19,653 matches
-
ceea ce ar însemna să-l las pe Jake să aștepte și apoi să apar la ușă gâfâind și roșie la față... Jake îmi pare mai mare, aici, la mine în casă. Întotdeauna bărbații par așa. Când ești pe terenul tău, obișnuită cu propriile tale dimensiuni, orice bărbat, oricât de pirpiriu, apare considerabil mai „consistent“. E în stare să umple un fotoliu și își lasă pantofii enormi și urâți pe unde apucă (aceștia arată rezonabil în timp ce sunt purtați, dar sunt cumplit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
perna șezlongului. —Casa asta e fantastică! zice Stewart. Noi doi avem o cameră cât un teren de fotbal, care are lambriuri peste tot. —Știu, zic eu, observând că toți vorbim în șoaptă când facem referiri de genul ăsta. Nu suntem obișnuiți să petrecem în conace luxoase, nu prea suntem în elementul nostru, facem notă discordantă cu adunătura de bogătași. Dar nu vrem să recunoaștem, așa că ne manifestăm frustrarea bârfind pe seama luxului acestei case vechi. Unde dormi? mă întreabă Vijay. —Doamne, amice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
băiețași de bani gata, morți de beți, nu găsesc altceva mai bun de făcut decât să se dea pe balustradă. Sper să cadă și să-și rupă gâtul. Oricum, par a fi în elementul lor și mă gândesc că sunt obișnuiți cu asemenea distracții. Probabil că s-au apucat de astfel de sporturi de îndată ce au început să meargă (bineînțeles, bonele lor le-au scos întâi lingurița de argint din gură, ca să nu se înece cu ea când fac buf). Nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
binelea acum, iar ceilalți sar imediat să îmbrățișeze sau să mângâie ce-a mai rămas neîmbrățișat de Charlotte. Toți ceilalți, în afară de Jim, care, ca întotdeauna, stă puțin mai în spate, cu o expresie aproape furioasă pe față. Deja ne-am obișnuit cu acest comportament neobișnuit din partea lui, așa că Jim nu mai șochează pe nimeni. —Și Finn, se smiorcăie Daisy, să nu te mai simți vinovat, OK? Mi-am făcut-o cu mâna mea. Nimeni nu m-a obligat. Am acceptat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
luna trecută un documentar pe Canalul 4 despre astfel de căsnicii. Trebuie să chemăm poliția. Dacă n-au sunat deja vecinii, adaug eu, ridicând vocea, ca să răzbată peste fundalul cu țipete și cu bubuituri în ușa de la bucătărie. S-au obișnuit de mult, mormăie Jim. Obișnuiau să cheme poliția, dar ea le spunea întotdeauna că a fost doar o mică ceartă și-i trimitea înapoi de unde veneau. Probabil că de data asta nici n-au să mai vină. Charlottei îi lucesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
Canalul 4 despre astfel de căsnicii. Trebuie să chemăm poliția. Dacă n-au sunat deja vecinii, adaug eu, ridicând vocea, ca să răzbată peste fundalul cu țipete și cu bubuituri în ușa de la bucătărie. S-au obișnuit de mult, mormăie Jim. Obișnuiau să cheme poliția, dar ea le spunea întotdeauna că a fost doar o mică ceartă și-i trimitea înapoi de unde veneau. Probabil că de data asta nici n-au să mai vină. Charlottei îi lucesc ochii a război. Vocea ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
revolta pentru că din ochii Milionarului țâșniră două lacrimi care se transformară în cărăbuși, mișcându-și printre tufe, elitrele. Sunt cărăbuși din copilărie spuse trist Milionarul nici lor nu le place ca altcineva să le ia locul. Prostii zise Bau vă obișnuiți. Și eu m-am obișnuit. Tu de cine ești, mă, locuit? De alt Bau, mai Bau decât mine. Îmi place că vorbește frumos. Locuim în casa altora fără să știm dacă suntem acceptați de casă, dar ea ne gonește până când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
țâșniră două lacrimi care se transformară în cărăbuși, mișcându-și printre tufe, elitrele. Sunt cărăbuși din copilărie spuse trist Milionarul nici lor nu le place ca altcineva să le ia locul. Prostii zise Bau vă obișnuiți. Și eu m-am obișnuit. Tu de cine ești, mă, locuit? De alt Bau, mai Bau decât mine. Îmi place că vorbește frumos. Locuim în casa altora fără să știm dacă suntem acceptați de casă, dar ea ne gonește până când o să găsim casa care ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Alimentară Autorului. Cum adică? întrebă el. Ți-a căzut filosofia la picioare? Privește, zise Mioara. Într-adevăr, orașul era cu susul în jos. Singurii care mergeau pe pământ erau Mioara și Autorul. Locuitorii pășeau pe cer cu capul în jos. Obișnuiți cu atâtea ciudățenii, nimeni nu-i mai lua în seamă pe cei doi care treceau alături de păsări printre coroanele copacilor, făceau cu mâna piloților în nori, zgândărind ploaia, mergând alături de îngeri. Când se schimbase totul, nu știau, sau conceptul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
