20,251 matches
-
lui. 5. "Iată", a zis Domnul, "ce vei face, ca să creadă că ți s-a arătat Domnul, Dumnezeul părinților lor: Dumnezeul lui Avraam, Dumnezeul lui Isaac și Dumnezeul lui Iacov." 6. Domnul i-a mai zis: "Bagă-ți mîna în sîn." El și-a băgat mîna în sîn; apoi a scos-o, și iată că mîna i se acoperise de lepră, și se făcuse albă ca zăpada. 7. Domnul a zis: "Bagă-ți din nou mîna în sîn." El și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
vei face, ca să creadă că ți s-a arătat Domnul, Dumnezeul părinților lor: Dumnezeul lui Avraam, Dumnezeul lui Isaac și Dumnezeul lui Iacov." 6. Domnul i-a mai zis: "Bagă-ți mîna în sîn." El și-a băgat mîna în sîn; apoi a scos-o, și iată că mîna i se acoperise de lepră, și se făcuse albă ca zăpada. 7. Domnul a zis: "Bagă-ți din nou mîna în sîn." El și-a băgat din nou mîna în sîn; apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
-ți mîna în sîn." El și-a băgat mîna în sîn; apoi a scos-o, și iată că mîna i se acoperise de lepră, și se făcuse albă ca zăpada. 7. Domnul a zis: "Bagă-ți din nou mîna în sîn." El și-a băgat din nou mîna în sîn; apoi a scos-o din sîn; și iată că mîna se făcuse iarăși cum era carnea lui. 8. "Dacă nu te vor crede", a zis Domnul, "și nu vor asculta de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
în sîn; apoi a scos-o, și iată că mîna i se acoperise de lepră, și se făcuse albă ca zăpada. 7. Domnul a zis: "Bagă-ți din nou mîna în sîn." El și-a băgat din nou mîna în sîn; apoi a scos-o din sîn; și iată că mîna se făcuse iarăși cum era carnea lui. 8. "Dacă nu te vor crede", a zis Domnul, "și nu vor asculta de glasul celui dintîi semn, vor crede glasul celui de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
și iată că mîna i se acoperise de lepră, și se făcuse albă ca zăpada. 7. Domnul a zis: "Bagă-ți din nou mîna în sîn." El și-a băgat din nou mîna în sîn; apoi a scos-o din sîn; și iată că mîna se făcuse iarăși cum era carnea lui. 8. "Dacă nu te vor crede", a zis Domnul, "și nu vor asculta de glasul celui dintîi semn, vor crede glasul celui de al doilea semn. 9. Dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
a nemurire. Când primăvara în codru toate-înverzesc, Iar râurile șușotesc și parcă-mi vorbesc, Se-aprind văpăi în suflet, mă copleșesc, Și simt cum toate în mine ... întineresc. Când vara pătrunde miraculoasă Blândă, visătoare, dulce frumoasă S-aseamănă cu-un sân de mană duioasă Ce fără de ceață în inimi ne lasă. Nepătruns și falnic mintea-mi aprinde, Cu puterea lui adeseori mă cuprinde De dragul lui n-aș mai vrea ca să mor De atâta farmec, liniște, dor. VIAȚA NU E CA UN
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
E DOR CODRULE DE TINE Mulți mai vin la tine-n crâng Te distrug, iar eu te plâng, Mi-e dor codrule de tine, Farmecu-ți să mă aline. Noaptea te visez mereu, Ramuri peste trupul meu, Că mă strângi la sânul tău Ca o mamă pruncul său. Ieri la tine am venit, Supărat eu te am găsit Era-i trist și aplecat Și de frunze despuiat. Soarta să ți-o schimb acum Mi-aș dori dar nu am cum, Tu veșnic
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
din răsuflarea mea, aici, acum, și eu știu ce înseamnă asta, copii! copii suntem, care ne bucurăm de descoperirea noastră din sărut și râdem, ești aici, și mâinile ard pe tot corpul și mă muști de burtă, de spate, de sâni, ah, de pernă, nu te mai poți opri din foame, te simt, te am, mă ai, la limita ființei tale, la granița fericit-fericită, iubit-iubită, cu toate licorile care curg și fac buzele moi și mari și multe în aerul furat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
eram geloasă, eram prieteni, și să știi că Filosoful era foarte tandru, se scula din somn și mă mângâia pe spate și mă trăgea spre el cu degetele mâinilor încleștate ca îndrăgostiții, și mă săruta pe brațe, pe burtă, pe sâni și eu îmi simțeam iar corpul meu și îl iubeam iar odată cu el, de ce nu mă lași să te sărut l-am întrebat pe Marius când m-am dus la Brăila special și când el seara a plecat la un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
