17,249 matches
-
funcții care se sprijină pe cunoștințele acumulate și pe experiența de viață a indivizilor. Pornind de la aceste idei generale, autorii menționați propun două modele de interpretare a relației dintre vârsta oamenilor și dezvoltarea lor intelectuală: a) modelul abordării dual-procesuale a inteligenței; b) modelul optimizării selective și al compensării. Potrivit primului model, funcționarea inteligenței presupune două procese: - mecanica inteligenței (operațiile și structurile cognitive de bază implicate în procesarea informației); - pragmatica inteligenței (adaptarea „rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
a indivizilor. Pornind de la aceste idei generale, autorii menționați propun două modele de interpretare a relației dintre vârsta oamenilor și dezvoltarea lor intelectuală: a) modelul abordării dual-procesuale a inteligenței; b) modelul optimizării selective și al compensării. Potrivit primului model, funcționarea inteligenței presupune două procese: - mecanica inteligenței (operațiile și structurile cognitive de bază implicate în procesarea informației); - pragmatica inteligenței (adaptarea „rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe și procedee mentale specifice). În prima treime a vieții individului se dezvoltă
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
idei generale, autorii menționați propun două modele de interpretare a relației dintre vârsta oamenilor și dezvoltarea lor intelectuală: a) modelul abordării dual-procesuale a inteligenței; b) modelul optimizării selective și al compensării. Potrivit primului model, funcționarea inteligenței presupune două procese: - mecanica inteligenței (operațiile și structurile cognitive de bază implicate în procesarea informației); - pragmatica inteligenței (adaptarea „rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe și procedee mentale specifice). În prima treime a vieții individului se dezvoltă aspectele ce țin de mecanica
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
vârsta oamenilor și dezvoltarea lor intelectuală: a) modelul abordării dual-procesuale a inteligenței; b) modelul optimizării selective și al compensării. Potrivit primului model, funcționarea inteligenței presupune două procese: - mecanica inteligenței (operațiile și structurile cognitive de bază implicate în procesarea informației); - pragmatica inteligenței (adaptarea „rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe și procedee mentale specifice). În prima treime a vieții individului se dezvoltă aspectele ce țin de mecanica inteligenței, în vreme ce la maturitate și în perioada vârstei a treia se dezvoltă
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
operațiile și structurile cognitive de bază implicate în procesarea informației); - pragmatica inteligenței (adaptarea „rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe și procedee mentale specifice). În prima treime a vieții individului se dezvoltă aspectele ce țin de mecanica inteligenței, în vreme ce la maturitate și în perioada vârstei a treia se dezvoltă pragmatica inteligenței. Al doilea model propus de Baltes și de colegii săi este modelul optimizării selective și al compensării abilităților intelectuale. Ideea ce stă la baza acestui model este
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
rațională” la diferite situații și contexte, bazându-ne pe cunoștințe și procedee mentale specifice). În prima treime a vieții individului se dezvoltă aspectele ce țin de mecanica inteligenței, în vreme ce la maturitate și în perioada vârstei a treia se dezvoltă pragmatica inteligenței. Al doilea model propus de Baltes și de colegii săi este modelul optimizării selective și al compensării abilităților intelectuale. Ideea ce stă la baza acestui model este aceea că, pe măsura înaintării în vârstă, oamenii pot selecta acele zone ale
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
de resursele puse la dispoziție de alții, membri ai grupului social de referință, de societate în general. Așadar, problema dacă abilitățile intelectuale se diminuează pe măsură ce oamenii îmbătrânesc este controversată, ce admite soluții diverse. Cercetările au dovedit că, la adultul matur, inteligența rămâne relativ stabilă și, în unele privințe, chiar seîmbunătățește. Cel puțin până în decadele a șasea și a șaptea de viață, declinul general al abilităților intelectuale ale omului nu este semnificativ. Dacă se înregistrează o anumită deteriorare a funcționalității intelectului, aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
puțin până în decadele a șasea și a șaptea de viață, declinul general al abilităților intelectuale ale omului nu este semnificativ. Dacă se înregistrează o anumită deteriorare a funcționalității intelectului, aceasta se referă cu precădere la abilitățile academice, nu și în ceea ce privește inteligența practică. De asemenea, declinul vizează nivelul maxim sau optim de funcționare intelectuală. Îmbătrânirea nu duce necondiționat la scăderea capacităților intelectuale, a inteligenței individului. Numai anumite aspecte ale acesteia pot fi afectate de înaintarea în vârstă. Și adulții maturi, și bătrânii
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
