2,424 matches
-
Nu mai ai chef de lecții și te gândești, oare ce formulă chimică are stricnina despre care știi că este o otravă pentru că madam Flory a pus stricnină În mâncarea câinelui vecinei și câinele a Încetat din viață. Nu mai latră și nu o mai deranjează pe doamna Flory care are ceva cu nervii și nu suportă. Întâi și Întâi, a Încetat din viață Papa Ioan Paul al XXIII-lea. Pe urmă, În Uniunea Sovietică, a fost plasată pe o orbită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
străduței Înguste, care se deschide spre Cimitirul Izvorul Nou, puhoi de lume se bulucește, unii pleacă, alții vin, iar printre ei, un milițian călare bagă În sperieți o țigancă care vinde semințe și, de spaima lui, se ascunde prin curți, lătrată de câini și zgâriată de spinii trandafirilor sălbatici. Bei și tu un țap cu sifon. Drumul spre casă Îl faceți tot pe jos și tot prin livezile de duzi și de zarzări. Deși e sufocant de cald, praful aspru este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
O Întreabă și ea tace. Toamna a venit de mult. Sâiu umblă tot beat și Într-o seară o bate pe Onica și ea fuge de acasă, o apucă peste dealul Chelserului, noaptea doarme prin șurile oamenilor și n-o latră câinii și nu se oprește până la Sibiu, ca să se bage slujnică la vreo casă, dar cine să ia slujnică o asemenea fată. Când vine copilul pe lume, ea de mult nu mai poate vorbi și o aude pe moașă Întrebând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
se trăgea la locul lui și dormea trei zile”. „Șarpele ăsta Îl am din grădina raiului! Ziua bună” mai spune Bitancu și coboară spre pădure, tăind pășunea largă, și-n urma lui rămâne coliba cu trei păcurari și câinele roșu lătrând. Acum știe, Îi vine lui În minte, cum a ajuns la păcurari și cum l-au găsit pe el În pădure bătut de hoți și chemându-și moartea. „Da’ s-au speriat de șarpe hoții!” râde Bitancu, „să-i ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
covoare ieftine, mobile vechi lustruite, cu mușcate În ferestre dincolo de perdelele croșetate. Macrameuri grele pe servanta care geme de vase. Tabloul de familie. Întotdeauna bunic și patriot. Lemnele frumos stivuite În curte. Gutuile Încă neculese. Un câine, mereu un câine, lătrând. Intră În casă ea. Se aducă găleata cu apă. Focul arde. Mânecile suflecate. Una din ele crăpată la subraț. Se vede părul. Mâinile ude din care ies aburi. Lucrează În schimbul doi la o fabrică de biscuiți. Tari ca piatra. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
la organism. Stai năuc, disperat, năpădit de gânduri. Televizorul, ca o damigeană albastră, se uită la tine cântând. Bună seara, iubito Un fel de Deșteaptă-te, române, acum În crucea nopții? Departe, cîinii Uranusului, la a nu știu câta generație, latră, păzind orașul. Va veni și vremea lui „Pierdut caniș negru cu fundulițe roșii, zona Piața Revoluției. Găsitorului, bună recompensă” Toate la vremea lor. Într-o după-amiază liniștită care va fi fără sfârșit, mestecând tacticos cornulețe. Făcute după rețeta zilei. Fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
plăcută când mă-mbăt. Vorbesc prea mult, spun ce nu trebuie. Dar după prestația mea de până acum, cât de rău ar putea fi? Răspunsul: mult, mult mai rău. — Fii atent! Confecționasem cea mai populară creație a mea: câinele care latră, dintr-un meniu din care făcusem un pătrat, și acum îl trăgeam de coadă ca să dea din cap. Am și lătrat foarte tare ca să obțin efectul complet. Ed părea să se amuze. Clienții de la mesele învecinate mă priveau cu ură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
ar putea fi? Răspunsul: mult, mult mai rău. — Fii atent! Confecționasem cea mai populară creație a mea: câinele care latră, dintr-un meniu din care făcusem un pătrat, și acum îl trăgeam de coadă ca să dea din cap. Am și lătrat foarte tare ca să obțin efectul complet. Ed părea să se amuze. Clienții de la mesele învecinate mă priveau cu ură. Îmi vibră telefonul. De data aceasta am fost puțin mai îndemânatică în citirea mesajului, fără să atrag atenția asupra mea. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