mort. Fiul a devenit și va rămâne pentru totdeauna prizonierul răposatului său părinte. Asemănarea celor doi, pecetea grea a eredității, identitatea drumului lor în viață sunt aici revelatoarele prezenței și ale acțiunii fantomei bătrânului Alvig. Odată cu revenirea lui Osvald în sânul familiei și cu tulburarea pe care ea o produce, Ibsen creează un veritabil „efect de fantomă”. „Când a apărut Osvald în pragul ușii, cu pipa în gură, parcă l-am văzut pe taică-său în carne și oase”, recunoaște încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
personajul este cel căruia îi acordă materialitatea cea mai compactă, mai densă, masivitatea impunătoare a statuii. Și, după cum s-a văzut, i-o acordă nu numai personajului imaginar, dar deja statornicit într-un text, ci și aceluia care, înfiripat în sânul aceluiași imaginar, continuă să rătăcească în căutarea unei forme care l-ar defini, a unui autor care i-ar asigura pentru totdeauna un loc într-o piesă, a unui actor care l-ar aduce, în cele din urmă, pe scenă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
lumina reflectoarelor modernității, fantomalul pare să fi invadat întregul spațiu. Modernitatea, a spus-o și Maeterlinck, se definește prin pierderea credinței în spectre, în posibila lor revenire efectivă. Paradoxal însă, ea a determinat și o bizară năvală a spectralului în sânul lumii vii. Suntem cu toții niște strigoi, niște morți în viață - iată lecția teatrului lui Ibsen. Se profilează astfel, încă de la începutul secolului XX, un altfel de spectral, spectralul anonim, fără chip, fantoma fără corp și fără nume care va căpăta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pătrundea ca o frază muzicală îndepărtată, deosebit de melodioasă. O simțea trecându-i ușor prin sânge, ca o mângâiere fără sfârșit. Și sunetele acelea reușeau să deseneze în el imaginea trupului gol, cu picăturile de apă alunecând alene peste umeri, brațe, sâni. Căsătoria lor își dovedea trăinicia prin numărul și vârstele copiilor. Aveau șase copii, patru fete și doi băieți. Cel mai mare, Grigore-Feirat, împlinise deja douăzeci și unu de ani, iar cel mai mic, Ioan-Murad, numai un an și câteva luni. Nu concepeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
fără vorbe, dar cu multe râsete. Unchiul și nepotul se rostogoleau pe divan într-o îmbrățișare plină de vigoare tinerească. ― Dar citește-l! Poftim, ia-l și citește! Iancu luă afișul, ezită, apoi îl rulă încet și îl băgă în sân. ― Îl citesc mai tâziu. Nicolae zâmbi. Obiceiul acesta al lui Iancu de a nu-și consuma imediat o plăcere îl intriga, dar, în același timp, îl umplea de admirație. Își cunoștea bine nepotul. Și prietenul. Nu mai era nimic de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
atingerea acelei ninsori. Zăpada se topea imediat pe pielea lor încinsă, lăsând în urmă salbe de diamante. Marioritza constată că soția prințului nu avea trupul unei femei care născuse șase copii, ultimul dintre ei cu nici doi ani în urmă. Sânii mici, rotunzi. Pielea netedă, cu reflexe sidefate. Era impresionată nu numai de tinerețea ei, dar și de îndemânarea, siguranța și eleganța pe care i le descoperise în timpul partidei de vânătoare. Acum înțelegea de ce Nicolae o numea când Vânătorița, când Diana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
sobă deschisă. Stăteau în pat. Copiii dormeau. Și slugile. Pale de lumină și căldură le mângâiau trupurile goale. Nu mai erau tineri, dar se simțeau încă tineri. Manuc ținea paharul în mână și privea umbra sângerie a vinului. Vibra peste sânul lui Mariam. Într-un fel îi reamintea de revelația din noaptea nunții. Prima lor noapte. Se oprise dinaintea ușii, conștient că nu simțea nici o atracție pentru cea care îl aștepta dincolo de ea. Fusese o căsătorie aranjată. După un an de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
strădui să-și amintească niște versuri scrise cu câteva zile înainte de plecare. Le regăsi, dar le părăsi imediat. Acum i se păreau artificiale, lipsite de emoția aceea adevărată pe care o trăise. Ninsoarea căzând într-una peste părul, umerii și sânii ei, mângâind acel trup de marmură vie. Ea era dincolo de carne, de sânge și de păcatele acestora. Plutea prin ninsoare. Zeitate de o clipă. Un Dumnezeu minut. Nanone! Nanone! Un nume ca o muzică. Două note îngemănate. Una ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de sânge porni să se prelingă încet din buza pictorului printre firele bărbii. Dar el nu-i acordă nici o atenție. Ascuns în spatele stâncilor, privea fascinat spre perechea din poiană. Urmărea prin pulberea cascadei cele două trupuri goale, arzătoare, strâns încolăcite; sânii femeii ridicate ca o coloană în brațele bărbatului. Simțea pe propria lui piele șuvițele lor ude, răsucite ca niște liane. Și, ori de câte ori femeia deschidea ochii, îl străfulgerau imagini dintr-un paradis verde-albăstrui. Dante Negro uitase pentru ce venise. Trăia intens
