii ăștia. Sunteți, cu siguranță, cel mai excentric client pe care l-am avut vreodată, spune proprietarul plin de o admirație sinceră. Ar fi o problemă. — Ce problemă? — N-o să pot refolosi sicriul. Nici o
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
încalți prima oară... — Mie-mi spuneți? Vă-nțeleg perfect. — Ți s-a-ntâmplat și ție? se bucură Lionel că și-a găsit un tovarăș de suferință. — Și-ncă de câte ori. Jean își privește uimit șeful, nefiind la curent cu faptul că obișnuiește să-și cumpere pantofi de o mie de euro. Lui Lionel încep să-i înghețe tălpile. Îi comandă lui Jean: — Adu-mi douășpe ceaiuri fierbinți. — De fructe sau verde? îl întreabă profesional chelnerul. — De care vrei, numai adu-le cât
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
ales numele femeii, adresa. Înțelegi, înțelegi? Și cutare, care se pretinde reprezentant al Consiliului popular al sectorului... auzi, în complicitate cu instigatorii, locatari ai blocului. Faci legătura, nu-i așa, înțelegi legătura? Soția îl privea fix, fără să mai zâmbească, obișnuită cu obsesia lui de a conecta evenimentele zilei la cercetarea pe care o continua în bibliotecă. Ticul de a reveni iarăși și iarăși la cele petrecute în urmă cu 40 de ani. De data asta, un accent special, totuși. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
puișor? Deci, martie. Perfect! Sfârșit de martie, zodia berbecului nărăvaș. Perfect! Tolea își îndreptă gulerul cămășii negre, dunga pantalonilor negri. Dacă nu poți ce voiești, voiește ce poți, spunea Terențiu. Ai auzit de Terențiu, doña Gina? Colega Gina zâmbea, era obișnuită cu trăsnăile lui Tolea, nu le găsea arogante, ca ceilalți, nu, deloc, îi erau chiar simpatice, zău așa. — Dar de Baronius ai auzit? Eruditul cardinal Baronius! Precis că ai auzit, sunt sigur că l-ai recitit chiar săptămâna trecută. Ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]