2,055 matches
-
franceze, e mai degrabă spicul triptolemic: propria cunoaștere a unei Grecii mai profunde, pe care numai geniul lui Nietzsche ar fi știut s-o presimtă. Eminența unei culturi umaniste se măsoară după aptitudinea pe care-o are în a-și făuri o imagine pregnantă a Greciei antice. Franța Pleiadei, cea a secolului al XVIII-lea și-au avut fiecare viziunea ei: drăgălașă, afectată sau eroică. Dar cu Moréas, chiar sufletul acestui farmec și al acestui mister, insesizabil ca o rază de
Opere by Ion Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295564_a_296893]
-
mai bine, l-au trădat. Să n-ai Încredere În nimeni niciodată, Daniel, mai ales În oamenii pe care Îi admiri. ăștia sînt cei care te vor Înjunghia cel mai năprasnic. Clara rostea aceste cuvinte cu o duritate ce părea făurită În ani Întregi de secret și de umbră. M-am pierdut În privirea ei de porțelan, ochi fără de lacrimi și Înșelăciuni, ascultînd-o vorbind despre lucruri pe care pe atunci nu le Înțelegeam. Clara descria persoane, locuri și obiecte pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
răscolind în realitatea ostilă și tulbure: crâmpeie de adevăruri ies la iveală, ca irizările petelor de petrol pe fața apei. Așa s-a auzit, că Grandomanul Internaționalei adusese cohorte de pribegi și de soiuri rele, din țări înapoiate, pentru a făuri din ei, în București, la "Ștefan Gheorghiu" și în alte academii din acestea, mameluci ai Cauzei. Ai Cauzei de culoarea epilepsiei, în care el credea cu tărie și, pe care, în trufia lui nemăsurată, se pregătea să o slujească neabătut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
atât de lungă... față de cal, ce mai! Dar nu era numai fața. Și nasul era lung. Când deschidea uriașa-i gură și râdea, dezgolindu-și gingiile, impresia de cal era și mai puternică. Cu tot cinismul ei, tânăra Tomoe își făurise o imagine de vis în legătură cu acest tânăr francez care urma să stea la ei. Nici nu i se părea exagerat că-și dorea ca acest descendent al lui Napoleon, dacă nu era chiar un Charles Boyer, să fie cel puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
un plus de semnificație. Îi va dărui femeii pe care o iubește și o admiră mai mult decât pe oricare alta o micuță mostră din chiar pământul pe care călcau. O mostră specială, firește: un fragment de rocă ce fusese făurită cu atâția ani în urmă, adunând în ea atâta strălucire. Apoi cineva îl scosese din pământ la Orapa, îl șlefuise, îl adusese la Gaborone și îl montase în aur. Și toate astea pentru ca Mma Ramotswe să-l poarte pe inelarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
lucruri bune Violuri, adultere, bătăi, înșelăciune, Otrava, dinamita, kalașnikovul, tunul, De-atunci există-n lume alcoolul și tutunul; Păcatele-n tot locul și-au înmulțit răsadul, Cei mici mă trag de coadă; cei mari umplură iadul. Din adevăr, savanții au făurit minciuna, Escrocii sunt mai siguri decât întotdeauna, Iar ale Evei fiice dau buzna în livadă Din merele oprite să facă marmeladă! Ei, între drac și teatru sunt legături subtile Ce nu datează numai de trei sau patru zile; Căci el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
în același timp si de asemenea că, o dată fixați în această nouă atitudine, străfulgerări, întoarceri, lucidități bruște îi readuceau pe cei loviți la o sensibilitate mai proaspăta și mai dureroasă. Erau necesare pentru asta acele momente de uitare în care făureau câte un plan care presupunea că flagelul a luat sfârșit. Era necesar să fi resimțit deodată, și ca efect al vreunui dar ceresc, mușcătura unei gelozii fără obiect. Altora li se întâmpla să aibă reînvieri bruște, ieșeau din toropeala lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
sculptura în lemn și piatră, argintăria sunt mărturie până astăzi a pasiunilor artistice a preoților, călugărilor și meșterilor din vremurile trecute, de dragostea cu care voievozii și cei cu stare bună deveneau ctitori. Aveau grijă ca fiecare obiect să fie făurit după condițiile de exigență în artă și în cult. Obiectele din lemn ne duc cu gândul că suntem muritori, deoarece lemnul putrezește, iar cele din piatră ne amintesc că prin suflet suntem nemuritori. Piatra este, deci folosită pentru a realiza