Io Constantin Vodă Brâncoveanu, Matei Cantacuzinul, doamna Maria Brâncoveanca și Io Ștefan Vodă cu doamna lui, Păuna. Venise și arhimandritul Ioan, starețul de la Hurezi, să facă sfânta liturghie. Cine țipase atât de înfricoșător, de s-au pornit zăvozii mânăstirii să latre, acum când somnul e mai adânc și când prima geană de lumină n-a prins să stingă stelele? Oamenii care veniseră din depărtări și care stătuseră cu lumânări aprinse până spre miezul nopții la priveghi pentru Adormirea Măicuței lui Dumnezeu
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
-meu, cînd a înnebunit, era foarte liniștit. Se credea statuie. Uite așa stătea toată ziua. (pozează ca o statuie de personaj mitologic) BUNICA: Da. Dar soră-ta care se credea cîine? Nu era periculoasă? BUNICUL: Nu era, săraca. BUNICA: Mă lătra toată ziua. BUNICUL: Ei! Ce-i drept, lătra la tine. Dar nu te-a mușcat niciodată. SONIA (a ascultat uluită aceste replici): Dar eu n-am știut că în familia noastră au fost atîția nebuni... BUNICA: Nici eu n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
credea statuie. Uite așa stătea toată ziua. (pozează ca o statuie de personaj mitologic) BUNICA: Da. Dar soră-ta care se credea cîine? Nu era periculoasă? BUNICUL: Nu era, săraca. BUNICA: Mă lătra toată ziua. BUNICUL: Ei! Ce-i drept, lătra la tine. Dar nu te-a mușcat niciodată. SONIA (a ascultat uluită aceste replici): Dar eu n-am știut că în familia noastră au fost atîția nebuni... BUNICA: Nici eu n-am știut înainte să mă mărit cu el. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
gărdulețul de fier din fața băcăniei. Uite-l și pe tipul care a venit să-l dezlege cum se chinuie să descurce nodurile lanțului, mormăind parcă niște ocări în contul cui le-a strâns și a încurcat zalele, în timp ce câinele îi latră în ureche cu glas tunător. Ăsta vrea să fure câinele sau ce naiba face? S-ar putea să fie totuși a lui javra asta de lux. Pare să fie o convenție în sfada de lătrături și ocări, un fel de ceartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ca pe un obiect inutil, ca și cum n-ar fi știut ce-ar putea face cu ea... Păi, în caz de nevoie, s-o spargă în țeasta lui Ghiocel. E înghesuiala dracului aici și Milică strigând la câine să nu mai latre, să lase gălăgia, și Ghiocel conformându-se, lungit pe prag, scâncind și rânjind colții, mârâind înfundat. Parcă s-ar fi dezvinovățit. Adevărul e că n-are nici o vină... — Lasă-l, mami, nu-l mai întărâta. O să te muște. Atâta-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
articol... — Aha. Băi, animalule... Scuză-mă... Asta n-am dat de ea până acum în articol. — Am pus-o în alt articol. Nu-l iert. Dacă-ți închipui că de iertarea ta ar avea el nevoie... Îl iubește poporul, Milică-tată. Latri și mârii la lună și la stele. Îl iubește o țară, e alesul pe viață, el cu ai lui... Nu se sperie ăștia de unu’ ca tine. Până la urmă, ai să înveți și tu limba lor, limba câinilor, ca să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
sperie ăștia de unu’ ca tine. Până la urmă, ai să înveți și tu limba lor, limba câinilor, ca să te înțelegi cu ei. Cu asta ai să te alegi din toată povestea... — Cu ce să m-aleg? Nu înțeleg. — Ai să latri și ai să mârâi până or să-ți facă și ție o mică porțioară din porția lor. Îmi pare rău dacă așa mă știi tu pe mine. Chiar ai crede că aș pune botu’? — Nu știu. Cine poate ști? Rafael
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
scos peri albi. — Cine-l zgândăre? Acuma-i pun mâncarea la răcit și să-l vezi că se liniștește. Ce-mi place! jubila Rafael, scuturând capul peste revistă. Ghiocel se ridicase pe labele din față pe pervazul ferestrei bucătăriei și lătra la cratița aburindă cu fiertură de orez cu oase. Se întindea să ajungă la ea, lungind gâtul și patinând pe ciment cu labele din spate. Ai fi zis că vrea să sară pe geam și se zguduiau pereții de lătrăturile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
după cum îi dă mâna să le plângă de milă. Un erou de toată bafta, Milică-tată, un sfânt și-un patriot - virulența discursului săptămânal lua dintr-odată o turnură patetică, de-ai fi zis că se roagă pentru sufletele câinilor care lătrau și-ai arătau colții la bastonul lui izbind în birouri, pe când se plimba în sus și-n jos prin redacție, maestre, să-i ierte cine i-o ierta, numai Dumnezeu poate să-i ierte, păi, să le fie țărâna, deh
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
