19,653 matches
-
Nu și despre plictiseală, cum bine știi și exemplifici zilnic. Ai fidescoperit, iată, dureroasa lor întrepătrundere, numită Irina. Femeile îți amintesc ceva mereu amânat și rănit, așa ar spune amicul Marga. Vampire, gheară, lanț, fermoar, verigă, inel, amintește-ți, așa obișnuiai să-ți instruiești tinerii interlocutori asupra eventualelor partenere. Nici un fel de precauții, professore? Nu obișnuiai nici elementarele precauții cerute de suspiciunea care deja te înconjura și care avea să fie curând folosită pentru a-ți pedepsi insolența? Existau și strategii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
întrepătrundere, numită Irina. Femeile îți amintesc ceva mereu amânat și rănit, așa ar spune amicul Marga. Vampire, gheară, lanț, fermoar, verigă, inel, amintește-ți, așa obișnuiai să-ți instruiești tinerii interlocutori asupra eventualelor partenere. Nici un fel de precauții, professore? Nu obișnuiai nici elementarele precauții cerute de suspiciunea care deja te înconjura și care avea să fie curând folosită pentru a-ți pedepsi insolența? Existau și strategii mai bune decât a debita mereu și mereu aceleași banale sarcasme, care să arate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
să-ți punem sufletul la loc. Nu pune mâna la gură când râzi, madam Parkinson, nu te mai rușina când râzi, nu-i de dinți, las’ că știu eu, știrbă știrbă, da’ nu de asta te ferești, așa te-au obișnuit clasele exploatatoare. Care n-au dispărut, să știi, deloc n-au dispărut. Domnișorul Anatol s-ar așeza pe covor, tanti Jeny în fotoliu, închizând ochii. Măi bădiță Onule... Glasul subțire subțire, un copil firav, o dâră abia văzută, sub genele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
demascări flagrante ale respirației ei estompate, disipată prin toate colțurile, din care parvenea, ciclic, câte un stimul, un subterfugiu-avertisment, ca o grea clipire de gene a neantului... Poate, într-adevăr, în dimineața însorită de marți, doamna Veturia chiar întrebase, cum obișnuia: „Domnul profesor a închis ușa?“. Sau: „Parcă s-a auzit cheia, a plecat profesorul?“. Cuvintele rămăseseră în aerul umflat al tăcerii. Nu izbutiseră să sonorizeze, își tot adunau energia, amânate în potențiale. Până joi, până vineri... Da, abia vineri dimineața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
cea bună și studii istorice, pentru generația tânără, care ar trebui să fie însetată de adevăr, dacă nu ar fi însetată de mai urgente nevoi zilnice. Borcanul numit Veturia, grăsuța doamnă zâmbitoare, dintotdeauna căruntă, șchiopătând tandru pe partea stângă, se obișnuise, în cele din urmă, să uite vremurile de demult, cu lecții de franceză engleză germană pian broderie, resemnată la modestul post de laborantă, pe care îl folosise, cu tăcută tenacitate, să învețe tot ce putea invata, până lumea a început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
a știut să utilizeze orice îl slujea, naționalism, internaționalism, ateism, religie, orice, orice. Uită-te în jur, Mateiaș. Ce combinație fantastică! Uită-te în jur, ce operă năucitoare. Uită-te, vecine, uită-te în jur.“ Dar Tolea tăcuse, probabil; nu obișnuia să întrerupă plăcerile retorice ale vecinului Gafton; prefera să somnoleze, de obicei, cu gândul în altă parte. Vecinul Matei își ritma discursul fără grabă, aplecându-se, din când în când, spre interlocutorul apatic. Știa că Tolea nu-l va întrerupe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Gafton; prefera să somnoleze, de obicei, cu gândul în altă parte. Vecinul Matei își ritma discursul fără grabă, aplecându-se, din când în când, spre interlocutorul apatic. Știa că Tolea nu-l va întrerupe. Cât despre zâmbetul său plictisit, se obișnuise, zâmbetul arogant al recepționerului de hotel de mult nu mai era noutate. Țintind cine știe ce auditoriu virtual, domnul Gafton lăsa uneori impresia, pentru cine era dispus să remarce finele accente și artificii ale partiturii sale, că se imagina nu doar naratorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
zel. Ți-ai găsit! Grija lui: să se dea mare. Să le arate mocofanilor ce lustruit și liber poți fi în cușcă, doar nu mai suntem în anii ’50, am mai trecut un război de 30 de ani, ne-am obișnuit cu mlaștina noastră cea de toate zilele, pâinea noastră cea de toate zilele. Auzise prea bine dialogul dintre Teodosiu și tovarășa Vasilică. Interceptase ironia cu care fuseseră repetate sfintele cuvinte. Amantissime! Amantissime! Domnul Gică Teodosiu, auzi! „Domnul“ Gică Teodosiu, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
