18,248 matches
-
să aștepte, răbdător. Femeia Își Încrucișase brațele, frecându-și-le ușor, ca și cum locul ori pictura o Înfrigurau. — Nu Înțeleg prea mult, a zis după un moment. Dar mi se pare extraordinară. Impresionează, te asigur. Foarte mult. Are un nume? - Nu. Pictorul de război n-a făcut alte comentarii. Ea a rămas tăcută, apoi a mers de-a lungul peretelui circular, privind fiecare amănunt. S-a oprit o bună bucată de vreme În fața femeii cu coapsele Însângerate și a bărbaților care se
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
spus. E viața, nimic mai mult. O parte din ea. Irisurile albastre păreau acum mai atente. Carmen Elsken Îi studia gura și ochii, căutând În ei explicația imaginilor pictate pe perete. - Ai avut, probabil, o viață ciudată, a zis brusc. Pictorul de război a zâmbit iar, de astă dată În sinea lui. Asta era, deci. Toți Ivo Markovici și toți Faulques, retinele impresionate nu contau pentru acest punct de vedere. Așa aveau să-l vadă cei ce nu fuseseră aici. Ori
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
N-am văzut niciodată așa ceva. - Faptul că nu vezi nu Înseamnă că nu există. Femeia ținea gura Întredeschisă, cu ochii Încă zâmbitori și ușor deconcertați. Rochia largă de bumbac, a observat Faulques, Îi favoriza șoldurile prea late. - Ai fost Întotdeauna pictor? - Nu Întotdeauna. - Și Înainte ce făceai? - Fotografii. Carmen Elsken a Întrebat ce fel de fotografii, iar el a arătat spre The Eye of War, care era tot pe masă, printre uneltele de pictură. Ea a Întors câteva pagini și a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În plus, ești o femeie frumoasă. Dacă Îmi permiți să ți-o spun. A urmat o tăcere, iar ea și-a Întors privirile. Privea iar fresca, dar de astă dată părea cu gândurile În altă parte. A privit nehotărât mâinile pictorului de război, parcă așteptând o vorbă ori un gest de-al lui; dar Faulques a tăcut, neclintit. Femeia s-a foit un pic. Părea stingherită. - Îți mulțumesc că mi-ai arătat la ce lucrezi. - Eu Îți mulțumesc pentru vizită. - Mai
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
lovituri de archebuză, cel care Îi jefuia pe morți, câinele care devora cadavre, execuțiile, roata de tortură, copacul din care atârnau ciorchinii de trupuri ale spânzuraților. Răutatea mai presus de orice control al rațiunii și ca instinct natural al omului. Pictorul de război s-a oprit În fața scenei, privind-o. Necurat, spusese Carmen Elsken cu extraordinară luciditate ori intuiție. Acela era cuvântul, iar acum Îi șerpuia prin fiecare circumvoluțiune a memoriei, când Faulques a pus mâna pe peneluri și a Început
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
vorbele interlocutorului l-ar fi incomodat. Vreau doar să mă asigur că va fi un joc curat de ambele părți. - Nu-mi Închipui cum ar fi să te strangulez cu mâinile goale. Sunt prea bătrân pentru așa ceva. - Dramatizezi, domnule Faulques. Pictorul de război n-a putut evita o strâmbătură. Ori poate o urmă de zâmbet. A dat din cap, a făcut câțiva pași, a terminat să-și pună În ordine ustensilele de pictură și s-a oprit iar În fața lui Markovic
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de nevastă și copil, așa m-am simțit. Ca un sobol nebun, care săpa În orice direcție pe sub pământ, fără nici un țel. Până m-am gândit la dumneata. Asta mi-a redat judecata. Lumina. Îl privea prietenos pe Faulques. Recunoscător. Pictorul de război a dat din cap. - Judecata dumitale e discutabilă. - Nu spune asta. Sunt atât de judicios, că mă mir și eu. Dat fiind că ai făcut ce-ai făcut din viața mea, mi-am putut da seama ce rol
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
femeia asta cu capul ras? Nu-i de ajuns violul? Sângele de pe coapse și copilul care privește? Părea preocupat de toate acestea. Neliniștit cu adevărat. Faulques s-a apropiat agale. Stăteau unul lângă altul, privind pictura. — Deformare profesională, a spus pictorul de război. Presupun. Reflex de fotograf. Femei rase În cap, femei violate. Știi pozele alea vechi de la eliberarea Franței? Într-o poză, violul aproape că nici nu-i apreciat. Trebuie să-l explici, și atunci imaginea nu are efect. Să
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