comuniști, păi, neamurile proaste criptocomuniste, ăștia l-au făcut mare, și peste asta, dom’ Emanuel era parlamentar și pornit să candideze la președinție la alegerile viitoare, Milică-tată, măcar de-ar ieși, și atuncea să te văd cum ai să mai latri la bandiții de la Cotroceni... Dacă nu cumva ți se făcuse dor de orfani, Rafaele, luând aminte și cumpănind la duhurile rele, care par să fie întotdeauna în altă parte decât acolo unde ți se pare că le vezi. Ritualul alcătuirii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ferește tocmai la timp de câțiva copii care aproape că dau peste el atunci când ies tropăind veseli dintr-un gang aflat în apropierea unei simigerii. Încep să ridice gălăgioși un zmeu colorat peste acoperișurile caselor. Un câine slab și pipernicit latră subțire, jucăuș, încurcându-se printre picioarele lor. O femeie corpolentă, în halat și papuci, având părul pe bigudiuri acoperit cu un batic în culori țipătoare, ieșită să spele scările din fața intrării înguste a simigeriei, se plânge cu voce strident ascuțită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
Încercă să se prindă de balustradă, dar sub greutatea lui bara de lemn cedează. Plonjează cu capul înainte până la parter, acolo unde sfârșește într-o baltă de sânge și creieri împrăștiați. Marius se avântă sus, urmat de ceilalți. O pușcă-mitralieră latră sacadat, cu răutate, secerându-i pe cei din primul rând. Cade un soldat, încă unul, chiar din grupa lui, Mihăiță Stamate, un băiat subțirel și timid, cu ochelari. Chiar când ajung la etaj, o rafală scurtă găurește spinarea lui Cârciumaru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
prânz." Întins pe o parte, rămâne gânditor cu ochii ancorați în întunericul dușmănos, acolo de unde inamicul poate declanșa oricând un atac prin surprindere. Înghite puțină zăpadă, într-o zadarnică încercare de a potoli arșița chinuitoare a temperaturii. O pușcă mitralieră latră scurt și câteva gloanțe trasoare își desenează liniile peste ei. Zgomotul îi lovește ca un baros în nervii încordați. Ce naiba se află aici, în clădirea asta, încât nemții să se înverșuneze împotriva lor atât de tare? Ar fi vrut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
mers cum nu se poate mai prost. M-am ridicat în coate și am văzut-o pe Sgsdgff îndepărtându-se cu spatele, trăgând de Jerry, care se opintea, ridicat în două labe. Zgarda îl sugruma și nu mai putea să latre. Atunci, ca ziua să nu se încheie și mai prost de atât, am privit în ochii lui Sdsgdff și am întrebat, cu o voce pe care nu mi-am recunoscut-o: - Cum te cheamă? PORC CU ALUNE E vorba despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
întodeauna sfatul lui tanti Silvia și nu le-am dat salam. (Și Hector spunea să le dau de mâncare.) Eu ziceam că-i treaba ei dacă vrea să-i țină. Și să-i învețe să fie mai prietenoși, că mereu lătrau, ziceam, dacă mă mușcă e vina dumneavoastră, dar desigur că tanti Silvia avea lucruri mai importante de făcut, sprijinită pe credința că nu te atacă degeaba câinii, trebuie să ai tu ceva pe suflet; așa că, aveam sau n-aveam, grupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
vina dumneavoastră, dar desigur că tanti Silvia avea lucruri mai importante de făcut, sprijinită pe credința că nu te atacă degeaba câinii, trebuie să ai tu ceva pe suflet; așa că, aveam sau n-aveam, grupul Albastru mă înconjura și mă lătra ca pe ultimul vagabond. Burtosu era capul răutăților. Ceilalți își duceau viața tihnită topindu-se în soarele amiezii, căci, chiar dacă era octombrie-noiembrie, căldura încă nu părăsise pământul, dar natura are niște căi efectiv ciudate, se trezește Burtosu din toropeala lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
chiar dacă era octombrie-noiembrie, căldura încă nu părăsise pământul, dar natura are niște căi efectiv ciudate, se trezește Burtosu din toropeala lui, se smulge din culcușul oferit de tanti Silvia și Hector (preșuri vechi), vine la mine și începe să mă latre de parcă m-ar cunoaște de o grămadă de vreme, eu eram ăla care l-am bătut când era mic, eu l-am spânzurat, eu am vrut să-l înec... Ce porcărie, ce porcărie! Nu mai vreau. Mi-am pierdut șirul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]