înregistrează o anumită deteriorare a funcționalității intelectului, aceasta se referă cu precădere la abilitățile academice, nu și în ceea ce privește inteligența practică. De asemenea, declinul vizează nivelul maxim sau optim de funcționare intelectuală. Îmbătrânirea nu duce necondiționat la scăderea capacităților intelectuale, a inteligenței individului. Numai anumite aspecte ale acesteia pot fi afectate de înaintarea în vârstă. Și adulții maturi, și bătrânii pot învăța lucruri noi, inteligența lor (atâtacâtau avut-o) se poate menține în limite rezonabile și chiar se poate dezvolta prin specializare
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
vizează nivelul maxim sau optim de funcționare intelectuală. Îmbătrânirea nu duce necondiționat la scăderea capacităților intelectuale, a inteligenței individului. Numai anumite aspecte ale acesteia pot fi afectate de înaintarea în vârstă. Și adulții maturi, și bătrânii pot învăța lucruri noi, inteligența lor (atâtacâtau avut-o) se poate menține în limite rezonabile și chiar se poate dezvolta prin specializare domenială și compensare a unor aspecte care înregistrează un anumit declin. Înțelepciunea: caracteristică fundamentală a gândirii adulților maturitc " Înțelepciunea\: caracteristică fundamentală a gândirii
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
să rezolve probleme cu serioase implicații practice și de emancipare specifice vieții de zi cu zi și condiției umane, care implică sau sunt centrate pe anumite valori. Sternberg (1986) sugerează existența unei interacțiuni specifice și a unei simbioze integrative între inteligență, înțelepciune și creativitate. El consideră că oamenii obișnuiți, ca și specialiștii în anumite domenii, dispun de anumite teorii implicite despre inteligență, înțelepciune și creativitate și că folosesc aceste teorii pentru evaluarea altora. Astfel, oamenii obișnuiți îi percep pe cei înțelepți
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
sau sunt centrate pe anumite valori. Sternberg (1986) sugerează existența unei interacțiuni specifice și a unei simbioze integrative între inteligență, înțelepciune și creativitate. El consideră că oamenii obișnuiți, ca și specialiștii în anumite domenii, dispun de anumite teorii implicite despre inteligență, înțelepciune și creativitate și că folosesc aceste teorii pentru evaluarea altora. Astfel, oamenii obișnuiți îi percep pe cei înțelepți ca având capacitatea de a raționa analitic. Dar persoanele înțelepte dispun de o anumită perspicacitate pe care nu o găsim în
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
critică față de anumite aspecte, dovedindu-și capacitatea lor crescută de expertiză în soluționarea problemelor atât în viața cotidiană, cât și în anumite condiții specifice de activitate. Spre deosebire de Sternberg, Smith, Dixon și Baltes (1989) consideră că înțelepciunea este o componentă a inteligenței ce ține de pragmatica acesteia. În viziunea lor, înțelepciunea înseamnă „o bună judecare a problemelor importante, dar schimbătoare ale vieții. O judecată înțeleaptă are la bază atât cunoștințe specializate despre viață în general, cât și un repertoriu de strategii eficiente
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
predării, care facilitează înțelegerea și învățarea eficientă. Rareori învățăm ceea ce nu înțelegem. Predarea eficientă poate fi apreciată după rezultatele ei (învățarea durabilă). e) Responsabilitatea respectării particularităților diferențiale ale cursanților adulți. Cursanții adulți sunt foarte diferiți ca vârstă și nivel de inteligență, aparțin unor etnii, culturi și comunități religioase diverse. Instruirea lor presupune practicarea unei „pedagogii a diferenței”, care să țină cont de particularitățile, interesele și valorile fiecăruia dintre cursanți. Numai astfel profesorul reușește să-i motiveze pe toți să se angajeze
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
învățarea să devină imperioasă), influențat de existența cotidiană și de cadrul sociocultural, dar și de mediul în care aceasta decurge; - caracteristicile fizice și psihologice ale personalității adulte, cu nevoile sale specifice; - procesul efectiv de învățare, modelat atât de variabilele cognitive (inteligență, memorie ș.a.), cât, mai ales, de cele non-cognitive (ritmul de învățare, semnificația strâns legată de situațiile de viață cu care se confruntă adultul, teama de eșec sau motivația sa de a se angaja în procesul de învățare). Vorbind despre intercondiționarea
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
provocări. Încercând să evidențieze diferențele legate de context și de felul în care acestea influențează învățarea la copil și adult, Resnick (apud Merriam, Caffarella, 1991) identifică patru astfel de aspecte: - dacă, la nivelul școlii, ceea ce este valorizat și recompensat este inteligența, în afara școlii, participarea socială dobândește o pondere mai mare; - în școală, în cadrul procesului de evaluare, ceea ce contează este rezultatul obținut prin folosirea abilităților cognitive, și nu prin utilizarea unor „instrumente” auxiliare (cărți, calculatoare, tabele etc.), așa cum se întâmplă în lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
decantări între ceea ce este esențial și neesențial, redundant. Mai apoi, el poate apela la diverse strategii de reactualizare a cunoștințelor, unele descoperite pe baza experienței sale personale. Dincolo de flacăra încă nestinsă a controverselor, ideea-forță care se distilează este că randamentul inteligenței se plasează, chiar dacă nu pe toată durata vârstei respective, la cotele cele mai ridicate. Detaliind, în consens cu Stepanova, cele mai înalte niveluri pe traseul inteligenței se înregistrează între 20 și 23 de ani, respectiv la 32 de ani. Contrar
