4,611 matches
-
doxă, să fii bine școlit și tare de tot la cărturărie. Cine altul la noi putea fi mai în măsură să-și asume în asemenea caz rolul casației și să pronunțe „de pe scaun” un verdict fără trimitere, decât N. Balotă, pedagogul absolut, de a cărui universală bibliografie știe oricine parcurge orice număr din orice publicație din orice oraș al țării și oricine urmărește cât de cât emisiile culturale de la radio și televiziune? Mărturisește savantul nostru că la douăzeci de ani, când
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
la douleur, mais ce n’est pas le désespoir; ils savent que l’amour existe”. (La mer au plus près, în L’été). Această fericire poate că e o vocație, dar e în orice caz o dificilă și aprigă virtute. Pedagogului absolut i se pare însă că e un soi de école buissonnière și parcă îl aud trimițându-l în banca lui pe „bietul Camus” sau, în lipsa acestuia, pe vreun admirator de al lui, ca alde mine, cu vorbele: „No, meri
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
70 Ispita jurnalului / 73 Despre arta memoriilor / 76 Fantezie și imaginație / 82 Precizări despre fantastic / 86 Reabilitarea sofiștilor / 89 Despre negativism / 93 Un critic se naște ca Pallas Athena / 95 M. Ungheanu: „Pădurea de simboluri” sau: despre stil / 98 Un pedagog de școală nouă / 102 Conul de umbră / 105 Șicane colegiale / 107 Pentru plăcerea disputei / 110 Ex confusione / 114 Vinovăția spiritului / 117 Temperatura polemicii / 120 Puterea întunericului / 123 „Poezii” de Ileana Mălăncioiu / 130 Avem un Hölderlin! / 133 Ion Sava / 135 II
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
a fost o pană de curent electric care a ținut câteva ore. Fanfarele cu notiști n-au mai putut cânta și singura care a evoluat pe întuneric a fost fanfara de la Cozmești". George Dulce Antohi este și un foarte bun pedagog. Cunoscând toate instrumentele de suflat, el crește noi generații de instrumentiști din comună. Trei ani, cât a mers la vânătoare în Cozmești, Ceaușescu dorea să asculte fanfara. Pădurile din împrejurimile satului Cozmești erau un loc ideal de vânătoare de mistreți
Festivalul Internaţional de Fanfare by Aurel Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/1310_a_2193]
-
în vârstă se remarcă profesorii A.I. Doncenco la tubă, P.I. Focșa la trombon, V. Pribora și I. Teacă la trompetă, I.C. Gromakov la bariton, saxofon, K. Topolnițki și A. Chițan la clarinet, I.Ivanes la bariton. O altă pleiadă de pedagogi mai tineri au suplinit această secție pe când director era cel care cânta la trombon, Gr. Zănoagă. A crescut numărul de elevi la această secție și evident numărul de profesori. Dintre profesorii mai tineri fac parte D. Cojoc, V. Mârzac, M.
Festivalul Internaţional de Fanfare by Aurel Andrei () [Corola-publishinghouse/Science/1310_a_2193]
-
dificil de imaginat fără a ne redescoperi tradițiile, fără a ne recâștiga identitatea. Și antecesorii noștri, ca și noi, au dorit un model de Om European, un Stat Cultural, un sistem de educație articulat cu cel din țările occidentale. Și pedagogul occidental M. Eminescu, și profesorii Găvănescul, Bârsănescu, Ștefănescu-Goangă, Bărbat sau D. Gusti doreau progresul, introduceau un orizont cultural-științific inspirat de ideile moderne ale timpului. Eforturile lor au reprezentat, atunci, o luptă pentru schimbare, transformare, evoluție. Ei au constituit falanga - minoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
dogmatic, cum se întâmplă în regimurile totalitare. În prezent, pedagogia socială ia în considerare și „analizele hermeneutice, studiile istorico-sociale, cercetările critico-ideologice și rezultatele empirico-analitice ale științelor educației” (Schaub, Zenke, 2001). În ultimul timp, pedagogia socială este asimilată „muncii sociale”, iar pedagogul social, ca practician, primește însărcinările unui lucrător (sau asistent) social. El este atunci preocupat de grupurile sociale defavorizate, oferă consiliere și sprijin efectiv familiilor în dificultate, se interesează de categoriile vulnerabile social (tineri, femei, vârstnici). Într-un cuvânt, le acordă
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
de categoriile vulnerabile social (tineri, femei, vârstnici). Într-un cuvânt, le acordă sprijin psihosocial celor care, temporar sau pe lungă durată, nu se pot articula exigențelor vieții social-economice. Cei doi autori germani citați mai sus găsesc că cele două profesiuni - pedagog social și asistent social - se suprapun adesea când au ca obiective consilierea, oferta de învățare socială, rezolvarea conflictelor centrate pe anumite probleme și crize individuale sau colective, îmbunătățirea condițiilor sociale și economice. Transmisă din generație în generație, experiența umană a
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
adulților se apropie mai mult de accepțiunea ce s-a dat la început acestui concept. Vom utiliza, după necesități, conceptul care se articulează cel mai bine scopurilor lucrării de față: înfățișarea unor experiențe românești în domeniul educației sociale, contribuțiile unor pedagogi români la dezvoltarea educației adulților în țara noastră. Evoluția pedagogiei sociale - idei, reprezentanțitc "Evoluția pedagogiei sociale - idei, reprezentanți" Curentul pedagogiei sociale a apărut ca o alternativă, ca o replică la individualizarea exagerată a educației, la întemeierea sa exclusiv pe cunoștințele
