2,172 matches
-
ajuta familia. Radu aprobă printr-o mișcare a capului, dar nu fără lacrimi. în față avea imaginea părinților lui. La întoarcere spre casă, starea lui sufletească se schimbă de la bucurie la tristețe. Era nerăbdător să ajungă unde sigur se va consola, la soția și fiul său. Ramona, după ce află modul în care a vândut casa, adica mai exact suma, ascunzându-și starea sufletească prin care a trecut, îl sărută și plânse, întrucât știa cât de greu i-a fost să se
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
acea vreme din cauza orgoliului său nemăsurat. De acum începea s-o doară tot mai mult de Ionuț, care în curând va afla adevărul și care poate-l va face să sufere. Radu și el se gândea la Ionuț dar se consola cu gândul că fiul său se știe foarte iubit atât de el cât și de Ramona. După mulți ani. Era în după amiaza zilei de întâi noiembrie 1997, o zi senină cu soare blând, în care vântul unduia bătrânele ramuri
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
o dată Îndestulați de cărnurile lui macre, să-i administreze o bătaie grozavă În vreme ce restul deținuților strigau În cor cu veselie „poponel, poponel, papă caca bombonel“. O tăcere sepulcrală puse stăpînire pe noi. Merceditas sughița de plîns. Fermín voi s-o consoleze cu o Îmbrățișare tandră, Însă ea se eliberă cît ai clipi. 19 — Imaginați-vă domniile voastre tabloul, conchise don Anacleto spre consternarea tuturor. Epilogul poveștii nu era de natură să Îmbunătățească expectativele. Dimineața, o furgonetă cenușie de la comisariat Îl lăsase pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
cum crezi? Își dau cumva întâietate una alteia? Nici vorbă. Care-i mai iute de picior... Degeaba mă străduiesc eu să le ademenesc, pentru că ele se uită la mine dar nu îndrăznesc să ia vreo alună. Bătrânul caută să mă consoleze pentru nereușita mea: Nu fi supărat. Data viitoare le ai musafiri la masă. Pornima spre grădina de zarzavat pe lângă acareturile din preajmă. Când am ajuns, am băgat de seamă că toate sunt așa cum le știam. Călugărul mă cercetează cu privirea
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]
-
hotel, fie altcuiva, care va fi disponibil și la îndemână, astfel silindu-se să iasă din prăpastia inconștientului și a execrabilei porniri a hoției. Ajunse să se înșele personal de atâta sinceritate avântată, încât propriile aspirații mincinoase începură să-l consoleze pe el însuși, simțind, cu această ocazie, un elan de colosală onestitate. Vladimir, rotind între palme paharul mereu plin, pe care îl lăsa așa din precauția provincialului, vizavi de singurătatea edificiului din margine de Bărăgan, extrase mica lui concluzie: afaceri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
blana sură a lui Napoleon. Ați ajuns prea târziu, spuse tânărul oftând. Dacă ați fi venit cu câteva ore mai devreme, poate l-ați fi salvat. Se pare că nu a suferit. Tomoe nu se aștepta să reușească să-l consoleze pe Gaston, dar s-a simțit datoare să rostească respectivele cuvinte, chiar și numai pentru sine. — Pentru că le facem injecții. Nu mai e ca altădată, explică tânărul. — Deci câinii nu suferă... Câinii din cușcă parcă au simțit că ceva nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cât nu s-au văzut. Își imaginase cum s-ar ameți amândoi puțin câte puțin de la alcool, cum s-ar elibera treptat de tensiune, cum s-ar răsfăța lăsându-se cuprinsă În brațele lui ocrotitoare, cum i-ar spune el, consolând-o: „E totul În regulă, n-ai de ce să-ți faci probleme, nu ai greșit cu nimic, ai avut dreptate să refuzi orice compromis care nu se conforma principiilor tale și să mă aștepți până acum“. Apoi ar ierta-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
judecă dosarele istoriei. Numai că, am aflat asta mai târziu, nu prea e nevoie de magistrați în istorie. Ei pot fi chiar incomozi... Așa că, după ce am studiat istoria, am devenit profesor de istorie. Era forma mea de ratare, dar mă consolam cu ideea asta. Mi-am zis că dreptatea e imposibilă și că de fapt nimeni n-are nevoie de ea. Într-o lume în care chiar dreptatea e ratată, îmi puteam îngădui și eu să fiu un ratat. La drept
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
