18,248 matches
-
o faci, dacă ai chef. Croatul și-a potrivit mai bine ochelarii, apropiindu-și fața de pictură. Studia armurile, detaliile chiverelor și ganteletelor. La urmă, a făcut un pas Înapoi, a aruncat peretelui o privire circulară, s-a uitat la pictorul de război și a făcut un gest timid spre masa unde stăteau pensulele, tuburile și flacoanele. - Îmi dai voie? Faulques a surâs ușor, Încuviințând. - T rog servește-te singur. Markovic a șovăit, a lăsat ceașca și țigara, apoi, În fine
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
pictezi ceva? - Nu, mulțumesc. E suficient. Faulques a spălat pensula și a pus-o la uscat. Croatul continua să privească peretele. - Soldații dumitale par niște mașini, nu crezi? Cu atâtea șuruburi și atâta fier pe ei... S-a Întors către pictorul de război ca și cum tocmai lui i se pusese o Întrebare și căuta răspunsul potrivit. Mașini de omorât? - După cum vezi, nu-i chiar așa de greu. Trebuie doar să fii puțin atent - Faulques a arătat spre frescă. Structura mea e compatibilă
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
povești. Uită-te. S-a dus la teancul de cărți de pe scară, a luat trei dintre ele, le-a pus pe masă și a dat paginile până a găsit ceea ce căuta. O ilustrație reprezenta un tablou de Aniello Falcone, un pictor de război din secolul XVII: Scenă de jaf după luptă. - Ce vezi În acest tablou? Markovic s-a apropiat, scărpinându-și tâmpla. A pus ceașca de cafea pe masă și a aprins altă țigară. — Nu știu, a spus, scoțând fumul
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Înțeleg prea bine. - Tot aia-i. N-are importanță. Amintirea venise, dureroasă și fugară. Ultima lucrare a lui Olvido, Înainte de a merge cu el la război, fusese o fotografie a lui Basquiat pentru revista One+Uno, la câteva luni după ce pictorul În grafit se dezlănțuise de tot, Între supradoze de heroină și casete cu Charlie Parker. Lăsând cartea deschisă la pagina cu tabloul, pictorul de război și-a dat pe gât cafeaua. Era rece. - Deși, În realitate, a comentat brusc Markovic
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
el la război, fusese o fotografie a lui Basquiat pentru revista One+Uno, la câteva luni după ce pictorul În grafit se dezlănțuise de tot, Între supradoze de heroină și casete cu Charlie Parker. Lăsând cartea deschisă la pagina cu tabloul, pictorul de război și-a dat pe gât cafeaua. Era rece. - Deși, În realitate, a comentat brusc Markovic, poate că Înțeleg, totuși, ce vrei să spui. Se Întorsese și Îl privea, fumând gânditor. Și e ceva, a adăugat, care mi-ar
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
-i? - Mai mult sau mai puțin. Ochii lui Markovic păreau o apă Înghețată. - Păi, mă bucur că am priceput bine și că suntem de acord, fiindcă așa am să te ucid. Fără să existe, Într-adevăr, nimic personal În asta. Pictorul de război a reflectat la ceea ce tocmai auzise. A făcut-o imparțial, ca și cum ar fi vorbit despre soarta unei a treia persoane. Spre surprinderea lui, se simțea perfect calm. Bărbatul din fața lui avea dreptate: totul era cum trebuia să fie
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
afară. Faulques s-a dus după el. - Una dintre aceste vizite poate fi diferită, a spus Markovic. - Presupun. Croatul a aruncat chiștocul pe jos și l-a zdrobit conștiincios cu vârful ghetei. Apoi l-a privit drept În față pe pictorul de război, fără să clipească, și pentru Întâia oară i-a Întins mâna dreaptă. Acesta a șovăit un moment și, În cele din urmă, i-a strâns-o. Un contact aspru, puternic. Mâini de țăran, și-a confirmat. Dure și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
așa. Pentru ce vrei tu să faci, poate că numai pictura are vreo șansă; dar departe de public și de interpretările lui. Ea are obiectiv, cadraj și perspectivă proprii, imposibile prin lentila unui aparat foto. Deși mă Îndoiesc ca vreun pictor să fi reușit vreodată așa ceva. Goya? Poate. Nu-i același lucru să muți din realitate pe pânză ori de pe retină pe pânză. Înțelegi? Una e să reproduci aspectul vieții, imitând-o și interpretând-o: plăcere, frumusețe, oroare, durere și chestii
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
s-a dus să ancoreze la chei, lângă terasă. După o manevră rapidă și precisă, un marinar a sărit pe uscat, ca să strângă legăturile odgoanelor la bintele de pe chei, și să Întindă pasarela, iar vreo douăzeci de pasageri au coborât. Pictorul de război i-a privit curios, Încercând s-o identifice pe femeia cu megafonul, pe când turiștii se risipeau. La urmă, a rămas un grup mai mic, și din el s-a desprins o femeie Încă tânără, blondă, Înaltă și puternică
