19,069 matches
-
cu siguranță că i-ar fi scăzut pofta de mîncare. Era exact ce gîndea și PM. Dacă ar fi știut să-și țină gura. Bătrînul avea să-l hărțuiască pînă ce va afla adevărul, iar PM ar ajunge să-i mărturisească pînă la urmă că se afla afară din casă noaptea trecută, și de ce. Fie și numai gîndindu-se, Îl trecură fiorii și dădu la o parte cu un aer dezgustat albușul vîscos care se Întărea. * * * Sala restaurantului avea aerul Înghețat al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
prin toate ungherele clădirii, Lucas Fersen se ținea după ea, șiroind de apă, intrigat de acea splendidă creatură - ploaia Îi lipea de corp rochia ușoară de vară - care Îi povestea cu aplomb o incredibilă poveste cu niște agresori fantomatici. Își mărturisi În sinea lui că, dacă ar fi fost urîtă, n-ar fi stat să lipăie prin noroaie sub o aversă diluviană, ci s-ar fi aflat la adăpost și În drum spre spitalul psihiatric cel mai apropiat. - Călugări fără cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
două familii dacă nu e indispensabil anchetei. - O, dar asta e o lecție adevărată de deontologie! - E oricum mai bine decît să faci ironii facile. Se măsurară o clipă În tăcere. Deși fascinat de aplombul și, de asemenea, și-o mărturisea În sinea lui, de frumusețea tinerei femei, Fersen se Întreba În ce măsură putea să aibă Încredere În ea. Marie, la rîndul ei, nu prea avea Încredere În polițistul parizian al cărui umor cinic o oripila. Fersen adunase informații Înainte să sosească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
pe chipul tinerei femei. Ea dădu din cap. - Înmormîntarea lui Gildas are loc mîine, vreau să-mi petrec seara asta alături de familie... Lucas șovăi Între dorința de a stărui ca ea să meargă se odihnească și aceea de a-i mărturisi admirația pentru curajul de care dădea dovadă. Se mulțumi Însă să Încuviințeze fără să scoată o vorbă. În mod ciudat, atmosfera din casa familiei Kermeur nu era una de reculegere. Milic nu se putuse Împiedica să nu plece să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
aceeași lipsă de griji, căzuseră amîndouă de acord că data de 5 iunie era singura posibilă - ținînd seama de calendarul curselor și de anotimp - pentru a deveni cumnate. Sprea marea lor mirare, Christian emisese rezerve: 5 nu era cifra lui, mărturisise el În cele din urmă, Înainte de a ceda sub hohotele lor de rîs. De ce nu-i dăduseră ascultare? Anne simți dorința de a fugi spre Marie, de a o cuprinde În brațe, de a plînge odată cu ea. Totuși șovăi, tulburată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Yvonnei În legătură cu participarea lui Gwen la naufragiul din 1968. Bărbia femeii căzu moale, iar picioarele n-o mai ținură, așa că se lăsă să cadă pe scaunul pe care-l refuzase la intrarea polițiștilor În vorbitor. - Fiica mea n-a putut mărturisi așa ceva! E cu neputință! - Puștoaica dumitale de zece ani se Întoarce acasă În plină noapte de furtună, șiroind de apă de mare, a doua zi fiul dumitale Pierric, de doar șase ani, e găsit rătăcind pe faleză, neînstare să vorbească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
titlul lui, iar sarcina ei nu putea fi decît o capcană sordidă. Yvonne, la rîndul ei, se detesta că fusese nebună după acel aristocrat pe care-l credea incapabil s-o considere altceva decît o prostituată. Fără să și-o mărturisească vreodată, se iubiseră, totuși, la fel de pasionat, la fel de violent pe cît se sfîșiaseră, iar pe această dragoste de neconceput clădiseră o ură pe care copiii lor o duseseră mai departe. Și pe care o plătiseră cu toții foarte scump. - Fiica noastră a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
fost. - Care, el? - Christian Bréhat. Ryan Îi interogase pe toți jefuitorii de atunci, În afară de Christian. Poate că bătrînul avea dreptate. Și dacă micul Bréhat găsise copilașul nou-născut? De la postul de pilotaj, PM Își interpelă fratele. - Ei, ce se aude? A mărturisit? Unde a ascuns lingourile? Ryan-Erwan se Întoarse spre fratele lui. Bietul netot, ar fi de ajuns să-i dai ghes un pic și ar fi și el gata de orice pentru aur, gata să ucidă. PÎnă și pe propriul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