ce anume ar putea opune morții și neantului. N-am suportat gândul că sîntem doar pulbere și atunci am căutat în noi ceea ce s-ar opune pulberii. Dumnezeu e partea noastră care nu vrea să moară, care nu se poate consola. El s-a născut astfel dintr-o revoltă; a fost, la început, un protest. Numai că asta n-a salvat de la moarte pe nimeni. În om a biruit mai departe omul. Pulberea. Peste divinitatea din noi, pulberea s-a așternut
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Noi care aveam atâta nevoie de poezie, aveam însă, în același timp, nevoie de revoltă, de lecțiile disperării noastre și ale remușcărilor noastre, aveam nevoie de speranță. Și, brusc, ne vedeam deposedați de toate acestea. Ele deveniseră poezie. Revolta se consolase să devină sacră. Remușcarea se consolase să fie rostită în altar. Speranța se resemnase să fie cântată. Așa cum Midas în antichitate n-a mai avut ce mânca și ce îmbrăca pentru că tot ce atingea se transforma în aur, pe culmea
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
poezie, aveam însă, în același timp, nevoie de revoltă, de lecțiile disperării noastre și ale remușcărilor noastre, aveam nevoie de speranță. Și, brusc, ne vedeam deposedați de toate acestea. Ele deveniseră poezie. Revolta se consolase să devină sacră. Remușcarea se consolase să fie rostită în altar. Speranța se resemnase să fie cântată. Așa cum Midas în antichitate n-a mai avut ce mânca și ce îmbrăca pentru că tot ce atingea se transforma în aur, pe culmea poeziei nu mai aveam revolte, nu
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
unul din bufonii care zic lucruri usturătoare speră, continuîndu-și monologul, că spectatorii i-au văzut lacrima sub fard. Și, cine știe, când ajunge în culise, izbucnește, poate, chiar în hohote câteodată, sub privirile mirate ale valeților care încearcă să-l consoleze: "De ce plîngi? Regele a fost mulțumit"... Nu, vechii mei prieteni, ― i-am liniștit ― nu vă temeți. Eu nu voi plânge. Cel mult aș putea scrie și eu ca Erasm Elogiul nebuniei. Dar sper că nu-l bănuiți și pe Erasm
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
doară, ca să spun ceva. M-a privit lung, pe urmă a început să plângă încetișor. Brusc, s-a oprit, și-a șters lacrimile și s-a fardat la loc. "Bine, cum vrei tu" a zis. M-a durut că se consolase așa de repede, dar am rămas. Mai târziu, mi-a părut rău, totuși. Fără voie, am auzit niște discuții neplăcute pe seama mea. Mamei nu puteam, bineînțeles, să-i reproșez nimic, dar am căutat un motiv să mă mut. Am rămas
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
obișnuințe. Vreți o dovadă? Uneori, noi înșine eram gata să renunțăm. Atunci redeveneam lucizi. Așteptarea, ne gândeam, ne dă iluzia că facem ceva așteptând, când, de fapt, nu facem decât să murim suportabil, puțin câte puțin. ― Mai întîi ne vom consola, i-am zis într-o zi Eleonorei, pe urmă ne vom plictisi, apoi tu n-o să te mai duci la telefon, eu n-o să mă mai uit spre pădure și ne vom duce în sala de așteptare să ne așteptăm
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
zîmbind: "Am trăit". Și ca el au fost alții, atunci și mereu, atâția alții cărora eu și dumneavoastră le semănăm, domnilor judecători. Așadar, amintiți-vă. Eram împreună și priveam eșafodul. Unora ne era, e drept, silă de execuții, dar ne consolam cu ideea că au ne aflam noi acolo lângă călău. Noi eram jos și gâtul nostru rămânea neatins de cuțit. Capul nostru rămânea la locul lui și asta ni se părea de ajuns. Ne consolam că nu noi eram victima
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
silă de execuții, dar ne consolam cu ideea că au ne aflam noi acolo lângă călău. Noi eram jos și gâtul nostru rămânea neatins de cuțit. Capul nostru rămânea la locul lui și asta ni se părea de ajuns. Ne consolam că nu noi eram victima și nu noi eram călăul. Nu noi am semnat sentința de condamnare la moarte, nu noi l-am împins pe cel condamnat din căruță pe treptele eșafodului, nu noi am râs când călăul i-a
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Te cunosc acum. Să trecem, așadar, mai departe... Nici eu nu voi spune despre dumneata "sărmanul". Deși poate că în unele privințe ai merita mai mult decât mine. Căci ai fost și mai singur ca mine. Asta m-a mai consolat. Ai fost sau ești încă o mangustă mai imperfectă decât mine. Și imperfecțiunile astea diferă. Unii depășesc măsura. Eu mai puțin. Dumneata mai mult. Era firesc ca nici pedeapsa să nu fie aceeași și dacă destinul ne-a aruncat în