permiți să spun așa. Coapsele goale, pântecele... E mai mult animal decât om. Și-a privit interlocutorul cu și mai mult respect. Nu-i Întâmplător, așa-i? Nu e din incompetență. Faulques a făcut un gest vag. - Nu-s un pictor competent. Dar poate fi adevărat ceea ce spui. Violența, orice violență, face din cel violentat un obiect, o bucată de carne de animal. Cred că ești de acord. - Sunt. Din experiență. Markovic s-a deplasat de-a lungul peretelui circular, pe
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
plină de tăieturi. Totuși, În imaginile de la televizor, care se filmaseră chiar În acel moment mai din spate, apărea Faulques făcând prima poză, apoi În genunchi, cerând ca omul să nu fie omorât. Cu un gest de rugă ori implorare. Pictorul de război s-a strâmbat. - N-am fost convingător. Nici asta nu figura printre cele mai bune amintiri ale lui. Dacă orice război era o călătorie În infern, Africa era scurtătura. Țac, țac. Pocnetul cuțitoaielor care loveau În carne și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În orice caz, ai continuat să lucrezi. Ai făcut a doua poză cu bărbatul mort la picioarele dumitale. În acel interval te-ai gândit, oare, că l-au omorât fiindcă erai dumneata acolo? Că au făcut-o ca să-l pozezi? Pictorul de război n-a răspuns. Firește că se gândise. Bănuia chiar că așa se și petrecuse. Acum știa că nici o fotografie nu era nici inertă, nici pasivă. Toate aveau repercusiuni asupra lucrurilor și oamenilor din jur. Asupra fiecăruia dintre infiniții
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
conchis În fine, Faulques nu era mândru de asta. De faptul că nu evitase nimic. Și poate că nici nu-i părea rău de contrariu. Se gândea, de pildă, la copiii pe care Îi pozase În Liban, atacând un tanc. Pictorul de război și-a privit gazda surprins. Individul Își făcuse bine lecțiile. - Ți-am spus că dumneata ești briciul meu rupt - Markovic Își atinse fruntea cu un deget. Am avut multă vreme... Îți amintești de poza aia? Faulques Își amintea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
tancului, cu aruncătorul de grenade pe umăr, privindu-și deconcertat camarazii morți. Faulques știa că, dacă el n-ar fi fost acolo cu aparatul lui foto, asta nu s-ar fi Întâmplat niciodată. Ori nu s-ar fi Întâmplat astfel. Pictorul de război s-a Întrebat cât timp dedicase croatul studierii fiecăreia dintre fotografiile lui. - Știi ce cred eu acum? a comentat Markovic. Că a fotografia oameni e ca și cum i-ai viola. I-ai bate. Îi smulgi din normalitatea lor, ori
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
le-a făcut la Paris: pantofi vechi, aliniați pe rafuri, așteptându-și stăpânii, care par imposibili. Ori celelalte sute de pantofi, puși grămadă unii peste alții În lagărele de exterminare fasciste. - Ce ciudat, a comentat Markovic. Întotdeauna am crezut că pictorii Înfrumusețează lumea. Că Îndulcesc urâțenia. Faulques n-a răspuns. Totul depindea, gândea el, de ce avea privitorul În minte În vreme ce se uita ori de ce Îi băga pictorul În minte. Pantofi ori mere. Până și cea mai inocentă dintre aceste imagini putea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
În lagărele de exterminare fasciste. - Ce ciudat, a comentat Markovic. Întotdeauna am crezut că pictorii Înfrumusețează lumea. Că Îndulcesc urâțenia. Faulques n-a răspuns. Totul depindea, gândea el, de ce avea privitorul În minte În vreme ce se uita ori de ce Îi băga pictorul În minte. Pantofi ori mere. Până și cea mai inocentă dintre aceste imagini putea să sugereze un labirint, cu firul Ariadnei răsucit Înăuntru, ca un vierme. - Știi ce cred eu, domnule Faulques? Că dumneata nu-ți faci dreptate. Poate că
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Pantofi ori mere. Până și cea mai inocentă dintre aceste imagini putea să sugereze un labirint, cu firul Ariadnei răsucit Înăuntru, ca un vierme. - Știi ce cred eu, domnule Faulques? Că dumneata nu-ți faci dreptate. Poate că ești un pictor foarte competent, la urma urmelor. Markovic se rotea acum În jurul său, atent la ferestre, la ușă, la catul de sus. Părea să le facă un plan mental. O ultimă revizie. - Sunt sigur că oricine intră În acest turn, chiar dacă nu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
dumneata și cu mine, va simți o oarecare neliniște - s-a uitat pe neașteptate la Faulques, cu un interes cuviincios. Cum s-a simțit femeia care a fost aici? O clipă, cei doi bărbați s-au Înfruntat din priviri. Apoi pictorul de război a zâmbit. - Liniștită, presupun. Până la un punct. A spus că asta era ceva necurat și teribil. - Vezi? Despre asta vorbesc. Deci nu ești un pictor atât de prost cum spui. În ciuda atâtor unghiuri și linii drepte și a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
