20,251 matches
-
încercat să mă ridic, dar m-a plesnit peste față. M-a durut. Am simțit cum mâinile lui urcă pe sub tricoul meu. Dintr-o singură mișcare, mi l-a ridicat peste cap, apoi a început să mă sărute violent pe sâni. Aproape că-i mușca. Îmi era clar, era un viol. Conștiința, buna mea creștere, principiile sănătoase, demnitatea mea, toate îmi spuneau că trebuie să mă împotrivesc, să fac tot ce-mi stă în puteri să scap. Și totuși, ceva mai
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
deviere de la normal a instinctelor mele, o curiozitate indecentă în fața actului animalic al cărui obiect eram eu însămi. Într-un moment de luciditate am încercat să mă împotrivesc, l-am apucat tare de păr și i-am ridicat capul de pe sânii mei care fierbeau de durere și plăcere în același timp. Mi-a pus cuțitul la gât. Mi-a spus rar și apăsat că, dacă mai fac o singură mișcare, mă taie. Mi-am desfăcut mâinile larg, am apucat câte-un
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
un dârdâit mi-a cuprins tot corpul. Îmi apărea obsesiv în minte chipul lui aplecat deasupra mea, privirea sălbatică, îi simțeam în continuare parfumul care parcă se încăpățâna să-mi persiste în nări, îi simțeam mâinile cu care-mi rănise sânii. După o jumătate de oră m-am liniștit întrucâtva. Tremurul din mâini devenise imperceptibil. Mi-am luat rucsacul și am plecat acasă. Tudor mi-a deschis imediat, m-a luat în brațe și m-a sărutat. Era îngrijorat, întârziasem. I-
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
palide. Nu mai era nici măcar aroganță, era de-a dreptul nesimțire atunci când ședea turcește într-un fotoliu din salon, într-o rochie de casă subțire și încheiată doar la câțiva nasturi sau descheiată la alți câțiva, încât i se vedeau sânii mari, goi și săltând de fiecare dată când se apleca spre măsuță să-și ia altă forfecuță ori pila de unghii și împungeau cu sfârcurile late și negre în pânza rochiei, indiferentă și făcându-se că nu observă roșeața băiatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
știa de obiceiul copiilor de a mânca în sufragerie, dar puțin îi păsa, deși era foarte limpede că nimeni nu-și poate înghiți supa când la doi pași o femeie își pilește unghiile arătându-și pulpele lungi și arămii și sânii cu sfârcuri aproape negre. Nu avea rost să-i spună nimic, nici măcar să-i atragă atenția asupra ținutei. Intuise că atâta așteaptă ca să-și dea drumul la gură și s-o umple de ocări; sau să se plângă pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
eticheta și n-avea nici un motiv să se bucure, încât încerca s-o întărâte, doar-doar o s-o scoată într-o zi din pepeni, făcând chiar și lucruri pe care poate nu le-ar fi făcut în împrejurări normale, precum dezvelitul sânilor și al pulpelor până către dunga chiloților, de față cu fiul ei, știind bine că și ea vede asta și nu înghite. Războiul era clar, deși nici una nu-l declarase pe față. Și ce-ar fi putut să facă decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
și înaltă, cu un aer sprinten. Se ținea dreaptă, toată copilăria purtase cărți pe creștet pe care nu avea voie să le scape la nici o mișcare. Acum mersul acesta îi dădea un aer ușor provocator, era suficientă o privire spre sânii mai întotdeauna liberi sub bluze. Dar pe Andrei Vlădescu îl dăduseră gata picioarele ei. Lungi, extraordinare, fără ușoara scobitură pe care o au de obicei femeile tinere în dreptul pulpelor. La fiecare pas mătasea ori nylonul ciorapilor ei fâșâiau tulburător, abia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
strâns în brațe într-un sărut destins, pe care el nu și-l închipuise dinainte. Până să-și lepede tunica și pantalonii negri și-au povestit ore întregi, de parcă erau înfometați de sunetul vorbelor. Mângâierile au fost încrâncenate, își zdrobea sânii mici de pieptul lui, coapsele ei late și dure îl strângeau ca într-un clește, dar n-a fost nici atunci nici mai târziu decât în puține clipe satisfăcută. Ceva nu fusese în regulă de la început. Era o femeie aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