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Puneți un semn și scrieți că deschidem mâine la opt. Iar lui Mma Ramotswe îi spuse: — N-or să studieze. Vor ieși în oraș după fete. Băieții ăștia n-au nimic în cap. Absolut nimic. — Mulți tineri sunt așa, îl consolă ea. Nu le stă mintea decât la dans, țoale și muzica dată la maximum. Asta-i viața lor. Și noi am fost așa, amintește-ți. Când sună la Agenția de detective nr. 1, răspunse o Mma Makutsi încrezătoare, care-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
popii. Și apoi, și-a primit-o în freză de două ori, pizda era înfiptă bine în pula partidului. "Vicii de procedură, domnule procuror! Se mai întâmplă uneori și pești bătrâni să se agațe în undiță, se mai întâmplă!" îl consola jigodia de judecător, așa, mai mut ca să-i pună sare pe rană. Ieremia era cel mai atipic justițiar din Bistrița: apartament, două camere semidecomandat, mașină super nova, mobilă pal nelaminat, Polonia, haine ieftine, țigări Snagov, prânzul săracului la cantina judecătoriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
Unul dintre iepurași, cel gri, primit în dar de la Simi, nu mai era în cușcă. Un câine vagabond și înfometat a trecut gardul și săpând pe sub cușca lor, a tras pe unul dintre pui, sfâșâindu-l. Nu știam cum să-mi consolez fetele, pentru că ele sufereau la văzul bucăților de blană împrăștiate în iarbă. Ne-am apucat și le-am adunat, înghițindu-ne lacrimile. -Vedeți, așa funcționează legea junglei! Cel mai puternic câștigă. Decât să-l lăsam pe celălalt iepuraș în pericol
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
ea, ne pare și mai mică, aproape un schelețel de adolescentă. Nimeni n-ar spune că aceasta e aceeași moarte care cu atâta violență ne-a scuturat mâna de pe umăr când, mișcați de o milă nemeritată, am vrut s-o consolăm de amărăciunea ei. Realmente, nu există nimic pe lume mai gol decât un schelet. În viață, umblă de două ori Îmbrăcat, mai Întâi cu carnea cu care se acoperă, apoi, dacă nu le-a scos ca să se scalde sau pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
unul din acelea care au un portbagaj mare, și e posibil ca În această seară, după cină, să deschidă suita de bach pe pupitru, să respire adânc și să treacă ușor arcușul peste coarde pentru ca prima notă ivită să-l consoleze de banalitățile incorigibile ale lumii, iar a doua să-l facă să le uite dacă poate, solo-ul s-a terminat, tutti-ul orchestrei acoperi ultimul ecou al violoncelului, și șamanul, cu un gest imperios al baghetei, Își reluă rolul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
a omorât, Atunci nu era din această țară acel monsieur marcel proust, Întrebă coasa, Nu, era dintr-o alta, dintr-una care se numește franța, răspunse moartea, și se observa un anumit ton de tristețe În vorbele ei, Să te consoleze de mâhnirea de a nu fi fost tu cea care l-a omorât faptul că ești așa frumoasă cum te văd, dumnezeu să te binecuvânteze, adăugă coasa, Întotdeauna te-am considerat prietenă, dar mâhnirea mea nu vine din faptul că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
ca o cârpă, culcat pe patul unde sperai s-o primești, În timp ce ea râde de figura tristă pe care ai făcut-o și de prostia ta incurabilă. Câinele, care uitase deja ofensa de a fi fost respins, veni să-l consoleze. Își puse labele din față pe saltea, Își târî corpul până ajunse la Înălțimea mâinii stângi a stăpânului, abandonată acolo ca ceva inutil, care nu servea la nimic, și, suav, Își culcă capul pe ea. Putea s-o fi lins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
e bine. Dar la ușa biroului lui Nebe m-am oprit și am articulat cuvintele automat, fără să mă gândesc măcar. Am spus-o, și nu din obligație, ca răspuns la spusele altcuiva, situație în care m-aș fi putut consola măcar cu scuza că doar îmi țineam și eu capul plecat ca să evit complicațiile. Nu, eu am spus-o primul: — Heil Hitler. — Heil Hitler. Nebe nu ridică privirea din ceea ce începuse să scrie atunci când mi-a răspuns distrat, așa că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]