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
social, prin originile sale, ca și prin funcțiile sale și, prin urmare, pedagogia depinde de sociologie mai mult decât de oricare altă știință” (Durkheim, 1980, p. 63). Considerând educația o „socializare metodică a tinerei generații”, Durkheim poate fi considerat un pedagog modern, concepția sa putând fi foarte bine asimilată de științele educației contemporane. În Educație și sociologie, el pledează pentru ideea că „fiecare popor își are educația care îi este proprie și care îl poate defini tot așa de bine ca
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
expus influenței colective. Dacă datorăm educației „partea cea mai bună din noi”, va trebui să recunoaștem că „această parte este de origine socială”. Și sociologul francez conchide: „Trebuie să ne întoarcem la studiul societății, căci numai în el poate găsi pedagogul principiile speculației sale” (ibidem, p.73). Din afirmarea primatului societății, crede un exeget contemporan, decurge ideea că individul nu poate exista ca ființă independentă și autonomă, depinzând de normele, regulile, tradițiile și prescripțiile societății. Durkheim minimalizează deci locul individului (Păun
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
forma ființa socială”, atunci această „ființă socială” durkheimistă este „eminamente rezultatul influențelor sociale și, în primul rând, al educației”. Această concepție îl așază pe sociologul francez printre precursorii importanți ai pedagogiei sociale. El are meritul de a fi determinat „întoarcerea pedagogilor cu fața spre societate, într-un moment în care mulți dintre ei se închinau majestății sale copilului” (Stanciu, 1983). O concepție apropiată de aceea a lui Durkheim întâlnim și la John Dewey (1859-1952), care socotește că funcția educativă este o
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
anumită independență față de mediul social și natural. Antinomia individ-societate este rezolvată nu în sensul tranșării disputei în favoarea unuia dintre cei doi termeni, ci prin afirmarea dreptului și datoriei individului de a se realiza ca personalitate în cadrul „principiului social”, pe care pedagogul moldovean îl înțelege ca „armonia productivă cu mediul”. Această concepție despre personalitate, ca formă de realizare a omului în și prin societate, a fost formulată de C. Narly pentru întâia dată în studiul „Problema idealului pedagogic”, de fapt lecția de
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
un ideal eminamente moral, ca încoronare a oricărei străduințe social-educative”. Nu e greu de identificat aici - au trecut deja șapte decenii de la formularea acestor idei - o concepție modernă, chiar actuală, despre personalitatea umană. C. Narly a fost, fără îndoială, un pedagog care a înțeles sensul viitorului. Nu putem ignora nici valoarea unui răspuns dat de C. Narly problemei raportului profesor-elev. Comunitatea educativă la care participă cei doi poli ai educației, educatorul și educatul, constituie, în viziunea sa, o societate pedagogică cu
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
nefigurând- pusă astfel - în sintezele de pedagogie ale timpului. Dacă remarcăm și faptul că „Pedagogia socială și personalitatea” a devenit capitol al sintezei din 1938 (Pedagogia generală), precum și insistența sa asupra necesității educației sociale și perseverența în popularizarea operei unor „pedagogi sociali”, ca Pestalozzi și Helvétius, vom avea o imagine a profilului său aparte între pedagogii români. Cei care au studiat opera lui C. Narly au remarcat însă și unele inconsecvențe: conceptul de personalitate, în concepția sa, se prezintă ca o
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
remarcat însă și unele inconsecvențe: conceptul de personalitate, în concepția sa, se prezintă ca o formulă de compromis între „desăvârșirea individualității” și „maximumul de socializare”, o sinteză împăcând tendințele sale de „individualist întârziat” cu presiunea realității sociale, recunoscută de cei mai mulți pedagogi din vremea lui (vezi Stoian, 1976; Zaharian, 1971; Stanciu, 1983). „Există în prezent, scria el în Pedagogia socială și personalitatea, un fel de snobism al pedagogiei sociale.” Narly a păstrat o distanță superioară față de problemele concrete ale educației populare, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
sociale, prin comparație cu pedagogia, insistând doar pe cultivarea individualității, rezultă din constatarea: „Toate valorile, pe care le numim valori ale culturii, își datoresc și originea, și dezvoltarea vieții sociale”. Deoarece „numai în societate avem atitudini filosofice, artistice, religioase”, conchide pedagogul român, „problema pare că se rezolvă în favoarea socialului”. Pedagogia socială nu încalcă însă drepturile personalității umane, ci oferă acesteia condiții cât mai prielnice de dezvoltare. Sub imboldurile acestei direcții, în științele educației s-a ajuns, crede I.C. Petrescu, la organizarea