etăţuia lui Gheorghe Duca Istorie, cultură şi spiritualitate ortodoxă by Daniel Jitaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/503_a_738]
-
și a capacității de evocare s-au impus și au rămas ca adevărate monumente literare. În chiliile mănăstirilor au viețuit caligrafi și miniaturiști care, cu talentul lor au copiat și decorat textele sacre. Alți călugări au avut talentul de a făuri obiecte din metale prețioase, alții au realizat broderii cu fir de aur și argint. Unii și-au exprimat talentul sculptând în piatră pietre de mormânt, iar din lemn au realizat străni domnești, catapetesme etc. Multe mănăstiri s-au evidențiat prin
etăţuia lui Gheorghe Duca Istorie, cultură şi spiritualitate ortodoxă by Daniel Jitaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/503_a_738]
-
apoi cafeaua și se întinse în balansoar. Aprinse o havană, și-o duse la gură și, zicându-și „Vai, Eugenia mea!“, se pregăti să mediteze la ea. „Eugenia mea, da, a mea - își zicea el -, cea pe care mi-o făuresc în sinea-mi de unul singur, nu cealaltă, nu cea în carne și oase, nu cea pe care am văzut-o când am ieșit pe poarta casei, nu cea a portăresei! Nălucire întâmplătoare? Dar care nălucire nu e așa? Care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Vom lupta! Militia est vita hominis super terram. Viața mea are în sfârșit un scop: am acum de dus la capăt o cucerire. O, Eugenia, Eugenia mea, trebuie să fii a mea! Cel puțin, Eugenia mea, cea pe care am făurit-o în viziunea fugitivă a acelor ochi, a acelei perechi de stele din nebuloasa mea, Eugenia asta, da, trebuie să fie a mea; cealaltă, cea a portăresei, sau a cui o fi! Vom lupta! Vom lupta și voi învinge. Posed
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cel ce sunt în Dumnezeu, pe cel ce trebuie să fiu, celuilalt, eului istoric, celui ce se mișcă în istoria și cu istoria sa? De ce să mă obstinez a nu mă reîntoarce în Spania? Nu sunt cumva pe cale să-mi făuresc propria legendă, cea care mă-ngroapă, pe lângă cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
istoric, celui ce se mișcă în istoria și cu istoria sa? De ce să mă obstinez a nu mă reîntoarce în Spania? Nu sunt cumva pe cale să-mi făuresc propria legendă, cea care mă-ngroapă, pe lângă cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
să mă obstinez a nu mă reîntoarce în Spania? Nu sunt cumva pe cale să-mi făuresc propria legendă, cea care mă-ngroapă, pe lângă cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor, pe cea a regelui, pe cea a lui Primo de Rivera, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cumva pe cale să-mi făuresc propria legendă, cea care mă-ngroapă, pe lângă cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor, pe cea a regelui, pe cea a lui Primo de Rivera, pe cea a lui Martínez Anido, creaturi ale spiritului meu, creaturi fictive
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
legendă, cea care mă-ngroapă, pe lângă cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor, pe cea a regelui, pe cea a lui Primo de Rivera, pe cea a lui Martínez Anido, creaturi ale spiritului meu, creaturi fictive. Oare mint când le atribui anumite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cea pe care mi-o făuresc ceilalți, prietenii și dușmanii mei? Fapt e că dacă nu-mi făuresc propria legendă, mor de-a binelea. Și dacă mi-o făuresc, tot mor. <Iată-mă pesemne făurindu-mi legenda, romanul meu, și făurind-o și pe-a lor, pe cea a regelui, pe cea a lui Primo de Rivera, pe cea a lui Martínez Anido, creaturi ale spiritului meu, creaturi fictive. Oare mint când le atribui anumite intenții și anumite sentimente? Sunt ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