Nici măcar nu-și luase tașca de vânătoare din cui. Nici că-i păsa de ziua de muncă de 8 ore, pentru care proletariatul mondial luptase atâta. Fâlfâi o ultimă dată brațele, mulțumind pentru ovații: „Pa, pa, bye, ciao, amantissime“. Erau obișnuiți deja, firește. Îi enerva, îi distra, îi uimea, îi sfida, îi înfuria. Îl tolerau, pentru că simțeau că era tolerat de mai mari decât ei, fără să înțeleagă de ce si de cine. Deci, Cavalerul de Curlanda e zvârlit de la catedră, pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
pildă. O îngrijise ca un mucenic, fără a se plânge vreodată, fără a sufla măcar o vorbă. Nici despre meseriile bizare practicate pentru a o scuti pe maică-sa de umilințele unei văduvii apăsătoare, în sărăcie și deprimare, nu prea obișnuia să vorbească. Un băiat frumușel, cu replică iute, fusese la începuturi Tolea Voinov! Numai bun de ronțăit între colții pofticioaselor colege de serviciu. La o bibliotecă, mai întâi, asaltat de bilețele provocatoare de la cititoare. La un magazin de discuri, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
m-a sunat! Nu doar atât. Mă sună, în continuare! Incredibil! E alt om... Trist, obosit, singur, speriat uneori. De o politețe exagerată, bolnăvicioasă. Domnul inginer în sus și domnul inginer în jos, am fost uluit. Acum, m-am mai obișnuit. Ca și cum m-ar suna o rudă părăsită și săracă. Vorbește, vorbește. A pierdut orice discreție, orice mândrie. Nu se sfiește să se plângă, tocmai el... știi cât era de fudul. Că e sărac, bătrân, n-are pe nimeni, e un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
buchet de flori roșii, ca o coroană de înmormântare. Gazda mulțumi printr-o scurtă înclinare a cocului. Luă coroana din brațele matinalului interlocutor, o sprijini de cuierul din vestibul, așteptând ca domnul Vancea să-și scoată geanta de pe umăr, cum obișnuia, s-o atârne pe cuierul din fața oglinzii. Profesorul rămase o clipă locului. Din oglindă, îl scruta privirea severului Tavi. Zâmbi, schiță un salut javrei, scoase geanta de pe umăr, dar se răzgândi. Nu o atârnă, intră cu ea în sufragerie. — Superbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
în gând nasturii de pe halatul alb apretat... — Că caut pe cine? Pe Gerbert. Sfântul Gerbert. Că caut pe Sfântul Gerbert din Aurillac. Papa Silvestru. Sau pe Otto. Împăratul Otto al treilea... Boxerul înălță sprâncenele, mirat și nu prea mirat. Era obișnuit cu toate. Așa că, nici mai mult nici mai puțin: surâse. — Imediat. Vine imediat. Arătă spre altă ceașcă de cafea, plină, la celălalt capăt al mesei. Ceașca aburea, adică Sfântul Gerbert Marga aburea și va apare curând din ceașca fermecată, asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
vocea pisălogul Tolea. Ar fi și un autoportret acolo. Așa se pare, autoportretul bătrânului Tizian. — Vezi că ți-a căzut un plic, mormăi, agasat, bătrânul. — Trebuie să vă amintiți. Singurul tablou în care nu v-ați mai înscris numele, cum obișnuiați. Nici numele modelelor, cum făceați la portrete... — Ce e în plicul ăla? De ce l-ai ascuns? Amor? Scrisorele parfumate? O, cât le-am mai iubit, parșivele... O viață lungă și glorie lungă înseamnă și... — Nici un nume în alegorie. Dar latina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
O femeie atacată în propriul ei apartament. Maltratată, fără motiv aparent. Mă rog, avea câine, pisici... dar nu erau pretexte convingătoare. Relatarea avea o vibrație specială. O rumoare, aș zice, primejdioasă. Poate mi s-a părut, știu eu. Nu suntem obișnuiți cu știri de acest tip în presa noastră... Articolul avea ecou, m-am convins, multă lume comenta. Vorbește dintr-o suflare. Golește paharul repede, dintr-o sorbitură. Repede, neatentă. Vocea adâncăanulează, parcă, ezitările, cere un răspuns, o confirmare. Are nevoie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
alții, au murit mai devreme decît ne am fi așteptat. Chiar cumpătatul Valentin Silvestru a dispărut stupid, prea devreme. Și Mircea a (ne)murit mai devreme decît era normal. Fără el, suntem mai triști și mai săraci afectiv, căci eram obișnuiți să-l simțim lîngă noi. Într-un interviu, Hausvater crede că „trebuie să revii la forma greacă a criticii: să critici spre lumină!” Corect! Ce frumos sună! Dar nu-i simplu, fiindcă trebuie să fii un generos și un erudit
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