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
personale. Dincolo de flacăra încă nestinsă a controverselor, ideea-forță care se distilează este că randamentul inteligenței se plasează, chiar dacă nu pe toată durata vârstei respective, la cotele cele mai ridicate. Detaliind, în consens cu Stepanova, cele mai înalte niveluri pe traseul inteligenței se înregistrează între 20 și 23 de ani, respectiv la 32 de ani. Contrar școlii piagetiene, ce prezumă că aparatul intelectiv se definitivează în parametrii săi esențiali încă din adolescență, o serie de notabilități ale domeniului consideră că modelarea gândirii
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
gândirea dihotomică și încearcă să decanteze „bobul de aur” posibil în oricare dintre alternative), caracterul sistemic (care se referă la strădania adultului tânăr de a reconcilia tendințele antinomice în cadrul aceluiași sistem). Respectând distincția pe care o operează R.B. Cattell între inteligența cristalizată și cea fluidă, Horn și Donaldson (1976) și Papalia și Wenkos Olds (1986) susțin că inteligența cristalizată cunoaște o traiectorie ascensională de-a lungul ontogenezei, deoarece se bazează pe experiențe de învățare cumulativă. Cât privește inteligența fluidă, care depinde
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
se referă la strădania adultului tânăr de a reconcilia tendințele antinomice în cadrul aceluiași sistem). Respectând distincția pe care o operează R.B. Cattell între inteligența cristalizată și cea fluidă, Horn și Donaldson (1976) și Papalia și Wenkos Olds (1986) susțin că inteligența cristalizată cunoaște o traiectorie ascensională de-a lungul ontogenezei, deoarece se bazează pe experiențe de învățare cumulativă. Cât privește inteligența fluidă, care depinde de viteza gândirii, a dexterității și a memoriei pe termen scurt, ea progresează până la adolescență, înregistrează un
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
R.B. Cattell între inteligența cristalizată și cea fluidă, Horn și Donaldson (1976) și Papalia și Wenkos Olds (1986) susțin că inteligența cristalizată cunoaște o traiectorie ascensională de-a lungul ontogenezei, deoarece se bazează pe experiențe de învățare cumulativă. Cât privește inteligența fluidă, care depinde de viteza gândirii, a dexterității și a memoriei pe termen scurt, ea progresează până la adolescență, înregistrează un platou pe parcursul tinereții și declină treptat, începând cu maturitatea mijlocie. Evoluția intelectuală în ontogeneză (inclusiv a inteligenței) este fertilizată, indubitabil
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
cumulativă. Cât privește inteligența fluidă, care depinde de viteza gândirii, a dexterității și a memoriei pe termen scurt, ea progresează până la adolescență, înregistrează un platou pe parcursul tinereții și declină treptat, începând cu maturitatea mijlocie. Evoluția intelectuală în ontogeneză (inclusiv a inteligenței) este fertilizată, indubitabil, de bogăția trusoului de cunoștințe al persoanei, dar și de persistența travaliului său intelectual curent. Este o aserțiune care se instituie ca o pledoarie suplimentară în sprijinul educației permanente (condiție indispensabilă inclusiv în conservarea longevității intelective). Pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
rebele la eroziunile cauzate de vârstă sunt capacitatea de recunoaștere, fixare și conservare a informațiilor în memoria de lungă durată. Cât privește capacitatea de reproducere, ea se angajează pe un versant descendent, mai ales după 55 de ani. Analizând problema inteligenței, semnalăm că o serie de cercetări autorizate semnate de Horn și Donaldson (1976) și de Horn (1981) afirmă că, între 30 și 60 de ani, inteligența cristalizată (care se întemeiază pe acumularea de cultură și experiență) crește, în timp ce inteligența fluidă
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
se angajează pe un versant descendent, mai ales după 55 de ani. Analizând problema inteligenței, semnalăm că o serie de cercetări autorizate semnate de Horn și Donaldson (1976) și de Horn (1981) afirmă că, între 30 și 60 de ani, inteligența cristalizată (care se întemeiază pe acumularea de cultură și experiență) crește, în timp ce inteligența fluidă (care depinde de viteza gândirii, dexteritate și memorie pe termen scurt) înregistrează o scădere, ceea ce generează o reducere a coeficientului intelectual (QI) cu 3-7 puncte la
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
problema inteligenței, semnalăm că o serie de cercetări autorizate semnate de Horn și Donaldson (1976) și de Horn (1981) afirmă că, între 30 și 60 de ani, inteligența cristalizată (care se întemeiază pe acumularea de cultură și experiență) crește, în timp ce inteligența fluidă (care depinde de viteza gândirii, dexteritate și memorie pe termen scurt) înregistrează o scădere, ceea ce generează o reducere a coeficientului intelectual (QI) cu 3-7 puncte la fiecare deceniu. Concluzia de mai sus a fost confirmată mai recent de Kaufman
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]