se înveșmântă în ură. Am spus despre Sarmiento că-l admira și-l iubea pe tiranul Rosas; n-aș spune că-l admir pe regele nostru, dar că-l iubesc, da, da pentru că e al meu, pentru că eu l-am făurit. L-aș vrea plecat din Spania, dar îl iubesc. Și poate că-l iubesc și pe bezmeticul acela de Primo de Rivera, care regretă ce-a făcut cu mine, după cum regretă ce-a făcut cu Spania. Și simt pentru bietul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
trupă tradiționalul ospăț al victoriei. „Asta e cărpănoșenie!”, murmură cu răutate Nizam la urechea cui vrea să-l asculte. Cât despre Hasan Sabbah, el trage din Înfrângerea sa o prețioasă Învățătură. În loc să caute să-i convertească pe prinți, Își va făuri o redutabilă mașină de război, care nu se aseamănă prin nimic cu tot ce cunoscuse omenirea până atunci: ordinul Asasinilor. XVII Alamut. O fortăreață pe o stâncă, la o mie opt sute de metri altitudine, un peisaj cu munți golași, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
se mai poate face nimic spre a-l opri. „Sunt mai puțin puternic decât sultanul, dar Îți pot aduce vătămări mai mari decât Îți poate aduce el”, Îi scrisese Într-o zi Hasan unui guvernator de provincie. După ce și-a făurit astfel mașinile de război cele mai desăvârșite care se pot imagina, Hasan Sabbah s-a instalat În fortăreața sa și n-a mai părăsit-o niciodată; biografii susțin chiar că, de-a lungul ultimilor treizeci de ani ai vieții sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
de moarte. Convins că aceasta venea din cer și dornic să facă În așa fel Încât să nu-l poată ajunge niciodată, Își construi un palat sub pământ, un palat imens căruia Îi Închise toate intrările. Fabulos de bogat, Își făurise și un soare artificial, care răsărea dimineața și apunea seara, ca să-l Încălzească și să-i arate scurgerea zilelor. Dar, vai, Zeul Morții reuși să Înșele vigilența monarhului și se furișă În interiorul palatului ca să-și Împlinească misiunea. Trebuia să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
părăseam orașul, m-am hotărât, așadar, să mă Întorc acasă; dorința mea era să revin la Annapolis, să petrec acolo câțiva ani liniștiți, ca să mă odihnesc după călătoriile mele. Și să nu pornesc din nou decât după aceea. Mi-am făurit, deci, planul cel mai nebunesc: să mă Întorc În Persia, s-o iau pe Șirin și Manuscrisul lui Khayyam, Înainte de a merge să ne pierdem Împreună, necunoscuți, În cine știe ce mare metropolă, Paris, Viena sau New York. Să trăim amândoi În Occident
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
fapt, e supremul ei orgoliu, acela de a rîvni puteri demiurgice, recunoscînd eșecul ideii de Dumnezeu și recreînd lumea ca să-i corecteze erorile sau să le evite. Căci gestul lui Pygmalion nu lasă loc la Îndoieli. El aspiră să-și făurească o lume a sa, ideală, În care să se mute treptat, pe măsură ce-i Înalță edificiul. În numele acestui ideal este În stare să renunțe la toate iubirile reale pentru a se Îndrăgosti de o statuie. Dar n-ar trebui să spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
precum presocraticii, hinduismul, Platon, Nietzsche. Eul poetic ultima tentativă creatoare a spiritului poetic, scrie Hölderlin însemnează a capta individualitatea poetică originară cea a lui Dumnezeu "dacă poetul o poate realiza vreodată." Eul poetic nu se poate manifesta decât prin contrast, făurind o lume a lui, o lume în lume, "voce adresată veșnicului de către veșnic." Reușindu-i un astfel de poem, poetul devine asemenea cu zeii, scrie autorul tragediei Empedocle. Devine analog Unului, Spiritului Primordial, creator al lumii prin actul dedublării, dedublare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
poetul creează o neolume, un absolut propriu al omului. În Archaeus Eminescu vorbea de nelume. Nelumea geniului. Dar oare imaginarul poetic rămâne numai o iluzie ? O autoînșelare acceptată de om pentru că este opera sa, că el însuși este creator, putând făuri o lume paralelă celei de fiecare zi în competiție cu lumea lui Dumnezeu ? Și totuși, nu se poate deschide și o altă perspectivă ? Dacă inimaginabilele energii latente din lumea materială pot fi atât de extins și uimitor fructificate, încât am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]