i-a spus că nu mai suportă frigul, a luat-o la el. Când și-a dat jos paltonul și a rămas într-o rochie verde sur strânsă pe trup, a văzut cât de mult se schimbase, era mai planturoasă, sânii cândva mici se umflaseră, amestecul de fetiță și femeie de pe vremuri se topise într-o femeie cu un aer pierdut, obrazul neted cu hașuri fine, ochii înfundați conturați de cearcăne pronunțate. Dârzenia trecuse în gesturi leneșe, încete și prelungite. Sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
în minte rândurile acelei povestiri pe care o citise de câteva ori, aproape o memorase, de care își lega primele lui relații cu oamenii ce îi erau acum colegi. O vedea întocmai cum scria acolo, „...cu gâtul și umerii și sânii răsunând de jocul podoabelor, singură pe insula aceea dintr-un ocean pe care, niciodată încă, nu-l străbătuse, spre a veni să o întoarcă dincolo de câmpul acela, pasărea magelan, iar în mâna ei cu degete prelungi, ușor întinsă înainte, ținea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
oricine altcineva, ci cu totul altfel, după vedeniile din oglinda cu chenar de argint în chip de ghirlande din frunze de laur și flori albe de măceș și păsări, înlăuntrul căreia își privea fața nobilă licornul... Pe gâtul, umerii și sânii Doamnei răsunau clopoțeii de argint strânși în sfere de filigran și apoi sferele, cu clinchet, în mănunchiuri înșiruite după liniile înalte și subțiri de-a lungul cărora aluneca lănțugul. Ea își întinse mâinile și le trecu în jurul gâtului meu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
mâine zorii unei alte zile pentru că acestea toate câte sunt acum se petrec aici, unde Doamna stă singură, înveșmântată în alb și negru, brocaturi multicolore și grele, pe care șerpuiesc, după știința pictorilor de moschei, fireturile de metale scumpe, cu sânii răsunând de zbaterea podoabelor înmănunchiate în sfere și apoi în linii subțiri și lungi, iar în mâna ei ușor întinsă înainte, oglinda cu ramă de argint topit în chip de crengi înflorite de măceș și păsări și frunze de laur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
a lăsat capul pe pieptul tău, atât de obosită și iarăși așteptând...“ Iar acum Andrei privea cum, cu aceleași degete prelungi, învârtea, cu gândul aiurea, însă oricum nu la evocarea cu licornul, lănțugul purtat pe gât, pe umeri și pe sâni, făcând să răsune clopoțeii de argint strânși în sfere de filigran, și privirile ei se întoarseră înăuntru și, pierdute, au strălucit deodată, zicând „și n-are decât patruzeci de ani și eu...“, oprindu-se brusc ca și cum își vorbise numai ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
eu treizeci și cinci... O privea răsucindu-se și cufundându-se în fotoliu, cu fața trasă, pudrată în cenușiu-trandafiriu, cu bărbia ascuțită și ovalul chipului dezvelit din părul lung și negru și cu lănțugul cu clopoței de argint minusculi zăngănindu-i peste sâni și degetele lungi prinse în inele de cornalină și imitații de pietre prețioase și argint învechit. Vorbind nu pentru a-i spune ce se întâmplă, întrucât presupunea că le știe sau le intuiește măcar, ci pentru ea însăși, să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
clipă în care să fie singuri: „Dă-mi un sfat sau ajută-mă într-un fel, am rămas însărcinată“. O privea nedumerit. „Nu, nu e altcineva“, a continuat repede, împletindu-și degetele între clopoțeii zăngănitori atârnați pe gât și pe sâni. „E Vlad și tocmai de asta. Ți-am spus că și-a reluat încet viața de dinainte, acum merge și la serviciu, cu un program redus. Numai că face tot timpul și razele ale blestemate...“ „Mi-e frică“, a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
ta blestemată și ai impresia că orice ar face oricine e cu gând rău și că ar fi un complot și că... Naiba să mă ia!“ Se întrerupse, trântind revistele alandala și ridicând privirea spre el, încrucișându-și brațele peste sâni, cu coapsele sprijinite de tăblia biroului. „Îți spun drept, uneori îmi pierd răbdarea, pentru că nu e nimic cum ar trebui să fie și... hai, să nu exagerez, îmi pierd răbdarea pentru că lucrurile ar putea fi altfel decât sunt și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nimic, o să-ți spun mâine. Mă primești și mâine, nu-i așa? Așa că nu mă întreba nimic. Astăzi vreau doar să mă uit la tine și să stau pur și simplu. Îți dau voie să mă mângâi.“ Sub pulovărul verde, sânii moi și liberi erau fierbinți. I-a mușcat buzele. „Stinge lumina“, i-a spus. „De ce?“ „Ți-am spus să nu pui astăzi nici un fel de întrebare. Stinge lumina, te rog.“ În câteva clipe i-a simțit aproape trupul gol și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