un bătrân care semăna cu Nilă și a tăbărât, la propriu, peste elevul Nilă cu un caiet în mână în care îi arăta finalul operei sale compuse într-o zdreanță de veșnicie! Și cred că numai eu am auzit și obișnuit de a reține replici încă de când eram în uter, pot să-ți redau cele spuse înfocat de Nilă lui Nilă: Propoziția 5: Orice limită de funcții măsurabile este limita măsurabilă. Demonstrație: Nilă Mic luă caietul din mâna lui Nilă Neant
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ce se întâmplă. Masa lungă, acoperită de o pânză albastru închis, este treptat ocupată de diferiți membri ai Ministerului. Deși mai nimeni din cei prezenți nu va lua cuvântul la această conferință de presă, e bine ca publicul să se obișnuiască cu fețele lor, pentru ca atunci când vor candida la un post ei să pară cunoscuți și populari, și astfel să-și asigure postul. În sfârșit, vine și Ministrul. Întotdeauna vine ultimul, probabil pentru a crea impresie. Vine cu pași mici și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
deschis și îmbătându-mă cu izul său. Alături de el erau lalele și crini. Le vedeam culorile. Trandafirul imita un safir închis la culoare, lalelele erau de un galben aprins, iar crinii îmbinau magnific albul pur cu un verde crud. Mă obișnuisem cu întunericul, credeam eu. De undeva, de departe, se auzea un tren, iar cea mai apropiată cale ferată era la câțiva kilometri depărtare. Câte surprize ascunde o noapte tăcută! Povestește-mi despre cartea cu rândurile deja scrise! Timpul e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
După ce au coborât toți în subteranul necunoscut și după ce am dat dispozițiile de rigoare celor care au rămas în urmă pe post de ghid pentru ceilalți, am coborât și eu. Mirosul devenea mai rânced, dar parcă mai suportabil. Poate mă obișnuisem eu, dar i-am văzut și pe ceilalți că respirau mai ușor acum decât cu câteva minute mai înainte, când se fereau să se apropie de intrare. Încăperea în care ne aflam avea forma unui cerc. Tuneluri porneau aproape în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
și creierul, ea are mai multă inteligență și înțelepciune decât noi toți. Ea se "pliază" pe sufletul celui care o mânuiește și se poate dărui când poftește. Ea te reprezintă. Mie nu mi s-a dăruit, ci doar s-a obișnuit cu prezența mea. Ție, pe de altă parte... se pare că te place, din moment ce s-a legat de existența ta de cum te-a simțit. Termină. Se întoarse la cutie și scoase de acolo două cuțite cu forme ușor curbate, ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
infirmerie, căci îi eram dator Anei cu o vizită. Îi promisesem. Ușa infirmeriei se deschidea spre interior, căci fusese o sală de clasă, dar ceea ce m-a impresionat era lungimea încăperii. Era de trei ori mai mare decât o sală obișnuită de clasă. Ana mă întâmpină zâmbind. Știam că ai să vii, zise ea bucuroasă. Sfetnicii începură să se agite, dar nu i-am băgat în seamă. De unde? spusei, răspunzându-i la zâmbet. Nu știu... așa simțeam eu. Ce s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
școlii!" "OK. Mă ocup eu de el." Clanța ușii scârțâi infernal la fel ca oricare clanță veche din clădirea asta uitată de Dumnezeu. Înăuntru erau trei reprezentanți ai Ministerului care stăteau în picioare în mijlocul clasei, cu fața spre locul unde obișnuia să fie tabla. Înaintea lor stătea un falnic Perir François care bătea darabana pe tocul pistolului din mâna dreaptă. În jurul lui, cinci elevi din ultimul sau penultimul an de studiu stăteau cu puștile sprijinite în umăr, gata la primul semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