În consecință, opuse mai puțină rezistență. Tot mai descompus, recunoscu că se pusese de acord cu Ryan să-și drogheze tatăl și să-l ducă pe mare. - E fratele meu! Voia să-l terorizăm pe bătrîn ca să-l facem să mărturisească unde sînt lingourile. Îl detestam, e adevărat, dar vă jur că nu eu i-am tăiat gîtul! El l-a ucis! E un monstru! Știu unde e, o să vedeți! Știu unde se ascunde de cînd v-a făcut să credeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
a alungat din Lands’en... Iar la Întoarcere am descoperit că devenise Încă și mai rău, se transformase Într-un asasin... Atunci am hotărît să-l ucid. L-am făcut pe PM să creadă că voiam să-l fac să mărturisească unde ascunsese lingourile și mi-a venit ideea cu iahtul. Am venit după ei pe mare, cum prevăzusem... - Vedeți, mărturisește! Era pe vas, doar v-am spus. - Dar, de Îndată ce tata ne-a dezvăluit unde era aurul, te-ai aruncat asupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
asasin... Atunci am hotărît să-l ucid. L-am făcut pe PM să creadă că voiam să-l fac să mărturisească unde ascunsese lingourile și mi-a venit ideea cu iahtul. Am venit după ei pe mare, cum prevăzusem... - Vedeți, mărturisește! Era pe vas, doar v-am spus. - Dar, de Îndată ce tata ne-a dezvăluit unde era aurul, te-ai aruncat asupra mea, nu voiai să Împarți, așa e? - Ce? - M-ai Înjunghiat și m-ai aruncat peste bord! PM se sculă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
răspunzători de moartea mamei tale. Din cauza asta te-am ținut. Și apoi, te-am iubit, scumpa mea... mai mult decît pe ei... adăugă ea Într-o suflare. Marie o cuprinse pe Jeanne În brațe, i-ar fi plăcut să-i mărturisească toată dragostea ei, dar, În familia Kermeur, dragostea nu se exprima decît prin fapte, pudoarea Îi Împiedica pe membrii familiei să spună te iubesc; cu cît sentimentul era mai puternic, esențial, cu atît Însemna pentru ei să-l micșoreze spunînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
banal și pașnic, se revela ciudat de crud: În aceeași zi, descoperea cine era tatăl ei, apoi trebuia să-l anihileze. Treaptă după treaptă, Își repeta că datoria ei o silea să facă acest lucru, omul acela fascinant, și-o mărturisea În sinea ei, era un criminal, Îi decimase familia; prin Însăși realitatea legăturii dintre ei, nu putea lăsa nimănui altcuiva sarcina de a-l aresta. Urcînd ultimele trepte, se convingea singură că așa trebuia să procedeze și se simți mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
I-am pierdut mereu pe cei pe care i-am iubit... Iar treizeci și cinci de ani de pușcărie au făcut din mine... Un nebun, desigur, o fiară care n-a mai găsit forța să supraviețuiască decît visînd să se răzbune. - O mărturisești? - Da, mărturisesc faptul că am dorit să-mi răzbun soția asasinată și copilul pierdut... - Copilul tău nu e pierdut... - Știu, Marie. Și chiar dacă nu te merit, sînt atît de mîndru de tine. Într-o străfulgerare, avu În minte o imagine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
pierdut mereu pe cei pe care i-am iubit... Iar treizeci și cinci de ani de pușcărie au făcut din mine... Un nebun, desigur, o fiară care n-a mai găsit forța să supraviețuiască decît visînd să se răzbune. - O mărturisești? - Da, mărturisesc faptul că am dorit să-mi răzbun soția asasinată și copilul pierdut... - Copilul tău nu e pierdut... - Știu, Marie. Și chiar dacă nu te merit, sînt atît de mîndru de tine. Într-o străfulgerare, avu În minte o imagine absolut nebunească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
noi ancorarea în realitate nu poate fi de durată. Acum câteva luni, când ne-am întâlnit și ți-am vorbit despre fundație, am citit imediat nerăbdarea de pe fața ta, dorința de a ieși din timp. În plus, trebuie să-ți mărturisesc că am fost foarte geloasă, nu pe ea, care este și prietena mea, ci pe ceea ce vi se întâmplă. Am simțit că este vorba despre ceva extraordinar și v-am invidiat pentru asta. Cu timpul, am fost tot mai contrariată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
deloc. Îl urmărea pretutindeni. Ea trebuia să știe în fiecare moment unde este, ce face, cu cine vorbește la telefon. Asta nu mai era viață, domnilor. Îl exaspera, pur și simplu. Eu am fost cea care a hotărât să-i mărturisească tot. La scurt timp după asta, a survenit scindarea. Noi, care ne iubeam atât de mult, închipuiți-vă, nu ne vedeam sau nu vorbeam cu săptămânile. Devenise insuportabil. Asta a fost salvarea noastră, altfel nu știu ce s-ar fi întâmplat, căci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