de asemenea motoare”. Just! Cu condiția să suportăm...turațiile maxime! Cum se schimbă mentalitățile! Montînd, recent, o comedie de Feydeau (În două teatre) mi se atrage atenția că ar fi bine să nu fac pauză, deoarece publicul de azi nui obișnuit cu pauză de spectacol. Și cînd te gîndești că, pînă acum 30 de ani, nu era concepută o reprezentație fărăr antract! Să nu vorbim de festivalul Wagner, spre exemplu, care are trei pauze cutumiare, la o reprezentație! Antracte În care
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
ați descrie din această perspectivă? - În viața mea au fost, la acest capitol, două etape. Una a Începuturilor, destul de tumultoasă. Eram, pe vremea aceea, contestat apriori. Înainte de premieră, deja se spunea că e o cădere. Încet, Încet lumea s-a obișnuit cu ideea că sunt... - ...inevitabil! - Da, bine spus! În definitiv, sunt inevitabil! Au constatat-o și rectorii din Institutul de Teatru care tot Încercau să scape de mine și nu reușeau. În primele mele montări am fost catalogat ca teribilist
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
îmi place sè mè joc cu creioanele în timp ce lucrez, calendarul de perete cu fețe sumar îmbrècate, luna septembrie reprezentatè de o blondè, Numai eu am mai rèmas în Institut la ora asta, eu și portarul, dar știe toatè lumea cè obișnuiesc sè lucrez pânè târziu și, la urma urmei, de ce m-aș grèbi acasè?! nu mè așteaptè nimeni, e plècut aici, aș putea rèmâne peste noapte, sè stau de vorbè cu Angel, Nu! ei i-am spus deja noapte bunè, ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
sègeata jucèușè înspre tabloul lui Manet, în cele din urmè, dupè câteva eforturi, ajunge cu sègeata la imaginea micșoratè a tabloului și clicheazè, calculatorul rèspunde cu promptitudine redându-ne, mèritè, imaginea cu pânză lui Manet, E mai greu pânè mè obișnuiesc, se lumineazè chipul ei de zâmbetul adresat numai mie, lui Matei care i-a fost trimis, Îți place meseria ta, nu-i așa?! ea ar vrea sè știe mai multe despre Matei, Da! Îmi place fiindcè mè pricep, îmi place
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
Vireazè! Eu atent numai la dialogul subversiv dintre noi, un dialog mut, care se desfèșoarè fèrè cuvinte, strèduindu-mè cu greu sè urmèresc conversația de la suprafațè, ea interesându-se dacè mai lucrez tot acolo, dacè mai locuiesc tot acolo, dacè mai obișnuiesc sè adorm seară cu lumina aprinsè, uneori chiar îmbrècat, dacè tot ceea ce fac acum mai e valabil fațè de ceea ce știa ea despre mine, aproape tot mai e valabil, cu singură diferențè cè acum fac totul programat, dupè radio și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
îngrijitè, cănd bèrbații discutau numai despre fotbal și femei! Surâde doamna, apoi dè cu ochii de mine, Bunè seară, Matei! îmi întinde mâna printre ceilalți domni, eu închipuindu-mi cè ar trebui sè i-o sèrut, dar cum nu sunt obișnuit cu asemenea gesturi mè mulțumesc sè-i strâng vârfurile degetelor, Bunè seară! În seara asta vreau sè-ți prezint pe cineva, mè amenințè ea, Apoi, atenția noastrè, a tuturor, e atrasè de ceea se întâmplè la intrare, Eu încremenind când o vèd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
spunè de ce, explicându-mi cè au acționat ca si cum ar fi fost conduși de un impuls de moment, N-am ucis pe nimeni, Matei, fiindcè n-am avut ocazia, nu pentru cè sunt mai bun decât alții! eu ascultând, nu sunt obișnuit cu aceste reflecții dostoievskiene ale tatèlui meu, Nimeni nu e bun, tatè! Ți-amintești când m-am bètut cu Vlad? el încuviințând, Da! Cred cè atunci voiam sè-l omor, dar n-am fècut-o, pur și simplu, m-am oprit! În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
ușè, dar abia o observ dispèrând pe culoar în ritmul unui cântec a cèrui melodie îmi pare vag cunoscutè, I love you șo, apoi, îndepèrtându-se, melodia se estompeazè încet, lèsând sè revinè în compartiment tècerea cu care începusem sè mè obișnuiesc așa cum ajungi, dupè un timp, sè te obișnuiești cu o casè nouè, E cald! aș deschide partea de sus a geamului că sè între puțin aer, cănd mè ridic că sè-mi duc la îndeplinire gândul, ceva, ca o nèlucè grèbitè
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
în ritmul unui cântec a cèrui melodie îmi pare vag cunoscutè, I love you șo, apoi, îndepèrtându-se, melodia se estompeazè încet, lèsând sè revinè în compartiment tècerea cu care începusem sè mè obișnuiesc așa cum ajungi, dupè un timp, sè te obișnuiești cu o casè nouè, E cald! aș deschide partea de sus a geamului că sè între puțin aer, cănd mè ridic că sè-mi duc la îndeplinire gândul, ceva, ca o nèlucè grèbitè, traverseazè în goanè culoarul, Desi stau cu spatele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]