fost aici? O clipă, cei doi bărbați s-au Înfruntat din priviri. Apoi pictorul de război a zâmbit. - Liniștită, presupun. Până la un punct. A spus că asta era ceva necurat și teribil. - Vezi? Despre asta vorbesc. Deci nu ești un pictor atât de prost cum spui. În ciuda atâtor unghiuri și linii drepte și a atâtor umbre lungi. A ridicat brațele, cuprinzând În acel gest Întreaga frescă. Apoi și le-a lăsat să cadă de-o parte și de alta a trupului
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
alta a trupului. - Circulară ca o capcană - s-a Încruntat. O capcană pentru soboli nebuni. După aceea, s-a uitat cu afecțiune la Faulques. O afecțiune pe care, prin lentilele ochelarilor, pupilele de culoare cenușiu-deschis o făceau ironică ori rece. Pictorul de război a amestecat vorbele „răceală” și „afecțiune”, Încercând să le Împace În minte ca pe o paletă. A renunțat, dar privirea aceea persista În fața lui și era exact așa. — Într-un fel sunt mândru de dumneata, a murmurat atunci
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
sunt mândru de dumneata, a murmurat atunci croatul. - Cum ai spus? - Am spus că sunt mândru de dumneata. A urmat o tăcere. Markovic continua să-l privească la fel. - Și sper, domnule Faulques, că și dumneata ești mândru de mine. Pictorul de război și-a trecut o mână peste ceafă. „Perplex” nu era chiar vorba exactă. În realitate, Înțelegea perfect ce voia să spună celălalt. Ceea ce Îl stupefia Însă erau propriile lui sentimente. - A fost un drum lung, a admis. - Tot atât de
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
regulă. Că totul era cum trebuia să fie. Apoi a Încuviințat alene, și-a scos ochelarii, și i-a șters cu poalele cămășii și i-a pus din nou. - Ai dreptate. Ajunge. Suna ca o nostalgie anticipată, s-a gândit pictorul de război. Doi bărbați obișnuiți unul cu altul, gata să se despartă. Spre surprinderea sa intimă, se simțea neobișnuit de liniștit. Lucrurile veneau când trebuiau să vină. La timpul și În ritmul lor. O clipă, s-a Întrebat ce-o să
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
lui. Croatul s-a Îndreptat agale spre ușă. A făcut-o aproape fără nici un chef. Acolo s-a oprit și a ridicat mâinile, ca să aprindă altă țigară cu bricheta lui Faulques. Apoi a arătat spre frescă. - Nu te grăbi, domnule pictor. Poate că Încă mai poți... Nu știu. Sunt părți neterminate. S-a Întors să privească păduricea de pini de lângă faleză. Eu am să aștept afară. Dispui de toată noaptea. Crezi că-i bine? Până În zori. - Cred că-i bine. Lumina
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
craterului ce punea stăpânire, din vârful lui olimpian și letal, pe punctul superior al triunghiului, impunând Împrejurimilor simetria sa roșie. În turn nu se auzea decât uruitul generatorului de afară și alunecarea pesulelor pe perete. La lumina reflectoarelor cu halogen, pictorul de război lucra febril. S-a oprit o clipă, a amestecat carmin de garanza, umbră arsă și puțin albastru de Prusia, ca să obțină un negru cald, și l-a aplicat pe loc, ca să reliefeze conturul rănilor În zigzag, aidoma fulgerelor
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
oară. La el Însuși acolo, neclintit, privind cum Olvido Ferrara intra În viața lui. Un drum care Înainta drept, amenințător ca linia crispată a unei Împușcături, În peisajul pictat pe perete, până Într-un loc precis din Balcani. Ce naiba! Surprins, pictorul de război s-a oprit și a sorbit din cafeaua rece rămasă În ceașca de pe masă, sprijinită pe coperta albumului The Eye of War. A reflectat la vulcani și la drumuri. Nu mai avea timp și pentru altceva, și-a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
pentru altceva, și-a zis. Fiecare zonă de pe frescă fusese minuțios planificată Înainte de a fi transpusă pe perete, iar acea variantă insolită nu fusese prevăzută; dar a observat că Încăpea, ca și cum spațiul i-ar fi fost rezervat Încă de la Început. Pictorul de război a dat pe gât cafeaua, realizând că mintea lui, ochii ce priveau fresca, mâinile pătate cu vopsele și pensula udă vădeau posibilități neprevăzute. Nuanțe ascunse, care poate că fuseseră Întotdeauna acolo. Paradoxal, noile linii ce Înaintau În zona
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]