Am întârziat groaznic! (Începe să dea nervoasă din aripi. Se înalță încet către tavanul scenei ce o înghite în întregime, trasă de sfori.) Avocatul acuzării: (Sentențios...) V-am spus eu că ăsta e un ospiciu, nu o Curte de judecată. Mărturisesc că de pe vremea comunismului n-am mai văzut atâtea transformări într-un timp atât de scurt, domnilor! Mai rămâne să se transforme și doamna Dora într-o erinie și nu mai e nevoie de niciun proces, zeii sunt răzbunați. Sinele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
că relația ei de iubire era atât de dureroasă și deficitară, încât întocmai o tovărășie grotescă ca a mea avea aerul să o relaxeze și să compenseze neîmplinirea ei. La un moment dat, m-a invitat la confesiune. Mi-a mărturisit că realizează cât de singur sunt și că pesemne mi-aș dori să discut cu cineva despre mine, despre secretele mele, așa cum în fapt se desfășoară lucrurile în mod firesc între iubiți sau prieteni. Ea își imagina cât de greu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
imagina cât de greu trebuie să fie să fii singur cu tine însuți, să nu te poți împărți cu nimeni, să fii singular și singularizat. M-a asigurat de discreția ei totală și a rămas foarte dezamăgită când i-am mărturisit că nu am nimic de spus despre mine. Cine sunt eu, de fapt? De unde aș putea să știu? Poate că, întrebat într-o limbă adecvată, mi-aș afla răspunsul. Dar nu cred că limba asta să se vorbească pe pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
lucrurile. A, nu! Nu sunt sigur. Nu-mi dau seama. Ești foarte bolnav și totuși nu ești. Spiritul tău nu e pervertit încă de boală, sunt cazuri foarte rare. De obicei, se întâmplă invers, fizicul e ultimul care se contaminează. Mărturisesc că ești un caz neobișnuit. Am știut că este ceva greșit. Nu trebuia să mi se întâmple tocmai mie. Nu există nicio justificare. Eu nu mă simt bolnav și n-am de ce să fiu bolnav. Nimeni din familia mea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
apară în realitate într-o formă recognoscibilă sau nu, iar tu să simți că este El. Totuși, m-am mai liniștit când colega și prietena mea de clasă, cu care de altfel am realizat și primele incursiuni erotico-tactile, mi-a mărturisit că și ea are un "el" al ei, sau poate o "ea", care nu-i dădea pace și o interpela adesea, disturbând-o de la activitățile ei lumești. Uite, vezi? Și acum este cu mine sau, mai exact, îl simt cum își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
adresat cuvinte al căror sens nu l-am descifrat până acum, doar că acea parte înțeleaptă, intuitivă și neuitătoare a memoriei mi le-a păstrat cu sfințenie și mi le-a restituit cu putere din străfundurile ei. Ea mi-a mărturisit, și-mi amintesc cu precizie fiecare cuvânt al ei: de când se știe sau de când își poate aminti, a fost întotdeauna îndrăgostită: ba de tatăl ei, ba de unchiul ei, ba de verișorul dinspre mamă; de primul învățător, de farmacistul la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
marea cu întinderea ei nesfârșită. În credința mea de copil, marea mi s-a părut întotdeauna nesfârșită și refuzam s-o asociez cu acea pată albăstruie de pe hărțile geografice, unde era înghesuită din toate părțile de liniile de pământ. Și mărturisesc că nici astăzi nu mă pot gândi la ea altfel. Acel perimetru obscur de pe hartă și întinderea nemărginită de ape, ce tăia în orizont cerul, reprezentau două lucruri complet diferite; pentru mine, primul nu era nicidecum abstracțiunea celuilalt, la fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
cîteva zile, ar fi sărit în sus de bucurie, înconjurîndu-i cu afecțiune. Dar între timp învățase lecția. O astfel de manifestare i-ar fi pus, fără îndoială, pe fugă; și nu-și mai permitea nici o singură ratare. Trebuie să vă mărturisesc: nu am nici un punct de plecare. Nu știu nimic, decît că, acum doi ani, am fost găsit rătăcind undeva, în pădurea de stejari. Asta caut acum: o informație cît de mică despre întîmplarea care m-a adus aici; o vietate
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]