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
că-i saluta pe chelneri. Părea limbută, zâmbea frumos. Părul, foarte blond și lung, și-l strânsese Într-o coadă de cal. Era atrăgătoare, deși corpolentă și cu câteva kilograme În plus. Când a trecut prin fața mesei unde stătea el, pictorul de război a privit-o În ochi. Albaștri. Veseli. - Bună ziua, a spus. Femeia s-a uitat la el, uimită la Început, curioasă mai apoi. Vreo treizeci de ani, a socotit Faulques. A răspuns la salut, a dat să meargă mai
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În fiecare zi, la douăsprezece fix. L-a privit atentă, nelămurită. Era aproape la fel de Înaltă ca el. Faulques a arătat spre șalupă și spre coastă, În direcția golfului Arráez. După o clipă, zâmbetul ei s-a luminat. - Firește, a spus. Pictorul din turn. - Cunoscutul pictor care Își Împodobește interiorul cu o frescă mare. Voiam să-ți mulțumesc, mai ales pentru vorbele „cunoscut” și „Împodobește”. În orice caz, ai o voce plăcută. Femeia a izbucnit În râs. Mirosea ușor a sudoare, a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
douăsprezece fix. L-a privit atentă, nelămurită. Era aproape la fel de Înaltă ca el. Faulques a arătat spre șalupă și spre coastă, În direcția golfului Arráez. După o clipă, zâmbetul ei s-a luminat. - Firește, a spus. Pictorul din turn. - Cunoscutul pictor care Își Împodobește interiorul cu o frescă mare. Voiam să-ți mulțumesc, mai ales pentru vorbele „cunoscut” și „Împodobește”. În orice caz, ai o voce plăcută. Femeia a izbucnit În râs. Mirosea ușor a sudoare, a observat Faulques. O sudoare
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
o femeie plăcută. Compatriotul ei, Rembrandt, n-ar fi șovăit s-o picteze ca pe o burgheză cu cărnuri calde, cu decolteu primitor. Părul strâns era drept și neted pe frunte și pe tâmple, Într-un frumos contrast cu pielea. Pictorul de război aproape uitase ce simțeai alături de o femeie. Imaginea lui Ivo Markovic i-a trecut fugar prin minte. Nu mai ai multă vreme, spusese croatul. Ar trebui să te duci În sat. O pauză ca să gândească. Un răgaz Înaintea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
aproape uitase ce simțeai alături de o femeie. Imaginea lui Ivo Markovic i-a trecut fugar prin minte. Nu mai ai multă vreme, spusese croatul. Ar trebui să te duci În sat. O pauză ca să gândească. Un răgaz Înaintea discuției finale. Pictorul de război a cercetat ochii albaștri din fața lui. Era obișnuit să cerceteze și a observat În ei un licăr de interes. A pus mâna dreaptă pe masă și a văzut că și ea Îl privea, urmărindu-i mișcarea. - Începând de
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
scurt și crud. Olvido și el vorbiseră despre asta În fața unor acuarele de Turner, la Tate Gallery din Londra: Veneția În zori, spre San Pietro di Castello ori dinspre hotelul Europa, putea fi un peisaj idilic perceput cu ochii unui pictor englez de la jumătatea secolului XIX, dar și frontiera difuză - acuarela și nuanțele ei ambigue erau perfecte pentru așa ceva - dintre frumusețea unor zori și reprezentarea plastică pe care paleta variată a Universului, spectrul cromatic fascinant al ororii, le punea la dispoziția
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
și galbene, ca fundal al campanilei din piața San Marco la prima izbucnire a zilei, erau, pentru o retină pe care se imprimaseră În prealabil alte vâlvătăi asemănătoare, o delicioasă afirmare - nu Întotdeauna exactă, În experiența celui care acum era pictor de război - a faptului că nopții Îi urmează ziua și frumusețea. Erau nopți fără zori, umbre finale care Însemnau sfârșitul a tot și toate, și zile pictate cu paleta umbrelor. Faulques a sorbit iar din bere, privind linia subțire și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În grupuri, și urcau În urma ofițerilor spre colina din dreapta: ochi ieșiți din orbite, Încăpățânați, goi, curajoși, Încordați, impasibili, bănuitori, precauți, Înspăimântați, neliniștiți, senini, indiferenți. În total, Întreaga varietate posibilă printre bărbații confruntați cu Încercări identice, În lumina despre care un pictor de acuarele ar fi spus că era nespus de frumoasă și care Îi Învăluia ca un giulgiu anticipat, În tonuri subtile și foarte delicate, pe cei gata să moară. Faulques o privise pe Olvido și o văzuse mergând la patru-cinci