Și mai interesant! Negocieri de predare? Doar n-am înnebunit! Abia acum câteva ore însuși Ministrul plecase de la noi trântind ușa în urma sa. EU sunt conducerea rebelilor! Și EU nu am convocat pe nimeni la negocieri. Sunteți prizonieri de război! Obișnuiți-vă cu gândul înainte de a vă împăca cu el! Acum, dumneavoastră, domnilor, vă rog să vă lăsați conduși în carcerele voastre. Am lucruri mai bune de făcut decât să pierd vremea cu trei marionete. Ce? țipă călăuza mea. Noi nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ale clădirii, iar cei care erau prin acele locuri se dădeau în spate câțiva pași, temându-se, dar de fiecare dată se îngrijorau din ce în mai puțin, până când acele ocazionale pocnete ale construcției intraseră în rutină și toată lumea se obișnuise cu ele, iar la un moment dat nici nu-și mai dăduse seama că nu mai erau deloc. Se opriseră. Clădirea înghețase total! Încremenit era totul și afară! Numai fulgii de zăpadă cădeau în continuare spre pământ. Pe măsură ce orele înaintau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ți e în puteri și e lucru mare! E deja ceva ce depășește puterea oamenilor. Mi-am luat inima în dinți și am gustat din acel piure maro. Oh! Ce dezgustător! Văzuse scârba de pe fața mea și zâmbi înțelegător. Te obișnuiești cu vremea... mie, zise arătând un piure alb, îmi plăcea acela. E mai dulce. Văd că nu mănânci. Tot postești de ceva vreme. Ți-e rău cumva? Masa aia amorfă albă nu-mi inspira mai multă încredere decât ce mâncasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
făcut, se cuibăriră într-un colț și adormiră grămadă, unul peste altul, într-un mod drăguț. La fel făcură și majoritatea celor nouă. Corvium, însă, și cu Helur rămaseră treji, unul pentru că nu putea să doarmă, iar celălalt pentru că era obișnuit cu lipsa somnului. Ce era bomba aia, Altanovici? Ieșiseră deja din oraș și acum parcă zburau deasupra câmpiilor ninse din regiune. Dealurile se înălțau și coborau în dreapta și în stânga lor, amintindu-le mereu spre ce se îndreptau și cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
pentru un zeu necunoscut. - William James Nu trebuie ales ceea ce este imposibil. - Jean-Paul Sartre Prolog Vasco Borden, patruzeci și nouă de ani, trase de reverele costumului și își îndreptă cravata, în timp ce înainta pe mocheta de pluș a holului. Nu era obișnuit să poarte costum, deși îl avea pe acesta, bleumarin, special croit ca să-i ascundă silueta musculoasă. Borden era solid, avea 1,90 metri înălțime, aproape 110 kilograme, un fost jucător de fotbal american, care lucra ca detectiv particular și specialist
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
casă. Îl duseră într-o cameră cu un terminal pentru cercetători. Își petrecu după-amiaza citind despre Dave și toate adnotările din dosarul acestuia. Printă tot dosarul. Se plimbă prin clădire, merse la baie de câteva ori, așa încât paznicii să se obișnuiască să-l vadă pe monitoare. Rovak plecă acasă la patru, oprindu-se în drum ca să-și ia la revedere. Veterinarii și paznicii se schimbau la șase. La cinci și jumătate după-amiaza, Henry se întoarse în sala de antrenament și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Gerard. Aveți o dispută pe teme de custodie din pricina unei păsări. — O să discut cu Nadejda. Însă cred că a plătit-o să tacă. — Pasărea îți știe numele? Numele laboratorului? Numere de telefon? — Nu, dar a memorat tonurile telefonului meu mobil. Obișnuia să le repete, ca o secvență de sunete. — Atunci, poate o să ne sune, cândva. — Poate, zise Gail oftând. Capitolul 45 Alex Burnet era în mijlocul celui mai dificil proces din cariera ei, un caz de viol ce implica un atac sexual
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
se mai simțea mulțumită de căsnicia ei și se săturase de escapadele nesfârșite ale lui Barton, cum le numea ea. Un cadou ar fi picat tocmai bine. Dar ar fi bine să fie ceva deosebit, la naiba, zise Barton. E obișnuită cu toate. Vile în Franța, iahturi în Sardinia, bijuterii de la Winston, bucătari aduși cu avionul de la Roma, pentru ziua de naștere a câinelui ei. Asta e problema. Nu mai am cu ce s-o cumpăr. Are șaizeci de ani și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
zici de Jerry? Îți convine? Nu, spuse papagalul. Deloc. — De ce? — E stupid. E o idee stupidă. Urmă o tăcere stânjenitoare. — Chiar așa? zise Barton Williams, pe un ton ușor amenințător. Williams știa că era un simplu animal, dar nu era obișnuit să i se spună că e prost, mai ales de către o pasăre, și nimeni nu făcuse asta, de foarte mulți ani. Simți cum entuziasmul față de cadoul său scădea. — Jerry, zise el. Ar fi cazul să te obișnuiești cu mine, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]