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Stanciu, în anii noștri (1972). Partea a treia a acestui dens studiu este dedicată problemei culturalizării, a progresului social prin cultură. El a așezat factorul cultural la baza rezolvării tuturor problemelor economice, sociale, morale ale societății. „Problema culturalizării” izvorăște, credea pedagogul român, din „ideea despre rolul social al educației”. Precursori ai acestei orientări valorice, scria G.G. Antonescu, sunt Comenius (educația „pentru toată lumea”), Rousseau („transformarea radicală a societății” prin educație), Pestalozzi (educația condiționează progresul), Spiru Haret, pentru care școala este cel dintâi
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
social al educației („o societate lipsită de cultură intelectuală și morală e tot atât de departe de idealul umanității ca și un individ lipsit de acea cultură”), rolul „intuiției metodice” și exercițiul în formarea deprinderilor și principiilor morale. Ideile lui Pestalozzi, credea pedagogul român, sunt deosebit de actuale (pentru societatea și școala românească a timpului său), ele sugerând următorul punct de vedere în demersul formativ: „Cultura e factorul dominant în opera de înălțare a maselor populare”. Ilie Popescu-Teiușan (1895-1984), director al Școlii Normale din
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
promovând echipa ca formă de antrenament social, comunitatea de muncă ca modalitate de educație integrală a tineretului. Stanciu Stoian (1900-1984) se caracterizează el însuși „sociopedagog”, lucrările sale fiind impregnate de ideea „esenței sociale a educației” (Stoian, 1976). Idealul educativ, socotește pedagogul bucureștean, îl oferă societatea în funcție de „tendințele ei de perfecțiune”. („Pedagogul va trebui să fie chiar mai întâi sociolog și apoi pedagog” - iată o frază adesea invocată de analiștii operei sale.) Pedagogia socială, crede, „are ca obiect mai ales menținerea și
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
ca modalitate de educație integrală a tineretului. Stanciu Stoian (1900-1984) se caracterizează el însuși „sociopedagog”, lucrările sale fiind impregnate de ideea „esenței sociale a educației” (Stoian, 1976). Idealul educativ, socotește pedagogul bucureștean, îl oferă societatea în funcție de „tendințele ei de perfecțiune”. („Pedagogul va trebui să fie chiar mai întâi sociolog și apoi pedagog” - iată o frază adesea invocată de analiștii operei sale.) Pedagogia socială, crede, „are ca obiect mai ales menținerea și promovarea diferitelor unități sau stări sociale, prin conformarea și atașarea
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
caracterizează el însuși „sociopedagog”, lucrările sale fiind impregnate de ideea „esenței sociale a educației” (Stoian, 1976). Idealul educativ, socotește pedagogul bucureștean, îl oferă societatea în funcție de „tendințele ei de perfecțiune”. („Pedagogul va trebui să fie chiar mai întâi sociolog și apoi pedagog” - iată o frază adesea invocată de analiștii operei sale.) Pedagogia socială, crede, „are ca obiect mai ales menținerea și promovarea diferitelor unități sau stări sociale, prin conformarea și atașarea omului de anumite valori izvorâte din nevoile societății înseși” (Stoian, 1943
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
după realitatea umană a unui timp și loc”). Trebuie să se pornească nu numai de la realitatea individuală, ci și de la viața socială în mijlocul căreia individul se dezvoltă; „aceasta formează și explică și formarea sufletească a lui” (Stoian, 1932). Școala, crede pedagogul bucureștean, trebuie „să se coboare în realitate, nu să vină cu o materie fabricată artificial. În realitatea vie ea va organiza doar rațional munca, pentru ca prin ea copiii să-și poată forma noțiuni și deprinderi utile” (Stoian, 1932, p. 85
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
trebuie să se desfășoare însă prin lăsarea cât mai multor inițiative celui „educat”, oferindu-i prilejul să-și valorifice practic potențele. O concepție apropiată de cea a școlii active, prefigurând orientările actuale ale școlii. Și C. Rădulescu-Motru, ca și alți pedagogi și sociologi români, vedea în cultură calea de a forma personalități atașate valorilor, mijlocul prin care se poate modela „puterea sufletească”. Între cultură și personalitate relația este biunivocă, iar viața socială mediază această interacțiune. „Cultura consistă în adevăr în manifestările
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
cum a fost identificată în perioada interbelică pedagogia socială, a devenit, în deceniul patru, o „teorie a asistenței educative a tineretului din perioada postși extrașcolară oferită de stat și societate prin alte instituții de educație decât școala” (Bârsănescu, 1936). Încrederea pedagogilor timpului în posibilitățile formative ale instituției de „asistență socială” a fost astfel exprimată de profesorul Ștefan Bârsănescu (1936), acum mai bine de jumătate de secol: „Întemeierea pedagogiei sociale ca teorie a asistenței educative, prestată prin instituțiile sociale și de stat
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]