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În jur: păduricea de pini, marginea falezei, stâncile singuratice pe povârnișul care cobora până la golful cel mic și plaja cu pietricele. Nici urmă de croat. Soarele, care scăpăta deja de la primele ore ale după-amiezii, proiecta pe pământ umbra imobilă a pictorului de război, care nu se hotăra să intre În turn. Ceva din vechiul lui instinct profesional, educat să se miște pe un teritoriu ostil, Îi spunea să aibă grijă unde punea piciorul. S-a uitat iar În jur, atent la
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de parcă Markovic ar fi putut să se ascundă acolo. N-avea sens, s-a gândit, urcând alertat pe scara În spirală. Nu era stilul lui. Totuși, până n-a ajuns sus și n-a verificat că era singur În turn, pictorul de răboi nu s-a liniștit. Stând pe patul de campanie, a căutat și alte urme ale croatului. Fusese acolo, fără Îndoială, când el era În sat. O idee neașteptată l-a făcut să se scoale și să deschidă cufărul
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
punea la adăpost de altele. Markovic devenea astfel doar un element În plus al peisajului. Chestiune de priorități. De momente și termene. Și, când adevărata durere, cea intensă, a sosit, În fine, cu un spasm care i-a Împietrit pântecele, pictorul de război scosese deja două comprimate din cutie și le Înghițise cu un pahar de apă. Nu-i mai rămânea decât să aștepte. Așa că s-a lăsat pe vine, cu spatele lipit de perete (câinele care ciugulea dintr-un cadavru
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
vers dintr-un poem de Alberto de Chirico și-i plăcea nespus lui Olvido. Ea pomenise de el Întâia oară la locul potrivit, fiindcă Alberto era fratele lui Giorgio de Chirico, și În clipa aceea Olvido și Faulques vizitau casa pictorului, la Roma. Se plimbau prin Piața Spaniei, la câțiva pași de scara de la Trinità dei Monti; și, În fața numărului 31 - un vechi palat transformat În locuințe particulare -, ea se oprise, privise ferestrele de la etajele patru și cinci și spusese; aici
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
stătea așezat cu orele, privind imagini fără sunet. Lângă tablourile din perioada neoclasică, neliniștitoare manechine fără chip Își lungeau umbrele printre melancolice nuanțe de verde, ocru și gri, spații pustii care, puțin câte puțin, se tot restrânseseră, ca și cum, cu timpul, pictorul ar fi Început să se teamă de fiorul absurdului și de pustiul pe care el Însuși Îl evoca. În fața unei pânze din 1958, care reproducea mănușa roșie pictată cu patruzeci și patru de ani În urmă, În Enigma fatalității (deși
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de distanță, se Înălțau turnurile din sticlă și oțel ale orașului modern, noua Troie În fața căreia, În prim-plan, cu imagini de dimensiuni reale, fiul lui Priam și soția sa Își luau rămas-bun. Și pe tine, udă de lacrimi (murmura pictorul de război printre dinți), te va duce cu el vreun aheu cu lorigă de bronz. Pentru această scenă, Faulques studiase aproape obsesiv mai Întâi direct biserica Sfântului Francisc din Arezzo, apoi, În toate cărțile pe care le putuse găsi, figurile
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
gât și pe ceafă. Accentua astfel aerul de duritate stoică al războinicului, tonurile lui reci În fața acelora calde, armonios gradate, ale trupului și chipului femeii, gestul resemnat, rigid aproape până la caricatura militară, al bărbatului supus regulamentelor. Păi, a șoptit iar pictorul de război, eu zic că nu există nici un bărbat pe care să-l fi ocolit propriu-i destin. Faulques Însuși știa mai bine decât oricine lucrul acesta. În plus, una dintre imaginile sale timpurii de război era legată de aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
rochie de la Ibiza cu bretele, lungă până la glezne, și sandalele de dimineață. — Frumos loc, a spus. Liniștit și foarte frumos. Apoi a surâs. Cred că te invidiez, a adăugat. Un pic, cel puțin. Să trăiești aici e atât de original. Pictorul de război a analizat ce voia ea să spună. — Da, a răspuns În cele din urmă. Poate că-i așa. S-a uitat la mare, apoi iar la ea și a văzut că-l studia cu aceeași curiozitate ca și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]