amuzat. Înaltă și urâtă, cu nas mare, ochi înguști, spălăciți și fără expresie, fruntea cât două degete, buze senzuale și groase, disproporționat de mari față de ovalul feței. În schimb, cu picioare lungi, armonios pierdute în arcul vânjos al coapselor, cu sâni și umeri dăltuiți într-o marmură palidă, vag irizată de vinișoarele de dedesubt. Conștientă de farmecele trupului ei, de atracția pe care o emana, convinsă că e cuceritoare, prin urmare chiar și frumoasă, din moment ce toți bărbații întorc capul după ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
În licăririle tremurate ale lumânărilor care aruncau umbre mișcătoare pe pereți se prefăcea că nu simte mâna lui pe după umeri, vorbind întruna și râzând, uitându-se la el cum dă din cap ascultător, în vreme ce-i descheia nasturii bluzei, mângâindu-i sânii. Se întrerupea doar pentru câte o clipă, să-i atragă atenția: se desface în sensul celălalt, nu trage așa, e un fermoar, vezi că acolo e o copcă, tu nu te dezbraci, dragă? Trupul ei era cu adevărat fără cusur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
mie. Îți place? Atunci Andrei Vlădescu a izbucnit de-a dreptul în hohote. „Știi, pe mine mă apucă așa, în clipe de-astea, câte o...“, a încercat s-o dreagă. „Știam eu“, s-a auzit răspunsul expert. Își mângâia apoi sânii, prin cearceaful cu care se acoperise, cu marginea paharului. „N-ai și tu, dragă, niște muzică?... Ce mai aștepți? O să ne sufocăm în tăcerea asta și cu biblioteca asta care parcă vine peste noi să ne înghită... A, nu, sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cu geam. Și-a dat jos paltonul, și-a scos cizmele și în timp ce îi pregătea cafeaua, s-a schimbat în spatele perdelei înflorate, într-o rochie de casă subțire și închisă la culoare. Părea altă femeie, cu picioare fine, șolduri late, sâni mici, aluneca prin spațiul acela strâmt cu mișcări timide, de parcă s-ar fi speriat că are oaspeți. A căutat într-un dulap și a adus o sticluță cu coniac din care a turnat în păhărele verzui așezate pe o tăviță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
s-a scuturat de încordare și a clătinat de câteva ori din cap, șoptind abia auzit: „Nu, nu, poate... poate doar dacă rămâi aici“. S-a întins o clipă pe spate cât să deschidă un aparat de radio portativ și sânii mici i-au țâșnit prin țesătura rochiei. L-a privit din nou, mâna lui rămăsese pe genunchiul dezgolit, a atins-o cu vârfurile degetelor murmurând câteva vorbe ininteligibile, poate în ungurește. N-au mai vorbit, cât și-a băut cafeaua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
să mă las copleșită de amintirea unor sentimente pentru tine și să... Nu vreau, înțelegi?“ Se ridicase și mergea de la sofa la birou și la ușa deschisă a balconului, repede și unduindu-și nervos clinurile fustei. Își împreunase mâinile în dreptul sânilor, cum făcea întotdeauna când era agitată. Se uita o clipă la Andrei Vlădescu și își relua mersul, vorbind. Nu mai era distantă și apa aceea de mulțumire de pe chipul ei dispăruse. „Dar nu înțelegi“, spunea Andrei Vlădescu. „Sau n-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
de scursori dintre barăcile putrezite după numele unor străzi dintr-o Londră pe care și-o aminteau vag le permitea prea multor prizonieri britanici să se țină departe de realitatea lagărului, o altă scuză pentru a sta cu mîinile În sîn În loc să-l ajute pe doctorul Ransome să curețe rezervoarele septice. Spre cinstea lor, după părerea lui Jim, nici americanii, nici olandezii și nici belgienii din lagăr nu-și pierdeau timpul cu aduceri aminte nostalgice. Anii petrecuți În lagărul de la Lunghua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Împotrivire. Dar Basie se Înșelase; În momentul acela probabil că zăcea mort Într-un șanț, ucis de bandiți. Faruri străluciră de-a lungul șoselei spre Shanghai. Ștergîndu-și bărbiile, femeile se retraseră de lîngă gard. Mărgele de salivă le tremurau pe sîni. O mașină oficială japoneză se apropia, urmată de un convoi de camioane militare, fiecare Încărcat cu soldați Înarmați. Unul dintre camioane se oprise deja și un pluton de soldați sări jos pe șosea, apoi alerga peste orezăriile secate de lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]