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de scamator de bâlci frigarea din scândură, mimă cu ea, în mișcări repezite, operația. - Introduc la iuțeală vârful frigării în caiaua îndoită, înfiptă în asfalt, făcu el mai departe, o prind de zbor cu ușurință, mi-o pun apoi în sân și alerg după altele, pe care le culeg uneori de sub oiștea birjarilor cu gloabele în trap. Avea un fel liniștit de a se umfla în pene, cu vădită intenție să predomine, ceea ce îi și îngăduiam, cu atât mai mult, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
se fac farmece cu buruieni, ce să-mi pierd mințile din dragoste. Nu i-am spus Laurei niciodată un cuvânt de iubire, cu toate că în nopțile târzii ale Duminecilor binecuvântate, când sub mâna mea ușor mângâietoare se conturau tot mai plini sânii ei de carne tare, fecioara cobora, tremurătoare, pleoapele cu gene lungi și grele. Abia mai târziu, după ce am pierdut-o, sau mai bine zis după ce mi-am închis-o în suflet, efemer, dar pentru eternitate, am înțeles că ochii ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
mai târziu, după ce am pierdut-o, sau mai bine zis după ce mi-am închis-o în suflet, efemer, dar pentru eternitate, am înțeles că ochii ei frumoși m-au întrebat de atâtea ori: Ramses, unde-ți este trupul? Îi scoteam sânii pe rând, întotdeauna câte unul, să-i sărut sfârcul cu evlavie și recunoștință, fără patimă răscolitoare, fără dorința posedării, ci mai degrabă cu iubirea copilului întârziat la sânul mamei. Poate pentru că trupul Laurei avea aroma frunzelor de nuc, niciodată nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
au întrebat de atâtea ori: Ramses, unde-ți este trupul? Îi scoteam sânii pe rând, întotdeauna câte unul, să-i sărut sfârcul cu evlavie și recunoștință, fără patimă răscolitoare, fără dorința posedării, ci mai degrabă cu iubirea copilului întârziat la sânul mamei. Poate pentru că trupul Laurei avea aroma frunzelor de nuc, niciodată nu am avut dorința să-i ridic poalele rochiei deasupra genunchilor, ca să-i sărut pulpa goală, când se ghemuia în mine pe lădița din dosul scrinului cu albituri. Laura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
la bărbie și carotidă spintecată de o schiță de obuz. Nasturii tunicii erau descheiați și gulerul înalt, desprins din copci. Cămașa puțin desfăcută dezvelea o cruciuliță de email albastru, trecută printr-un lănțișor de aur. Crucea stătea strâmbă pe un sân fără urmă de păr. Ochii albaștri, acoperiți pe jumătate de pleoape fine cu gene neobișnuite de lungi, se uitau țintă la mine. Ne-am oprit în satul acela pustiu. Nici un om nu se zărea la ferestrele caselor bine îngrijite, de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
drept temelie. Purta ciorapi negri lucioși, întinși pe pulpe, agățați de cătărămile jartierelor. Domnișoara mi-a surâs convențional și mi-a descheiat pantalonii, lăsând să alunece prin elipsa lor, o mână pricepută și abilă. I-am cântărit în palmă un sân prelung și greu, ca umplut cu alice, în vreme ce cu mâna liberă mi-am desprins bretelele. Pantalonul îmi căzu dintr-o dată ca un burduf de armonică, peste ghete. Fata mă trase după ea spre divan, pe colțul căruia se răsturnă înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
că pozează cu un comedian, deși pe vremea aceea a suportat cea mai cumplită lovitură, de la moartea tatălui său. De altfel numai egoismul său bolnăvicios l-a împins în brațele sârboaicei, fiindcă o știa mai în etate, diformă și cu sânii fleșcăiți. Nu s-a gândit că tocmai femeia necăutată solicită adulterul și îl săvârșește cu oricine și oricând. El credea că i se cuvine recunoștință, apropiindu-se de dânsa, sacrificându-și un idol întruchipat în antipodul eiă Însă Zitta a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]